รอยแค้น (Ire)
เขียนโดย 
Kzlovepf
วันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.26 น.
แก้ไขเมื่อ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2558 21.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
31) พบเจอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ช่วงเย็น
ดาว: เกิดเรื่องแล้วค่ะ คุณฟาง
ฟาง: มีอะไรเหรอ เดี๋ยวแปบนะ คิดเงินลูกค้าก่อน
ดาว: ทำไงดีอ่ะ
ฟาง: มีอะไรเหรอ วันนี้ลูกค้าเยอะมากเลย ไม่ทันเลย
ดาว: คือ น้อง น้องปอนด์ หายไป ค่ะ
ฟาง: อะ อะไรนะ ! หายไปไหน
ดาว: ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตอนที่แขกเริ่มน้อยๆ ดาวก็ไปดู แล้วไม่เจอ ไม่นั่งเล่นทรายที่เดิมแล้วค่ะ
ฟาง: ไปหากันเถอะ เดี๋ยวดาว ไปปิดร้านก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปหา ก่อน แล้วค่อยตามไป
ป็อบปี้ ชวนปอนด์มากินข้าวเย็นด้วยกัน ป็อบปี้รู้สึกรักเด็กคนนี้มาก พอกินข้าวกันเส็จ ป็อบปี้ก็ชวนปอนด์มานั่งชิงช้า ใต้ต้นไม้ ที่บ้านของเขา ป็อบปี้นั่งมอง ปอนด์ กินขนม แล้วค่อยๆลูบหัวไปมา อย่างช้าๆ
ปอนด์: คุณลุงเป็นอะไรรึเปล่าครับ
ป็อบ: อ่อ เปล่าหรอก ลูกคิดถึงลูกนะ
ปอนด์: คุณลุงมีลูกด้วยเหรอครับ
ป็อบ: มีสิ แต่ลุงไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
ปอนด์: เหมือนผมเลย ผมก็ไม่รู้ว่า พ่ออยู่ที่ไหน เหมือนกัน
ป็อบ: อ้าวทำไมล่ะ! พ่อไปไหน
ปอนด์: ผมไม่รู้ครับ แม่ไม่เคยบอกเรื่องของพ่อเลย
ป็อบ: ทำไมนะ น่าสงสารจัง
ฟาง: ไม่ต้องมาสงสารลูกฉัน ( ฟางเดินหาปอนด์มาเรื่อยๆ จนถึงบ้านหลังนี้ เขาเดินมาเห็นปอนด์นั่งอยู่กับป็อบปี้ ตอนแรก เขาก็ตกใจ ไม่น้อย แต่เมื่อ ได้ยินประโยค ว่า น่าสงสาร เขาก็โมโห )
ป็อบ: ฟาง ( เขาเองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นฟาง เขาตกใจมาก ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเจอฟาง ที่นี้ และได้ยิน ประโยคที่ว่า ลูกฉัน เขายิ่งตกใจ)
แก้ว: มีเรื่องอะไรกันอ่ะ
โทโมะ: คุณ ฟางนิ แก้วๆ
ฟาง: กลับบ้านกับแม่ (เดินขึ้นไปบนบ้านป็อบปี้ไปอุ้มปอนด์กลับบ้าน)
ป็อบ: ฟางเดี๋ยว
ฟาง: ปล่อย ฉันไม่รู้จักคุณ
ปอนด์: แม่ครับ ผม
ฟาง: ไม่ต้องพูดเลย เรามีเรื่องต้องคุยกัน ( กำลังจะเดินกลับบ้าน ป็อบมาดักหน้าไว้ก่อน)
ป็อบ: เดี๋ยวสิฟาง อย่าพึ่งไป คุยกับผมก่อน !
ฟาง: ฉันบอก แล้วไง ว่าไม่รู้จักคุณ หลีกไป
ป็อบ: ไม่อ่ะ ไม่หลีก เราต้องคุยกันก่อน นี้คุณยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ
ฟาง: ฉันไม่ได้โกรธคุณ แต่ฉันเกลียดคุณ ฉันไม่วันลืม สิ่งที่คุณทำกับฉันหรอกนะ อย่าตามมานะ
ป็อบ: ฟาง เดี๋ยว ฟาง
แก้ว: ป็อบ คุณฟาง
โทโมะ: เห้ย แสดงว่าน้อวปอนด์ ก็ลูกมึงดิ
ป็อบ: เอ่อ ใช่ แต่ ฟาง
แก้ว: เห้ย แต่อย่างน้อย ก็ได้เจอ คุณฟาง เห็นหน้าลูกแล้วนะ
ป็อบ: ชีวิตกูทำไมมันซวยอย่างนี้ว่ะ
โทโมะ: แต่ในความซวยก็ยังมีความโชคดีอยู่นะเว้ย
ป็อบ: เออ ก็จริงว่ะ อย่างน้อยก็รู้แล้วว่าเขาอยู่ที่นี้ ลูกเป็นผู้ชาย ชื่อปอนด์
แก้ว: น้องปอนด์ หน้าคล้ายๆป็อบเหมือนกันนะ
ป็อบ: ตอนแรกที่เห็น ก็ถูกชะตา เหมือนกัน
โทโมะ: เขาคงจะเรียกว่า ความผูกพันทางสายเลือด แน่เลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
