เพราะว่ารัก

 

 

 

 

                    หญิงสาวคนหนึ่งที่เดินร่อนร่ไร้ทิศทางอยู่ริมถนนลูกรัง ฝุ่นละอองโบกพลิ้วปลิวสะบัดมาติดตัวเธอเต็มไปหมด  แดดจ้าฉายแสงจนผิวเธอแทบไหม้  กับความเหนื่อยล้าท่เธอเดินมาเกือบสิบกิโล มันทำให้ร่างกายเธอเริ่มอ่อนแรงลง จนแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น 

 

 

 

 

                    ปี๊นๆๆๆๆ  เสียงแตรรถดังขึ้นมาจากข้างหลัง ก่อนที่รถคันดังกล่าวจะผ่านมาจอดตรงหน้าเธอ 

 

 

 

 

                    "  ขึ้นรถ ! " เสียงเดิมๆที่ชอบด่า ชอบตะคอกใส่เธอ ฟางทำหน้านิ่งก่อนจะเดินขึ้นรถไปอย่างว่าง่าย   ทันทีที่ฟางขึ้นมานั่งกวมบนรถเรียบร้อย ป๊อปก็ขับรถกลับไปยังที่พัก 

 

 

 

 

 

                    " ลืมพาปากมาหรอ " พอจอดรถ เธอก็ลงจากรถไปแบบนิ่งๆ ไม่หันมามอง ไม่บ่น ไม่ด่าเหมือนเคยๆ จนเขาเริ่มงง กับอาการของเธอ  ป๊อปส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเห็นฟางเดินมุดตัวเข้าไปในห้องอย่างเร็ว โดยที่ไม่คิดจะด่าว่าเขาสักคำ 

 

 

 

 

 

                    " สงสัยผีเข้า " แต่เขาก็ไม่ได้เอะใจอะไรกลับขับรถออกไปซื้อของกินซะงั้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ล้างจานทั้งวัน ได้มา 250  !!! "  แก้วตาเหลือก เมื่อนั่งนับเงินในมือตัวเองจนเสร็จ แล้วช็อคไปกับจำนวนเงินที่เห็น 

 

 

 

 

                    " ก็ดีกว่าไม่ได้สักบาท " ต่างจากโทโมะที่รีบเก็บเงินใส่กระเป๋าทันที ไม่ได้บ่นอะไรสักคำ 

 

 

 

 

                    "  ซวยจริงๆ " แก้วบ่นอุบอิบอย่าเซ็ง  โทโมะส่ายหน้าไปมาด้วยความรำคาญ 

 

 

 

 

                    " พ่อหนุ่ม สาวน้อย มากินหมูกระทะกันมาลูกมา " เจ้าของร้านเรียกแก้วกับโทโมะเข้าไป 

 

 

 

 

                    " ไม่เป้นไรคับ ขอบคุณมากครับ " โทโมะยกมือไหว้ขอบคุณ แก้วหันไปมองโทโมะอย่างไม่พอใจ 

 

 

 

 

                    " มาเถอะมา วันนี้ก็เหนื่อยกันทั้งวันแล้ว " เจ้าของร้นเดินออกจากลากมือทั้งคู่เข้าไปข้างใน ก่อนจะจัดแจงกระทะ เนื้อหมู เนื้อไก่ ผัก กุ้ง หอย น้ำจิ่ม วางไว้ตรงหน้าอย่างเสร็จสับ 

 

 

 

 

                    " กินเลยๆ ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าไม่พอก็ไปตักมาเพิ่มได้ "เจ้าของร้านแกเป็นคนใจดี แค่แกให้งานเยอะไปหน่อยก็แค่นั้นเอง 

 

 

 

 

 

                    แก้วไม่รอช้ารีบย่าง รีบตักเข้าปากอย่างไม่เกรงใจจนโทโมะเริ่มจะอายแทน

 

 

 

 

 

                    " ไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะ " โทโมะสะกิดแก้วให้รักษามารยาทหน่อย 

 

 

 

 

                    " อย่ายุ่งได้มั้ย คนกำลังกิน " แก้วโวยใส่ แล้วกินต่อ อย่างไม่เกรงใจ

 

 

 

 

                    " ตะกละ สกปรก สกมก  "  โทโมะด่า แล้วโยนทิชชูใส่หน้าแก้ว 

 

 

 

 

                    " เอามาให้ทำไม ไม่ได้ขอ " แก้วโวยใส่

 

 

 

 

                    " ปากเธอมันเลอะน้ำจิ่ม " โทโมะมองแก้วอย่างขยะแขยง เขาทำหน้าหยีใส่แก้ว ราวกับไม่อยากจะมอง 

 

 

 

 

                    " ตรงไหนวะ ! " แก้วไม่พอใจ โวยใส่โทโมะ 

 

 

 

 

                    " ตรงเนี๊ย" โทโมะใช้มือชี้ตำแหน่งที่ปากของตัวเอง   แก้วเอาทิชชูเช็ดตามที่บอก แต่มันก็ยังเลอะอยู่

 

 

 

 

                    " หมดยางง " ถามยังไม่ทันจบ ก็ตักมากินต่อ 

 

 

 

 

                    " สกมกหวะ เช็ดให้หมดก่อนดิ แล้วค่อยกินต่อ " โทโมะแทบจะอ้วกใส่ 

 

 

 

 

                    " มึงก็เช็ดให้สิวะ นั่งพูดมากอยู่ได้ เสียเวลากินหมด " แก้วยื่นปากให้โทโมะ โทโมะอึ้งไปเล็กน้อย ไม่กล้าจะเช็ดปากให้แก้ว

 

 

 

 

 

                    " เอ้า ! เช็ดดิ " แก้วขึ้น  โทโมะหยิบทิชชูอย่างช้ๆก่อนจะเช็ดปากให้แก้วอย่างเบามือ 

 

 

 

 

                    " สะอาดแล้วใช่มั้ย " แก้วขู่ 

 

 

 

 

                    " ครับ " โทโมะตอบอย่างเจี๊ยมเจี้ยม

 

 

 

 

                    " ถ้าสะอาดแล้วก็เลือกทำหน้าสะอิดสะเอียนใส่ชั้ลสักที  มันดูน่าตบ !" แก้วบ่น 

 

 

 

 

                    " ครับ  " โทโมะก็กวนไม่เลิก 

 

 

 

 

 

                    แล้วทั้งคู่ก็กินจนเสร็จ ก่อนจะยกทุกอย่างไปล้างอีกรอบ 

 

 

 

 

 

 

                    " แล้วเอาไงต่อ มีเงินอยู่แค่ 500 จะเอาไง นอนที่ไหน "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                    " ที่เดิม "  โทโมะเดินหน้าตาเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร 

 

 

 

 

                    " ที่เดิม ?  ม่านรูดอะนะ " แก้วตกใจ 

 

 

 

 

                    " เออดิครับ ถ้าไม่ใช่ม่านรุดแล้วจะไปนอนที่ไหน โรงแรมหรูๆหรอ 500 พอมั้ยครับ "  โทโมะประชด 

 

 

 

 

 

                    " โอเค๊  ไม่มีปัญหา  นายก็นอนหน้าห้องเหมือนเดิม " แก้วพูดอย่างสบายใจ

 

 

 

 

 

                    " ไม่อะ เมื่อคืนชั้ลนอนแล้ว คืนนี้เธอนอนแล้วกัน " โทโมะส่ายหน้าไปมา 

 

 

 

 

                    " เห้ย ไม่เอา  ชั้ลเป็นผู้หญิง นายเป็นผู้ชาย นายต้องเสียสละ " แก้วชี้แจง

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษนะครับ ยุคนี้ หญิงชายเค้าเท่าเทียมกันแล้วครับ " โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " แต่นายต้องเสียสละ " แก้วพูด

 

 

 

 

                    " ไม่อะ " โทโมะเดินเร็วขึ้น  แก้วรีบเดินตาม แล้วอยู่ๆเขาก็วิ่งไปทันที  แก้ววิงตาม เหมือนทั้งคู่กำลังจะแย่งห้องกันนอน 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลถึงก่อน " เพราะแรงผู้ชาย มันเลยทำให้โทโมะถึงห้องก่อนแก้ว 

 

 

 

 

 

                    " เออ  !  ก็ได้โว้ยยย " แก้วสุดทน จะง้อก็กลัวเสียหน้า ยอมนอนหน้าประตูเพื่อรักษาหน้าเอาไว้ก็ได้ ลูกผู้หญิงอย่างแก้ว ฆ่าได้หยามไม่ได้ครับท่านผู้โชมมม

 

 

 

 

 

                    ปัง !  เอออออ  แล้วเหมือนว่าโทโมะเองก็ไม่ได้แคร์อะไร เขาก็แค่ แบะปากใส่แก้วอย่างสะใจ  ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเธออย่างดัง  ก็แค่นั้นเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ก๊อก ก๊อก ก๊อก ป๊อปยืนเคาะประตูอยู่แสนนาน 

 

 

 

 

 

 

                    " ยัยขี้บ่น เธอแต่งตัวอยู่หรือเปล่า ชั้ลจะเข้าไปแล้วนะ "  เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ เคาะเท่าไหร่่ก็ไม่เปิด 

 

 

 

 

                    ป๊อปเองก็จะไม่ทน  เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างเร็ว เมื่อพูดจบ แต่ก็พบกับความืดมน  

 

 

 

 

 

                    " สามทุ่ม จะรีบนอนไปไหนวะ " เขาเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลา 

 

 

 

 

                    " เธอ ลุกขึ้นมากินก่อน "  ป๊อปปลุกฟางให้ลุกมากินอาหารที่เขาเพิ่งไปซื้อมา  แต่เหมือนจะไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆเลย 

 

 

 

 

                    " เธอ  เธอ  เห้ย !! "  ป๊อปตกใจ เมื่อมือของเขาสัมผัสกับแขนเล็ก ที่ร้อนผ่าว 

 

 

 

 

 

                    " ซวยมั้ยละมึง "  ป๊อปเกาหัวงิกๆ ไม่รู้จะทำยังไง จะให้ออกไปเรียกแม่บ้าน ก็เกรงใจเขา จะทำเองก็เกรงใจคนไข้  ยังไงมันก็ต้องเลือกละว๊าา  

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษนะเว้ย กูจะพยามแอบมองให้น้อยที่สุด " แล้วป๊อปก็ตัดสินใจ ไอเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ฟางด้วยตัวเอง 

 

 

 

 

                    เขาค่อยๆ ดึงผ้าห่มออกจากร่างบาง  มากองไว้ที่เอว ก่อนจะเริ่มเช็ดจากใบหน้าสวย 

 

 

 

 

                    " หน้าเนียนชิบหวย " แล้วเขาก็ตั้งใจที่จะจ้องหน้าของเธอเหลือเกิน  หลังจากเช็ดหน้าเสร็จ ก็ลงมาเช็ดที่คอขาว 

 

 

 

 

                    " คอก็เนียน " ป๊อปมองซอกคอขาว แล้วเริ่มจะหื่นจับ  ก็เลื่อนมาเช็ดที่ต้นแขน 

 

 

 

 

                    " ทำไมแขนเล็กจังวะ "  แล้วก็ไม่รู้ว่าป๊อปจะอะไรนักหนากับแขนของฟาง  เขาจับมือของเธอขึ้นมา ก่อนจะไกว่แขนเธอไปมาอย่างลืมตัว 

 

 

 

 

                    " เจ็บ ! "  แล้วป๊อปก็รีบวางแขนฟางลง เมื่อได้ยินเสียงหวานละเมอ 

 

 

 

 

                    " เช็ดให้แค่นี่ละกัน พอดีชั้ลเช็ดตัวให้ใครไม่เป็น " ป๊อปพูดกับฟาง แต่ฟางก็ไม่ได้ยิน เขาลุกจกเตียงแล้วเอาผ้าไปเก็บ ก่อนจะกลับมานอนข้างล้างข้างเตียงที่ฟางนอน 

 

 

 

 

 

 

 

                    ด้านหน้าห้อง

 

 

 

 

 

 

 

                    " ไอหมอนั้นมันนอนได้ยังไงวะ " แก้วพลิกไปพลิกมา ทั้งเมื่อยทั้งเข็ด ทั้งหนาว 

 

 

 

 

                    เธอรีบลุกขึ้น แล้วแง้มๆประตูออกดู ก็เห็นโทโมะนอนหลับปุ๊ยอยู่บนเตียง 

 

 

 

 

 

                    " นี่ตกลงมันไม่เห็นใจตัวอกผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างชั้ลจริงๆใช่มั้ย " แก้วบ่นอุบอิบเบาๆ หมั่นไส้โทโมะ แล้วก็ปิดระตูหลับมานอนต่อ 

 

 

 

 

                    เธอพลิกตัวไปมา ได้สองสามครั้ง ก็ดีดตัวลุกขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเก็บหมอนแล้วเปิดประตูเข้าไปนอนข้างใน

 

 

 

 

                    " ผู้ชายเฮงซวย " แก้วด่าโทโมะเสียงเบา  ก่อนจะนอนข้างล่างข้างๆเตียง

 

 

 

 

 

                    นอนได้ไม่นาน เธอก็ทนความหนาวเย็นไม่ไหว จำต้องลุกขึ้นมานอนร่วมเตียงันโทโมะ โดยในหมอนหนุนกันไว้ระหว่างกลาง

 

 

 

                    ไม่ทันทีเธอจะหลับตาลง

 

 

 

 

 

                    " นึกว่าจะแน่ "  เสียงของคนข้างๆก็ดัขึ้นมาซะเฉยๆ ในขณะที่เปลือกตาของเขาเองก็ยังปิดสนิทอยู่ 

 

 

 

 

                    " นี่นายยังไม่หลับหรอ " แก้วโวยวายทันที

 

 

 

 

                    " หลับไปแล้ว เพิ่จะตื่นก็ตอนที่มีคนแอบเข้ามาในห้องเนี๊ยแหละ " โทโมะหันมามองหน้าแก้ว  ก่อนจะยักคิ้วใส่อย่างคนประกาศชัยชนะ 

 

 

 

 

                    " เห็นแก่ตัวที่สุด " แก้วโวย

 

 

 

 

                    " ว่าตัวเองทำไม "  โทโมะไม่เจ็บ ไม่รู้สึกอะไรเลย แต่กลับขำด้วยซ้ำ 

 

 

 

 

                    " ใจดำ ใจจืดชืด ใจอำมหิต ... " แก้วด่าโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าไม่อยากร้องครวญครางเหมือนห้องข้างๆ ก็นอนได้แล้วนะครับ " เขาลุกพรวดขึ้นคร่อมร่างบางไว้อย่างเร็ว ก่อนจะกระซิบข้างหูเธอ  แก้วตัวสั่นไปหมด รีบหลับตาทันที

 

 

 

 

 

                    " ฝะฝันดีคะ " แก้วเอามือมาปิดหน้าตัวเอง  โทโมะลุกอแกแล้วล้มลงนอนยังที่ของตัวเอง  เขามองแก้วที่มองมายังเขาอย่างระแวง ก็อดขำไม่ได้ 

 

 

 

 

                    " นอนเถอะ ชั้ลไม่ทำอะไร ไม้กระดานโต้คลื่นหรอก " โทโมะแซว

 

 

 

                    " ไอโทโมะ " แก้วอาย ยกหมัดจะทุบตีโทโมะ  

 

 

                   โทโมะชี้หน้าแก้ว แล้วยิ้มหื่นๆ  แก้วหยุดกึก ก่อนจะล้มลงนอนหันหลังให้โทโมะ