รักในความทรงจำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่4

 

 

 

 

 

 

 

" ป้าแก้วฮ้ะ " น้องฟ้อนทเ์เดินเข้ามากอดแก้วที่นั่งอยู่โซฟาง โดยมีโทโมะนั่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น

 

 

 

 

" ว่าไงครับ " แก้วพูดแล้วอุ้นเด็กน้อยมานั่งที่ตัก 

 

 

 

 

 

" อีกไม่กี่วันก็วันพ่อแล้ว..." 

 

 

 

 

 

" น้องฟ้อนท์ก็ยังมีแม่ฟางกับป้าแก้วไงครับ " แก้วรู้ทันทีว่าเด็กหนุ่มต้องการอะไร ก็รีบกอดแล้วพูด ฟ้อนท์กอดตอบแก้ว

 

 

 

 

 

" พ่อของฟ้อนท์ตายไปแล้วหรอครับ " ฟ้อนท์ถามไปตามความซื่อ แก้วมองหน้าโทโมะที่นั่งมองพวกเธออยู่ก็ตอบ 

 

 

 

 

 

" ครับ... พ่อของฟ้อนท์ตายไปตั้งแต่ฟ้อนท์เกิดแล้วละ " แก้วพูดก่อนจะยิ้มให้เด็กหนุ่ม ฟ้อนท์ทำหน้าเศร้าก่ออนจะหอมแก้มแก้วเล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอน

 

 

 

 

 

" พี่ชายฉันยังไม่ตาย " โทโมะเปิดประเด็นทันที่เด็กน้อยเดินขึ้นห้องไป

 

 

 

 

 

" คะ แต่เขาตายไปจากชีวิตของฟางแล้ว แล้วก็รวมถึงคุณด้วย " แก้วพูดจบก็กำลังจะเดินหันกลับไปหาน้องฟ้อนท์บนห้องแต่โทโมะกระฉากแก้ว

 

 

 

 

" ยังปากเก่งเหมือนเดิมนะ " โทโมะมองใบหน้าแสนสวยที่กำลังโกรธก็พูด

 

 

 

 

 

" มันเรื่องของฉัน " 

 

 

 

 

 

" อะ อื้อออ " โทโมะและแก้วสบตากันสักพักมันมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดในเธอและเขาเข้าไปหากัน จนในที่สุดประกบปากกัน ลิ้นหนาเข้าไปความหาความหวานจากโพรงปากสวย ก่อนจะหยอกเล่นกับลิ้นบางที่แสนจะใส่ซื่อ

 

 

 

 

 

 

" อืมม " แก้วเผลอจูบตอบชายหนุ่มอย่างไม่ป็นภาษา ก่อนจะเอามือโอบรอบคอให้ชายหนุ่มเข้ามาใกล้เธอมาากกว่าเดิม โทโมะโอบเอวแก้วเข้ามาใกล้ตัวก่อนที่มือหนาจะลูกไล้ไปทั่วตัวของหญิงสาว

 

 

 

 

 

" อืมม อ่ะ " แก้วตกใจเมื่อชายหนุ่มบีบบั้นท้ายพร้อมกับกัดริมฝีปากบางของเธอเล็กน้อย โทโมะมองหน้าสาวห้าวที่แดงก่ำ ก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบเธออีกรอบ แต่คราวนี้เขากลับดันตัวหญิงสาวให้นอนราบลงที่โซฟา

 

 

 

 

 

" ป้าแก้วฮ้ะ! โทโมะและแก้วตกใจ ก่อนจะเด้งตัวออกจากกัน แก้วรีบขยับเสื้อให่กลับมาอยู่ในที่เดิม ก่อนจะหันกลับไปมองเด็กน้อยที่ยืนมองเธอกับเขาอย่างสงสัย 

 

 

 

 

 

" วะ ว่าไงครับ " แก้วพูดแล้วพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ 

 

 

 

 

 

" เมื่อกี้น้าแก้วกับอาโมะทำอะไรกันครับ " 

 

 

 

 

 

" เอ่ออ..." 

 

 

 

 

 

" เอาโมะกำลังเอาหมดออกให้ป้าแก้วนะฮ้ะ " เด้กน้อยดูสะสงสัย ก่อนจะรีบเดินมาหาแก้ว หญิงสาวย่อตัวนั่งลง

 

 

 

 

 

" แล้วออกหมดหรือยังครับ เดี๋ยวน้องฟ้อนท์ช่วยเอาออก ดูสิครับเป็นรอยเต็มเลย " ฟ้อนท์พูดกับแก้วแล้วมองไปรอยแดงที่อยู่เต้มซอกคอของเธอ แก้วหันขวับไปมองหน้าโทโมะอย่างเอาเรื่อง ชายหนุ่มยิ้มขำๆ 

 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไรครับ ป้าแก้วไม่เป็นอะไรแล้ว เดี่ยวคืนนี้น้องฟ้อนท์ค่อยมาทายาให้ป้าแก้วเนาะ " แก้วพูด ฟ้อนท์พยักหน้ายิ้ม 

 

 

 

 

 

" นี่จะบ้าหรือไง นี่เด็กนะ " 

 

 

 

 

 

" ก็เด็กไงคุณ " 

 

 

 

 

 

" โอ๊ย!! เออ " โทโมะพูดจบก็เดินออกจากบ้านกลับไปทันที..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" คุณภาณุคะ คือฟางอยากกลับบ้าน " ฟางพูดกับร่างสูงที่นอนอ่านเอกสาวบนตักของเธอ ป๊อปปี้ละสายตาจากเอกสารแล้วมองหน้าร่างบาง

 

 

 

 

" ฉันยังทำงานไม่เสร็จ " 

 

 

 

 

 

" แต่ว่า " 

 

 

 

 

 

" อีกแค่2แฟ้ม " ป๊อปปี้พูดแล้วตั้งใจทำงานต่อ หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะนั่งดูทีวีไปบางๆ

 

 

 

 

ครืดดด 

 

 

 

 

 

" ฮัลโหลคะ " ฟางรับสายเพื่อนสนิ แล้วยิ้มออกมาบางๆ

 

 

 

 

" จริงด้วย ฟางลืมสนิทเลยพิช " ฟางพูดแล้วทำท่าตกใจ จนชายหนุ่มที่นอนหนุนตักเธออยู่แอบมองไม่ได้ 

 

 

 

 

 

" ขอโทษด้วยนะ เอาไว้วันหลังนะ " 

 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไร นี่วันเกิดพิชแท้ๆจะมาเลี้ยงฟางแก้วแล้วก็น้องฟ้อนท์ได้ไง เอางี้เดี่ยวคราวหน้า มาที่ร้านนะ เดี๋ยวเลี้ยง " ฟางพูดไปพลางยิ้มไป จนป๊อปปี้อดที่จะหมันไส้ไม่ได้ ก่อนจะลุกแล้วเดินหนีไปเข้าห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เดี๋ยวคะ เราจะกลับกันใช่ไหมคะ " ฟางถามป๊อปปี้ เมื่อชายหนุ่มจะเดินออกจากห้อง 

 

 

 

 

 

" ...... " ร่างสูงไม่ตอบกลับ พร้อมกับเดินหน้านิ่งนำออกไป จนฟางตามออกไปแทบไม่ทัน