รักร้ายๆของนายมาเฟีย

โต๊ะอาหาร
โทโมะ:กินเสร็จฉันจะไปส่งเธอ
แก้ว:ไม่ต้อง
โทโมะ:นี่ยังไม่หายดื้ออีกหรอ
แก้ว:ฉันไม่ได้ดื้อ
โทโมะ:ที่เธอทำอยู่เขาเรียกว่าดื้อ
แก้ว:แล้วแต่นายจะคิด
โทโมะ:เธอเจ็บมากหรือป่าว
แก้ว:....
โทโมะ:เงียบทำไมฉันถาม
แก้ว:นายทำแบบนั้นทำไม
โทโมะ:ฉัน...เอ่อ..
แก้ว:นายไม่ได้รักฉันแล้วนายทำแบบนั้นทำไม
โทโมะ:....
แก้ว:หรือนายรักฉัน งั้นนายลองพูดสิว่านายรักฉัน
โทโมะ:ฉัน...เอ่อ...
แก้ว:พูดไม่ได้ใช่มั้ย งั้นนายไม่ต้องไปส่งฉันหรอกเดี๋ยวฉันกลับเองน่าจะดีกว่า
แก้วลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกไปปล่อยให้โทโมะนั่งอยู่คนเดียว
โทโมะ:ฉันรักเธอ(พูดอยู่คนเดียว)
นม:พูดตอนนี้เขาก็ไม่ได้ยินหรอกค่ะคุณหนู
โทโมะ:นม
นม:ถ้าคุณหนูรักเขาทำไมคุณหนูไม่พูดไปล่ะค่ะ 
โทโมะ:ผม...เอ่อ....
นม:คุณหนูกำลังกลัวอยู่ใช่มั้ยค่ะ มันไม่เหมือนกันทุกคนหรอกนะค่ะลองเปิดใจดู
โทโมะ:....
นม:นมเชื่อว่าเธอก็รักคุณหนูมากเหมือนกันนะ
โทโมะ:นมคิดแบบนั้นหรอครับ
นม:นมขอตัวก่อนแล้วกัน
โทโมะนั่งคิดทบทวนสิ่งที่นมพูดอยู่พักใหญ่