รักร้ายๆของนายมาเฟีย

ตลาดขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
โทโมะ:ลงมา
แก้ว:รู้แล้วน่า
....:สวัสดีครับคุณโทโมะโทโมะ:อ้าวสวัสดีครับคุณเคน มานานหรือยังครับ
เคน:ก็เมื่อกี๊นี้เองครับ แล้วนี่..(ชี้ไปทางแก้ว)
โทโมะ:อ่อนี่คู่หมั้นผมครับ แก้วนี่ลูกค้ารายใหญ่ของฉัน
แก้ว:สวัสดีค่ะ
เคน:ครับ งั้นเราเดินดูที่ลงองุ่นดีกว่าครับเดี๋ยวจะเสียเวลา
โทโมะ:ดีเหมือนกันครับ
โทโมะเดินดูงานพักใหญ่แก้วเองก็เดินตามโทโมะเรื่อยๆแต่แดดที่นี่แรงมาก
โทโมะ:นี่เธอไหวหรือป่าว
แก้ว:ไหว
เคน:แต่คุณแก้วหน้าซีดมากเลยนะครับ
แก้ว:ไม่เป็นไรค่ะแก้วไหว
อยู่ๆโลกมันก็มืดไปหมด แก้วเป็นลมทันทีแต่โทโมะรับไว้ทัน
โทโมะ:เธอ นี่เธอ แก้วๆ
เคน:งั้นเราพอแค่นี้ดีกว่าครับ
โทโมะ:ครับ เดี๋ยวผมขอตัวเลยนะครับ
โทโมะอุ้มแก้วไปที่รถทันที แล้วก็มุ่งหน้าไปที่บ้าน
 
บ้านไทยานนท์
เขื่อน:ให้ผมช่วยมั้ยครับ
โทโมะ:ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันอุ้มเอง
เขื่อน:ครับ
โทโมะอุ้มแก้วไปบนห้องของตัวเองแล้วเช็ดตัวให้
โทโมะ:เธอนี่หาเรื่องให้ฉํนตลอด
แก้ว:อือ
โทโมะ:ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมากินข้าวกินยา
แก้ว:ที่นี่ที่ไหน
โทโมะ:บ้านฉันเอง
แก้วลุกขึ้นแล้วพยายามเดินออกจากห้อง
โทโมะ:แล้วเธอจะไปไหนมานี่เลยเดี๋ยวก็เป็นลมอีกหรอก
โทโมะเข้าไปพยุงแก้วกลับมานั่งบนเตียง
แก้ว:ปล่อยฉันจะกลับบ้าน
โทโมะ:ไม่สบายยังไม่เจียมตัวอีกนะ
แก้ว:นายด่าฉันหรอ
โทโมะ:อ้าวก็อยู่กันสองคนด่ายุงมั้ง
แก้ว:นาย
โทโมะ:เงียบเลย แล้วกินข้าวจะได้กินยา
แก้ว:ไม่
โทโมะ:เธอก็รู้ว่าฉันมีความอดทนไม่มากแล้วถ้าฉํนป้อนฉันจะป้อนยังไงจำได้ใช่มั้ย
แก้ว:O_O