เพราะว่ารัก

 
 
 
                    บริเวณหน้าบ้านเช่าอันแสนโดดเดี่ยว บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้โทรมๆชั้นเดียว มีบริเวณบ้านพอสำหรับการปลูกผักสวนครัว ปลูกต้นไม้ดอกไม้อยู่เพียงเล็กน้อย
 
 
                    เสียงทะเลาะของหนุ่มสาวภายในบ้านดังก้องออกมาจนชาวบ้านหลายชีวิตที่ขับรถผ่านไปมา อดใจในความอยากรู้ไม่ได้ จำต้องหยุดรถรอฟังอยู่หน้บ้านเป็นแถวๆ 
 
 
 
 
 
                    " ถ้าเงินแค่นี้ยังเก็บไม่ได้ ก็เลิกๆกันไปเถอะ เปรี้ยวเบื่อเต็มทนแล้ว ที่ต้องมาอยู่ที่นี่  "  สาวเซ็กซี่ตะหวาดใส่แฟนหนุ่ม ที่สอนนี้ใบหน้าซีดเซียว ช็อคไปกับการท้าเลิกของแฟนสาว
 
 
 
 
 
                    " แล้วเปรี้ยวจะให้พี่เก็บเงินตอนไหน ในเมื่อเงินเดือนของพี่ทุกเดือน พี่ก็ให้เปรี้ยวเกือบหมด  "  แฟนหนุ่มแทบจะร้องไห้  วันๆนึงเขาได้เงินกินข้าว แค่ 80บาท  นอกนั้นแฟนสาวของเขาก็ยึดเก็บไปหมด
 
 
 
 
 
                    " นั้นมันเรื่องของพี่ พี่เป็นผู้ชายพี่ต้องมีวิธีหาเงินเสริม "เปรี้ยวพูด 
 
 
 
 
                    " อ้าวว  "เขาหน้าเหวอไปทันที  ' พูดแบบนี้กูก็ตายสิคะ '  แฟนหนุ่มในแต่รำพึงในใจ หากแค่พูดออกไปได้ไม่  
 
 
 
 
                    " ไม่รู้หละ  ถ้าพี่ยังเก็บเงินไม่ได้  เปรี้ยวก็จะไป  พี่เก็บเงินได้เมื่อไหร่ ค่อยมาหาเปรี้ยวแล้วกัน "  เปรี้ยวจะลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกจากบ้าน แตโทโมะรั้งเอาไว้ เขาจับข้อมือของเธอไว้แน่น 
 
 
 
 
                    " พี่ไม่ต้องมารั้งเปรี้ยวเอาไว้นะคะ " เปรี้ยวทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ 
 
 
 
 
                    " ปล่าว !!   พี่ไม่ได้รั้ง แต่เปรี้ยวช่วยตั้งที่อยู่เอาไว้ด้วยนะ พี่จะได้ไปถูก "  
 
 
 
 
                    นี่ตกลงเขาแคร์แฟนสาวของเขาบ้างหรือเปล่าเนี่ยยย   นี่เธอกำลังจะไปแล้วนะ ทำไมเค้าถึงไม่รั้งไว้บ้างเลย
 
 
 
 
 
                    "  นี่พี่ไม่คิดจะรั้งเปรี้ยวไวบ้างเลยหรอ "  เปรี้ยวน้ำตาอาบแก้ม น้อยใจโทโมะ
 
 
 
 
                    " คนจะไปยังไงมันก็ต้องหาเหตุผลจะไปอยู่ดี  รั้งยังไงมันก็ไปอยู่ดี "  โทโมะทำซึ้ง 
 
 
 
 
                    "  ไม่รั้งก็ดี  เปรี้ยวจะได้ไม่รู้สึกผิด ที่ออกมาจากชีวิตของพี่ได้ " เปรี้ยวปาดน้ำตาลวกๆ ลากกระเป๋าออกจากบานไปโดยไม่คิดจะหันมามองโทโมะแม้แต่ครั้งเดียว  โทโมะเดินไปหยุดที่ประตูบ้าน  เขามองเปรี้ยวที่เดินร้องไห้ออกไป
 
 
 
 
                    ใจมันก็เจ็บไม่ต่างไปจากเธอหรอก  แต่พ่อเธอคิดค่าตัว ตั้ง 3 ล้าน เขาจะหาเงินที่ไหนไปให้เล่า ยิ่งเธอมารบเร้า เร่งรีบ อยู่แบบนี้อีก ใครมันจะไปหาทัน และตั้งแต่คบกันมาเงินที่เปรี้ยวเผาผลาน เอ้ยไม่ใช่ ช่วยใช้ มันก็มากกว่า 3ล้านไปเยอะแล้ว
 
 
 
                    โทโมะหนุ่มนักรักผู้ปากจัดและปากแข็ง  จำต้องบึ่นมอเตอร์ไซเคิ้ลสุดที่รัก ไปปรึกษาเพื่อนป๊อปถึงที่ทำงาน
 
 
 
 
                    แว๊น แว๊นน  แว๊นนน   เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  
 
 
 
 
 
                    เบ๊ะ   ถึงข้าวต้ม ถุงน้ำเต้าหู ถุงขนมในมือของแก้วหล่นเบ๊ะเมื่อโทโมะแล้งขับรถมาเฉี่ยวเธอ ทำให้เธอตกลงต้องกระโดดหลบข้างทาง
 
 
 
                    " ไอ้เวร !!!! " แก้วรีบลุกขึ้นแล้วตะโกนด่ารถคันนั้นที่ขับหนีไป โดยที่ไม่คิดจะช่วยเธอเลย เธอไม่รู้หรอกว่าคนขับคือไป เพราะมันอำพรางใบหน้าจะมิดชิด แต่ระวังรถเอาไว้ในดีก็แล้วกัน 
 
 
 
 
 
                    " เดี๋ยวมึงจะเจอดีนะคะ " แก้วขบกร้ามกำหมัดแน่น เก็บถุงขนมไปทิ้งในถังขยะ 
 
 
 
 
 
                    
 
                    ร้านกาแฟข้างบริษัท 
 
 
 
 
 
 
                    " ฮะ ฮะ ฮ่า ฮ่าาาาาา ฮ่าาาาา "โทโมะเดินหัวเราะลั่นเข้ามาในร้าน เหมือนคนสะใจอะไรมา 
 
 
 
 
                    " หัวเราะเชี่ยไรนักหนาวะ  อายคนมั้งดิ "  ป๊อปหันซ้ายหันขวา มองผู้คนภายในร้านที่ให้ความสนใจกับเสียงหัวเราะของโทโมะเป็นอย่างมาก  
 
 
 
 
 
                    " แม่ง สะใจวะ "โทโมะลากเก้าอี้ออก แล้วนั่งลง
 
 
 
 
                    " สะใจ ?  สะใจอะไรวะ " ป๊อปขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจในสิ่งที่โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
                    " เมื่อกี้กูเฉี่ยวผู้หญิงปากจัดมา แม่งล้มไม่เป็นท่าเลยวะ   ฮ่ะ ฮะ ฮ่าาาา  "  เหมือนโทโมะจะสะใจมาก ที่ได้แกล้งแก้ว 
 
 
 
 
 
                    " มึงไม่ได้หมายถึงแก้วใช่มั้ยโทโมะ "  ป๊อปมองโทโมะด้วยหางตา 
 
 
 
 
                  "  หมายถึงแก้วนั้นแหละ   มึงก็พูดอย่างกับว่าบริษัทนี่มีคนปากจัดเยอะอะแหละ " โทโมะพูด   ป๊อปหน้าซีด  เหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
 
 
 
 
                    " ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ " โทโมะจ้องหน้าป๊อป ที่นั่งทำหน้าเหมือนคนกลัวอะไร
 
 
 
 
                    " เดี๋ยวมึงก็เข้าใจเองแหละ  ว่าแต่มึงมาถึงนี้ มีอะไรหรือเปล่าวะ "  ป๊อปรีบเปลี่ยนเรื่องทันที 
 
 
 
 
                    " กูทะเละกับน้องเปรี้ยววะ ตอนนี้น้องเปรี้ยวก็เก็บของออกจากบ้านกูไปหมดแล้ว กูแม่งก็ไม่ได้รั้งไว้อีก กูจะทำยังไงดีวะไอป๊อป "  โทโมะกลับสู่โหมดเครียด 
 
 
 
 
 
                    " แล้วมึงทะเลาะกันเรื่องอะไร " ป๊อปถาม 
 
 
 
 
                    " พ่อเค้าให้ไปสู่ขอเป็นเรื่องเป็นราว แล้วแม่งคิดค่าสินสอดตั้งสามล้าน กูจะไปหาเงินมาจากไหนวะ " โทโมะโวย
 
 
 
 
                    " คิดค่าตัวมากขนาดนี้  ไม่ต้องยกให้มันเลยดีกว่ามั้ครับ "ป๊อปประชด
 
 
 
 
                    "  เออ  ก็นั้นดิ  แล้วเงินเดือนกูเกือบแสน น้องเค้าก้ยึดไปหมด ให้กุจ่ายวันละ 80 บาท กูจะเอาเงินที่ไหนไปเก็บวะ " โทโมะคิดหนัก 
 
 
 
 
 
                    " มึงก็ทนคบมาได้เนอะ " ป๊อปขยาดแทน
 
 
 
 
                    "  ก็กูรักของกูนิวะ จะให้ทำยังไง " โทโมะเครียด 
 
 
 
 
                    " กูว่ามึงเลิกเหอะ  แล้วหาใหม่  น้องแม่งหลายเรื่องวะ  เที่ยวก็เก่ง จ่ายเงินก็เก่ง แล้วยังเสือกเที่ยวกลางคืนอีก  เอาแต่ใจอีกงานบ้านก็ไม่ทำอีก  แม่งเอาได้ยังไงวะ "  ป๊อปเริ่มรำคาญ   ทั้งแต่ที่โทโมะคบกันเปรี้ยวมา ก็ทะเลาะกันตลอด แล้วมันก็เอามาบ่นให้กูฟังตอดครับ  ป๊อปกล่าว
 
 
 
 
                    " ไม่วะ กูว่าน้องเปรี้ยวนี่แหละใช่ เหมาะกับเป็นแม่ของลูกกู " โทโมะพูดอย่างมั่นใจ
 
 
 
 
                    "  กูละห่วงอนาคตของลูกมึงจริงๆเลยวะ "ป๊อปแทบจะสำลักน้ำ 
 
 
 
 
                    " เหอะน๊าาา ยังไงมึงก็ช่วยกูหน่อยแล้วกันนะ "  โทโมะขอร้อง ป๊อปส่ายหน้าไปมา 
 
 
 
 
                    " ไม่วะ  กูไม่ขอยุ่งด้วย  ครั้งก่อน น้องเปรี้ยวอะไรของมึงก็ด่ากูยังกับหมา มึงก็เสือกไม่ปกป้องกูเลยสักนิด  ช่วยตัวเองไปก่อนแล้วกันนะมึง " ป๊อปชิ้ง รีบเดินออกจากร้านไปทันที  โทโมะถอนหายใจยาวว  ไม่รู้จะเอายังไงต่อกับชีวิต 
 
 
 
 
 
                    บริเวณลานจอดรถ  หญิงสาวใบหน้าสวย2 คนมาด่อมๆมองๆ รถบิ๊กไบค์สีดำสุดหรอ  ที่จอดสง่า และเด่นที่สุดในลานจอดรถแห่งนี้ (ลานจอดรถมอเตอร์ไซเคิ้ลนะคะ ไม่ใช่ลานจอดรถรวม  บริษัทแห่งนี้แยกลานจอดรถ  ถ้ารถ 4 ล้อ ก็จะจอดอีกแห่งหนึ่ง ถ้ามีแค่ 2 ล้อก็ได้โควต้าจอดแค่ลานจอดรถหน้าบริษัท )
 
 
 
 
                    " แม่งเฉี่ยวแล้วไม่ช่วย  หึ ! "  แก้วแค้นใจ ฉีดสเปรย์ใส่รถโทโมะ เป็นตัวอักษร  ' I' เวร  I'เลว I'มักง่าย  I love you jup jup '  ลายลักอักษรเต็มรถโทโมะ 
 
 
 
 
                    " ฮะ ฮะ ฮ่าาาา " ร่างระหงทั้งสองต่างพากันหัวเราะสะใจกับวรรณกรรมที่ฝากเอาไว้บนรถหรู  ก่อนจะสะบัดก้นเดินเข้าไปในบริษัท 
 
 
 
 
 
                    " ไปไหนกันมา ! "  ป๊อปทัก  หญิงสาวทั้งสองที่เดินหัวเราะยิกๆ เข้ามาในห้องทำงาน
 
 
 
 
                    " ไปสร้างวรรณกรรม  "  ฟางตอบแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย 
 
 
 
 
                    " วรรณกรรมอะไร "  ป๊อประแวง กลัวจะเป็นวรรณกรรมบนรถของโทโมะ 
 
 
 
 
                    " อยากรู้ก็ไอถามเพื่อนเอาเองสิ  ไอตุ๊ดพี่ป๊อป "  ฟางกวน
 
 
 
 
                    "  แก้ว ! ไปทำอะไรมา "ป๊อปขึ้นเสียง
 
 
 
 
                    "อย่ามาขึ้นเสียงใส่แก้วนะพี่ป๊อป  เพื่อนพี่ทำผิดกับแก้วก่อน  แก้วต้องเอาคืน"  แก้วโมโห  ป๊อปเดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
                    " ทำเป็นขึ้นเสียงแบบตุ๊ด  โกรธแทนเพื่อนสินะ "  ฟางแบะปากส่งท้าย
 
 
 
 
 
 
 
                    "  เหี้ยยยย  !!!!  "  โทโมะช็อคตาค้าง กับวรรณกรรมของแก้ว
 
 
 
                    " กูว่าแล้ว แม่งไม่น่ารอด "ป๊อปที่รีบวิ่งมา เห็นรถของโทโมะ แล้วแทบช็อค
 
 
 
 
                    " ไอป๊อป ฝีมือใคร ! " โทโมะโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ทำร้ายเขาได้แต่อย่ามาทำรถของเขา
 
 
 
 
                    " ไม่รู้วะ " ป๊อปไม่กล้าบอก กลัวแก้วจะเป็นอันตราย เพราะขนาดตัวเขาเองยังกลัวเลย  
 
 
 
 
 
                    ช้ลรู้แล้ว ว่าใคร ! ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปในบริษัท  และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่แก้วเดินถือแฟ้มเอกสารออกมา
 
 
 
 
 
                    พรึบ !  
 
 
 
 
 
                    " โอ้ยยย "  ร่างบางถูกกระชากไปขึงไว้กับฝาฝนัง มือหนาทั้งสองกดไหล่ของเธอไว้ไม่ให้หนี 
 
 
 
 
                    " เธอใช่มั้ยที่ทำให้รถชั้ลอยู่ในสภาพแบบนั้น " โทโมะโกรธ  
 
 
 
 
                    " แล้วนายใช่มั้ย ที่ขับรถมาเฉี่ยวชั้ลแล้วหนีไปแบบนั้น ! " แก้วเองก็โกรธ แล้วยิ่งเขามาทำแบบนี้  เธอยิ่งไม่ชอบใหญ่ 
 
 
 
 
                    " มีอะไรก็มาทำกับชั้ล อย่าไปทำกับรถของชั้ล ! " โทโมะตะหวาดใส่แก้ว  แก้วหายใจถี่ขึ้น เริ่มกลัวกับความโมโหร้ายของโทโมะ 
 
 
 
                    " ทำที่นายงั้นหรอ " แก้วกัดฟันพูด ก่อนจะใช้เท้าทีบไปที่ขาของโทโมะ แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ได้เจ็บอะไรมากเลย แก้วทั้งเตะ ทั้งทีบรัวๆ ระบายความแค้นออกมาจนหมดแรง 
 
 
 
 
                    " พอใจแล้วใช่มั้ย " โทโมะกัดฟันพูด 
 
 
 
 
 
                    " ..... " แก้วไม่ตอบแต่จ้องหน้าโทโมะเขม่ง 
 
 
 
 
 
                    " งั้นถึงคิวชั้ลเอาคืนบ้างนะ " 
 
 
 
 
                    จุ๊ฟ  ใบหน้าหล่อโน้มลงมาจูบใบหน้าสวย มือหนากระชับท้ายถอยของเธอไว้แน่น เขาทั้งบด ทั้งขยี้ ริมฝีปากอิ่ม 
 
 
 
 
 
                    " อื้ออออ !!!  "  แก้วกัดฟันแน่นไม่ให้ลิ้นหนาเข้าไปในโพร่งปากหวานของเธอ มือเรียวสาวก็คอยผลักคอยตบหนีไปให้เขาออกห่าง
 
 
 
 
                    แต่แรงของเธอหรือจะสู้แรงของเขาได้
 
 
 
 
                    โทโมะบีบแก้มแก้วอย่างแรงจนหญิงสาวต้องอ้าปากออก ทันทีที่ริมฝีปากเปิดออก เขารีบส่งลิ้นหนาเข้าไปหยอกย้อกับลิ้นของเธอในโพร่งปากหวาน 
 
 
                    ด้วยความไร้เดียวสามันทำให้เธอตัวสั่นเทาเหมือนลูกนก แก้วได้แต่หนีลิ้นโทโมะที่ได้แต่ไล่ตามลิ้นของเธอมา ร่างกายของเธอมันร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก 
 
 
 
 
                    พรึบ !  แล้วเธอก็สลบไปจากการขาดหายใจชั่วขณะ 
 
 
 
 
                    หมับ ! 
 
 
 
 
 
                    " เห้ย ! "  โทโมะเขย่าร่างบางในอ้อมแขนของตัวเอง  ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมา 
 
 
 
 
                    " นี่นายทำอะไรเพื่อนชั้ล !!!" ฟางดวยวายลั่น  เมื่อเห็นแก้วที่หลับไม่ได้สติ 
 
 
 
 
                    " อย่าพูดมากได้มั้ย  เดี๋ยวก็ให้ไอป๊อปจัดการหรอก ไอเอายาดมมาไป ! " โทโมะขึ้นเสียงใส่ แล้วออกคำสั่ง 
 
 
 
 
                    " นี่มึงทำอะไรวะ ทำไมแก้วหมดริษไปแบบนี้  "  ป๊อปยิ้มกริ่ม 
 
 
 
 
                    "  อย่ารู้เลย เดี๋ยวมึงจะช็อค  ^^ " โทโมะมองร่างบางที่นอนหลับสนิท แล้วก็อดขำไม่ได้   ผู้หญิงปากเก่ง อวดเก่งอย่างเธอ ต้องมาสลบคารอยจูบของเขา
 
 
 
 
                    " บอกหน่อยดิวะ เผื่อกูจะเอาไปทำบ้าง "  ป๊อปสงสัย 
 
 
 
 
                    " ไม่ได้ !  " โทโมะขึ้นเสียงใส่ 
 
 
 
 
                    ฟางเบียดโทโมะให้ออกห่างจากแก้ว ก่อนจะแทรกตัวเองเข้าไปแทน ฟางให้แก้วดมยาดม แล้วใช้ผ้าเย็นเช็ดหน้าให้กับแก้วอยู่พักใหญ่ 
 
 
 
 
 
                    " อื้มม  "   ดวงตาหวานหรี่ตาขึ้นมา พอเห็นหน้าโทโมะ เธอก็เบิกตากว้าง สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที 
 
 
 
 
                    " ตกใจอะไรหรอ  แก้ว ! "  โทโมะกวนประสาท 
 
 
 
 
 
                    " ไอคนเฮงซวย " แก้วด่าโทโมะ เธอโกรธจนตัวสั่นไปหมด ใบหน้าสวยแดงฉาน ดวงตาหวาน แฝงไปด้วยความโกรธ  ตอนนี้มันเริ่มแดงและมีน้ำตาเอ่อ 
 
 
 
 
                    "  นี่เธอโกรธหรอ " เห็นท่าทางของแก้วที่จ้องมองมาที่เขา น้ำตาที่เริ่มจะรินไหลอาบแก้มทั้งสอง  มันเริ่มทำให้เขารู้สึกผิด ใบหน้าทะเล้น เริ่มปรับเปลี่ยนเป็นใบหน้านิ่งที่แววตามีแต่ความรู้สึกผิด  
 
 
 
 
                    " สารเลว " แก้วด่า  ป๊อป ฟาง มองหน้ากัน  เขาทั้งคู่ไม่เคยเห็นแก้วโกรธใครขนาดนี้ 
 
 
 
 
                    " โกรธอะไรนักหนาวะ  ทำยังกับไม่เคย "  โทโมะรำคาญ  ชักสีหน้าใส่แก้ว 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปพามันออกไป  " แก้วที่ปกติไม่เคยจะพูดดีกับป๊อป วันนี้เธอกลับขอช่วยเขาทั้งน้ำตา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง สงบ 
 
 
 
 
                    " โทโมะมึงกลับไปก่อนนะ  กูขอ " ป๊อปสงสารแก้ว ไม่เคยเห็นแก้วอยู่ในอารมณ์นี้มาก่อน  โทโมะมองหน้าแก้ว แล้วเดินออกจากห้องไป ป๊อปเดินมาส่ง
 
 
 
 
 
                    " กูไม่เข้าใจวะ  ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยวะ " โทโมะยังไม่เข้าใจ
 
 
 
 
                    " แล้วมึงไปทำอะไรเค้าวะ "  ป๊อปเองก็ไม่เข้าใจ
 
 
 
 
                    " ช่างเถอะ  งั้นกูกลับก่อนแล้วกัน " โทโมะกลับไปด้วยความสงสัย 
 
 
 
 
 
 
 
                    "  แก้วว  เค้าทำอะไรแก้ว ทำไมแก้วถึงได้โกรธเค้าขนาดนี้  "ฟางเองก็สงสัย ไม่ต่างจากป๊อป
 
 
 
 
                    " ช่างเถอะ  แก้วไปทำงานก่อนนะ " แก้วปาดน้ำตาลวกๆ แล้วลุกหนี เดินไปทางอื่น แล้วเป็นจังหวะเดียวกันกับที่พี่ป๊อปเดินเข้ามา
 
 
 
 
                    " ไอพี่ป๊อป  เพื่อนพี่ทำอะไร เพื่อนฟาง ทำไมแก้วมันโกรธขนาดนั้น "  ฟางโวย
 
 
 
 
                    "จะไปรู้หรอคะน้องฟาง  กูไม่ได้ตัวติดกับมึนตลอดนะ " ป๊อปกวนตีน 
 
 
 
 
 
                    " ผู้ชายนี่มันนิสัยแย่เหมือนกันทุกคนหรือเปล่า " ฟางบ่น
 
 
 
 
                    " แล้วผู้หญิงนี่มันปากจัดเหมือนกันทุกคนหรือเปล่าวะ "ป๊อปเอาคืน 
 
 
 
 
                    " นิสัยแย่แล้วยังปากเสียอีก "ฟางด่าป๊อป แล้วเดินออกไปทันที 
 
 
 
 
 
                         ป๊อปมองไล่หลังฟางที่เดินออกไป ก่อนจะแบะปากใส่ 
 
 
 
 
                    " นิจั๋ยแย่แล้วยังปากเสียอีก " ป๊อปหยอก