รักร้ายๆของนายมาเฟีย

โทโมะ:ว่าไงจะกินเองหรือให้ฉันป้อน

แก้ว:ฉันไปกลัวนายหรอก

แก้วลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ประตูแต่โทโมะเดินตามมากระชากแขนแล้วพุงเข้ามาประกบปากทันทีแก้วพยายมดิ้นแต่โทโมะรั้งท้ายทอยไว้แก้วจึงไม่สามารถหนีไปไหนได้

แกร๊ก

...:ตาโมะแกาหนูแก้วไปส่งหรื....

เห็นโทโมะกับแก้วกำลังจูบกัน โทโมะถอนจูบทันที

โทโมะ:เอ่อ พ่อมีอะไรหรือป่าวครับ

โทยะ:ฉันจะมาถามว่าแกพาหนูแก้วไปส่งหรือยังแม่เขาโทรมาตามแต่คงไม่ต้องถามแล้วแหละแล้วเมื่อกี๊แกทำอะไรน้อง

แก้ว:มันไม่ใช่อย่างที่คุณลุงเห็นนะค่ะ

โทโมะ:มันเป็นอย่างที่คุณพ่อเห็นแหละครับผมจูบเขา

แก้ว:นี่นาย พูดบ้าอะไร

โทโมะ:ก็มันเป็นแบบนั้นจะแก้ตัวทำไม

โทยะ:แล้วแกจะรับผิดชอบยังไง

โทโมะ:แต่งงานเดือนหน้าเลยครับผมพร้อมแล้ว

โทยะ:ดี งั้นเดี๋ยวหนูแก้วนอนที่นี่เลยนะลูก

แก้ว:แก้วกลับบ้านดีกว่าค่ะเดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง

โทยะ:นอนที่นี่แหละ เดี๋ยวลุงโทรบอกแม่หนูให้ 

แก้ว:แต่

โทโมะ:นอนนี่แหละจะได้ทำความรู้จักกันไง

โทยะ:งั้นลุงไปแล้วนะ

แก้ว:เดี๋ยวสิค่ะคุณลุง

โทโมะ:กลับไปกินข้าวเดี๋ยวนี้

แก้ว:นายพูดบ้าอะไรของนายฉันไม่อยากแต่งงานกับนาย

โทโมะ:ทำไมแต่งกับฉันมันเป็นยังไง

แก้ว:ก็ไม่เป็นไงหรอก แต่ฉันไม่ได้รักนายฉันเกลียดนายได้ยินมั้ย

โทโมะ:หรองั้นฉันจะทำให้ฉันรักเธอเอง

แก้ว:อย่านะ อุ๊บ 

โทโมะจูบแก้วแต่แก้วเม้มปากไม่ให้โทโมะทำแบบนั้นแต่โทโมะกัดปากแก้วจนเลือดออกแก้วเจ็บจึงยอมให้โทโมะได้ชิมความหวานได้อย่างสะใจจูบนี้ช่างเนิ่นนานและโทโมะก็รู้สุกว่าแก้วหมดอากาศหายใจจึงปล่อยให้ปากแก้วเป็อิสระ

แก้ว:อย่านะ

โทโมะ:ไม่มีทาง