เพราะว่ารัก

9.6

เขียนโดย sunyo

วันที่ 12 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.52 น.

  29 ตอน
  595 วิจารณ์
  41.55K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2558 15.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2) น้องลูกกลิ้ง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

                    สาวปากร้ายนั่งหน้าฉงนอยู่ที่โต๊ะประจำตำแหน่งตัวเอง คิดไม่ตกว่าจะออกจากบริษัทได้เยี่ยงไร เมื่ออริหน้าใหม่ลากพวกพ้องมาเฝ้าที่หน้าบริษัทตั้งแต่ช่วงบ่าย

 

 

 

 

 

                    " แกจะออกจากบริษัทยังไงวะ  อริแกอยู่เต็มหน้าบริษัทเลยนะนั่นอะ " ฟางคิดหนักแอบมองลงมาจากชั้นบน 

 

 

 

 

                    " ออกทางด้านหลังได้มั้ยวะ "  แก้วหน้าเครียด

 

 

 

 

                    " มันล้อมทั้งหน้าทั้งหลังเลยวะ คงจะต้องเรียกค๊อปเตอร์ส่วนตัวแล้วมั้งเนี่ย ถึงจะรอดไปได้ " ฟางกวนๆ 

 

 

 

 

                    " รอโพ่งมุงสร้างเถอะคะ ถึงจะได้ไป "  แก้วไม่มีอารมณ์ 

 

 

 

 

 

                    " เมี่ยงเอ้ยย ทำเป็นขึ้น "  ฟางเซ็ง 

 

 

 

 

 

                    " แกกลับบ้านไปก่อนเถอะไป อยู่ที่นี่มันอันตราย " แก้วเป็นห่วง

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลเคยทิ้งแกให้อยู่คนเดียวซะที่ไหนกันวะ " ฟางน้อยใจ 

 

 

 

 

                    " งั้นก็นอนที่นี่มันเลยแล้วกัน ไม่ต้องกลับมันแล้ว ปล่อยพวกแม่งให้รออยู่แบบนั้นแหละ " แก้วเดินจ้ำๆ เข้าไปในห้องบอส แล้วเอาหมอนเอาผ้านวมออกมาปูที่ห้องรับแขก 

 

 

 

 


                    " ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องนั่งรถ ไม่ต้องรอรถติด น้ำก็ไม่ต้องอาบ ฟันก็ไม่ต้องแปลก นอนแม่งกันไปเลยทีเดียว " ฟางล้มตัวลงนอนบนผ้านวม

 

 

 

 

 

 

 

                    บริเวณด้านหน้าบริษัท พรรคพวกของน้องลูกกลิ้ง คนที่อกหักรักคุดจากการที่แก้วไปทำให้มิ้วได้แต่งงานกับพี่แม็ค คนที่เค้าแอบรักมานาน อยู่กันเต็มหน้าบริษัท 

 

 

 

 

                    " นังงูพิษ นังอสรพิษ นางพญางู นางมารร้าย นังเพศยา นังผู้หญิงชั้นต่ำ นังคนสารเลว นังไม่มีความรัก นังนิสัยไม่ดี นังไม่มีหัวใจ นังมารยา "  ต่างคนต่างรุมด่าแก้วกันดังสนั่น

 

 

 

 

 

                    " สารพัดนัง นังที่ว่านี้นังไหนวะ กูแม่งอยากเห็นหน้าจริงๆ ไม่ทำเชี่ยไรไว้วะ คนทั้งหมู่บ้านถึงได้แห่มารุมด่ากันถึงที่นี่ "   โทโมะที่เดินคู่มากับป๊อปถึงกับตะลึง

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวก็เจอ เชื่อกูเถอะ " ป๊อปเดินฝ่าดงพงไพรเข้าไปในบริษัท 

 

 

 

 

 

                     "  หูกูแทบแตก "  โทโมะบ่นๆ เมื่อเข้ามาในบริษัทได้อย่างปลอดภัย แม้จะต้องฝ่าดงมือดงตีนเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  นี่แกจะอาบน้ำที่นี่เลยหรอวะ " ฟางเบิกตากว้าง เมื่อเห็นแก้วนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ถือขันน้ำจะเดินไปอาบน้ำในห้องน้ำ 

 

 

 

 

                    " หรือว่าแกจะนอนแบบไม่อาบน้ำหละ " แก้วหันหลังไปกลับไปถาม แล้วเดินต่อ

 

 

 

 

 

                    " ไอพวกบ้านี้ ก็ไม่ยอมกลับบ้านไปนอนสักที ไม่หิวข้าวกันบ้างหรอวะ " ฟางเหลือบมองดูนาฬิกา ก็บ่นๆ นี่ก็เกือบ 3 ทุ่มแล้ว คนก็ยังอยู่เต็มเหมือนเดิม 

 

 

 

 

 

 

                    "  เห้ยยย !!! ผี !!!  ไอป๊อป ผี!!!!! "   โทโมะกระโดดกอดป๊อป เมื่อเห็นอะไรบางอย่างขาวๆ เดินแว็บผ่านมา 

 

 

 

 

 

                    "  ผีพ่องสิ  อีดวก !!!!  "  แก้วโวย 

 

 

 

 

                    "  เอาอีนางนี่ ปากเสีย "  โทโมะเหลือบมอง ก็เห็นว่าเป็นคน แต่คำด่าของแก้ว มันหน้านัก 

 

 

 

 

                    " แหมะ ด่าผู้หญิงว่า อี  มึงเป็นตุ๊ดหรอคะ "  แก้วเคือง

 

 

 

 

 

                    "  กูไม่ได้เป็นตุ๊ดคะ กูด่าเฉพาะผู้หญิงปากหมาเท่านั้น  " โทโมะไม่ยอม

 

 

 

 

 

                    " นี่มึงว่ากูปากหมาหรอ อีตุ๊ด "  แก้วขึ้น โวยวายจนดังลั่นไปทั้บริษัท 

 

 

 

 

 

                    " แก้วๆ ! มีอะไรวะ "  ฟางตกใจเสียงแก้ว เป้นห่วงเลยรีบวิ่งมาดุ

 

 

 

 

 

                    " อ้าววว  น้องฟางปากเปราะก็อยู่ด้วยหรอคะ "  ป๊อปเห็นฟางก็หาเรื่องทันที

 

 

 

 

                    "  อ้าว อิตุ๊ดนี่  วอนตีนซะแล้ว "  ฟางขึ้น ดึงขันมาจากแก้ว แล้วเขวียงใส่ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " โอ้ยยย !!  อิเด็กบ้านี่  "  แล้วขันก็ตกลงบนศรีษะอันงดงามของป๊อปอย่างจัง

 

 

 

 

 

 

 

                    หัวหน้าพรรคพวก รีบสั่งให้ทุกคนเงียบๆ เพื่อรอฟังเสียงบ้างอย่างที่ดังมาจากข้างในบริษัท 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมอยากมีปัญหาหรอวะ "  เสียงกร่านดังเล็ดลอดออกจากบริษัท หัวหน้ายิ้มกริ่ม แล้วกวักมือส่งสัญญาณให้พวกพ้องเดินตามเข้าไปในบริษัท

 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  มาแอบอยู่ที่นี่ นี่เองงงงงงง  "  หญิงคนหนึ่งกล่าว เมื่อเห็นแก้วยืนทะเลาะกับโทโมะอยู่

 

 

 

 

 

                    " ซวยแล้วมั้ยละมึงงง  "  ฟางกุมมือแก้วไว้ เริ่มกลัว เมื่อเห็นกลุ่มประชากรตรงหน้า 

 

 

 

 

                    " อิเด้กลูกกลิ้ง ทำไมพวกมันเยอะแบบนี้วะ "  แก้วหน้าซีด เริ่มเดินถอยหลัง 

 

 

 

 

 

                    " อยากปากมากนัก ซวยแล้วไงละมึง "  ป๊อปเยอะเย้ย  จะเอาตัวรอด แต่พรรคพวกของน้องลูกกลิ้งก็ไม่ยอมปล่อยให้ออกไป 

 

 

 

 

 

                    " หึ ! มึงก็ซวยนะคะ อีพี่ป๊อป อีตุ๊ด  "  ฟางกระซิบเมื่อป๊อปถอยทัพเข้ามาใกล้ฟางกับแก้ว  

 

 

 

 

 

 

 

                    เมื่อกลุ่มของน้องลูกกลิ้งเดินเข้ามาหากลุ่มของแก้วใกล้ขึ้นเรื่อย

 

 

 

 

 

 

                    "  เอาไงดีวะเนี่ย  " โทโมะหน้าซีด เริ่มหวั่นๆ เดินเข้าไปหลบข้างป๊อป 

 

 

 

 

 

                     " รอเชี่ยไรอยู่ หนีสิครับ "  ป๊อปคว้ามือฟางวิ่งหนีเข้าไปหลังบริษัท

 

 

 

 

 

                    " ยื่นซื่อบื่อทำเชี้ยไรครับ วิ่งสิ "  โทโมะคว้ามือแก้วที่ยืนหน้าเหวอมองฟางที่วิ่งไปกับป๊อป วิ่งหนีไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

                    "  เห้ยยยย  ตามมันไปปปปป   "  พวกของน้องลูกกลิ้งวิ่งตามไปติดๆ 

 

 

 

 

 

 

                    "  หยุดก่อนดิ ๆ "  แก้วดึงมือโทโมะให้หยุด 

 

 

 

 

                    "  หยุดไม่ได้ มันมาแล้ววว "  โทโมะเหลือบมองด้านหลัง ก็เห็นคนวิ่งตามมา  เขาดึงมือแก้วให้วิ่งต่อ 

 

 

 

 

 

                    " หยุดก่อนดิโว้ยยยย ผ้าเช็ดตัวมันจะหลุดเนี่ยยย "  แก้วดึงมือโทโมะให้หยุด แล้วดึงมือตัวเองออกจากโทโมะ ก่อนจะนุ่งผ้าให้ดี 

 

 

 

 

 

 

                    "  แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อให้มันดีๆวะ ใส่ผ้าเช็ดตัวทำส้นไรเนี่ย " โทโมะหงุดหงิด โวยใส่แก้ว

 

 

 

 

                    " ก็กูจะไปอาบน้ำ มึงจะให้ใส่ครบชุดไปเลยรึไงวะ บ้าป่าว " แก้วโวยกลับ

 

 

 

 

 

                    "  แม่งเอ้ย ปัญญาอ่อนชิบหาย แล้วนุ่งเสร็จยังเนี่ย "

 

 

 

 

                    " แหกตาดูเอาเองสิวะ ว่าเสร็จแล้วยัง "  แก้ววิ่งต่อ ไม่รอโทโมะ 

 

 

 

 

                    " เอ้า อินังสารพัดนี่ ไม่รอกันเลย "  โทโมะหน้าเหวอ เมื่อเห็นแก้ววิ่งหายไปหน้าตาเฉยไม่รอตัวเองเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  อีพี่ป๊อป จะลากมือชั้ลมาทำไมเนี่ย "  เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตามมาแล้ว ฟางจึงสบัดมือป๊อปออก 

 

 

 

 

 

                    " เอ้า !! ตามมาทำไมเนี่ย " ป๊อปเองก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองคว้ามือฟางมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนฟางดวยวายอยู่นี่แหละ 

 

 

 

 

 

                    " เอ้า ก็พี่ลากมือฟางมาอะ "  ฟางงง

 

 

 

 

 

                    " เอี่ย  ลากมาได้ไงวะ สงสัยผีจะอำกู "  ป๊อปทำท่าเหมือนแขยงฟาง

 

 

 

 

                    " กวนตีนชิบหาย "  ฟางเซ็ง หมั่นไส้ป๊อป 

 

 

 

 

                    " เอ้า แล้วนั้นจะไปไหน "  ป๊อปมองซ้ายมองขวา ก็เจอว่าตัวเองอยู่ในที่เปลี่ยว แล้วยิ่งฟางมาเดินหนีเขาแบบนี้ มันทำให้เขาเสียวไปทั้งสันหลัง

 

 

 

 

 

                    " ตามมาอีกทำไมเนี่ย จะกลับบ้านนน "  ฟางรำคาญ 

 

 

 

 

 

                    "  กลับด้วยดิวะ จะมาทิ้งกันแบบนี้ได้ไง "  ป๊อปเริ่มกลัว 

 

 

 

 

 

                    " โอ้ยยยย  ก็กลับไปบ้านตัวเองดิ จะมาเดินตามตูดคนอื่นแบนี้ทำไม " ฟางขมวดคิ้วใส่

 

 

 

 

 

                    "  ก็บ้านชั้ลอยู่ทางนี่อะ "  ป๊อป เดินมงซ้ายมองขวาตลอด 

 

 

 

 

 

 

                    ริมฟุตบาท 

 

 

 

 

 

 

                    " มองไรนักหนาวะ  ไม่เคยเห็นคนหรือไง "  แก้วโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง เม่อเห็นคนในท้องถนนแทบทุกคนที่หันมามองตน แล้วซุบซิบนินทา

 

 

 

 

 

                    " ฉีกตาดูสภาพตัวเองเถอะ แล้วจะเจอคำตอบ "  โทโมะมองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า

 

 

 

 

 

                    " เห้ยยย  ทำไงดีวะ  "  แก้วเอามือปิดอกตัวเอง 

 

 

 

 

 

 

                    พรึบ !!  เเจ็คเก็ต ถูกโยนใส่หน้าแก้วอย่างไม่ใยดี

 

 

 

 

 

 

                    "  นี่คือให้ยืมใช่มั้ย " แก้วคว้าเสื้อที่คลุมหน้าตัวเองมาดู

 

 

 

 

 

                    " เออ "  เขาตอบด้วยสีหน้าที่นิ่งสนิท

 

 

 

 

 

                    " เหอะ "

 

 

 

 

 

                    " แล้วนี่จะเอายังไง  จะกลับยังไง " โทโมะถาม

 

 

 

 

 

                    " ก็นั่งแท็กซี่กลับบ้านนะสิ "  แก้วยืนชะเง้อมองแท็กซี่

 

 

 

 

                    " สภาพนี่เนี่ยนะ   คงจะถึงบ้านหรอก "  โทโมะมองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า 

 

 

 

 

 

                    " เรื่องของชั้ลเถอะ "  แก้วไม่สน ขึ้นไปนั่งบนแท็กซี่หน้าตาเฉย  แท็กซี่เหมือนมองทางกระจกตาค้าง  โทโมะระแวง ไม่ค่อยไว้ใจ

 

 

 

 

 

                    " ขยับ ชั้ลจะกลับบ้านด้วย "  แล้วเขก็ผลักแก้วให้เข้าไปนั่งข้างใน ก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออกแล้วซัดใส่ขาอ่อนแก้ว

 

 

 

 

 

                    " ถอดเสื้อทำโพ่งงง "  แก้วชักสีหน้าใส่

 

 

 

 

 

                    " อย่าปากมากเถอะ เดี๋ยวกุก้ปล่อยให้แม่งลากไปปล้ำหรอก "  โทโมะหมั่นไส้แก้ว กระชากคอขาวเข้ามาใกล้กอนจะกระซิบบอก

 

 

 

 

                    แก้วเงยมองแท็กซี่ เมื่อเห็นสายตาหื่นๆของเขา ก็ผวา นั่งนิ่งเงียบตลอดทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา