เพราะว่ารัก

                    

 

 

                    ตกดึกของวันเดียวกัน ร่างสูงนอนขู้ตัวอยู่หน้าประตูห้อง เขามีเพียงหมอนใบเดียวที่ใช้สำหรับหนุนนอน  ไม่ได้มีเครื่องบรรเทาอาการหยาวแต่อย่างใด

 

 

                    ประตูห้องบานดังกล่าวถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ก่อนจะมีใบหน้าสวยค่อยๆโผล่ออกมาเล็กน้อย เธอค่อยๆก้มมองร่างสูงที่นอนกอดตัวเองหลับสนิทอยู่ข้างๆ ประตู

 

 

                    แล้วรอยยิ้มกวนๆของเธอก็เผยให้เห็น  เธอค่อยๆย่องออกมาจากห้อง พร้อมกับผ้าห่มผืนบาง

 

 

 

                    ร่างบางก่อนๆบรรจงห่มผ้าให้คนตรงหน้าอย่างเบามือที่สุด ก่อนจะย่องกลับเข้าห้องไป

 

 

 

 

 

                    ทางด้านทีมป๊อปฟาง ก็ลำบากไม่แพ้แก้วกับโทโมะ  แม้ว่าฟางและป๊อป จะได้หลับนอนอยู่มนห้องสบายๆ แต่ทั้งคู่ก็แทบจะไม่ได้หลับตานอนเลยตลอดทั้งคืน

 

 

                    " ว้าย !! " ร่างบาวสะดุ้งโหยง ทีบขาป๊อปอัติโมมัติ มันขายาวๆของป๊อปมาเกยทับขาอ่อนของเธอ

 

 

                    ป๊อป ที่เพิ่งจะได้หลับไปนิดหน่อย เริ่มออกอาการเซ็งจนเห็นได้ชัด

 

 

 

 

                    " อะไรอีกวะ ! " ป๊อปเกาหัวยิกๆ ตะคอกใส่ฟางอย่างเสียอารมณ์

 

 

                    " ก็นายเอาขามาเกยชั้ลอะ " ฟางเองก็ไม่ได้อยากจะรบกวนป๊อปหรอก แต่จะให้ทำยังไง ก็ในเมื่อเธอตกใจหนิ

 

 

                   

 

                     " โอ้ยยยย กุจะบ้า นอนไปเลยนะ  ชั้ลจะไปนอนที่อื่นนนนนน " ป๊อปหมดอารมณ์นอน เก็บหมอน เก็บผ้าห่มตัวเอง ออกไปนอนนอกห้อง ฟางมองตามป๊อปไปอย่างรู้สึกผิด

 

 

 

                    เช้าตรู่ของวันใหม่ แก้ว โทโมะ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็มานั่งจับเข่าคุยกัน

 

 

 

                    " ไง หลับสบายดีนะ " แก้วแซว 

 

 

                    " เพิ่งจะดีก็ตอนที่มีคนเอาผ้าห่มมาห่มให้อะ " โทโมะเอาคืน แก้วถึงกับเงิบ พูดอะไรไม่ออก

 

 

                    " นี่นายเห็นหรอ " แก้วอาย 

 

 

                    " เออสิครับ ไม่เห็นแล้วกุจะบอกถูกได้ยังไงครับ " โทโมะกวน 

 

 

                    " ชั้ลน่าจะปล่อยให้นายหวานตายตั้งแต่เมื่อคืน "  แก้วเซ็ง 

 

 

 

                    " ชั้ลหน้าจะขยี้เธอให้แหลกตั้งแต่เมื่อคืน " โทโมะใช้สายตาโลมเลียแก้ว ร่างบางรีบเอาผ้าห่มมาคลุมร่างตัวเอง 

 

 

 

                    " ตกลงจะเอายังไง จะไปกันยังไง เงินก็ไม่มีสักบาท " แก้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที 

 

 

                    " เมื่อกี้ชั้ลยืมโทรศัพท์พนักงานด้านหน้า โทรไปหาไอป๊อป แต่ก็โทรไปติดเหมือนเดิม " โทโมะพูด

 

 

 

                    

                     " งั้นเกี๋ยวชั้ลจะโทรหาฟางดูนะ " แก้วรีบลุกจากเตียง เดินออกจากห้องไปโทรหาฟาง 

 

 

 

 

                    โทรครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่ติด 

 

 

 

 

                    " โอ้ยยยย โทรศัพท์ก็ใช้การไม่ได้  ถ้าแก้วโทรมาชั้ลจะทำยังไง " ฟางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้  ป๊อปเซ็งในความขี้บ่นของฟาง

 

 

 

                    " จะโวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมา  ถ้ามันพังก็เอามันไปซ่อมสิ หรือไม่ก็ซื้อใหม่ ถ้าไม่มีปัญญาซื้ออีก ก็ยืมเค้าเอา สมองหนะมีบ้างมั้ย " ป๊อปด่า 

 

 

                    " ไอป๊อป ! " ฟางทั้งอายทั้งแค้น เธอรีบเดินสะบัดก้น ไปขอยืมโทรศัพท์ เพื่อโทรหาแก้ว ปต่โทรเท่าไหร่ ก็โทรไปติด เพราะโทรศัพท์แก้วติดไปกับรถของคู่หมั้นทองกวาว

 

 

 

                    " มันหายหัวไปไหนของมันวะ " แล้วฟางก็บ่นอีกครั้ง 

 

 

                    " ช่างมันเหอะน๊าา เดี๋ยวมันหาทางมาได้เองแหละ รีบไปหาบ้านไอพี่คร้าวก่อนเถอะทจะได้เสร็จๆ ได้กลับเร็วๆ " ป๊อปบ่น  ฟางทำหน้ามุ้ย ก่อนจะเดินตามหลังป๊อปไป

 

 

 

 

                    ริมถนน ชายหนุ่มคู่หนึ่ง เดินจามหลังกันไปอย่างคนไร้จุดหมาย  ใบหน้าสวยที่เคยเต็มไปด้วยเมคอัพ ตอนนี้มันเหลือแค่ใบหน้าสกๆร้เมคอัพ ไร้ครีม มีแต่เหงื่อที่ไหลย้อยเต็มหน้าเธอไปหมด 

 

 

 

 

                    " ช่วยบอกชั้ลสักคำได้มั้ย ว่าจะพาชั้ลไปหนายย ชั้ลเดินตามหลังนายมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ " แก้วเริ่มบ่น

 

 

 

                    โทโมะหันกลับมามองแก้ว ก่อนจัเบ้ปากใส่อย่างดูถูก " ไปหาตังค์ดิ ถามโง่ๆ " 

 

 

                    " หาเงิน ? หายังไง " แก้วหน้าเหวอ

 

 

 

 

                    แล้วทั้งคู่ก็นั่งล้างจานอยู่หลังร้านอาหารแห่งหนึ่ง   แก้วแทบจะล้มทั้งยืน ทั้งเหนื่อย ทั้งร้อน เธออยากจะบ้าตายกับวิธีหาเงินของโทโมะ 

 

 

 

                    " เอาสมองส่วนไหนคิดห๊ะ ถึงได้ลากชั้ลมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้ " แก้วเหวี่ยงใส่ 

 

 

                    " แล้วล้าวจานมันไปดีตรงไหน มันได้เงิน แล้วมันก็สุจริต " โทโมะพูดไปก็ล้างจานไป

 

 

 

                    " แต่ชั้ลเหนื่อยยยยยยย " แก้วลากเสียงยาวว

 

 

 

                    " บ่นเป็นแม่งงง ไปได้ " โทโมะรำคาญ  แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับชะตากรรม ก้มหน้าล้าวจานต่อไป 

 

 

 

 

 

                    บนเส้นทางสีแดงในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เส้นทางที่เต็มไปด้วยปุยฝุ่นสีแดงผสมดินละเอียดเล็กน้อย ลอยตัวอยู่ในอากาศ ซึ่งมันจะปรากฎตัวขึ้นมา เมื่อมีรถวิ่งผ่าน 

 

 

 

                    " จะต้องพลิกแผ่นดินหาเลยมั้ย ถึงจะเจอเนี่ยยย " ฟางที่ซ้อนมอร์ไซ ป๊อป บ่นอย่างเซ็ง เมื่อตามหาบ้านของพี่คร้าวอยู่ครึ่งท่อนวัน แต่ก็หาไม่เจอ 

 

 

                    " ทำไมขี้บ่นจังหวะ น่ามคานนนน " ป๊อปเซ็ง 

 

 

                    " ก็ชั้ลเหนื่อย ชั้ลร้อนนนนนน " ฟางตะคอกใส่หูป๊อป

 

 

 

 

                    เอี๊ยดดดด  ป๊อปเบรครถ จนหน้าฟางขม้ำฝังอยู่บนแผ่นหลังกว้าง

 

 

 

                    " ลงไป !!!! " ป๊อปโกรธ ตะคอกใส่ฟาง  ฟางหน้าซีด กลัวป๊อป เธอไม่เคยเจอป๊อปโหมดนี้มาก่อน 

 

 

 

 

                    " ตะคอกทำไมเล๊าา " เธอเริ่มแบะปากจะร้องไห้ ด้วยความกลัว เธอเลยเลือกที่จะลงจากรถ

 

 

 

                    " เดิน ไป เอง " ป๊อปพูดชัดทุกคำ แล้วขับรถออกไป  ฟางมองตามป๊อปไปจนสุดสายตา

 

 

 

                    " แม่ง !! ใจดำที่สุด !! " ฟางตะโกนด่าป๊อป เธอร้องไห้ไปด้วย เท้าก็เดินไปด้วย เหมือนเด็กขี้งอแงที่ถูกทิ้งเอาไว่ข้างทาง