รักร้ายๆของนายมาเฟีย

บนห้อง

โทโมะเดินขึ้นมาบนห้องหน้าไร้อารมณ์ที่สุด

แก้ว:เพื่อนนายกลับแล้วหรอ

โทโมะ:อืม

แก้ว:แล้วนายรู้มั้ยพวกมันเป็นใคร

โทโมะ:เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก

แก้ว:อือ แล้วนานไม่เป็นอะไรจริงๆหรอ 

ฉันลองเอามือจับแขนเขาพลิกไปพลิกมาเพื่องสำรวจแผลแล้วลองจับตามตัวเขา

โทโมะ:โอ้ย

แก้ว:นายเจ็บหรอ ขอดูหน่อย

โทโมะ:ไม่ต้องหรอกไม่เป็นอะไร

ฉันเปิดเสื้อเขาขึ้นแล้วเห็นรอยช้ำเต็มตัวเขา

แก้ว:เนี่ยนะ ไม่เป็นอะไรเขียวเต็มเลย

โทโมะ:ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง เธอจะไปไหนก็ไปฉันจะพัก

แก้ว:.....

ฉันเดินออกจาห้องมาข้างล่าง

เขื่อน:อ้าวคุณแก้วมาทำอะไรข้างล่าง

แก้ว:โดนไล่ เขื่อนพาฉันไปมนเมืองหน่อย

เขื่อน:ห๊า คือว่า...

แก้ว:ไปเถอะเขาไม่ว่าอะไรหรอก

เขื่อน:ก็ได้ครับ

เย็น

โทโมะ:หายไปไหน เขื่อน เขื่อน แก้ว อย่าบอกนะว่าหนีไปแล้วอะ

โทโมะวิ่งหาแก้วกับเขื่อนรอบบ้านเท่าที่จะหาได้แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาจึงกลับมาที่บ้านก่อน

โทโมะ:คงหนีฉันไปแล้วสินะ หึอยากไปอยู่แล้วหนิ โธ่เว้ย 

เพล้ง 

เสียงแก้วแตกดังไปถึงข้างนอก

แก้ว:เกิดอะไรขึ้นอะเขื่อน

เขื่อน:รีบไปเถอะครับ

ในบ้าน

แก้ว:โทโมะ นายเป็นอะไรมั้ย

โทโมะเงยหน้าขึ้นมา แล้วลุกขึ้นมากระชากแขนแก้ว

โทโมะ:ไปไหนมา

แก้ว:....

โทโมะ:ฉันถามว่าเธอไปไหนมา

เขื่อน:คุณโทโมะครับ

โทโมะ:แกออกไป ไม่ต้องยุ่ง

เขื่อน:แต่

โทโมะ:ออกไป

ตอนนี้แก้วกลัวจนตัวสั่นไม่กล้าพูดอะไร

โทโมะ:เงียบทำไม ถ้าไอ้พวกนั่นมันกลับมาทำร้ายเธอฉันจะทำยังไงฉันจะช่วยเธอทันมั้ย เธอรู้มั้ยฉันหาเธแถบบ้าแล้วเธอไปไหนมา

แก้ว:ฮึก ฮึก

โทโมะ:ร้องไห้ทำไม หยุดร้อง ฉันไม่ชอบ 

แก้ว:ฉันแค่ให้เขื่อนพาไปซื้อยามาให้นาย แต่ร้านยามันปิดแทบทุกร้านก็เลยกลับมาช้าไม่คิดว่านายจะโกรธขนาดนี้

โทโมะ:......

แก้วยื่นยาให้โทโมะ

แก้ว:อะนี่ยาอย่าลืมทาล่ะ ฉันขอตัว

แก้ววิ่งขึ้นไปบนห้อง โทโมะยังยืนนิ่งรู้สึกผิดที่ตะคอกใส่แก้วไป