รอ...วันที่เธอจะรักกัน

   หลังจากกลับมาจากทะเลพิมก็โทรหาป็อบปี้ ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอ ป็อบปี้กับฟางรีบตรงมาที่โรงพยาบาลทันที
      ณ โรงพยาบาล 
 
ป็อบ: พิม  เกิดอะไรขึ้น อะ
พิม: ป็อบ กวิน กวิน เขา อืออออ อือออ 
ป็อบ: กวินเป็นอะไร 
พิม: กวิน รถชน ไม่รู้เป็นว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
ป็อบ: พิม เชื่อป็อบนะ ว่ากวินต้องปลอดภัย น้องแพทก็ลุงป็อบนะ
แพท: ปาปี้ อือออออ ปาปี้ มามี้อืออออ 
ฟาง: ยังไงคุณกวินก็ต้องปลอดภัยคะ 
พิม: หมอคะ หมอสามีฉันเป็นไงบ้างคะหมอ 
หมอ: หมอเสียใจด้วยนะครับ ตอนนี้สามีคุณ เสียชีวิตเเล้วครับ
พิม: ไม่จริงอะ หมอคะ ไม่จริงอะ หมอ หมอโกหกใช่มั้ย
ป็อบ: พิม พิม ใจเย็นก่อนนะ 
แพท: มามี้ เป็นอะไรคะ ปาปี้ ปาปี้ละคะ อือออ 
ฟาง: น้องแพทคะ ฟังอาฟางนะ คือ น้องแพท ต้องเข้มแข็งนะ ต้องอยู่กับมามี้นะ 
แพท: ทำไมคะ แล้วปาปี้ละคะ 
พิม: ป็อบพิม อยากไปดูกวิน
ป็อบ: ไปสิ ป็อบพาไป ฝากน้องแพทด้วนะฟาง
ฟาง: คะ เดี๋ยวฟางดูน้องแพทให้คะ
 
พิม: กวิน ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ด้วยย อืออออ กวินตื่นสิ ตื่นสิ ตื่นขึ้นมาอยู่กับพิมกับลูกสิ พิมรักกวินนะ อย่าทิ้งพิมไปนะ กวิน  กวิน อืออออออออ
ป็อบ: กวิน หลับให้สบายนะ เพื่อน 
ป็อบ: พิมพิม อย่าเป็นไรนะพิม 
    พิมเป็นลมหมดสติไป ป็อบปี้รีบพาพิมไปให้หมอตรวจ แล้วออกมารอด้านนอก
 
ฟาง: เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ 
ป็อบ: พิมเป็นลม หมดสติไป อะไม่รู้ตอนนี้เป็นไงบ้าง
ฟาง:(เห็นป็อบปี้เป็นห่วงพิมมากรู้สึก เสียใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น) 
ป็อบ: พิมอย่าเป็นอะไรไปอีกคนนะ 
ฟาง: น้องแพทคะ  หลับไปซะละ
ป็อบ: สงสัยร้องไห้จนหลับไปอะ 
พิม: ป็อบ ป็อบ อืออออ (ออกมาจากห้องฉุกเฉินก็ร้องไห้ออกมา กอดป็อบปี้ไว้) 
ป็อบ: พิม พิมไม่เป็นไรนะ 
พิม: ป็อบ พิม ท้อง พิมท้อง
ป็อบ: พิม ต่อไปนี้พิมต้องเข้มแข็งนะ เข้มแข็งเพื่อลูกไง เพื่อลูกในท้องกับน้องแพท 
พิม: น้องแพท น้องแพท
ฟาง: หลับนะคะ ร้องไห้จนหลับไปแล้ว
พิม: ขอบคุณป็อบ กับคุณฟางมากนะคะ 
ป็อบ: พิม ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวป็อบไปส่งที่บ้าน 
พิม: พิมอยากอยู่ที่นี้ก่อน 
ป็อบ: ถ้าอย่างงั้น ป็อบอยู่เป็นเพื่อนนะ 
พิม: แล้วคุณฟางละ ป็อบกลับบ้านไปก่อนเถอะพิมอยู่ได้ ไม่เป็นไร
ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกคะ เดี๋ยวฟางกลับเองคะ