เพราะว่ารัก

9.6

เขียนโดย sunyo

วันที่ 12 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.52 น.

  29 ตอน
  595 วิจารณ์
  40.96K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2558 15.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

21)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                    เช้าของวันใหม่ หลังจากที่ทั้งสองคนอาบน้ำแต่งตัวและเพ็คกระเป๋ษจนเสร็จเรียบร้อย ทั้งคู่ก็เดินมารอรถอยู่ที่หน้าโรงแรม

 

 

 

 

 

                    " ไง เมื่อคืนหลับสบายนะ " โทโมะเอาต้นแขนของตัวเองไปกระแทกไหล่แก้วเป็นการทักทาย 

 

 

 

 

 

                    " จะสบายกว่านี้ ถ้านายไม่กรนทั้งคืน " แก้วเหลือกตามองโทโมะ ก่อนจะแบะปากใส่  ขอบตาล่างของเธอคล้ำๆ บ่งบอกถึงการนอนดึกและนอนหลับไม่เพียงพอ

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลหรอ นอนกรน " โทโมะทำไม่รุ้ไม่ชี้ ชี้หน้าตัวเองอย่าง งงๆ

 

 

 

 

 

                    " เออดิ ชั้ลไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเนี่ย " แก้วบ่นใส่ ก่อนจะ้าวขึ้นรถสองแถว 

 

 

 

 

 

                    " เออน๊า ทนๆหน่อยแล้วกัน " โทโมะขำๆ แต่อีกใจก็สงสารแก้ว และนี่คืออีกสาเหตุย่อยๆ ที่เปรี้ยวทิ้งเขาไปเช่นกัน 

 

 

 

 

 

                    ทั้งคู่นั่งรถสองแถวเข้ามาอีกอำเภอหนึ่งของจังหวัดประจวบ ฯ 

 

 

 

                    ทันทีที่ลงจากรถ แก้วสายตาลุกวาว เมื่อเห็นของกินตรงหน้า 

 

 

 

 

 

                    " เห้ย กินข้าวก่อนนะ หิวข้าวแล้ววะ " แก้วหันไปมองโทโมะที่กำลังเดินตามหลังมา เขาไม่ทันที่จะพยักหน้า แก้วก็เดินเข้าไปในร้านทันที 

 

 

 

 

 

                    " ดูเธอกินง่ายดีเนอะ ไม่เรื่องมาก ไม่ต้องกินร้านหรูๆแพงๆ " โทโมะชม เขามองเธอกินข้าวอย่างอร่อย ก่อนจะก้มลงกินข้าวของตัวเอง 

 

 

 

 

 

                    " มัวแต่เรื่องมากอยุ่ ท้องก็หิวตายพอดี " เธอบ่นไปกินไป ก่อนจะพลุดลุกออกไปข้างนอก และกลับเขามาพร้อมกับสับปะรดเต็มถุง 

 

 

 

 

 

                    " รีบๆกินให้เสร็จแล้วกินผลไม้ต่อ ที่นี่นะ สับปะรดโครตจะหวานอะ " เธอจิ้มสัปปะรดกินอย่างไว โทโมะนั่งมองแก้วที่นั่งกินผลไม้อยู่ตรงหน้าอย่างอึ้งๆและชื่มชม 

 

 

 

 

 

                    " เธอนี่กินอะไรก็อร่อยไปหมดเลยเนอะ " โทโมะยิ้มน้อยๆแล้วมองเธอด้วยสายตาที่เป็นประกาย อาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อนก็เป็นได้ 

 

 

 

 

                    แก้วยักคิ้วใส่ ก่อนจะยื่นถุงสับปะรดให้โทโมะกินด้วย

 

 

 

 

 

 

                    ทางด้านของฟางป๊อป ที่นอนหลับปุยจนเกือบเที่ยงแล้วก็ยังไม่ตื่น 

 

 

 

                    คงจะมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง...คงมีใครซักคนรออยู่ตรงนั้น คมีความหมายใดซ่อนอยู่ในการรอคอยที่...

 

 

 

 

 

 

                    " อัลโหลลล" มือเรียวเอิ่มไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆโครมไฟ

 

 

 

 

                    ( อะไรกัน นี่ 11 โมงแล้วนะทำไมยังไม่ตื่นอีกคะ ) เสียงหล่อเอ่ยทัก มันทำให้ฟางเบิกตากว้างแล้วรีบดูนาฬิกาทันที

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากนะคะพี่กฤษที่โทรมาปลุกฟาง เดี๋ยวฟางโทรกลับนะคะ " หญิงสาวรีบวางสาย ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนเตียงของป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้พี่ป๊อปตื่นเร็ว เกือบเที่ยงแล้วนะ เราต้องออกไปหาน้องเปรี้ยวกันได้แล้ว " ฟางดึงผ้าห่มออก แล้วทุบตีป๊อปรัวๆ

 

 

 

 

 

                    " อารายกันคะ พี่ยังง่วงอยู่เลยยย " ชายหนุ่มงัวเงีย แล้วดึงหญิงสาวเข้ามากอดไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้บ้า ปล่อยเดี๋ยวนี่นะ แล้วก็ตื่นได้แล้วววววววว " เธอกรี๊ดร้องใส่หูเขาเสียงดัง 

 

 

 

 

 

                    " แอ็ปเปิ้ลหาเรื่องพี่ป๊อปอีกแล้วนะคะ " เธอกอดเอวบางไว้แ่น ก่อนจะเอาหน้าไปซุกกับแก้มนวลของเธอ 

 

 

 

 

 

                    " อายยยยย " เธอรีบเบือนหน้าหลบ แล้วรีบเอามือมาปิดหน้าทันที 

 

 

 

 

 

                    " เอ้า ! ฟางเองหรอ พี่นึกว่าน้องแอ็ปเปิ้ลนะเนี่ย " ป๊อปคลายกอดออก ก่อนจะมองฟางอย่างมึนๆ 

 

 

 

                    ทันทีที่เธอหลุดอกจากอ้อมแขนป๊อป เธอรีบแจ๋นเข้าห้องน้ำทันที

 

 

 

 

 

                    " ว่าหละ น้องแอ็ปเปิ้ลอะไรแก้วนิ่มขนาดนั้น 5555 " ที่ไหนได้ เขาแกล้งแอบขโมยหมเธอนี่เอง ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อนึกถึงสัมผัสที่เพิ่งจะขโมยมา 

 

 

 

 

 

 

 

                    แก้ว - โทโมะ หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ ทั้งคูก็เช่ารถจักยานยนต์มา 1 คัน เพื่อขับหาเปรี้ยวได้สะดวกขึ้น 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่ขับวนไปเวียนมาอยู่ในอำเภอนี่เกือบสามชั่วโมง เขาก็แวะพัก

 

 

 

                    " ชั้ลว่าเปรี้ยวไม่ได้มาที่นี่แน่ "  

 

 

 

 

 

                    " อะ น้ำ " แก้วยื่นน้ำที่ซื้อมายื่นให้โทโมะ ก่อนจะหยิบอีกขวดมากิน 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าที่นี่ไม่มี ก็หาที่อื่นดิ ยังมีอีกหลายจังหวัดนะ อีกอย่างเราก็มีฟางกับพี่ป๊อปช่วยอีกแรง นายก็อย่าท้อดิ " แก้วให้กำลังใจ เขาเงยมองหน้าแก้ว ก่อนจะยิ้มบางๆให้กับความรันทนในความรักของตัวเอง

 

 

 

 

 

                    " เธอเคยท้อในความรักมั้ย " โทโมะถาม 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่เคยมีความรัก " แก้วพูด ก่อนจะหันไปมองหน้าโทโมะ โทโมะมองหน้าแก้วอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่เคยมีแฟนหนะ " แก้วเล่า

 

 

 

 

 

                    " ทำไม ? ไม่มีคนมาจีบหรอ " โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " ก็มีนะ แต่ไม่ชอบวะ เลยไม่คบ " แก้วพูดจบก็กระดกน้ำเข้าปากอย่างเท่

 

 

 

 

 

                    " ไม่คิดอยากจะมีบ้างหรอ " โทโมะจ้องมองแก้วอย่างรอคำตอบ

 

 

 

 

 

                    " ไม่อะ ชั้ลกลัวผิดหวัง... ชั้ลอาจจะทำให้ใครหลายคนสมหวังในรักก็จริง แต่ก็มีสักคนแหละที่ต้องเสียน้ำตาในกับสิ่งที่ชั้ลทำลงไป  ในเวลาที่มีคนสองคนยิ้ม ก็อาจจะมีอีกคนที่ต้องร้องไห้ " แก้วยักไหล่ 

 

 

 

 

 

                    " มันก็ธรรมดาของความรัก ที่ต้องมีคนผิดหวังและคนที่สมหวัง "

 

 

 

 

 

                    " ก็ใช่ แต่ชั้ลก็อดสงสารเค้าไม่ได้ เค้าคงจะเจ็บปวดมากที่ต้องสูญเสียคนรักไป "แก้วพูดเหมือนเคยรู้สึกมาก่อน โทโมะมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย 

 

 

 

 

 

                    " ไปเถอะ เราพักมามากพอละ " เธอเลยรีบตัดบททันที เพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ 

 

 

 

 

 

                    ป๊อป - ฟาง 

 

 

 

                    ซ่าาาาาา  เสียงน้ำรินไหลดังสนั่นจนทั่วพืนป่าสดรับกับเสียงผู้คนที่หัวเราะดังเกรีย๊ดกร๊าดสลับกันไปมา 

 

 

 

 

                    ตูมมมมมม  ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนโขนหิน เขาตีลังกาอย่างชำนานกระโดดลงมาในน้ำ และว่ายมาหาใครสักคนที่ยืนแช่น้ำอยู่ใกล้ฝั่ง

 

 

 

 

 

                    " สาบานเถอะ ว่าเรามาทำงานกัน " ฟางกลอกตามองบน แล้วเหลือบมองป๊อปที่นอนเล่นน้ำอยู่ข้างๆเธอ 

 

 

 

 

 

                    " เอ้า ! บางทีเปรี้ยมเค้าอาจจะชอบมาเล่นน้ำตกก็ได้ " ป๊อปยิ้มกริ่มๆๆ ก่อนจะซาดน้ำใส่ฟาง 

 

 

 

 

 

                    " แล้วมีคนชื่อเปรี้ยวสักคนมั้ยพี่ " ฟางเริ่มระอาให้กับความไม่เอาไหนของป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " โห้ววว อย่าทำหน้ามุ้ยสิ เดี๋ยวเปรี้ยวก็มา ... เอางี้ ถ้าอีกชั่วโมงเปรี้ยวไปมา เรากลับกันเลย " ป๊อปออกอุบาย ฟางได้แต่ถอนหายใจแรงๆ 

 

 

 

 

 

 

                    " เห้ยย อย่าเครียดสิ มามา มาว่ายน้ำกัน " ป๊อปลุกขึ้นดึงฟางให้มาตรงกลางๆของน้ำตก เธอตัวเกร็งไม่กล้าเดิน เพราะว่ายน้ำไม่เป็น 

 

 

 

 

 

                    " พี่ ฟางว่ายน้ำไม่เป็น " ฟางกลัว ตัวสั่นไปหมด

 

 

 

 

                    " ก็เดี๋ยวสอนให้ไง " ป๊อปก็ยิ่งลากฟางมาที่ลึกเรื่อยๆ จนเธอขาไม่ติดพื้นดิน

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อป ขาฟางไม่ถึงพื้นแล้วนะ " เธอโอบกอดคอป๊อปไว้แน่นจนร่างของทั้งคู่แนบชิดกัน ป๊อปได้ทีก็โอบเอวบางไว้ทันที

 

 

 

 

 

                    " ก็ฟางขอสั้นเองหนิ " เขายิ้มขำๆให้กับความน่ารักของเธอ 

 

 

 

 

                    "ห้ามปล่อยให้ฟางจมน้ำนะ " ฟางเกร็งไปหมด มองซ้ายมองขวา มองด้วยสายตาที่ระแวง มือเธอก็กอดคอป๊อปไว้แน่นไม่ยอมปล่อย 

 

 

 

 

 

 

                    " จับมือพี่ จับมือพี่ พี่ป๊อปสัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือน้องฟาง " เขาแกะมือที่เกร็งของเธอออกจากต้นคอของเขา ฟางกลัวจะจม ตะเกียกจะกายไปมา ในขณะที่เขาเองก็ยังคงจับมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ฟางส่ายหน้าไปมาเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะสอนเธอ แต่ด้วยความกลัวเธอเลยไม่กล้า เมื่อได้ยินคำพูดหวานๆของป๊อป จึงทำให้ฟางสงบลงไปบ้าง

 

 

 

 

 

                    " ฟางกลัววว พาฟางขึ้นฟังเถอะ " ฟางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ 

 

 

 

 

 

                    " ดำน้ำ กลั้นหายใจ แล้วดำน้ำเลยนะ " ป๊อปจับมือฟางแล้วลากลงมาที่ลึกเรื่อยๆ ฟางพยักหน้าช้าๆ แล้วยอมทำตาม  ป๊อปฟางกลั้นหายใจ แล้วดำลงไปใต้น้ำพร้อมกัน  ทั้งคู่ทำแบบนี้อยู่หลายครั้งจนฟางเริ่มสนุกและอยากจะเรียนรู้มากขึ้น.... 

 

 

 

                    ผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง ทั้งคู่ถึงได้ขึ้นมาจากน้ำ 

 

 

 

                    " นี่เรามาหาเปรี้ยวใช่มั้ยพี่ " ในขณะที่ฟางเช็ดผมอยู่ เธอก็หันไปถามป๊อป

 

 

 

                    ป๊อปมองฟางที่อยู่ในสภาพหัวกระเซอะกระเซิงและเนื้อตัวเปียกปอนจนเห็นสัดส่วนของเธออย่างชัดดเจน มันยิ่งทำให้ฟางดูเซ็กซี่มากอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

 

 

 

                    " หึหึ " ป๊ปขำในคอ ก่อนจะเบือนหน้าหนีความรู้สึกของตัวเอง ฟางไม่ได้ใส่ใจอะไร หันมาเช็ผมต่อ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา