เพราะว่ารัก

 
 
 
 
                    เช้าของวันใหม่ หลังจากที่ทั้งสองคนอาบน้ำแต่งตัวและเพ็คกระเป๋ษจนเสร็จเรียบร้อย ทั้งคู่ก็เดินมารอรถอยู่ที่หน้าโรงแรม
 
 
 
 
 
                    " ไง เมื่อคืนหลับสบายนะ " โทโมะเอาต้นแขนของตัวเองไปกระแทกไหล่แก้วเป็นการทักทาย 
 
 
 
 
 
                    " จะสบายกว่านี้ ถ้านายไม่กรนทั้งคืน " แก้วเหลือกตามองโทโมะ ก่อนจะแบะปากใส่  ขอบตาล่างของเธอคล้ำๆ บ่งบอกถึงการนอนดึกและนอนหลับไม่เพียงพอ
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลหรอ นอนกรน " โทโมะทำไม่รุ้ไม่ชี้ ชี้หน้าตัวเองอย่าง งงๆ
 
 
 
 
 
                    " เออดิ ชั้ลไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเนี่ย " แก้วบ่นใส่ ก่อนจะ้าวขึ้นรถสองแถว 
 
 
 
 
 
                    " เออน๊า ทนๆหน่อยแล้วกัน " โทโมะขำๆ แต่อีกใจก็สงสารแก้ว และนี่คืออีกสาเหตุย่อยๆ ที่เปรี้ยวทิ้งเขาไปเช่นกัน 
 
 
 
 
 
                    ทั้งคู่นั่งรถสองแถวเข้ามาอีกอำเภอหนึ่งของจังหวัดประจวบ ฯ 
 
 
 
                    ทันทีที่ลงจากรถ แก้วสายตาลุกวาว เมื่อเห็นของกินตรงหน้า 
 
 
 
 
 
                    " เห้ย กินข้าวก่อนนะ หิวข้าวแล้ววะ " แก้วหันไปมองโทโมะที่กำลังเดินตามหลังมา เขาไม่ทันที่จะพยักหน้า แก้วก็เดินเข้าไปในร้านทันที 
 
 
 
 
 
                    " ดูเธอกินง่ายดีเนอะ ไม่เรื่องมาก ไม่ต้องกินร้านหรูๆแพงๆ " โทโมะชม เขามองเธอกินข้าวอย่างอร่อย ก่อนจะก้มลงกินข้าวของตัวเอง 
 
 
 
 
 
                    " มัวแต่เรื่องมากอยุ่ ท้องก็หิวตายพอดี " เธอบ่นไปกินไป ก่อนจะพลุดลุกออกไปข้างนอก และกลับเขามาพร้อมกับสับปะรดเต็มถุง 
 
 
 
 
 
                    " รีบๆกินให้เสร็จแล้วกินผลไม้ต่อ ที่นี่นะ สับปะรดโครตจะหวานอะ " เธอจิ้มสัปปะรดกินอย่างไว โทโมะนั่งมองแก้วที่นั่งกินผลไม้อยู่ตรงหน้าอย่างอึ้งๆและชื่มชม 
 
 
 
 
 
                    " เธอนี่กินอะไรก็อร่อยไปหมดเลยเนอะ " โทโมะยิ้มน้อยๆแล้วมองเธอด้วยสายตาที่เป็นประกาย อาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อนก็เป็นได้ 
 
 
 
 
                    แก้วยักคิ้วใส่ ก่อนจะยื่นถุงสับปะรดให้โทโมะกินด้วย
 
 
 
 
 
 
                    ทางด้านของฟางป๊อป ที่นอนหลับปุยจนเกือบเที่ยงแล้วก็ยังไม่ตื่น 
 
 
 
                    คงจะมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง...คงมีใครซักคนรออยู่ตรงนั้น คมีความหมายใดซ่อนอยู่ในการรอคอยที่...
 
 
 
 
 
 
                    " อัลโหลลล" มือเรียวเอิ่มไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆโครมไฟ
 
 
 
 
                    ( อะไรกัน นี่ 11 โมงแล้วนะทำไมยังไม่ตื่นอีกคะ ) เสียงหล่อเอ่ยทัก มันทำให้ฟางเบิกตากว้างแล้วรีบดูนาฬิกาทันที
 
 
 
 
 
                    " ขอบคุณมากนะคะพี่กฤษที่โทรมาปลุกฟาง เดี๋ยวฟางโทรกลับนะคะ " หญิงสาวรีบวางสาย ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนเตียงของป๊อป 
 
 
 
 
 
                    " ไอ้พี่ป๊อปตื่นเร็ว เกือบเที่ยงแล้วนะ เราต้องออกไปหาน้องเปรี้ยวกันได้แล้ว " ฟางดึงผ้าห่มออก แล้วทุบตีป๊อปรัวๆ
 
 
 
 
 
                    " อารายกันคะ พี่ยังง่วงอยู่เลยยย " ชายหนุ่มงัวเงีย แล้วดึงหญิงสาวเข้ามากอดไว้แน่น 
 
 
 
 
 
                    " ไอ้บ้า ปล่อยเดี๋ยวนี่นะ แล้วก็ตื่นได้แล้วววววววว " เธอกรี๊ดร้องใส่หูเขาเสียงดัง 
 
 
 
 
 
                    " แอ็ปเปิ้ลหาเรื่องพี่ป๊อปอีกแล้วนะคะ " เธอกอดเอวบางไว้แ่น ก่อนจะเอาหน้าไปซุกกับแก้มนวลของเธอ 
 
 
 
 
 
                    " อายยยยย " เธอรีบเบือนหน้าหลบ แล้วรีบเอามือมาปิดหน้าทันที 
 
 
 
 
 
                    " เอ้า ! ฟางเองหรอ พี่นึกว่าน้องแอ็ปเปิ้ลนะเนี่ย " ป๊อปคลายกอดออก ก่อนจะมองฟางอย่างมึนๆ 
 
 
 
                    ทันทีที่เธอหลุดอกจากอ้อมแขนป๊อป เธอรีบแจ๋นเข้าห้องน้ำทันที
 
 
 
 
 
                    " ว่าหละ น้องแอ็ปเปิ้ลอะไรแก้วนิ่มขนาดนั้น 5555 " ที่ไหนได้ เขาแกล้งแอบขโมยหมเธอนี่เอง ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อนึกถึงสัมผัสที่เพิ่งจะขโมยมา 
 
 
 
 
 
 
 
                    แก้ว - โทโมะ หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ ทั้งคูก็เช่ารถจักยานยนต์มา 1 คัน เพื่อขับหาเปรี้ยวได้สะดวกขึ้น 
 
 
 
 
 
                    หลังจากที่ขับวนไปเวียนมาอยู่ในอำเภอนี่เกือบสามชั่วโมง เขาก็แวะพัก
 
 
 
                    " ชั้ลว่าเปรี้ยวไม่ได้มาที่นี่แน่ "  
 
 
 
 
 
                    " อะ น้ำ " แก้วยื่นน้ำที่ซื้อมายื่นให้โทโมะ ก่อนจะหยิบอีกขวดมากิน 
 
 
 
 
 
                    " ถ้าที่นี่ไม่มี ก็หาที่อื่นดิ ยังมีอีกหลายจังหวัดนะ อีกอย่างเราก็มีฟางกับพี่ป๊อปช่วยอีกแรง นายก็อย่าท้อดิ " แก้วให้กำลังใจ เขาเงยมองหน้าแก้ว ก่อนจะยิ้มบางๆให้กับความรันทนในความรักของตัวเอง
 
 
 
 
 
                    " เธอเคยท้อในความรักมั้ย " โทโมะถาม 
 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่เคยมีความรัก " แก้วพูด ก่อนจะหันไปมองหน้าโทโมะ โทโมะมองหน้าแก้วอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่เคยมีแฟนหนะ " แก้วเล่า
 
 
 
 
 
                    " ทำไม ? ไม่มีคนมาจีบหรอ " โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
                    " ก็มีนะ แต่ไม่ชอบวะ เลยไม่คบ " แก้วพูดจบก็กระดกน้ำเข้าปากอย่างเท่
 
 
 
 
 
                    " ไม่คิดอยากจะมีบ้างหรอ " โทโมะจ้องมองแก้วอย่างรอคำตอบ
 
 
 
 
 
                    " ไม่อะ ชั้ลกลัวผิดหวัง... ชั้ลอาจจะทำให้ใครหลายคนสมหวังในรักก็จริง แต่ก็มีสักคนแหละที่ต้องเสียน้ำตาในกับสิ่งที่ชั้ลทำลงไป  ในเวลาที่มีคนสองคนยิ้ม ก็อาจจะมีอีกคนที่ต้องร้องไห้ " แก้วยักไหล่ 
 
 
 
 
 
                    " มันก็ธรรมดาของความรัก ที่ต้องมีคนผิดหวังและคนที่สมหวัง "
 
 
 
 
 
                    " ก็ใช่ แต่ชั้ลก็อดสงสารเค้าไม่ได้ เค้าคงจะเจ็บปวดมากที่ต้องสูญเสียคนรักไป "แก้วพูดเหมือนเคยรู้สึกมาก่อน โทโมะมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย 
 
 
 
 
 
                    " ไปเถอะ เราพักมามากพอละ " เธอเลยรีบตัดบททันที เพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ 
 
 
 
 
 
                    ป๊อป - ฟาง 
 
 
 
                    ซ่าาาาาา  เสียงน้ำรินไหลดังสนั่นจนทั่วพืนป่าสดรับกับเสียงผู้คนที่หัวเราะดังเกรีย๊ดกร๊าดสลับกันไปมา 
 
 
 
 
                    ตูมมมมมม  ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนโขนหิน เขาตีลังกาอย่างชำนานกระโดดลงมาในน้ำ และว่ายมาหาใครสักคนที่ยืนแช่น้ำอยู่ใกล้ฝั่ง
 
 
 
 
 
                    " สาบานเถอะ ว่าเรามาทำงานกัน " ฟางกลอกตามองบน แล้วเหลือบมองป๊อปที่นอนเล่นน้ำอยู่ข้างๆเธอ 
 
 
 
 
 
                    " เอ้า ! บางทีเปรี้ยมเค้าอาจจะชอบมาเล่นน้ำตกก็ได้ " ป๊อปยิ้มกริ่มๆๆ ก่อนจะซาดน้ำใส่ฟาง 
 
 
 
 
 
                    " แล้วมีคนชื่อเปรี้ยวสักคนมั้ยพี่ " ฟางเริ่มระอาให้กับความไม่เอาไหนของป๊อป 
 
 
 
 
 
                    " โห้ววว อย่าทำหน้ามุ้ยสิ เดี๋ยวเปรี้ยวก็มา ... เอางี้ ถ้าอีกชั่วโมงเปรี้ยวไปมา เรากลับกันเลย " ป๊อปออกอุบาย ฟางได้แต่ถอนหายใจแรงๆ 
 
 
 
 
 
 
                    " เห้ยย อย่าเครียดสิ มามา มาว่ายน้ำกัน " ป๊อปลุกขึ้นดึงฟางให้มาตรงกลางๆของน้ำตก เธอตัวเกร็งไม่กล้าเดิน เพราะว่ายน้ำไม่เป็น 
 
 
 
 
 
                    " พี่ ฟางว่ายน้ำไม่เป็น " ฟางกลัว ตัวสั่นไปหมด
 
 
 
 
                    " ก็เดี๋ยวสอนให้ไง " ป๊อปก็ยิ่งลากฟางมาที่ลึกเรื่อยๆ จนเธอขาไม่ติดพื้นดิน
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อป ขาฟางไม่ถึงพื้นแล้วนะ " เธอโอบกอดคอป๊อปไว้แน่นจนร่างของทั้งคู่แนบชิดกัน ป๊อปได้ทีก็โอบเอวบางไว้ทันที
 
 
 
 
 
                    " ก็ฟางขอสั้นเองหนิ " เขายิ้มขำๆให้กับความน่ารักของเธอ 
 
 
 
 
                    "ห้ามปล่อยให้ฟางจมน้ำนะ " ฟางเกร็งไปหมด มองซ้ายมองขวา มองด้วยสายตาที่ระแวง มือเธอก็กอดคอป๊อปไว้แน่นไม่ยอมปล่อย 
 
 
 
 
 
 
                    " จับมือพี่ จับมือพี่ พี่ป๊อปสัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือน้องฟาง " เขาแกะมือที่เกร็งของเธอออกจากต้นคอของเขา ฟางกลัวจะจม ตะเกียกจะกายไปมา ในขณะที่เขาเองก็ยังคงจับมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ฟางส่ายหน้าไปมาเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะสอนเธอ แต่ด้วยความกลัวเธอเลยไม่กล้า เมื่อได้ยินคำพูดหวานๆของป๊อป จึงทำให้ฟางสงบลงไปบ้าง
 
 
 
 
 
                    " ฟางกลัววว พาฟางขึ้นฟังเถอะ " ฟางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ 
 
 
 
 
 
                    " ดำน้ำ กลั้นหายใจ แล้วดำน้ำเลยนะ " ป๊อปจับมือฟางแล้วลากลงมาที่ลึกเรื่อยๆ ฟางพยักหน้าช้าๆ แล้วยอมทำตาม  ป๊อปฟางกลั้นหายใจ แล้วดำลงไปใต้น้ำพร้อมกัน  ทั้งคู่ทำแบบนี้อยู่หลายครั้งจนฟางเริ่มสนุกและอยากจะเรียนรู้มากขึ้น.... 
 
 
 
                    ผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง ทั้งคู่ถึงได้ขึ้นมาจากน้ำ 
 
 
 
                    " นี่เรามาหาเปรี้ยวใช่มั้ยพี่ " ในขณะที่ฟางเช็ดผมอยู่ เธอก็หันไปถามป๊อป
 
 
 
                    ป๊อปมองฟางที่อยู่ในสภาพหัวกระเซอะกระเซิงและเนื้อตัวเปียกปอนจนเห็นสัดส่วนของเธออย่างชัดดเจน มันยิ่งทำให้ฟางดูเซ็กซี่มากอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
 
 
 
                    " หึหึ " ป๊ปขำในคอ ก่อนจะเบือนหน้าหนีความรู้สึกของตัวเอง ฟางไม่ได้ใส่ใจอะไร หันมาเช็ผมต่อ