รอยแค้น (Ire)

ฟาง: เป็นไงค่ะพ่อบ้านใหม่ พออยู่ได้นะค่ะ

พ่อ: ได้สิลูก อยู่ได้ สบายมาก

แม่: คุณรู้มั้ยว่าคุณนะ ต้องห้ามเครียด ห้ามคิดมาก เข้าใจมั้ยค่ะ

เขื่อน: ใช่ครับ ห้ามเครียด

ฟาง: นี้ห้องพ่อกับแม่ค่ะ มันยังไม่มีอะไรนะ ฟางยังไม่ได้ซื้อเตียงหรืออะไรเลย

พ่อ: นอนแบบนี้ไปก่อนก็ได้ลูก นะคุณ อยู่กันไปก่อน

แม่: ได้อยู่แล้ว

เขื่อน: ผมจะไปหางานทำ จะได้มีเงินมาใช้จ่ายกันในบ้าน

ฟาง: จะรับผิดชอบคนเดียวได้ไง มีน้องสาวคนนี้อยู่ทั้งคนนะ ฟางจะหางานทำช่วยพี่อีกแรง

เขื่อน: หึ งั้นดีเลย พี่จะได้ไม่เหนื่อย 555

ฟาง: พี่เขื่อนฟางจะลองไปสมัคงานบริษัทดูนะ

เขื่อน: พี่ก็ว่างั้นเหมือนกัน งั้นเราแยกกันเนอะ

ฟาง: ค่ะ แล้วเจอกัน

เขื่อน: ถ้ายังไงก็โทรมานะ

ฟาง: บริษัทนี้ก็ได้ น่าจะโอเค

ฟาง: เอ่อ มาสมัคงานค่ะ

พนักงาน: สักครู่นะค่ะ

พนักงาน: ไม่ทราบว่าชื่ออะไร ขอข้อมูลด้วยนะค่ะ

ฟาง: ค่ะ ชื่อธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ค่ะ

พนักงาน: สักครู่นะค่ะ ....... ได้ค่ะ ..... เอ่อน้องค่ะเดี๋ยวเชิญทางนี้ค่ะ

ฟาง: ค่ะ

พนักงาน: เชิญ รอห้องนี้นะค่ะ เดี๋ยวต้องเขาพบ ท่านประธานค่ะ

ฟาง: ค่ะ ทำไมมันง่ายจัง

พนักงาน: เชิญ คุณ ธนันต์ธรญ์ ทางนี้ค่ะ เอ่อ ก่อนอื่น เซ็นชื่อตรงนี้ก่อนนะค่ะ

ฟาง: ค่ะ (เซ็นโดยไม่อ่านสัญญา และรีบเข้าไป)

ฟาง: ขออนุญาต ค่ะ

....: เชิญนั่งครับ คุณธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ (พูดจบก็หมุนเก้าอี้กลับมาด้านหน้า)

ฟาง: คุณ

ป็อบ: ไม่ต้องตกใจหรอก

ฟาง: ขอตัวนะ

ป็อบ: เดี๋ยวจะไปไหนล่ะ มาสมัคงานไม่ใช่เหรอ

ฟาง: ใช่ แต่ถ้ามีเจ้านายเป็นคุณ ฉันไม่ทำ

ป็อบ: เห็นทีคงจะไม่ทันแล้วล่ะ

ฟาง: ทำไม คุณทำอะไรอีกอ่ะ

ป็อบ: ก่อนเข้ามา ไม่อ่านเหรอ ไอที่เซ็นลงไปอ่ะ

ฟาง: คุณหลอกฉัน หลอกให้ฉันเซ็นอะไร

ป็อบ: ก็เอกสารนี้ไง เอกสารว่าจ้าง ฉบับเฉพาะเธอเลย

ฟาง: (รีบหยิบจากมือเขามาอ่าน) ไม่จริงอ่ะ

ป็อบ: เธอไม่มีสิทธิ์ ลาออก หรือออก โดยพละการ เธอจะต้องทำงานที่นี้ ตลอดไปเธอจะไม่มีสิทธิ์ ลาออก นอกซะจาก ฉัน จะ ไล่ เธอ ออก หวังว่าคงจะเข้าใจนะ เพราะไม่อย่างนั้น เธอก็จะต้อง ชดใช้หนี้สิน อีกตั้ง ห้าร้อยล้าน ดีไม่ดียังต้องติดคุกอีก หึ

ฟาง: ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ ทำไม

ป็อบ: คิดดีดีนะ เรื่องนี้ ฉันไม่ผิด เธอเข้ามาเอง ช่วยไม่ได้

ฟาง: คุณมันเลวที่สุด เลวที่สุดเลย

ป็อบ: เริ่มงานเลยนะ ข้อมูลอะไรไม่ต้องกรอก หรอก เพราะฉันรู้จักเธอดี หึ วันนี้ฉันให้เธอกลับบ้านได้ เป็นสิทธิพิเศษสำหรับ นางบำเรอ อย่างเธอ

ฟาง: (ตบหน้าอย่างจัง) เลว ต่ำที่สุด (พูดแล้วเดินออกไป)

ฟาง: ทำไมชีวิตฉะนต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไม ทำไม ฮือออ ฉันเกลียดคุณ ฮือออ ฉันเกลียดคุณ