รอยแค้น (Ire)

 
 
 
 
 
 
ฟาง: เป็นไงค่ะพ่อบ้านใหม่ พออยู่ได้นะค่ะ
พ่อ: ได้สิลูก อยู่ได้ สบายมาก
แม่: คุณรู้มั้ยว่าคุณนะ ต้องห้ามเครียด ห้ามคิดมาก เข้าใจมั้ยค่ะ
เขื่อน: ใช่ครับ ห้ามเครียด
ฟาง: นี้ห้องพ่อกับแม่ค่ะ มันยังไม่มีอะไรนะ ฟางยังไม่ได้ซื้อเตียงหรืออะไรเลย
พ่อ: นอนแบบนี้ไปก่อนก็ได้ลูก นะคุณ อยู่กันไปก่อน
แม่: ได้อยู่แล้ว
เขื่อน: ผมจะไปหางานทำ จะได้มีเงินมาใช้จ่ายกันในบ้าน
ฟาง: จะรับผิดชอบคนเดียวได้ไง มีน้องสาวคนนี้อยู่ทั้งคนนะ ฟางจะหางานทำช่วยพี่อีกแรง
เขื่อน: หึ งั้นดีเลย พี่จะได้ไม่เหนื่อย 555
 
 
ฟาง: พี่เขื่อนฟางจะลองไปสมัคงานบริษัทดูนะ
เขื่อน: พี่ก็ว่างั้นเหมือนกัน งั้นเราแยกกันเนอะ
ฟาง: ค่ะ แล้วเจอกัน
เขื่อน: ถ้ายังไงก็โทรมานะ
 
ฟาง: บริษัทนี้ก็ได้ น่าจะโอเค
 
 
ฟาง: เอ่อ มาสมัคงานค่ะ
พนักงาน: สักครู่นะค่ะ
 
 
พนักงาน: ไม่ทราบว่าชื่ออะไร ขอข้อมูลด้วยนะค่ะ
ฟาง: ค่ะ ชื่อธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ค่ะ
 
พนักงาน: สักครู่นะค่ะ ....... ได้ค่ะ ..... เอ่อน้องค่ะเดี๋ยวเชิญทางนี้ค่ะ
ฟาง: ค่ะ
 
พนักงาน: เชิญ รอห้องนี้นะค่ะ เดี๋ยวต้องเขาพบ ท่านประธานค่ะ
ฟาง: ค่ะ ทำไมมันง่ายจัง
 
พนักงาน: เชิญ คุณ ธนันต์ธรญ์ ทางนี้ค่ะ เอ่อ ก่อนอื่น เซ็นชื่อตรงนี้ก่อนนะค่ะ
ฟาง: ค่ะ (เซ็นโดยไม่อ่านสัญญา และรีบเข้าไป)
 
ฟาง: ขออนุญาต ค่ะ
 
....: เชิญนั่งครับ คุณธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ (พูดจบก็หมุนเก้าอี้กลับมาด้านหน้า)
ฟาง: คุณ
ป็อบ: ไม่ต้องตกใจหรอก
ฟาง: ขอตัวนะ
ป็อบ: เดี๋ยวจะไปไหนล่ะ มาสมัคงานไม่ใช่เหรอ
 
ฟาง: ใช่ แต่ถ้ามีเจ้านายเป็นคุณ ฉันไม่ทำ
ป็อบ: เห็นทีคงจะไม่ทันแล้วล่ะ
ฟาง: ทำไม คุณทำอะไรอีกอ่ะ
ป็อบ: ก่อนเข้ามา ไม่อ่านเหรอ ไอที่เซ็นลงไปอ่ะ
ฟาง: คุณหลอกฉัน หลอกให้ฉันเซ็นอะไร
ป็อบ: ก็เอกสารนี้ไง เอกสารว่าจ้าง ฉบับเฉพาะเธอเลย
 
ฟาง: (รีบหยิบจากมือเขามาอ่าน) ไม่จริงอ่ะ
ป็อบ: เธอไม่มีสิทธิ์ ลาออก หรือออก โดยพละการ เธอจะต้องทำงานที่นี้ ตลอดไปเธอจะไม่มีสิทธิ์ ลาออก นอกซะจาก ฉัน จะ ไล่ เธอ ออก หวังว่าคงจะเข้าใจนะ เพราะไม่อย่างนั้น เธอก็จะต้อง ชดใช้หนี้สิน อีกตั้ง ห้าร้อยล้าน ดีไม่ดียังต้องติดคุกอีก หึ
ฟาง: ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ ทำไม
ป็อบ: คิดดีดีนะ เรื่องนี้ ฉันไม่ผิด เธอเข้ามาเอง ช่วยไม่ได้
ฟาง: คุณมันเลวที่สุด เลวที่สุดเลย
ป็อบ: เริ่มงานเลยนะ ข้อมูลอะไรไม่ต้องกรอก หรอก เพราะฉันรู้จักเธอดี หึ วันนี้ฉันให้เธอกลับบ้านได้ เป็นสิทธิพิเศษสำหรับ นางบำเรอ อย่างเธอ
ฟาง: (ตบหน้าอย่างจัง) เลว ต่ำที่สุด (พูดแล้วเดินออกไป)
 
ฟาง: ทำไมชีวิตฉะนต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไม ทำไม ฮือออ ฉันเกลียดคุณ ฮือออ ฉันเกลียดคุณ