เพราะว่ารัก
เขียนโดย 
sunyo
วันที่ 12 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.52 น.
แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2558 15.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
13) ทองกวาว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
" อื้อออ " ฟางงัยเงียพลิกตัวไปมา ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง ป๊อปที่นอนเฝ้าไข้อยู่ข้างเตียงรีบดีดตัวลุกขึ้นมาทันที
" เป็นไงบ้าง ยังปวดหัว ตัวร้อนอยุอีกมั้ยวะ " ป๊อปถามอย่างร้อนรน ฟางมองหน้าป๊อปอย่างงอล แล้วพลิกตัวหันไปอีกทาง
" หึ " เธองอลป๊อปครับ
" เอ้า ! นี่เปนอะไรอีกเนี่ย ถามแล้วไม่ตอบ เธองอลชั้ลหรอ " ป๊อปไม่ค่อยจะเข้าใจในอารมณ์ผู้หญิง เพราะเขาเองก็ห่างหายจากการมีแฟนมานานมากแล้ว
" ... " ฟางยังเงียบ
" เออ ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด เยอะ แม่ง ! " ป๊อปโมโห เดินออกจากห้องไปเลย ทันทีที่เสียงประตูห้องถูกเปิดและปิดลง ฟางก็หันขวับมามองประตูอย่างเซ็ง
" ทำผิด แล้วยังไม่ง้ออีก แม่ง ! นิสัยแย่ " แล้วฟางก็หันหลังกลับไปงอลต่อ แต่ป๊อปจะไม่อยู่ง้อก็ตาม
" อ้าว แล้วเมียเอ็งไปไหนซะหละ " คุณลุงเค้าของห้อง เข้ามาทักทายป๊อปที่นั่งค่อมรถมอเตอไซเคิ้ลจะออกไปหาบ้านพี่คร้าวอยู่
" เค้าไม่ใช่เมียผมลุง ผมไม่มีวันเอาแม่นั้นทำเมียหรอก เยอะ ขี้บ่น น่ามคานที่สุด " ป๊อปเหวี่ยงใส่ลุง แล้วขับรถออกไปทันที ลุงเกาหัวงิกๆ มองป๊อปที่ขับรถไปอย่างไม่เข้าใจ
" แถวบ้านกูก็พูดแบบนี้แหละ สุดท้ายแม่งก็ได้กัน " ลุงได้กล่าวเอาไว้ แล้วก็เดินจากไป
" พอจะรุ้จักผู้ชายในรูปนี้บ้างมั้ยครับ " ป๊อปเอารูปคร้าวให้ผู้หญิงคนนึงดู เธอเงยมองหน้าป๊อปเหมือนคิดอะไรอยู่
" ถามหามันทำไมหรอ จะมาจับตัวมันใช่มั้ย " แล้วเหมือนเธอคนนั้นจะโกรธเคืองป๊อปขึ้นมาทันที อย่างไม่รู้สาเหตุ
" ป่าวๆๆ ผมไม่ได้มาจับเค้าครับ ผมแค่มาเจรจา " ป๊อปรีบปฏิเสธทันที
" ไม่เชื่อหรอก พวกเรา พวกเรา !! ออกมานี้หน่อยเร็ว ไอ้หมอนี่มันจะมาจับไอ้คร้าว ออกมาช่วยกันหน่อยเร๊ววว " เธอตะโกนเรียก จนคนบ้านใกล้เรือนเคียงแถวนั้น รีบวิ่งตามกันออกมา
" มึงจะเอายังไงอีก ไอพวกคนกรุง มึงจะเอายังไง "สิ้นคำพูดของชายสูงวัย ชาวบ้านนับสิบก็กรู่กันเข้ามารุ่มกระทืบป๊อป จนสลบไป แล้วลากป๊อปไปมัดไว้ที่คอกวัว
" แก้แค้นให้สาสมกับที่มันทำกับไอ้คร้าว " ชายคนนั้นพุด แล้วพวกชายบ้านก็กระจยตัวกันออกไป เหลือแค่สองสามคนที่คอยเฝ้าป๊อปเอาไว้
โทโมะ - แก้ว
" จะนั่งรถสองแถวจริงๆหรอ " แก้วหน้ามุ่ยทันทีที่เห็นรถสองแถว มันไม่ใช่ใกล้ๆเลยนะ ที่จะนั่งรถนี้ไปถึงปลายทาง
" ถ้ามีปัญญานั่งรถอื่นไป ก็ไปดิ " แล้วโทโมะก็เดินนำขึ้นรถไป แล้วเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะขึ้นรถตามโทโมะไป
ภายในรถสองแถว มีประชากรใช้บริการเป็นอย่างมาก จนต้องเบียดเสียดกันนั่งจนแทบจะหายใจไม่ออก แล้วนั่งเบียดกับโทโมะจนแทบจะร่วมร่างกันอยู่แล้ว
" สิงร่างชั้ลเลยมั้ยไอโมะ ถ้าจะเบียดขนาดนี้ " แก้วเหวี่ยงใส่โทโมะ
" ไม่อะ สิงไม่ลง ไม่ใช่สเปค "โทโมะก็ยังเล่นไม่เลิก
" มันใช่เวลาเล่นมั้ยวะ " แก้วหงุดหงิด จะเป็นลมอยู่แล้ว ร้อนก็ร้อน อากาศก็ไม่ถ่ายเท
" หุบปากเถอะ อากาศยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ อย่าสร้างมลพิษให้มันเยอะไปกว่านี้ " นี่ก็กวนไม่เลิก
" ไอโทโมะ ! " แก้วจะด่า
" จุ๊จุ๊จุ๊ " โทโมะแกล้ง แก้วเซ็ง ไม่อยากเห็นหน้าโทโมะ เธอหันหนีไปอีกทาง
" กวนตีนชิบหาย " แก้วบ่นอุบอิบ
แล้วรถสองแถวก็ถึงหน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ทุกคนเดินลงจากรถ แก้วหันมองข้างทางอย่าง งงๆ แล้วเดินตามลงมา
" แล้วชั้ลจะรู้มั้ยเนี่ยว่าชั้ลอยู่ที่ไหนนนนน " แก้วบ่น
" คุณครับ แหกตาดูป้ายสิครับ แล้วคุณจะรู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน " โทโมะเดินเข้ามากระซิบ ก่อนจะชี้ไปยังบ้านชื่อหมู่บ้าน แก้วอ่าน แล้วก็ยิ้มดีใจ ที่มาถูกที่แล้ว
" เย็สส เรามาถูกที่แล้วครับ ไปกันเถอะ " แก้วยิ้มกริ่มแล้วเดินนำไป โทโมะเดินถาม
" E แก้ววววววววววววววววววววววววววววววว !!! " เสียงใครสักคนดังลั่นทั้งหมู่บ้าน แก้วหันขวับไปตามเสียง
" E ฟางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!! " แล้วแก้วก็วิ่งเข้าไปหาฟาง ฟางก็วิ่งเข้ามาหาแก้ว ทั้งคู่กระโดดเข้ากอดกันอย่างดีใจ ทิ้งให้โทโมะยืนงงอยู่คนเดียว
" แล้ว E ป๊อปไปมุดหัวอยู่ที่ใด ' โทโมะบ่นกับตัวเองเบาๆ
ฟางพาแก้วและโทโมะมาที่ห้อง แก้วสั่งเปิดห้องอีกห้องหนึ่ง ให้โทโมะไปนอนกับป๊อป
" ทำไมแกเพิ่งมาวะแก้ว แกรู้มั้ยว่าชั้ลต้องทนอัปยศอดสูอยู่กับไอพี่ป๊อปมันยากลำบากแค่ไหน ชั้ลเหมือนตายทั้งเป็น ชั้ลทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ชั้ลร่ำร้องภาวนาหาแกทั้งวัน ชั้ลเฝ้ารอแกทุกวันเลย " ฟางทำหน้าเศ้รา
" โครตเว้ออ ! " โทโมะที่นั่งดูทีวีอยู่ หลุดพูดขึ้นมาอย่างตั้งใจ ฟางแก้วหันขวับไปมองโทโมะ
" ชั้ลก็รู้สึกไม่ต่างจากแก " แก้วพูด แล้วแสยะปากใส่โทโมะอย่างเอิ่มระอา
" แล้วนี่ไอป๊อปหายหัวไปไหน " โทโมะเดินเข้ามานั่งร่วมวงด้วย
" ไปหาบ้านพี่คร้าว " ฟางพูดปัดๆ
" แล้วไมแกไม่ไปด้วยวะ " แก้วพูด
" ก็ชั้ลไม่สบาย เมื่อวานไอพี่ป๊อปมันทิ้งให้ชั้ลเดินข้างถนนเป็นสิบกิโล แดดก็ร้อน ชั้ลแทบจะเป็นลมอยู่ตรงนั้น " ฟางพูด
" ก็สมควร ! อยู่กับไอป๊อป อย่าบ่นให้มันมาก มันไม่ชอบ " โทโมะพูด
" อยู่กับชั้ล อย่าปากหมาให้มันมาก ชั้ลไม่ชอบบบ ! " แก้วพูดใส่หน้าโทโมะ
" ใครอยากอยู่กับเธอ ' โทโมะพูดหน้านิ่ง แล้วลุกเดินออกจากห้องไปหาป๊อป แก้วยกหมัดขู่ แต่ไม่กล้าต่อย
" ดูเข้ากันดีเนอะ ตกลงเข้ากันยัง " ฟางแซว
" ฟาง ! พูดบ้าอะไร " แก้วอาย แล้วลุกเดินออกจากห้องไปอีกคน ฟางขำ เดินตามแก้วออกไป
" แม่หนูๆ ผัวเอ็งถูกจับมัดขึงไว้ที่คอกวัวท้ายหมู่บานนู้นนน " ลุงเจ้าของห้องวิ่งหอบๆ มาบอกฟาง ฟาง แก้ว โทโมะ หันมองหน้ากัน ก่อนจะวิ่งไปหาป๊อปที่ท้ายหมู่บ้าน
ป๊อปถูกมันไว้กันเสากลางคอกวัว เนื้อตัวมอมแมมสะักสะบอม เลือดอาบหน้า โนกแก้มแตกเลือดซิบๆ ใบหน้ามีรอยแดงๆ ช้ำ เต็มไปหมด
" ไอป๊อป ใครทำมึงแบบนี้วะ " โทโมะถลำตัวเข้าไปหาป๊อปทันทีที่เห็น แก้ว ฟาง รีบตามเข้าไป
" ใครทำนายแบบนี้เนี่ย " แก้วสงสารป๊อป ฟางพูดอะไรไม่อออก มองป๊อปอย่างเป็นห่วง
" พวกข้าเอง " ชายคนที่ซ้อมป๊อป เดินนำลูกทีมเข้ามาหา ฟาง แก้ว โทโมะ
" ทำไมลุงทำเพื่อนผมแบบนี้หละ " โทโมะดวย จะเข้าไปต่อย แต่แก้วดึงเสื้อไว้ทัน
" ก็มันจะมาจับตัวหลานของข้า " ลุงขี้ไปที่ป๊อป
" จับตัว จับตัวใคร " แก้ว งง
" ก็ไอคว้านหลานของข้าไง วันก่อนเจ้านายของพวกเอ็งก็สั่งคนมาจับตัวไอ้คร้าวไป แต่ดีที่พวกขาช่วยไว้ทัน มันเลยส่งพวกเอ็งมาอีกครั้งใช่มั้ย " ลุงของขึ้น เริ่มโมโห
" ลุงยันหมากหรือเปล่าคะ พวกหนูไม่ได้มาจับหลานของลุง พวกหนูมาช่วยหลานของลุง " แก้วโวย โทโมะหันมองแก้ว เขาทึ่งในความบ้าบิ่นของแก้ว
" จะมาช่วย ช่วยอะไร " ลุงยังไม่เชื่อ
" หลานของลุงพาคุณทองกวาวหนีมาซ้อนตัวอยู่ที่นี่ ตอนนี้พ่อกับแม่ของคุณทองกวาวเค้าอนุญาตให้หลานของลุงกบคุณทองกวาวคบหากันแล้ว เค้าส่งหนูมาเพื่อให้พาทั้งคู่กับไป และทำพิธีให้มันถูกต้อง " แก้วพูด
" ไม่เชื่อโว้ยยย " ลุงโวยวาย
" ฟาง แกเอาจดหมายติดตัวมาด้วยมั้ย " แก้วหันไปกระซิบพูดกับฟาง ฟางพยักหน้าแล้วหยิบจดหมายในกระเป๋าให้แก้ว
" ลุงอ่านจดหมายนี้นะ แล้วอ่านดังๆ ให้ได้ยินกันทุกคน " แก้วยื่นจดหมยให้ลุง ลุงคนนั้นหยิบมา แล้วอ่าน
" ทองกวาวลูกแม่ กลับมาหาแม่นะลูก แม่จะไม่บังคับอะไรลูกอีกแล้ว ลูกจะรัก อยากจะใช้ชีวิตกับใคร แม่จะไม่ห้าม ไม่ขัดขวางอะไรทั้งนั้น ลูกกลับมาหาแม่นะ แม่ให้พี่แก้วกับเพื่อนไปรับลูกนะ กลับมาหาแม่นะลูก แม่จะขาดใจตายอยู่แล้ว หนูกลับมาหาแม่นะคะ แม่รักหนูมากนะทองกวาว " ลุงอ่านจดมายจนจบก็เชื่อในสิ่งที่แก้วพุด
" ไปแก้มัด แล้วขึ้นไปคุยกันบนบ้าน " ลุงออกคำสั่ง
" แม่ระย้า ไปตามไอ้คร้าวกับทองกวาวมาที่บ้าน " ลุงหันไปสั่งหญิงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง เธอคนนั้นพยักหน้า แล้วเดินจากไป
หลังจากที่ทุกคนมากันพร้อมหน้าพร้อมตา ลุงคนนั้นก็ยื่นจดหมายให้กับทองกวาว ลังจากที่เธออ่านจดหมายจบ เธอก็เอาแต่นั่งร้องห่มร้องไห้ พี่คร้าวคนรักก็เธอก็คอยปลอบไม่ห่าง
" ข้าจะเชื่อได้ยังไง ว่านี่มันจดหมายของแม่นังทองกวาวจริงๆ " ลุงพูด
" มันเป็นจดหมายของคุณนายจริงๆ ถ้าลุงไม่เชื่อแก้วก็ไม่รู้จะทำยังไง แก้วมาที่นี่เพื่อมาพาคุณทองกวาว กับคุณคร้าวกับไปที่บ้าน " แก้วพูดชัดทุกคำ
" แล้วถ้าหลานข้าเป็นอะไรขึ้นมาหละ " ลุงพูด
" แก้วเอาชีวิตแก้วเป็นประกัน ถ้าหลานลุงเป็นอะไรขึ้นมา ลุงมาเอาชีวิตแก้วได้เลย " แก้วพูดอย่างทะนง
" แก้ว ! " ฟาง ป๊อป อุทานด้วยความตกใจ
" พุดบ้าอะไร ! " โทโมะดุ แก้วไม่ฟัง
" เอ็งแน่มากอิหนู " ลุงยิ้มให้แก้ว
" ว่าไงหละนังทองกวาว ไอ้คร้าว ตกลงพวกเอ็งจะเอายังไง " ลุงหันไปถามทั้งคู่
" ผมจะพาทองกวาวกลับไปหาแม่ แล้วจะขาขมาท่านครับ " พี่คร้าวพูด ในมุมนี้ พี่คร้าวดูแมน ดูจริงใจ ดูอบอุ่น จนแก้วและฟางแอบเคลิ้มตามไปด้วย
" ดี งั้นข้าไปด้วย แม่ระย้า จัดเตรียมขันหมากไปให้เรียบร้อย " ลุงพุด ทองกวาว คร้าว กอดกันย่างดีใจ
" ส่วนไอหนุ่มนี้ เดี๋ยวข้าจะพาไปหาหมอเอง " ลุงพูด
" ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง " โทโมะพูด ลุงพยักหน้า
" เออ ข้าขอโทษด้วยแล้วกันที่เข้าใจผิด แล้วก็ขอบคุณด้วยแล้วกันที่ช่วยหลานข้า " ลุงพูด
" ไม่เป็นไรคะ มันเป้นหน้าที่ของพวกหนุอยู่แล้ว " ฟางพูด
" ขอบใจๆ วันนี้มื้อค่ำมากินที่นี่นะ ข้าจะเลี้ยงขอบคุณ " ลุงพูด ป๊อป ฟาง แก้ว โทโมะ พยักหน้ารับคำ
" ขอบคุณมากครับ / คะ ^^ "
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
