รักในความทรงจำ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่21
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เช้าของวันถัดมาฟางตื่นขึ้นก่อนจะเดินไปที่ห้องลูกชายเพื่อที่จะปลุกให้ไปโรงเรียนแต่กลับต้องชะงักเมื่อพบกับ2 คนพ่อลูกที่กอดกันกลม หน้าตาที่คล้ายกันเหลือเกินของเด็กน้อยกับชายหนุ่ม ฟางแทบจะไม่อยากเชื่อนี่เธอเป็นแม่แท้ๆกลับไม่มีส่วนไหนนอกจากแววตาของเด็กน้อยที่เหมือนเธอเลยสักนิด 
 
 
 
 
 
เวลาผ่านไปป๊อปปี้ค่อยๆขยับตัวตามเสียงนาฬิกาปลุกที่หญิงสาวตั้งเอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะลงไปทำอาหารเช้าไว้ให้เด็กน้อย ป๊อปปี้มองเด็กน้อยที่ค่อยๆบิดขี้เกีกยจแล้วมองเขาแปลกๆ
 
 
 
 
" เมื่อคืนลุงป๊อปมาส่งแม่ฟางนะครับเลยขอนอนที่นี่ " ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้เด็กน้อย น้องฟ้อนท์ยิ้มกลับแล้วพยักหน้าก่อนจะเดินไปหยิบรูปคู่ของฟางกับเด็กน้อยมาจูบ
 
 
 
 
" อรุณสวัสดิ์ครับแม่ฟาง " ฟ้อนท์พูดแล้ววางรูปไว้ที่เดิมก่อนจะวิ่งกลับไปอาบน้ำในห้องน้ำเอง ป๊อปปี้มองตามก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำอะไร " 
 
 
 
 
" ว๊ายยย! " 
 
 
 
 
" เป็นยังไงบ้าง! " ป๊อปปี้รีบเข้าไปดึงมือฟางมาเป่า ชายหนุ่มเดินลงมาจากห้องของเด็กน้อยก่อนจะเดินตรงมายังห้องครัวก็เห็นสาวหวนาที่กำลังทำอะไรสักอย่างก็พูดขึ้นจนทำให้ฟางตกใจ 
 
 
 
 
" มะ ไม่เป็นไรคะ " 
 
 
 
 
" อย่าดื้อได้ไหม " ป๊อปปี้มองฟางด้วยสายตาดุๆ 
 
 
 
 
" แม่ฟางง!!!!! " ฟ้องเดินลงมาเห็นป๊อปปี้กับแม่ของตัวเองอยู่ด้วยกันก็รีบตะโกนเรียกฟาง ฟางและป๊อปปี้ผละออกจากกัน 
 
 
 
 
"หิวหรือยัง นี่ครับของโปรดเรา " ฟางพูดพร้อมกับยื่นข้าวต้มหมููสับทรงเครื่องให้กับเด็กน้อย น้องฟ้อนท์ยิ้มแล้วยกถ้วยข้าวต้มไปที่โต๊ะ ฟางยิ้มมองตามเด็กน้อยอย่างภูมิใจ 
 
 
 
 
" น้องฟ้อนท์เก่งนะ " ป๊อปปี้พุดขึ้น ฟางมองหน้าป๊อปปี้ ก่อนจะเบือนหน้าหนี 
 
 
 
 
" คะ แก้วสอนให้ฟ้อนท์ดูแลตัวเองตั้งแต่เด็ก "
 
 
 
 
" เหนื่อยมากไหม " 
 
 
 
 
"............ "
 
 
 
 
" เจ็บมานานแค่ไหน "
 
 
 
 
" .......ฮึก "
 
 
 
 
 
" ฉันขอโทษนะ "
 
 
 
 
 
"......."
 
 
 
 
" ฉันรักเธอ "
 
 
 
 
 
พรึ่บ!!! 
 
 
 
 
 
" ฮึกฮืออออ " ฟางหันกลับมากอดป๊อปปี้แน่น เธอไม่อยากปล่อยเขาไปหาใครจริงๆ เธอเจ็บเหลือเกินเวลาเห็นเขาอยู่กับผู้หยิงคนอื่น 
 
 
 
 
 
" ต่อจากนี้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหมคะ " ฟางร้องไห้กอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
 
" แค่เธอบอกว่าอยากอยู่ข้างฉัน ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เธอขอฟาง... "
 
 
 
 
 
" ฟางรักคุณ ฮึกฮืออ แต่ฟางไม่อยากทำให้คุณจินนี่ต้องเจ็บไหนจะพิชชี่อีกละคะ " ฟางร้องไห้กอดป๊อปปี้ ชายหนุ่มลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
" จินนี่เธอรู้เรื่องระหว่างเราทุกอย่างฟาง ส่วนพิชชี่นายนั่นคงไม่ได้โง่ที่จะดูไม่ออกสำหรับเรื่องของเรา " 
 
 
 
 
" แล้วสังคมของคุณละคะ ฟางไม่อยากทำให้คุณต้องมีปัญหา " 
 
 
 
 
" แค่ฉันมีเธอมันก็วิเศษที่สุดแล้วฟาง " 
 
 
 
 
" .......... " ทั้ง2 คนสบตากันก่อนป๊อปปี้จะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาวหวังจะจูบแต่...
 
 
 
 
" แม่ฟาง!!! ฮึกฮืออ พี่ฟางง !!!! " ฟางและป๊อปปี้ผละออกจากกันเมื่อได้ยินเสียงน้องฟ้อนท์ตะโกน
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟ้อนท์ " ฟางและป๊อปปี้วิ่งเข้ามาด้านในบ้านก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชายชุดดำกำลังอุ้มเด้กน้อยอยู่ 
 
 
 
 
" พวกมึงเป็นใคร! " 
 
 
 
 
" ไม่ต้องรู้หรอกว่าพวกกูเป็นใครรู้แค่ว่า วันนี้วันตายของมึงก็พอ!!! " 
 
 
 
 
" กรี๊ดดด น้องฟ้อนท์ลูกก " ฟางกรี๊ดด้วยความหวาดกลัวป๊อปปี้ดันฟางให้ไปอยู่ด้านหลังโซฟา ก่อนจะต่อสู้กับชายชุดดำอีก3-4 คน
 
 
 
 
" อ๊ากกไอ้เด็กบ้า ! " เด็กน้อยกัดที่ไหล่ของผู้ร้ายจนหลุดออกมาจากชายคนนั้นได้ เด้กน้อยรีบวิ่งไปหาผุ้เป็นแม่ 
 
 
 
 
" ไม่เป็นอะไรนะครับ " ฟางกอดฟ้อนท์อย่างโล่งใจแต่ก็ไม่เต็มที่เพราะอีกใจก็เป็นห่วงป๊อปปี้เช่นกัน 
 
 
 
 
ผลั๊วะ!
 
 
 
 
" ไปเร็วฟาง " ป๊อปปี้จัดการกับชายชุดดำก่อนจะวิ่งไปดงฟางแล้วอุ้มฟ้อมเอาไว้ก่อนจะวิ่งออกไปนอกบ้าน แล้วลัดเลาะไปทางในป่าข้างทาง
 
 
 
 
" แม่ฟางฟ้อนท์กลัว ฮึกฮืออ " เด็กน้อยร้องไห้จะหาแต่ฟาง ป๊อปปี้มองเด็กน้อยที่ร้องไห้ก็ใจหวิว
 
 
 
 
" สุภาพบุรุษไม่ร้องไห้นะครับ เลิกร้องนะ " ป๊อปปี้พุดแล้วปาดน้ำตาให้ฟ้อนท์ ฟางยิ้มให้ป๊อปปี้ก่อนจะมองฟ้อนท์ที่ยอมนิ่งไปเพราะป๊อปปี้ 
 
 
 
 
" เห้ย!!! หาให้เจอ! "
 
 
 
 
" หลบในนี้นะฟาง เอาโทรศัพท์มาไหม " 
 
 
 
 
" ฟ้อนท์เอามา " ฟ้อนท์พูดอย่างภูมิใจก่อนจะชูไอโฟนเครื่องสวยของตัวเอง
 
 
 
 
" ดีมากครับ โทรหาอาโทโมะนะ แล้วรอจนกว่าอาโทโมะจะมาหาเรานะ รู้ไหมห้ามออกไปไหนนะครับ " 
 
 
 
 
" ครับ! "
 
 
 
 
" เดี๋ยวคะ คุณป๊อปจะไปไหน " ฟางรั้งข้อมือชายหนุ่มเอาไว้  ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วจุมพิตที่หน้าผากฟางเบาๆก่อนจะวิ่งออกไป ฟางร้องไห้แล้วกอดเด็กน้อยแน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ปังปังๆๆ
 
 
 
 
 
" ในทีสุดนายท่านของบริษัทจิระคุณก็ต้องคุกเข่าให้กู555 " ป๊อปปี้วิ่งล่อพวกคนร้ายออกมา แต่็ต้องพลาดท่าเพราะโดนคนร้ายรุม เลนไม่ซื่อกับเขา 
 
 
 
 
"......."
 
 
 
 
 
 
ผลั๊วะ!!!
 
 
 
 
 
" เมียกับลูกมึงไปไหนสะละ " 
 
 
 
 
 
"......... "
 
 
 
 
 
" ปล่อยนะ ๆๆ " 
 
 
 
 
" ฟาง! " 
 
 
 
 
" โอ๊ย!!! " สาวหวานถูกพลักมาหาป๊อปปี้ที่อยู่กับพื้น ฟางรีบกอดป๊อปปี้แล้วร้องไห้ ส่วนเด้กน้อยก็เอแต่ร้องไห้ เพราะโดนชายชุดดำบีบแขนจนขึ้นรอยแดง 
 
 
 
 
" จะทำอะไรก็ลงที่กูสิว้ะ! " 
 
 
 
 
" หึ! "
 
 
 
 
" ฟ้อนท์!!!! " ฟางแทบคลั่งเมื่อเห็นชายชุดดำคนนั้นกรีดข้อมือเด็กน้อย ฟางแทบจะวิ่งเข้าไปหาเด็กน้อยที่ร้อยไห้ด้วยความเจ็บปวด แต่ป๊อปปี้กอดฟางเอาไว้ก่อน 
 
 
 
 
" เลือดของแกนี่นา ว้าวสดดีจัง " 
 
 
 
 
" ไอ้เลว!!! มึงเป็นใคร ปล่อยลูกกู!!!! " ป๊อปปี้โกรธอย่างจัดที่คนพวกนี้กล้าทำร้ายคนที่เขารัก 
 
 
 
 
" เพิ่งจะจับกุไปทรมานเมื่อไม่นานจำกูไม่ได้แล้วงั้นหรอ " กวินพูดแล้วกระตุกยิ้มให้ป๊อปปี้ ชายหนุ่มกำหมัดแน่น 
 
 
 
 
" ปล่อยลูกกับเมียกุสะ! พวกเขาไม่เกี่ยว!! " 
 
 
 
 
" ทำร้ายมึงนะ มันก็สนุกแต่มันไม่สะใจว่ะ แต่สำหรับคนที่มึงรักละก็!!! ฮ่าาาๆๆ " 
 
 
 
 
" ยะ อย่าฮึกฮืออ ขอร้องง " ฟางยกมือไหว้ขอร้องเมื่อเห็นกวินบีบที่แผลของเด็กน้อยยจนเลือดออกมากกว่าเดิม 
 
 
 
" งั้นมานี่สิจ้ะ " กวินยิ้มเยาะ ก่อนที่ฟางจะลุกขึ้นป๊อปปี้รีบดึงฟางเอาไว้ แต่ลูกน้องของกวินมาดึงป๊อปปี้ออกจากฟาง ฟางจะเข้าไปหาป๊อปปี้แต่กลับชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องของเด็กน้อย 
 
 
 
 
" อื้อออ " ฟางเดินเข้าไปหากวินก่อนที่กวินจะยิ้มแล้วดึงฟางมาจูบอย่างร้อนแรงฟางดิ้นหนีสัมผัสของกวินที่แสนป่าเถื่อนป๊อปปี้โมโหมากกับภาพตรงหน้า 
 
 
 
 
" อ๊ะๆๆ อย่าสิครับนายท่านนน " กวินกอดฟางเอาไว้ ๊ป๊อปปี้มองหน้ากวินอย่างเคียดแค้น  
 
 
 
 
ปั้งๆๆๆๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
ฝากเอาไว้อีกตอนนะคะ^^