รักร้ายๆของนายมาเฟีย

แก้ว:อย่านะ

โทโมะ:ไม่มีทาง

แก้ว:อื้อ  อ่อยอ๊ะ

แก้วพยายามใช้แขนทั้งทุบทั้งตีโทโมะ ด้วยความรำคาญโทโมะเลยรวบแขนแก้วไว้แล้วผลักแก้วลงไปนอนบนเตียงโดยที่ปากยังไม่ปล่อยแก้วให้เป็นอิสระ โทโมะถอดเสื้อผ้าของตัวเองและของแก้วออกอย่างรวดเร็วเมื่อแก้วรู้สึกแก้วจึงพยายามดินอีกที

แก้ว:อย่าทำนะฉันขอร้อง

โทโมะ:ฉันจะทำให้เธอรักฉัน

ทั้งสองคนทำกิจกรรมร่วมกันมานานจนตอนนี้ก็ประมาณตีสองโทโมะรู้สึกว่าแก้วมีอาการสั่นจึงตื่นขึ้นมาดูและเช็ดตัวให้ตอนนี้แก้วไม่สบายเพราะเขาทำกับเธอเกินไปแล้วรวมถึงที่เธอไม่ได้กินข้าวเมื่อตอนเย็นและที่เป็นลมเมื่อตอนกลางวันอีกโทโมะจัดการใส่เสื้อผ้าให้แก้วเรียบร้อยก็กลับไปนอนต่อ

เช้า

แก้ว:อือ ปล่อยฉันนะ

โทโมะ:ตื่นแล้วหรอขอนอนอีกแป๊ปนะ

แก้ว:นายอยากนอนก็นอนไปสิแต่ฉันจะกลับบ้าน ปล่อย

แก้วพยายามแกะมือโทโมะออกแต่ยิ่งแกะมันก็ยิ่งรัดตัวเธอเอาไว้

โทโมะ:นี่หยุดเถอะนะฉันอยากนอน

โทโมะเอาหน้ามาซุกไว้ตรงคอแก้ว

แก้ว:ก็ปล่อยฉันสิ

โทโมะ:ถ้าฉันปล่อยเธอก็หนีฉันไปสิ

แก้ว:....

โทโมะ:นอนเถอะฉันรู้ว่าเธอก็คงลุกไม่ไหว

แก้ว:ทำไมฉันต้องลุกไม่ไหวด้วย

โทโมะ:เพราะฉันไง

แก้ว:ไอ้บ้า

โทโมะเงียบไปแล้วแก้วก็หลับตามโทโมะไปทั้งสองนอนหลับกันมาประมาณหนึ่งชั่วแล้ว

โทโมะ:แก้วตื่น

แก้ว:อือ 

โทโมะ:ตื่นได้แล้ว

แก้ว:นายก็ปล่อยฉันได้แล้ว

โทโมะ:ไปอาบสิเดี๋ยวฉันไปรอข้างล่างนะ

แก้ว:เรื่องของนาย

โต๊ะอาหาร

โทโมะ:นมครับจัดให้สองที่ครับ

นม:ค่ะ

โทโมะ:นี่เธอจะเดินไปไหนมากินข้าวก่อนสิ

โทโมะรีบวิ่งมารั้งแขนแก้วไว้

แก้ว:ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยนะ

โทโมะ:ฉันให้เธอกลับแน่แต่เธอต้องกินข้าวก่อน

แก้ว:ไม่

โทโมะ:งั้นก็อย่าหวังว่าจะได้กลับ มีแรงแล้วสินะงั้นก็ไปต่อจากเมื่อคืนดีกว่า

แก้ว:อย่านะ ฉันกินก็ได้

โทโมะ:พูดง่ายๆอย่างนี้ก็ดีหน่อย