รักร้ายๆของนายมาเฟีย

ผ่านมาสองอาทิตย์เขาก็ใจดีนะแต่ก็นะคนเย็นชาแบบนั้นจะดีได้สักแค่ไหนกันส่วนฉันก็ต้องทำตามคำสั่งเขาอยู่เหมือนเดิมเฮ้อ
ปังๆๆๆ
เสียงปืนหนิมีใครเป็นอะไรรึป่าว
เขื่อน:คุณแก้วครับนายสั่งให้คุณแก้วขึ้นไปอยู่บนห้องแล้วอย่าออกมา
แก้ว:แล้วมีอะไรกันเสียงปืนใช่มั้ย
เขื่อน:คุณแก้วอย่าเพิ่งถามเลยครับ ผมต้องไปแล้วระวังตัวด้วยนะครับ
ฉันขึ้นไปอยู่บนห้องอย่างที่เขื่อนบอกแต่ฉํนรุ้สึกไม่ดีฉันกลัวว่าจะมีใครเป็นอะไรแต่ฉันไม่ได้ห่วงเขานะอย่าเข้าใจผิด 
 ผ่านไป20นาทีเสียงเริ่มเงียบไปฉันจึงลงไปข้างล่างเห็นเขานั่งกันเป็นกลุ่ม มีทั้งหมอจองเบ เขื่อนและผู้ชายอีกคนคงเป็นเพื่อนเขา ฉันรู้ว่าพวกเขากำลังเครียด
  เขาหันมาแล้วเขาต้องว่าฉันแน่เลย
โทโมะ:ลงมาทำไม ขึ้นไปอยู่บนห้อง
แก้ว:นาย....ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย
โทโมะ:ขึ้นไปข้างบน แล้วไม่ต้องลงมา
แก้ว:นายโดนยิงหรือว่าเป็นอะไรรึป่าว
โทโมะ:เขื่อนพาแก้วขึ้นไปบนห้อง
เขื่อน:คุณแก้วครับไปเถอะครับ
แก้ว:ปล่อยฉันเขื่อน ฉันยืนเงียบไม่ยอมขึ้นไปข้างบนจนเพื่อนเขาเริ่มมองเขากับฉันสลับกันไปมาจนเขายอมพูด
โทโมะ:ฉันไม่ได้เป็นอะไร ขึ้นไปได้ละ
แก้ว:.....ฉันสังเกตบนตัวเขาอยู่นานไม่เห็นแผลค่อยโล่งหน่อย
โทโมะ:มองอะไรขึ้นไปสิ
แก้ว:รู้แล้วน่า ไม่ได้มองสักหน่อย
 
จองเบ:แหมทำเป็นเข้ม
เคนตะ:คนหรือน้ำแข็งวะ เป็นห่วงเขาก็บอกเขาไปดิไม่เห็นต้องไล่เลย
จองเบ:พูดถูกใจว่ะ มึงพูดดีก็วันนี้แหละ
เคนตะ:ชมใช่มั้ย
จองเบ:แล้วแต่จะคิด
เคนตะ:กูจะคิดว่ามึงชม
โทโมะ:พวกมึงกลับไปได้แล้ว พวกมันคงไม่มาแล้วแหละ
จองเบ:ไล่อีกแล้ว มึงแน่ใจนะเว้ย
โทโมะ:เออ ขอบคุณพวกมึงมากที่มา
เคนตะ:ไม่เป็นไรว่ะกูไม่ทิ้งมึงหรอก
โทโมะ:กลับไปเหอะ
จองเบ:ระวังตัวด้วยนะมึง กูไปละ
โทโมะ:อืม โชคดี