รักในความทรงจำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 5

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ ขับรถมาส่งฟางที่บ้าน ตลอดทางทั้ง 2คนไม่พูดกันจนมันแสนจะอึดอัด พอมาถึงบ้าน หญิงสาวก็ลงจากรถไป เป็นช่วงที่ น้องฟ้อนท์ออกมาเดินเล่นข้างล่างบ้านเห็นฟางพอดี เลยวิ่งออกไปหา 

 

 

 

 

 

" แม่ฟาง!!! " ฟ้อนท์วิ่งเข้าไปกอดฟางแน่น 

 

 

 

 

 

" ว่ายังไงครับ ดื้อกับป้าแก้วหรือเปล่า " ฟางยิ้มแล้วยอมให้ลูกชายตัวแสบกอดเธอ เด็กน้อยส่ายหน้าเบาๆ ป๊อปปี้ที่เห็นเด็กน้อย สัญชาติยานของความเป็นพ่อ เขาอยากจะเขา้าไปกอด อยากได้รับความรักจากคนเป้นลูกบ้าง 

 

 

 

 

 

" คิดถึงแม่ฟางที่สุดเลย แม่ฟางไปไหนมาฮ้ะ ฟอดด ฟอดดดด จุ๊บ! " ฟ้อนท์พูดจบก็รีบหอมแก้มฟางทั้ง2ข้างพร้อมกับจุ๊บปากหญิงสาวเร็วๆ ชายหนุ่มที่เดินลงมาแอบเหวอ ที่เด็กน้อยทำแบบนี้กับหญิงสาว 

 

 

 

 

 

" นี่มันคุณลุงคนนั้นนี่ฮ้ะ สวัสดีครับ " ฟ้อนท์เห็นป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ด้านหลังของฟางก็ยกมือไหว้ ป๊อปปี้มองเด็กน้อยที่สวสัดีเค้าแล้วยิ้มให้เขา 

 

 

 

 

 

 

" ครับ " ป๊อปปี้มองเด็กน้อยนิ่งๆ ก่อนจะค่อยๆยิ้ม ฟางมองป๊อปปี้ที่ยิ้มกับเด็กน้อยก็แอบตกใจ 

 

 

 

 

 

" ไปกันเถอะครับ เข้าบ้านกัน ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง " ฟางเห็นป๊อปปี้ที่มองเด็กน้อยไม่หยุดไหนจะเด็กน้อยที่ดูจะชอบคอป๊อปปี้สะเหลือเกินก็รีบอุ้มเด็กน้อยมา 

 

 

 

 

 

" เข้าไปในบ้านด้วยกันไหมครับ " เด็กน้อยหันมาบอกกับป๊อปปี้ ชายหนุ่มสบตากับฟาง ก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย 

 

 

 

 

 

 

" ไม่ดีกว่าครับ ลุงต้องรีบกลับ ดูแลแม่เราดีดีละ " ป๊อปปี้พูดจบ่อนจะเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" อืมอ๊ะอ๊ะ นะนายท่าน อ่าสือืมม " เสียงครางดังไม่ทั่วห้องพัก หลังจากที่ชายหนุ่มกลับมาจากส่งหญิงสาว เขาก็ตรงมายังผับปะจำของเขา และแน่นอนเขาเจอน้องชายหนุ่มที่ยังคงนั่งทำหน้าเข้ม 

 

 

 

 

 

 

" อ่าส์ ดีมากอืมม " ป๊อปปี้ครางอย่างพอใจเมื่อหญิงสาว หยอกล้อกับน้องชายของเขาอย่างร้อนแรง 

 

 

 

 

 

" อ๊ะอ๊ะอื้ออออ่าส์ " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เป็นอะไร " ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องหลังจากที่เขาเสร้จกิจกาม ก่อนจะสงสัยเมื่อเห็นน้องชายของตัวเอง นั่งอยู่ทีโซฟางกลางห้อง โทโมะนิ่ง 

 

 

 

 

 

" ผมกลัวว่าพวกเธอจะมีอันตราย " โทโมะดูสีหน้าเคร่งเครียด ทั้งๆที่เมื่อไม่นานมานี้ เคา้เพิ่งจะไปแตะขอบสวรรค์พร้อมกัสาวอวบคนหนึ่งมาแท้ๆ 

 

 

 

 

 

" ตอนนี้ไม่มีใครรู้เรื่องของพวกเธอ " ป๊อปปี้มองไปนอกหน้าต่าง ภาพสาวหวานกับเด็กน้อยแสนอ้อนคนเดิม ฉายกลับเค้ามา 

 

 

 

 

 

 

" อีกไม่นานเฮียต้องแต่งงาน " โทโมะพูด ป๊อปปี้หลับตาลงแล้วถอนหายใจ 

 

 

 

 

 

" เพื่อแก๊งค์ ฉันต้องทำ " 

 

 

 

 

 

" แล้วพวกเขาละ " โทโมะรีบแย้ง ยิ่งภาพของหลานชายที่ถามถึงพ่อของเขาเมื่อเย็น กลับฉายเข้ามา เขาก็สงสารเด็กเหมือนกัน 

 

 

 

 

 

 

" ....... "

 

 

 

 

 

 

" ถึงพวกเขาจะอยู่กันได้ แต่เด็กก็คือเด็ก มันต้องการพ่อ " โทโมะพูดจบก็เดินกลับเข้าไปในห้องก่อนจะเริ่มกิจกรรมกับสาวสวยต่อทั้งคืน ป๊อปปี้ยืนนิ่งอยู่ี่เดิม 

 

 

 

 

 

" ถ้ามีพ่อแล้วมันทำให้ลูกเกิดอันตราย ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมี " ป๊อปปี้พูดเบาๆ เขาคิดดีแล้ว ตอนนี้องค์กรของเขากำลังก้าวหน้า เขาไม่มีทางเอาเด็กน้อยกับสาวหวานเข้ามาเกี่ยวกับเขาแน่ แต่จะใหทำยังไง เมื่อเจอเธอ เขากลับข่มอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แม่ฟางฮ้ะเร็วๆฮ้ะ " เด็กน้อยพูดกับฟางที่กำลังลงทะเบียน เนื่องในวันพ่ออยู่ที่โรงเรียนของเด็กชาย 

 

 

 

 

 

" ไปเล่นนั่นกันดีกว่าฟ้อนท์ไปเร้ว " เสียงของแก้วชวนเด็กน้อยเมื่อเห็นเกมส์โยนห่วง เด็กน้อยเดินตามไปกับแก้ว ฟางมองตามแล้วยิ้มก่อนจะเดินตามไป 

 

 

 

 

 

" ในช่วงพิธีการนี้ ขอให้เด็กๆ นำดอกไม้ไปไหว้คุณพ่อเลยนะจ้ะ " เสียงพิธีกร กล่าวผ่านไมค์ ฟ้อนท์ค่อยๆคลานเข้ามาหาฟางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ 

 

 

 

 

 

" แม่ฟางฮ้ะ ถึงฟ้อนท์จะไม่มีพ่อ แต่ฟ้อนท์ก็รักแม่ฟางนะฮ้ะ รัก และรักมากก  LOVE U MY MOM " ฟ้อนท์พูดภาษาอังกฤษที่เด็กน้อยพยายามมาเป้นอาทิตย์ แล้วก้มลงกราบเท้าหญิงสาว ฟางรับดอกไม้จากเด็กน้อยแล้วดึงฟ้อนท์มากอดแน่น 

 

 

 

 

 

" ขอบคุณนะครับ อย่าทิ้งแม่ไปไหนนะครับ " ฟางพูดพร้อมกับร้องไห้ เด็กน้อยปาดน้ำตาให้ผู้เป็นแม่กอดตอบ 

 

 

 

 

 

" อยากโดนกอดบ้างละสิ้ " เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆกับพี่ชาย  2 หนุ่มแต่งตัวมิดชิด ใส่หมวกและแว่นตา วันนี้พวกเขาตามมาดูเด็กน้อยและสาวๆ 

 

 

 

 

 

" ...... " ป๊อปปี้ไม่ตอบกลับ สายตาของเขาจ้องเพียงสาวหวานกับเด็กน้อยที่อยู่บนเวที ใช่มันถูกที่น้องชายเขาพูด แต่เขาไม่มีสิทธิ์จะได้รับ มันสายไปแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

" แกจะกลับพร้อมฉันไหม " ป๊อปปี้หันมถามน้องชาย โทโมะมองไปแก้วที่ยืนคุยอยู่กับผู้ปกครองของเด็กคนหนึ่งอยุ่ก็ส่ายหน้าเบาๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เฮ้ออ เหนื่อยจัง " เด็กน้อยตะโกนเสียงดังพร้อมกับวิ่งเข้าไปในบ้าน ก่อนจะต้องร้องเสียงดัง เมื่อเจอกับชายร่างสูง 4-5 คนอยู่ในบ้านพร้อมกับข้างของกระจัดกระจาย ฟางและแก้วที่ได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องก็รีบวิ่งเข้าไปดูก็ต้องตกใจ 

 

 

 

 

 

 

" ปล่อยลูกฉันนะ พวกแกเป็นใคร " ฟางพูดแล้วมองเด็กน้อยที่ร้องไห้ด้นไปมาอยู่ในอ้อมกอดของผู้ร้าย 

 

 

 

 

 

 

" เมิงเป็นเมียเก็บไอ้ภาณุสินะ ฮึ " เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่เดินออกมาจาบนบ้า มองมาทางฟาง 

 

 

 

 

 

" มะ ไม่ใช่ ปล่อยลูกฉันนะ " 

 

 

 

 

 

 

ปั้ง ปั้ง ๆๆๆ 

 

 

 

 

 

" กรี๊ดดด!! " ฟางและแก้วกรี๊ดเสียงดังเมื่อเห็นผู้ชาย2คนที่ยืนอยู่ล้มลงไป 

 

 

 

 

 

" ไอ้ภาณุ ฮึ แน่จริงก็ออกมาสิวะ ถ้าเมิงไม่ออกมา ลูกเมิงได้ตายไปพร้อมกับกูแน่ " ฟางแทบจะวิ่งเข้าไปหาเด้กน้อยเมื่อเห็นว่าน้องฟ้อนท์โดนคนร้ายบีบคาง 

 

 

 

 

 

 

" พี่กูมาไม่ได้ เพราะพี่กูไม่ดเป็นพ่อของเด็กคนนี้ " โทโมะเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีก 10 คน แก้วหันไปมองหน้าโ?โมะ 

 

 

 

 

 

" ว้าวๆๆ ไม่ใช่ลูกแต่กลับส่งน้องชายมาจัดการ ไม่อย่างนั้น ท่าทางว่า 2 ส าวนี้จะมีความสำคัญกับคุณชายแล้วก็คนรองมากเลยสิครับ " ชายคนนั้นพูดแล้วกระตุกยิ้ม พร้อมกับตบหน้าเด็กน้อยหัน 

 

 

 

 

 

 

" ไม่!! ฮือออ น้องฟ้อนท์ " ฟางจะวิ่งเข้าไปหาเด็กน้อยแ่แก้วดึงตัวเอาไว้ก่อน โทโมะกำมือแน่น เฉกเช่นเดียวกับชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ด้านบนของบ้าน 

 

 

 

 

 

 

" แม่ฟางฟ้อนท์เจ็บฮืออ " ฟ้อนท์ร้องไห้งอแง จนคนร้ายรำคาญก่อนจะตบซ้ำอีกรอบ 

 

 

 

 

 

" ว่าไง มีอะไรจะพูดไหม " โทโมะมองหน้า พร้อมกับเดินเข้าไป 

 

 

 

 

 

" พาฟางออกไป " โทโมะกระซิบกับแก้ว แก้วพยักหน้าก่อนจะพยายามพาฟางอกปไป แต่ไม่เป็นผล ฟางไม่ออกไปไหนเอาแต่จะเข้าไปหาเด็กน้อยอย่างเดียว 

 

 

 

 

 

 

" ปล่อยเด็กมาสะ " 

 

 

 

 

 

" อย่าทำเป็นพระเอกเลยหน่า คุณชายรอง ตัวเองทำผู้หญิงเค้าท้องมากี่คนต่อกี่คน ไม่เห้ฯจะสนใจแต่ทำไมกับอีเด็กคนเนี้ยกลับสนใจละครับ " แก้วมองโทโมะด้วยความรู้สึกมากมาย โทโมะโมโหมากพร้ออมกับจะจับปืน แต่

 

 

 

 

 

 

" ปั้ง!! "

 

 

 

 

 

 

" ปั้ง!! " 

 

 

 

 

 

 

" กูไม่ได้เป็นมึง " โทโมะเดินเข้าไปซ้ำอีกรอบเมื่อเห็นป๊อปปี้ยิงไปทีแขนซ้ายของคนร้าย คนหนึ่ง 

 

 

 

 

 

" อย่ามายุ่งกับเรื่องของกู !! " ป๊อปปี้พูดจบ กระสุนก็ลงไปฝังที่หัวของชายคนดังกล่าวก่อนที่คนร้ายที่อุ้มเด็กน้อยอยู่จะวิ่งหนีแต่ก็ไม่พ้นโดนลูกน้องของโทโะจัดการอยู่ดี ฟางรีบวิ่งเข้าไปหาเด็กน้อย 

 

 

 

 

 

" แม่ฟาง ฮึกฮือออ " ฟางและป้อนท์กอดกันแน่น เด็กน้อยกอดผู้เป็นมารด้าด้วยความกลัว 

 

 

 

 

 

 

" ไปอยู่ที่บ้านฉันก่อน " โทโมะเดินเข้าไปหาแก้วที่มองฟางร้องไห้ก็พด แก้วหันมามองโทโมะแต่ก็ไม่สนใจ เดินเข้าไปหาฟาง 

 

 

 

 

 

" ไม่เป็นอะไรแล้วนะครับ ไปหาหมอกันนะ " แก้สเดินเข้าไปแล้วพูดกับเด็กน้อย ฟางพยักหนา้าให้กับแก้วแล้วอุ้มเด็กน้อยขึ้นก่อนจะเดินอออกไปพร้อมกับแก้ว แต่ป๊อปปี้เดินเข้าไปขวางก่อน 

 

 

 

 

 

" ไปกับฉัน แล้วฉันจะจัดการเอง " ป๊อปปี้พูดกับฟาง 

 

 

 

 

 

"  เลิกกยุ่งกับฉันเถอะ " ฟางพูดทั้งน้ำตา ก่อนจะเดินหนีป๊อปปี้ไป แก้วสบตากับโทโมะแล้วเดินตามฟางออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไม่เป็นอะไรแล้วครับ " คุณหมอพูดกับฟางและแก้วที่อรดูผล 

 

 

 

 

 

" แต่คงต้องค้างที่นี่ก่อนนะครับ " 

 

 

 

 

 

" หมอคะแล้วเรื่องค่าใช้จ่าย ฟางพูด

 

 

 

 

 

" คุณภาณุจัดการเรียบร้อยแล้วครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ " คุณหมอเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย ฟางและแก้วมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจ 

 

 

 

 

 

 

" เดี๋ยวฟางอยู่ดูแลน้องฟ้อนท์ที่นี่นะ แก้วจะกลับไปเก็บบ้าน " แก้วพูดกับฟาง 

 

 

 

 

 

 

" ระวังตัวด้วยนะแก้ว " แก้วพยักหน้าแล้วยิ้มเบาๆก่อนจะออกไป ฟางมองหน้าลูกชายตัวแสบ เธอไม่อยากให้ลูกของเธอต้องเจ็บ เธอไม่ชอบเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" นาย! " แก้วเดินเข้ามาให้บ้านเห็นโทโมะที่ยืนอยู่คนเดียว ภายในบ้านทุกอย่างถูกจัดเก้บเรียบร้อย 

 

 

 

 

 

" ออกไป " แก้วไล่ชายหนุ่มทันที 

 

 

 

 

 

" กล้าไล่ฉันหรอ " โทโมะพูดกับแก้วแล้วเดินเข้าไปหาหญิสาว

 

 

 

 

 

" จะเอาอะไรอีก ต้องให้พวกฉันตายเลยหรือไง ถ้าอยากมากก็ไปหาผู้หญิงของพวกคุณสิ เลิกยุ่งกับพวกเราสักที " แก้วระบายออกมาอย่างอัดอั้น

 

 

 

 

" แต่เธอเป็นเมียฉัน "

 

 

 

 

 

" หึ ที่คุณข่มขื่นฉันหน่ะหรอ " แก้วพูดแล้วหันกลังจะเดินกลับแต่

 

 

 

 

" งั้นมาลองดูว่าจะข่มขืน หรือสมยอม " โทโมะเดินเข้าไปอุ้มแก้วแล้วขึ้นไปบนห้องของเธอ

 

 

 

 

 

" อ๊ะอย่าอืมมอ " ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ชายหนุ่มไม่รอช้า ประกบบางอย่างรวดเร้ว ก่อนจะความหาความหวาน แก้วขัดขืนและพยายามดันชายหนุ่มออกจากเธอ

 

 

 

 

 

" คืนนี้เธอไม่มีแรงแน่สาวน้อย " โทโมะพูดแล้วดันแก้วชดกำแพงก่อนจะจูบหญิงสาวอย่างแรง  แก้วเผลอตัวจูบตอบชายหนุ่มโทโมะยิ่งรุกมากกว่าเดิมมือที่ไม่อยู่สุก ลุกล้ำเข้าไปในเสื้อเชิ้ตตัวบางก่อนปลดบราตัวสวยอย่างสบายมือ

 

 

 

 

 

" อืม อื้อออย่า เราไม่เป้ฯอะไรกันอ่าส์ " แก้วครางตอบชายหนุ่มเธอเผลอแอ่นอกเข้าหาร่างสูง

 

 

 

 

" ร่างกายเธอมันไม่ได้บอกแบบนั้นนะเด็กน้อย " โทโมะค่อยๆเลื่อนมือลงไปที่ใจกลางของหญิงสาว แกก้วสะดุ้งเฮือก ก่อนจะดึงโทโมะที่กำลังะเลื่องตัวลงต่ำไป ขึ้นมาจูบ ตอนนี้สติที่เหลืออยู่น้อยนิดกลับเลือนหายไปหมด

 

 

 

 

 

" อ่าส์ อืมม " โทโมะครางอย่างพอใจเมื่อหญิงสาวประกบจูบอย่างร้องแรง มือบางที่เริ่มจะซุกวน หยอกล้อกับอกแกร่งที่มีแต่กล้ามมัดของชายหนุ่มอย่างสนุก

 

 

 

 

" เธอกำลังทำให้ฉันบ้า แก้ว " โทโมะพูดเสียงแหบพร่า เมื่อหญิงสาวเลื่อมือสัมผัสที่แกนกลางของเขา

 

 

 

 

 

" อ๊ะอืมอื้อออ อ่าส์อ๊ะอ๊ะ " เสียงใสครางออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อโทโมะ พลักเธอนอนราบไปกับเตียงก่อนจะเข้ามาลุกล้ำ ในตัวของเธอโทโมะจัขาของงหญิงสาวให้กว้างกว่าเดิมก่อนจะฝังหน้าลงไปที่ดอกมไม้แสนสวยนั่น หญิงสาวบิดไปมาด้วยความเสียง แต่กลับใช้มือของตัวเองดันให้ชายหนุ่มเข้ามาลึกกว่าเดิม

 

 

 

 

 

" อืม อื้ออ " โทโมะพลิกหยิงสาวให้ขึ้นมาอยู่บนตัวของเขา ก่อนจะกัดดึงหยอกล้อกับอกสวยคู่งาม เม็ดปทุนสีหวานที่ชูตั้งพร้อมให้เขาดูดดื่ม ไม่รอช้าที่ชายหนุ่มจะจัดการกับมัน

 

 

 

 

 

" อื้อออืมออื้ออ " แก้วเผลอขยับสะโพกเลื่อนตามจังหวะ ที่ชายหนุ่มเด้งสะโพกใส่เธอ

 

 

 

 

 

" อืมม อ๊ะ"

 

 

 

 

 

" คะคุณอ๊ะ อื้ออ อ๊ะอ๊ะ  ฉันเจ็บเบาๆหน่อย " แก้วร้องพุดกับชายหนุ่มมเืมื่อโทโมะ ทั้งบีบทั้งเคล้นทั้งกัดทั้งดึง จนหน้าอกของเธอแทบจะติดไปกับชายหนุ่มอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

" อื้ออ อ่าส์อื้อ " โทโมะพลิกหญิงสาวให้อยู่ใต้ร่างของเขา ก่อนที่มือหนาจะเลื่อไปเกี่ยวไปมาที่กลีบกุหลาบสวย แก้วร้องครางอย่างพอใจ พร้อมกับตัวไปมา

 

 

 

 

 

" อ้ะห้า อ๊าาส์ " หญิงสาวร้องครางเมื่อลิ้นหนาสัมพัสกับกลีบกุหลาบ โทโมะใช้ลิ้นตวัดหาความหวานจากดอกไม่แสนสวย อยู่นาน จนเขาเองแทบทนไม่ไหว 

 

 

 

 

 

" มะเอาน่ะ " สติที่เริ่มกลับมาเมื่อชายหนุ่มปล่อยเธอให้เป็นอิสระเพื่อที่จะจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง ก็นึกถึงคืนนั้น คืนแรกของเธอ

 

 

 

 

" อื้อออ อ่าสส์ " แก้วร้องครางอย่างเสียวเมื่อชายหนุ่มแทรกแกนกลางลงไปในตัวของเธอจนมิดด้าม โทโมะขยับสะโพกออกช้าเร้วๆ จนแก้วเสียงจนต้องจิกเล็บที่แผ่นหลังของชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

" อ๊ะอ่าส์อื้ออ อื้ออ อื้อออ โทโมะ อ๊ะอ๊ะอ๊ะ " แก้วร้องครางเสียงดังเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่ทรมานไม่แพ้เธอ ภายในของหญิงสาวตอดรัดขาแน่นจนแทบจะทนไม่ไหว

 

 

 

 

 

" อ๊ะอ๊ะ ๆๆ อ้าส์ อืมมอื้ออ "

 

 

 

 

 

" อ๊ะอ๊ะ อ๊ะ อ่าอ๊ะ อ๊ะ อ่าส์!!! " โทโมะและแก้วครางออกมาพร้อมกันเมื่อทั้ง2ไปถึงจุดปลายทาง โทโมะก้มลงจูบหญิงสาวอีกครั้ง แต่คราวนี้แก้วกลับดึงชายหนุ่มไปจูบเอง โดยที่ขาของหญิงสาวกับเกี่ยวตวัดเขาให้อยู่กับเธอใกล้มากกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

" ติดใจฉันแล้วละสิเด็กน้อย " โทโมะพกระซิบกับหญิงสาว ก่อนจะเลียที่ใบหูของสาวน้อย แก้วปรือตาอย่าไงม่มีสติ ก่อนที่ทั้ง2จะเริ่มบมรักอันร้อนแรงกันต่อ โดยที่ต่างฝ่ายต่างปรับกับรับกันคุม

 

 

 

 

 

" อ๊ะอ๋า์ อ๊ะอ๊ะ!! "