รอ...วันที่เธอจะรักกัน

   หลังจากกลับมาจากทะเลพิมก็โทรหาป็อบปี้ ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอ ป็อบปี้กับฟางรีบตรงมาที่โรงพยาบาลทันที

      ณ โรงพยาบาล 

ป็อบ: พิม  เกิดอะไรขึ้น อะ

พิม: ป็อบ กวิน กวิน เขา อืออออ อือออ 

ป็อบ: กวินเป็นอะไร 

พิม: กวิน รถชน ไม่รู้เป็นว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

ป็อบ: พิม เชื่อป็อบนะ ว่ากวินต้องปลอดภัย น้องแพทก็ลุงป็อบนะ

แพท: ปาปี้ อือออออ ปาปี้ มามี้อืออออ 

ฟาง: ยังไงคุณกวินก็ต้องปลอดภัยคะ 

พิม: หมอคะ หมอสามีฉันเป็นไงบ้างคะหมอ 

หมอ: หมอเสียใจด้วยนะครับ ตอนนี้สามีคุณ เสียชีวิตเเล้วครับ

พิม: ไม่จริงอะ หมอคะ ไม่จริงอะ หมอ หมอโกหกใช่มั้ย

ป็อบ: พิม พิม ใจเย็นก่อนนะ 

แพท: มามี้ เป็นอะไรคะ ปาปี้ ปาปี้ละคะ อือออ 

ฟาง: น้องแพทคะ ฟังอาฟางนะ คือ น้องแพท ต้องเข้มแข็งนะ ต้องอยู่กับมามี้นะ 

แพท: ทำไมคะ แล้วปาปี้ละคะ 

พิม: ป็อบพิม อยากไปดูกวิน

ป็อบ: ไปสิ ป็อบพาไป ฝากน้องแพทด้วนะฟาง

ฟาง: คะ เดี๋ยวฟางดูน้องแพทให้คะ

พิม: กวิน ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ด้วยย อืออออ กวินตื่นสิ ตื่นสิ ตื่นขึ้นมาอยู่กับพิมกับลูกสิ พิมรักกวินนะ อย่าทิ้งพิมไปนะ กวิน  กวิน อืออออออออ

ป็อบ: กวิน หลับให้สบายนะ เพื่อน 

ป็อบ: พิมพิม อย่าเป็นไรนะพิม 

    พิมเป็นลมหมดสติไป ป็อบปี้รีบพาพิมไปให้หมอตรวจ แล้วออกมารอด้านนอก

ฟาง: เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ 

ป็อบ: พิมเป็นลม หมดสติไป อะไม่รู้ตอนนี้เป็นไงบ้าง

ฟาง:(เห็นป็อบปี้เป็นห่วงพิมมากรู้สึก เสียใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น) 

ป็อบ: พิมอย่าเป็นอะไรไปอีกคนนะ 

ฟาง: น้องแพทคะ  หลับไปซะละ

ป็อบ: สงสัยร้องไห้จนหลับไปอะ 

พิม: ป็อบ ป็อบ อืออออ (ออกมาจากห้องฉุกเฉินก็ร้องไห้ออกมา กอดป็อบปี้ไว้) 

ป็อบ: พิม พิมไม่เป็นไรนะ 

พิม: ป็อบ พิม ท้อง พิมท้อง

ป็อบ: พิม ต่อไปนี้พิมต้องเข้มแข็งนะ เข้มแข็งเพื่อลูกไง เพื่อลูกในท้องกับน้องแพท 

พิม: น้องแพท น้องแพท

ฟาง: หลับนะคะ ร้องไห้จนหลับไปแล้ว

พิม: ขอบคุณป็อบ กับคุณฟางมากนะคะ 

ป็อบ: พิม ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวป็อบไปส่งที่บ้าน 

พิม: พิมอยากอยู่ที่นี้ก่อน 

ป็อบ: ถ้าอย่างงั้น ป็อบอยู่เป็นเพื่อนนะ 

พิม: แล้วคุณฟางละ ป็อบกลับบ้านไปก่อนเถอะพิมอยู่ได้ ไม่เป็นไร

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกคะ เดี๋ยวฟางกลับเองคะ