รักในความทรงจำ

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 3 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แม่ฟางครับ ไปเร็ว " เสียงเด็กน้อยพูดกับสาวหวาน ฟางยิ้มและหัวเราะในความตื่นเต้นของเด็กหนุ่ม วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของเด็กชาย 

 

 

 

 

 

" จะรีบไปหาสาวที่ไหนหรือเปล่าน้าา " แก้วเดินลงมาจากบ้านชั้นบนเห้น เด็กชายตื่นเต้นก็แซว

 

 

 

 

 

" ป่าวฮ้ะ จริงๆนะ " เด็กน้อยรีบพูดเมื่อเห็นสายตาของแก้วก็รีบปฏิเสธ จนคนเป็นแม่หัวเราะในท่าทางของ 2 ป้าหลาน 

 

 

 

 

 

" ดีแล้วครับ ตอนนี้น้องฟ้อนท์ยังเด็ก แม่ไม่อยากให้หนูคิดเรื่องนั้น " ฟางเดินเข้ามาอุ้มลุกชายแล้วพูด

 

 

 

 

 

" ครับ! ฟ้อนท์จะต้องเป็นสุภาพบุรุษฮ้ะ! " ฟ้อนท์พูดแล้วยิ้มให้ฟาง สาวตาของชายหนุ่มที่เหมือนเธออย่างกับถอดแบบ แต่หน้าตาของลูกชายตัวแสบของเธอ กลับเหมือนเหลือ เหมือนกับผู้ชายคนนั้นเหลือเกิน 

 

 

 

 

 

" ไปกันเถอะฟาง เดี่ยวแก้วว่าจะเข้าไปดูร้านก่อนแล้วจะไปเรียน " ฟางและแก้วเดินจูงมือเด็กน้อยออกไปจากบ้านก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถที่หน้าปากซอย 

 

 

 

 

 

 

" แก้วรีบไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงเด๊่ยวฟางไปส่งตัวแสบแลวจะรีบไปดูร้านเอง " ฟางเห็นแก้วที่รับโทรศัพท์จากเพื่อนที่มหาลัยก็รีบบอก เพราะเป็นห่วงว่าแก้วจะมีปัญหา แก้วมองหน้าฟางและเด็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆแล้วรีบเดินนำไปก่อน 

 

 

 

 

 

" น้องฟ้อนท์ครับ มองอะไรละลูก " ฟางมองแก้วที่เดินนำไป ก็เห็นลูกชายเอาแต่มองข้างหลังของพวกเขา ก็หันไปมองตามแต่กลับไม่เห็นอะไรเลย 

 

 

 

 

 

" คุณลุงครับ คุณลุงคนเมื่อวาน " ฟ้อนท์บอกฟาง หญิงสาวรีบอุ้มเด็กน้อยแล้วหันกลับไปมองอย่างระแวง ก่อนจะรีบเดินหนีออกไป 

 

 

 

 

 

" ... " ชายหนุ่มคนหนึ่งมองตามหญิงสาวจนลับสายตาก่อนที่เขาจะถอดหมวกและแว่นออก พร้อมกับเดินไปขึ้นรถหรูของตัวเอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" อย่าดื้อกับครูนะครับ " ฟางเดินมาส่งน้องฟ้อนท์ที่โรงเรียน ก่อนจะบอกกับเด็กน้อย 

 

 

 

 

 

" แม่ฮ้ะ! " ฟางกำลัจะหันตัวกลับเดินออกไปแต่ ฟ้อนท์เรียกเอาไว้ก่อน 

 

 

 

 

 

 

" ครับ! " 

 

 

 

 

 

 

"  อีกไม่กี่วัน จะเป็นวันพ่อแล้ว " ฟ้อนท์พูดแล้วก้มหน้า เด(็กน้อยพูดแบบนี้กับเธอมาตั้งแต่จำความได้ แล้วอย่างนี้จะให้เธอบอกกับเขาไปว่าอย่าง ไร 

 

 

 

 

 

 

" ก็เดี๋ยว ป้าแก้วกับแม่ฟางไงครับ ไปครับไปเรียนได้แล้ว สายแล้วนะครับ " ฟางพูดจบก่อนจะก้มลงหอมแก้มเห็นน้อย แล้วส่งเด็กน้อยให้กับครู

 

 

 

 

 

" แม่ขอโทษนะครับ " ฟางมองฟ้อนท์ที่เดินไปกับครูก็อดสงสารลูกไม่ได้ที่ อยากจะจเอพ่อ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ทำไมไม่มีรถเลยนะ " ฟางเดินออกมารอวินมอเตอร์ไซต์ที่วิ่งผ่านแถวนี้ประจำ แต่กลับไม่มีสักคัน หญิงสาวตัดสินใจเดินไปตามทางเพื่อจะเจอ

 

 

 

 

 

 

" ไปไหนครับ  " ชายวินมอไซต์คนหนึ่งพูดกับฟางเมื่อรับเธอขึ้นรถมาแล้ว ฟางพูดที่จะไปก่อนที่ชายหนุ่มจะขับรถออกไป แต่..

 

 

 

 

 

" นี่มันไม่ใช่ทางที่ฉันจะไปนิ " ฟางพูดแล้วทุบตีคนขับรถวินมอเตอร์ไซต์ จนล้มเสียหลักล้ม 

 

 

 

 

 

 

" ว้าย!! ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า " ฟางที่เกิดอุเหตุจนทำให้ขาแพลงก็พยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วจะหนีแต่ก็ต้องล้มลงไปอีกรอบเมื่อ โดนดึงข้อเท้าเอาไว้ 

 

 

 

 

 

" จะไปไหนละสาวน้อย ไหนเธอก็ไม่มีผัวแล้วนิ ยังไงก็ขอฉันเชยชมหน่อยละกัน " 

 

 

 

 

 

" ไม่ อย่านะฮึกฮืออ ขอร้อง "ฟางพยายามสบัดตัวให้หลุดจาคนร้ายแต่กลับไม่เป็นผล 

 

 

 

 

 

" ว้าว! ซ่อนรูปจังเลยนะจ้ะ สาวน้อยแหมๆๆ มามะพี่ขอดูดนมให้ชื่นใจหน่อยละกัน " คนร้ายคนนั้นกระฉากเสื้อของฟางจนขาดเผยให้เห็นอกอวบอิ่มภายใต้บราเซียสีเข้ม ฟางร้องให้คนช่วยพร้อมกับดิ้นไปมา 

 

 

 

 

พลั่ก  ผั๊วะ ! 

 

 

 

 

 

" มึง! มึงเป็นใครว้ะ " โจนคนนั้นพูดอย่างอารมณืเสีย 

 

 

 

 

 

" เรื่องของผัวเมียอย่ามาายุ่ง " คนร้ายพูดจบก็ตรงเข้าไปจะทำร้ายผู้หวังดีคนนั้น แต่กลับต้องกลายเป็นคนนโดนกระทืบสะเอง 

 

 

 

 

 

 

" ก็นี่เมียกู! " ป๊อปปี้พูดจบก็กระทืบชายหนุ่มคนนั้นจยกระอักเลือด

 

 

 

 

 

 

" เอายังไงต่อดีครับนาย " 

 

 

 

 

 

" เอามันไปกระทืบ ไม่ต้องตายแต่แค่ทำอะไรไม่ได้ก็พอ " ป๊อปปี้สั่งลูกน้องก่อนที่ลูกน้องของเขาจะหิ้วปีกคนร้ายคนนั้นที่ไม่เหลือสภาพ ออกไปป๊อปปี้กลับมามองฟางที่ร้องไห้กอดตัวเองอยู่ที่เดิม ยิ่งเห็นสภาพของหญิงสาว มันเหมือนยิ่งทำให้เขาโกรธมากกว่าเดิม 

 

 

 

 

 

" เธอ.." ป๊อปปี้ค่อยๆเดินเข้าไปแตะใหล่ฟาง หญิงสาวเงยหน้ามองป๊อปปี้ก่อนภาพในอดีต ภาพในความทรงจำอันแสนเลวร้ายจะกลับมาอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

" อย่าทำอะไรฉันอีกเลยนะคะ เราต่างคนต่างอยู่แล้ว " ฟางรีบยกมือไหว้พร้อมกับถอยหนีป๊อปปี้ชายหนุ่มใจหวิว ก่อนจะเดินเข้าไปช้อนตัวหญิงสาวแล้วเดินตรงไปยังรถของตัวเอง ท่ามกลางเสียงอ้อนวอนของหญิงสาว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" คะ คุณจะพาฉันไปไหน ฮึกฮืออ ขอร้องเถอะคะ ฉันต้องกลับไปหาลูก " ฟางงพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้ขับรถออกไปนอนเมือง 

 

 

 

 

 

" ลูก ฉันมีคนดูแลให้อยู่แล้ว เพราะนั่นก็ลูกของฉัน.." ฟางอึ้งเมื่อป๊อปปี้พูดจบ 

 

 

 

 

 

 

" ฉัน .." 

 

 

 

 

 

 

" อย่ามาปฏิเสธ เพราะทุกอย่างมันก็ชัดเจนของมันอยู่แล้ว" ป๊อปปี้พูดเสียงเย็นชา ฟางไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

" คุณไม่ต้องเป็นเห่วงนะคะ ฟะ ฟางจะไม่บอกใครเรื่องลูก ฟะฟางจะดูแลเอง " ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

" แล้วไม่คิดบ้างหรอว่าเด็กจะต้องการพ่อหรือเปล่า " ฟางนิ่งเงียบไปเมื่อคิดถึงคำพูดของลูกชาย

 

 

 

 

 

" .... "

 

 

 

 

 

"....."

 

 

 

 

 

" ฉันจะไม่บังคับให้เธอมาอยู่กับฉัน แล้วก็ไม่ต้องการให้เธอบอกกับเขาว่าฉันคือพ่อของเขา "  ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ จนฟางเองก็รุู้สึกน้อยใจ

 

 

 

 

 

 

" คะ ฉันเข้าใจ" 

 

 

 

 

 

 

" ฉันจะพาเธอกลับไปส่ง " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แต่นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนี่คะ " ฟางท้วงเมื่อมันเป็นทางไปพัทยา 

 

 

 

 

 

 

" ฉันมีงานด่วน เธอต้องไปกับฉัน " ป๊อปปี้ตอบกลับนิ่งๆ ฟางตกใจเพราะเธอกลัวจะกลับไปรับน้องฟ้อนท์ไม่ทัน 

 

 

 

 

 

" ไม่ได้คะ งั้นคุณจอดตรงนี้ก็ได้คะ เดี๋ยวฉันหาทางกลับเอง " ฟางรีบพูด 

 

 

 

 

 

" ทำไม! " ป๊อปปี้รู้สึกหงุดหงิดที่หญิงสาวกล้าปฏิเสธเขา 

 

 

 

 

 

" ตะ ตอนเย็นฉันต้องกลับไปหาน้องฟ้อนท์ " ฟางตอบอย่างกล้าๆกลัว 

 

 

 

 

 

" ฉันจะจัดการเอง " หลังจากคำนั้นป๊อปปปี้และฟางก็ไม่พูดกันอีกเลย จนถึงพัทยา 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"  สวัสดีคะ ระ .." 

 

 

 

 

 

 

 

" คะคุณ " แก้วตกใจมากที่ได้เจอผู้ชายคนนั้น คนที่ทำร้ายเธอเมื่อหลายปีก่อน แก้วกำลังจังหันกลับ แต่ชายหนุ่มกลับรั้งมือเอาไว้ก่อน 

 

 

 

 

 

" ฉันไม่ได้อยากจะมาหาเธอ แต่เธอต้องไปรับหลานกับฉัน " จบประโยค ชายหนุ่มก็ลากตัวหญิงสาวออกจากร้านไปท่ามกลางความตกใจของแก้ว 

 

 

 

 

 

 

" ดะ เดี๋ย หลาน ใคร  " แก้วยิ้อตัวโทโมะเอาไว้ ชายหนุ่มมองริมฝีปากบางที่อมชมพู ใบหน้าขาวเนียน เขาอยาจะกักเธอไว้บนเตียงสะจริงๆ 

 

 

 

 

 

" นะนี่ +!! " แก้วเห็นโทโมะจ้องตัวเองก็หน้าแดง 

 

 

 

 

 

 

" ไปเถอะ น้องฟ้อนท์จะรองไห้เอา " แก้วจำต้องเดินตามแรงลากของชายหนุ่มไปจนได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" นะนี่คุณจะทำอะไรคะ " ฟางถามชายหนุ่มเสียงสั่นเมื่อป๊อปปี้พาเธอเข้ามาในห้องสุดโรแมนติก 

 

 

 

 

 

" อาบน้ำให้หน่อยสิ " ฟางเหวอ เมื่อโดนชายหนุ่มอ้อน 

 

 

 

 

 

"  นะนี่คุณอ้อนฉันหรอ " ฟางพูดไปตมความจริง ป๊อปปี้ดูจะอึ้งๆไปก่อนจะทำเป็นตีหน้านิ่งแล้วเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

".... "

 

 

 

 

 

" บอกว่าให้มาอาบน้ำให้ไงเล่า!!! " เสียงตะโกนที่ดังมาจากห้องน้ำ จนทำให้ฟางสะดุ้งแล้วค่อยๆเดินไปที่ห้องน้ำอย่างกล้ากลัวๆ 

 

 

 

 

 

" ถ้าเธอไม่เข้ามาภายใน 3 วิ รับรองว่าวันนี้เธอไม่มีแรงกลับไปรับลูกเธอแน่ " ป๊อปปี้พูด ฟางยังคงนิ่งเหมือนเดิม 

 

 

 

 

 

" 1"

 

 

 

 

" 2" 

 

 

 

 

 

" สะ..." 

 

 

 

 

 

 

"มาแล้วคะ ว้าย!! " ฟางรีบเปิดประตูเข้าไป ก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปียืนเปลือยทั้งตัวอยู่ต่อหน้า 

 

 

 

 

 

" คะคุณทำบ้าอะไร ทำไมไม่ใส่เสื้อคลุมดีดี " ฟางพูดเสียงสั่น ป๊อปปี้เห็นหญิงสาวตัวสั่นก็ขำ ก่อนจะเดินเข้าไปกอดฟางจากด้านหลัง หญิงสาวสะดุ้ง

 

 

 

 

 

" คะคุณ " 

 

 

 

 

 

 

" ขัดหลังให้ฉัน " ป๊อปปี้พุดจบแล้วเดินไปแช่ในอ่างน้ำที่เตรียมเอาไว้ก่อนจะหันหลังให้ฟาง หญิงสาวค่อยๆหันกลับมาแล้วเดินไปขัดหลังให้ชายหนุ่ม 

 

 

 

 

 

 

" ฟ้อนท์อายุเท่าไรแล้ว " อยู่ๆ ป๊อปปี้ก็ถามขึ้น 

 

 

 

 

 

 

" จะ 6 ขวบแล้วคะ " ฟางพุูดตะกุกตะกัก ยิ่งมือบางสัมผัสกับกล้ามมัดของชายหนุ่มมันยิ่งทำให้เธอสั่นไปหมด มันเกิดอะไรกันนะ 

 

 

 

 

" ที่สั่นนี่ชอบหรือกลัว หืม.." ป๊อปปี้พูดจบก็เอนตัวพิงกับขอบอ่างแล้วเอาหัววางไว้บนตักของฟางพอดี หญิงสาวตกใจจะเขยิบออกแต่ทำไม่ได้ 

 

 

 

 

 

" ว่าไง " ป๊อปปี้ถามต่อแล้วสบตากับฟาง หญิงสาวเบือนหน้าหนี 

 

 

 

 

 

"มันเส้ร้จแล้ว ฟางไปรอข้างนอกนะคะ " ฟางพุดแล้วรีบลุกเดินหนีออกไป ป๊อปปี้อมยิ้มก่อนจะใส่เสื้อผ้าของตัวเองแล้วถามเธอไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ป้าแก้ว!! " น้องฟ้อนท์เดินออกมาจากห้องเรียนก็เจอกับแก้วที่ยืนรออยู่ ก็รีบวิ่งเข้าไปกอด 

 

 

 

 

 

" ไหนๆ หอมแก้มป้าแก้มหรือยัง " แก้วย่อตัวนั่งลง ให้ทำแก้มป่องให้ชเด็กน้อยหอมแก้ม โ?โะมมองภาพแล้วค่อยๆยิ้ม 

 

 

 

 

 

" นี่ใครหรอครับ " เด็กน้อยพุด 

 

 

 

 

 

" อาชื่ออาโทโมะนะครับ " โทโมะพุดับเด็กน้อยแล้วอุ้มน้องฟ้อนท์แก้วเห็นก็จะเข้าไปแย่งแต่โดนสายตาดุๆของโ?โมะไว้ก่อน 

 

 

 

 

" แม่ฟางละคะป้าแก้ว " 

 

 

 

 

 

 

 

" มะแม่ฟาง.." 

 

 

 

 

 

" แม่ฟางมีธุระด่วน เราอยู่กับป้ากับอาก่อนนะ" โทโมะพุดแล้วทำหน้านิ่งๆ