เพราะว่ารัก

 

 

 

 

                    ณ โรงแรมม่านรูด  หลังจากทานข้าวเสร็จ ทั้งคู่ก็กลับมาตั้งหลักที่โรงแรมก่อน 

 

 

 

 

                    " ตกลงนยติดต่อแฟนนายไม่ได้ใช่มั้ย " แก้วเริ่มเปิดประเด็นสนทนา โทโมะพยักหน้า

 

 

 

 

 

                    " แล้วแฟนนาย เล่นFB IG บ้างหรือเปล่า เผื่อบางทีเราอาจจะติดตามเค้าเจอก็ได้ " แก้วพูดต่อ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่อะ เค้าปิดเฟส ปิดไอจีไปเรียบร้อยแล้ว " โทโมะหน้าซึมๆไป

 

 

 

 

 

                    " โอเค ไม่เป็นไร งั้นเราเริ่มหาจากในเมืองก่อนแล้วกันนะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยออกต่างจังหวัด " แก้วสงสารโทโมะ โทโมะพยักหน้า 

 

 

 

 

 

                    " อื้ม ได้ " โทโมะพูดจบก็เอนตัวลงนอนบนเตียง 

 

 

 

 

 

                    " อ้าวเห้ยย แล้วนี่จะนอนทำไมเนี๊ยยย ลุกขึ้น ! " แก้วดึงแขนโทโมะ แต่เหมือนเจ้าตัวจะทำเกร่งแขนเอาไว้ ไม่ยอมลุก

 

 

 

 

 

                    " พักก่อนไม่ได้หรือไง นั่งรถมาก็หลายชั่วโมง เหนื่อยนะโว้ยย  " โทโมะโวยวายทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ 

 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าจะนอน ก็ไปนอนนอกห้อง วันนี้ ห้องนี้เป็นของชั้ล " แก้วโวยต่อ 

 

 

 

 

 

                    " ลากชั้ลลงจากเตียงให้ได้ดิ แล้วชั้ลจะยอมออกไปนอนข้างนอก " โทโมะยั่ว แก้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะออกแรงลากโทโมะ 

 

 

 

 

                    ครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างสูงก็แทบจะไม่เคลื่อนไปไหนเลย  

 

 

 

 

 

                    " ก็เราตกลงกันแล้วไงทำไมนายทำแบบนี้เนี่ย " แก้วหมดแรง ได้แต่นั่งคุยกับโทโมะอย่างอ้อนวอน 

 

 

 

 

 

                    " เราตกลงกันว่า คืนนี้เธอนอนในห้อง ส่วนชั้ลนอนข้างนอก แต่เราไม่ได้ตกลงกันว่า ตอนกลางวันเธอนอนในห้อง ส่วนชั้ล นอนข้างนอก เพราะฉะนั้น กลางวัน ชั้ล สามมารถนอนในห้องได้   จบนะ ! " โทโมะพุด 

 

 

 

 

 

                    " เออ !! ก็ได้ งั้นก็เชิญนายนอนในห้องนี่ไปเลย เดี๋ยวชั้ลไปนอนข้างนอกเอง " แก้วเซ็ง จะเดินออกจากห้อง 

 

 

 

 

 

                    " อย่าลืมนะ ที่เราอยู่ มันเป็นม่านรูด แล้วมันก็จะมีพวกเสี่ยแก่ๆ ลงพุง พาเด็กมาออฟ หรือบางคนก็จะมาหาเด็กแถวๆนี้แหละ เธอเดินออกไป ระวังมันลากเข้าห้องแล้วกันนะ " โทโมะขู่  แก้วนิ่ง หยุดเดิน ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดกลับมานั่งที่เตียง

 

 

 

 

 

                    " อย่าคิดอะไรทุเรศๆแล้วกัน " แก้วดึงหมอนมานอนอยู่ข้างๆเตียง ไม่กล้านอนเตียงเดียวกับโทโมะ โทโมะชะเง้อหน้าลงไปมอง ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วนอนลงที่เดิม 

 

 

 

 

 

 

                    ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที ก็มีเสียงโหยหวยดังมาจากห้องข้างๆ 

 

 

 

 

 

 

                    " อื้ออออ  อ่าาาาซ์  ซี๊ดดดดดด  โอ้ยย โอ้ยยย โอ้ยย อ่าาาาาซ์  ซี๊ดดดด "  

 

 

 

 

                    แก้วเอาหมอนปิดหูทั้งสองข้าง เธอนอนหน้าซีดอยู่ข้างเตียง ผิดกับโทโมะที่นอนอมยิ้มอยุ่บนเตียง

 

 

 

 

                    เสียงดังกล่าวยังคงดังต่อเนื่อง รับกับเสียงเตียงกระทบฝาที่ดังเป็นจังหวะเดียวกัน 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว " โทโมะเอ่ยเรียกเธอเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือไปแตะแขนของเธอ แก้วสะดุ้งโหยง รีบถอยหนีโทโมะให้ไกลที่สุด 

 

 

 

 

 

                    " นายใจเย็นๆก่อนนะ ตั้งสติดีๆนะ คิดถึงหน้าแฟนายเอาไว้ให้มากๆนะ " แก้วหน้าซีดเผืิด นั่งหลังชนฝา  โทโมะค่อยๆคลานลงจากเตียงแล้วคลานเข้ามาหาแก้ว ราวกับราชสีห์หิวโหย 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลใจเย็นไม่ไหวอีกแล้ว " เขาจ้องมองหน้าเธอ และมองต่ำลงมาเรื่อยๆ อย่างกระหาย แก้วรีบดึงหมอนมาปิดร่างตัวเองเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    " โทโมะ เราสัญญากันแล้วไม่ใช่หรอ ว่านายจะไม่คิดทุเรศแบบนั้น " แก้วน้ำตาคลอ 

 

 

 

 

 

                    "โอ้ยยย  ไม่ไหวแล้วว  โอ้ยยย   อ่าาาซ์  " เสียงจากห้องข้างๆ ก็ยังดังไม่หยุด 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ไหวแล้ว ขอชั้ลเถอะนะ " โทโมะเข้าไปหาแก้ว ก่อนจะดึงหมอนออก แล้วผลักเธอลงนอนราบกับพื้นห้อง

 

 

 

 

 

                    " โทโมะ อย่าทำแบบนี้นะ " แก้วน้ำตาไหลพลากก ยกมือไหว้โทโมะ อ้อนวอนขอความเมตตา 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ไหวแล้วแก้ว ชั้ลขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะ ชั้ลปวดอึ " แล้วเขาก็ผลักร่างบางให้พ้นจากประตูห้องน้ำ ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปอย่างเร็ว  แก้วอึ้ง มึน งง เธอเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะหันไปทางห้องน้ำ ซึ่งมันอยู่ใกล้เธอแค่คืบ 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้เวรเอ่ยย เล่นซะตกใจหมดเลย " แก้วตั้งสติได้ จึงลุกขึ้นจากตรงนั้น แล้วเดินออกมาจากห้อง 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากจัดการกับธุระตัวเองเสร็จแล้ว โทโมะก็ออกจากห้องน้ำมา เขามองซ้ายมองขวาไม่เจอแก้ว เลยออกจากห้องมาตาม 

 

 

 

 

 

 

 

                    "คะ พี่เสก ทานข้าวแล้วคะ อื้มม ก็ว่าจะออกตามหานอนเย็นๆนะคะ  ใช่คะ หาในตัวเมืองก่อน " แก้วยืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่ 

 

 

 

 

 

                    " คิดถึงเหมือนกันคะ  ก็คิดถึงทั้งสองอย่าง ทั้งพี่ทั้งของกิน แต่แก้วคิดถึงของกินมากกว่านะ " แก้วพูดไปก็ยิ้มไป 

 

 

 

 

                    โทโมะกลับเข้ามาในห้อง ก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ และโทรศัพท์ แล้วเดินออกมาจากห้องอีกครั้ง เขาเดินผ่านหน้าแก้วอย่างตั้งใจ

 

 

 

 

 

 

                    " นายๆ  นายยยยยย !!! " แก้วตะโกนเรียกโทโมะ แต่โทโมะก็ไม่หยุด ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

                    ( มีอะไรหรือเปล่าแก้ว ) เสกถาม

 

 

 

 

 

                    " โทโมะเค้าไม่รู้ไปไหนของเค้า สงสัยจะไปหาของกินหละมั้งคะ เห็นเมือกี้เค้าทานไม่ค่อยได้ " แก้วพูด 

 

 

 

 

 

                    ( เค้าไม่ทิ้งแก้วให้อยู่คนเดียวนะ ) เสกพูด 

 

 

 

 

 

                    " ไม่หรอกคะ นายนี่ถึงจะปากเสียขี้โมโห กระะล่อนไปบ้าง แต่ก็น่าคบคะ ไม่ได้เลวร้ายอะไร " แก้วพูดไปตรงๆ เล่นเอาอีกฝ่ายใจแป๊วไปเลย 

 

 

 

 

 

                    ( น่าคบ น่าคบแบบไหนหรอ ) เสกใจคอไม่ค่อยดี

 

 

 

 

 

 

                    " แบบเพื่อนนะคะ "  แก้วนึกขึ้นได้ เลยต้องรีบแก้ตัว

 

 

 

 

 

                    ( แน่นะ ) 

 

 

 

 

                    " คร้าบบผมม " แก้วหน้านิ่งไป 

 

 

 

 

 

                    หลังจากคุยกับเสกเสร็จแล้ว แก้วก็โทรหาโทโมะ แต่โทโมะไม่รับสาย โทรไปกี่ครั้งโทโมะก็ไม่รับสาย เธอจึงเลอกที่จะเข้ามารอในห้อง 

                     ผ่านไปร่วม 2 ชั่วโมงเขาก็ไม่กลับมา แก้วเริ่มกระวนกระวายใจ เริ่มจะเป็นห่วงเขาขึ้นมา 

 

 

 

 

                    " หายไปไหนนะ " เธอจึงเดินออกมาตามหาเขา เดินไปหาที่ร้านอาหาร เดินไปหาที่ร้านขายของใกล้ๆ ก็ไม่เจอ โทรไปก็ไม่รับสาย เธอเริ่มใจคอไม่ดี 

 

 

 

 

 

                    " นายไม่ได้ทิ้งชั้ลไว้ที่นี่ใช่มั้ย " เธอเดินไปหายสิบกิโลก็ไม่เจอ จึงเดินกลับมาที่ห้อง 

 

 

 

                    เผื่อว่านายจะกลับมา 

 

 

 

 

 

                    เอี๊ยดดด  รถเก๋งคันหรูขับมาจอดอยู่ข้างๆแก้ว ก่อนที่คนในรถจะลดกระจกลงมา  แก้วหันไปมองคนในรถ เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ชายเธอจึงรีบเดินหนี แต่เขาก็ยิ่งขับตามมา

 

 

 

 

 

                    " ไปกับพี่มั้ย " เขาตะโกนถามเสียงดัง  แก้วเริ่มกลัว รีบวิ่งหนี เขาก็ยังคงขับตามเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

                    " หยุดวิ่ง แล้วว่าคุยกันก่อน ! " ชายคนนั้นตะโกนบอก แต่แก้วก็ยังวิ่งไปหยุด และเธอเริ่มจะวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าเขายังคงขับรถตามเธอมา จนคนบนท้องถนนเริ่มจะให้ความสนใจ 

 

 

 

 

 

                    เอี๊ยดดดดด  เขาเลี้ยวรถมาตัดหน้าเธอ จนแก้วเซล้มลง 

 

 

 

 

 

                    " พูดดีๆไม่รู้เรื่อง ขึ้นรถ ! " ชายคนนั้นลงจากรถมา แล้วกระชากแขนแก้วใหขึ้นรถ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ไป ! " แก้วพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากชายคนนั้น 

 

 

 

 

                    "มีอะไรกันหรือเปล่าคะ " มีเด็กสาวสามคนที่ขับรถจักยานยนต์ผ่านมา แวะจอดถาม  แต่ชายคนนั้นกลับดึงร่างแก้วมากอดไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                    " อย่าพูดมากนะ ไม่งั้นชั้ลจะลากเธอไปให้เพื่อนรุมโทรม " เขากระซิบพูดกับแก้วให้ได้ยินกันแค่สองคน แก้วนิ่ง เธอกลัวจนตัวสั่น น้ำตาไหลพราก 

 

 

 

 

 

                    " ไม่มีอะไรครับ แฟนผมเค้างอล  ขอบคุณมากนะครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง " ชายคนนั้นหันไปพูดกับผู้หวังดี หญงสาวทั้งสามจึงขับรถจากไป 

 

 

 

 

 

 

                    " เท่าไหร่ ชั้ลจ่ายไม่อั้นเลย " แล้วเขาก็หันกลับมาพูดกับแก้วอีกครั้ง แก้วยกมือไหว้ทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ได้ขายตัว ชั้ลแค่มาตามหาเพื่อน อย่าทำอะไรชั้ลเลย " แก้วร้องไห้ 

 

 

 

 

 

                    " แต่ชั้ลอยากได้  ขึ้นรถไปกับชั้ล แล้วชั้ลจะไม่ทำให้เธอเจ็บตัว " เขาเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับ แล้วพยายามจะผลักแก้วเข้าไป 

 

 

 

 

 

                    " แต่กูไม่ให้ " แต่โชคดีที่มีใครอีกคนมาดึงมือแก้วเอาไว้ ก่อนจะผลักอกชายคนนั้นให้ออกห่างจากแก้ว 

 

 

 

 

 

                    " โทโมะ ช่วยด้วย ช่วยชั้ลด้วย " เธอร้องไไห้ด้วยความดีใจ ที่โทโมะกลับมา  และมาช่วยเธอไว้ทัน โทโมะดึงแก้วให้ไปหลบอยู่ด้านหลังตัวเอง

 

 

 

 

 

                    " มึงเป็นใคร " ชายคนนั้นจะเอาเรื่องโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " กุก็เป็นผัวมันไง มึงเถอะ เป็นใคร อยากมีเรื่องกับกุหรอ " โทโมะขึ้นเสียง และวางท่าเป็นนักเลง  แก้วหน้าเหวอไปทันที

 

 

 

 

 

                    " มึงอยากตายใช่มั้ย " ชายคนนั้นไม่ยอม

 

 

 

 

 

                    " พูดแบบนี้ นี่มึงไม่รู้ใช่มั้ยว่ากุเป็นใคร  แถวนี้กูใหญ่สุดนะโว้ยย แต่ก็ตะโกนครั้งเดียวพวกแม่งก็แห่กันมาเต็มแล้ว ถ้ามึงไม่่อยากตายอะนะ มึงกลับไปเถอะ  กูเตือนมึงแล้วนะ " โทโมะขู่ ชายคนนั้นนิ่งไป ก่อนจะชี้หน้าโทโมะ แล้วเดินขึ้นรถไป 

 

 

 

 

 

                    " นายหายไปไหนมา นายหายไปไหนมา ชั้ลโทรไปทำมไม่รับสาย " ทันทีที่มันขับรถออกไป แก้วรีบโวยวาใส่โทโมะด้วยความเป็นห่วง 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ล ชั้ล เออช่างเถอะ แล้วเธอมาที่นี่ทำไม " จะให้บอกว่าเขาขัดหูขัดตาที่เห็นแก้วคุยโทรศัพท์ กับเสก ก็กระไรอยู่ ในเมื่อเขากำลังมาหาแฟนสาวของเขา 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลก็มาหานายไง เห็นนายออกไปนานแล้ว ชั้ลเป็ห่วง " แก้วพูดพลางเช็ดน้ำตา  โทโมะอึ้งไป 

 

 

 

 

 

                    " แล้วทำไมไม่รอที่ห้อง เดี๋ยวช้ั้ลก็กลับไปแล้ว " โทโมะพูด เพราะตัวเองก็ใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตอนที่แกวกำลังโดนฉุด 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลรอนายอยู่สองสามชั่วโมงแล้ว เห็นนายยังไม่กลับ ชั้ลเลยออกมาตามไง " แก้วพูด 

 

 

 

 

 

                    " เออ ที่หลังก็รอที่ห้องนั้นแหละ ไม่ต้องมาตาม ชั้ลกลับห้องถูกน๊าา " โทโมะดีใจจนเนื้อเต้น แต่ต้องเก็บอาการ

 

 

 

 

 

 

                    " อีกอย่าง ชั้ลกลัวว่านายจะทิ้งชั้ลไว้ที่นี่  ฮือออ ฮือออ ฮือออ " อยู่ๆแก้วก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง จนโทโมะตกใจ 

 

 

 

 

                    พรึบ ! เธอร้องไห้ไม่หยุด จนโทโมะต้องคว้าร่างบางไปกอดปลอบใจ

 

 

 

 

 

                    " โธ่ เด็กน้อยเอ้ยย  ชั้ลไม่ทิ้งเธอไว้หรอกน๊าา  " เขาพูดพลางลูบผมเธอเบาๆ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลกลัววว  ฮืออ ฮืออ ฮืออ " เธอกอดโทโมะไว้แน่นไม่ยอมปล่อย 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องกลัว ชั้ลก็อยู่ตรงนี้แล้วไง " โทโมะกอดปลอบ ทั้งคู่กอดกันแน่น จนคนบนท้องถนนต่างมองมาด้วยสายตาที่อิจฉา 

 

 

 

 

 

                    " แล้วก็ปล่อยได้แล้ว ชั้ลอายเค้า " โทโมะผะกอดออก แล้วมองรอบๆบริเวณอย่างอายๆ ก้วเองก็เช่นกัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ห้องหนึ่ง ในโรงแรมม่านรูด  แก้วที่อาบน้ำเสร็จแล้ว ก็นั่งรอโทโมะอยู่บนเตียง ไม่นานโทโมะก็อาบบน้ำแต่งตัวเสร็จ  เขาหยิบหมอนขึ้นมาจะออกไปนนข้างนอก 

 

 

 

 

 

 

                    " ไปไหน "  แก้วมองโทโมะตาละห้อย 

 

 

 

 

 

                    " ก็ออกไปนอนข้างนอกไง " โทโมะพูด แล้วกำลังจะเปิดประตูออกไป 

 

 

 

 

 

                    " นอนในห้องเนี่ยแหละ ชั้ลไม่อยากนอนคนเดียว " แก้วพูดอ้อนวอด โทโมะหันมามองแบบ งงๆ 

 

 

 

 

                    " ไม่กลัวชั้ลปล้ำแล้วหรอ " โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " ก็แล้วแต่นายจะเมตตาชีวิตของชั้ล " แก้วพูดจนฟังดูน่าสงสาร โทโมะส่ายหน้าไปมาก่อนจะกลับเข้ามาในห้อง 

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลนอนตรงนี้ละกัน " โทโมะวางหมอนลงบนพื้นก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆเตียง แก้วมองโทโมอย่างสงสาร ก่อนจะเขยิบมานอนข้างๆเตียง ใกล้กับโทโมะ แล้วแบ่งผ้าห่มให้เขาครึ่งนึง 

 

 

 

 

 

                    " มีน้ำใจนะเนี่ยยย " โทโมะแซว แต่แก้วไม่มีอารมณ์ขัน เธอมองหน้าโทโมะอย่างซึ่งใจ

 

 

 

 

 

                    " ขอบใจนายมากนะ ที่ช่วยชั้ล ไม่งั้นชั้ลแย่แน่ๆเลย " แก้วพูด 

 

 

 

 

 

                    " เออ นอนได้แล้ว ง่วง "  โทโมะทำเหมือนไม่รู้สึกออะไร เขานอนหันหลังในแก้ว แล้วอมยิ้ม