Little my love รักครั้งนี้มีแค่เธอ

 

 

"มึงเอาเมียกุไปไว้ไหนไอ้ป๊อป!!!"

 

"เมียมึงสบายดี รู้แค่นี้ก็พอ หึ!"

 

ร่างสูงพูดตอบปลายทาง ก่อนจะกดวาง แล้ว โยนโทรศัพท์ให้ลูกน้องคนสนิททันที

 

"อะ...อะไรครับนาย??"

 

ลูกน้องคนสนิทถึงกับงงกับการกระของเจ้านายของเขา ให้ตายสิ ถ้าเขารับไม่ทัน มันคงกลายเป็นเศษเหล็กแน่ แถมราคาเครื่องก็ไม่ใช่บาทสองบาทนะ เขาคิด..

 

"ปล่อยให้มันโทรไป ให้มันคลั่งตายไปได้ยิ่งดี"

 

"ใครกันครับ"

 

"วิศว ไทยานนท์"

 

ชายหนุ่มพูดก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างสะใจ

 

ภายในห้องพักฟื้น ป๊อปปี้ลูบผมสวยของร่างบาง ก่อนจะโน้มลงไปหอมแก้มขาวนั้น ให้ตายสิ เธอทำให้เขาหลงรักขึ้นทุกวัน

 

"อื้อ!"

 

"เจ็บมากมั้ย"

 

หญิงสาวมองเห็นตรงหน้าอย่างสบสัน เมื่อคืนเขาคือผู้ชายในร่างซาตาน แต่ตอนนี้ทั้งคำพูด ทั้งสายตา มันกลับตรงกันข้าม

 

"ฉันอยู่ที่ไหน"

 

"โรงพยาบาล หมอบอกว่าเธอปลอดภัยแล้ว เลยย้ายมาห้องพักฟื้น"

 

"ฉันเป็นอะไรกันแน่ ทำไมตอนนั้น จู่ๆ ก็เหมือนมีภาพฉายเขามาในหัว"

 

"ภาพอะไรฟาง"

 

ชายหนุ่มพูดอย่างตื่นเต้น

 

"ภาพ... โอ๊ย!!"

 

"เป็นไรฟาง ปวดหัวหรอ"

 

"อืม ปวดมาก"

 

"ใจเย็นๆ นะฟาง ไม่ต้องนึกอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวฉันไปตามหมอมาให้นะ"

 

ชายหนุ่มวิ่งออกไปจากห้อง ไม่นานหมอก็มาตรวจดูอาการของหญิงสาว

 

"หมอให้ยานอนหลับไปแล้ว คนไข้จะได้พักผ่อน หมอว่าทางที่ดีอย่าพึ่งให้เธอนึกเรื่องที่ผ่านมาดีกว่านะครับ"

 

"ครับหมอ"

 

หลังจากที่หมอออกไป ป๊อปปี้นั่งลงข้างๆ ฟาง มือของเขาลูบหัวหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

 

"นี้พี่จะไม่มีวัน ทำให้ฟางจำพี่ได้เลยใช่มั้ย พี่คงเลวมากสินะ เลวจนฟางไม่อยากจะมีพี่ไว้ในความทรงจำของฟาง"

 

 

 

"แอบทำอะไรหมีพี่น่ะ"

 

ชายหนุ่มก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ หญิงสาวที่นั่งอุ้มตุ๊กตาหมีของเขาอยู่

 

"ฟางชอบจูบจมูกมันนี้หน่า มันน่ารักจะตาย"

 

"ชอบหรอ ปกติเราไม่ใช่คนชอบตุ๊กตาแบบนี้นิ"

 

"พี่ป๊อปอ่ะ ฟางชอบหมดและขอให้มันน่ารักก็พอ"

 

"งั้นถ้าฟางเรียนจบ พี่มีของจะให้เรา โอเคมั้ย?"

 

"อะไรหรอค่ะ"

 

"ความลับครับ"

 

"ฟางจะรอนะค่ะ"

 

หญิงสาวพูดพร้อมกับกอดคนข้างกาย

 

"พี่รักเรามากรู้มั้ยครับ"

 

ชายหนุ่มพูดพลางจูบลงบนศีรษะคนรักอย่างอ่อนโยน

 

"ฟางก็รักพี่"

 

 

 

"ฟางไม่ไป!"

 

"เธอต้องไป ตอนนี้เธอเป็นเมียฉัน"

 

"ไม่!! พี่ไม่ใช่พี่ป๊อปคนที่ฟางเคยรู้จัก"

 

"อย่าให้พี่ต้องรุนแรงกับเธอนะฟาง"

 

"ฟางจะกลับไปหาพี่โมะ ฟางเกลียดพี่ ได้ยินมั้ย ฟางเกลียดพี่!!!"

 

 

 

ภาพของเขาและเธอถูกฉายเข้ามาในหัวเรื่อยๆ คำพูดแสนอ่อนโยน และดุร้ายในเวลาเดียวกัน สิ่งเหล่านี้มันคืออะไรกันแน่...

 

"พี่ป๊อป..."

 

หญิงสาวลืมตาขึ้นก่อนจะรู้สึกได้ถึงความเมื่อยที่แขน ให้ตายสินี้เขานอนทับแขนเธอทั้งคืนเลยใช่ไหม?

 

"คุณเป็นใครกันแน่"

 

ร่างบางพูดกับคนที่นอนกอดแขนเธอราวกับลูกแมวตัวน้อย แบบนี้ก็น่ารักดี...

 

ทางด้านของโทโมะ เขาแถบจะคลั่งตายเมื่อคนที่ลักพาตัวภรรยาของเขาไป กลับไม่รับสาย ไม่มีข้อความใด มันเอาเธอไปไว้ไหนกันแน่

 

"โธ่เว้ย!!!"

 

เมื่อหมดความอดทน โทรศัพท์เครื่องหรูถูกปาลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี แต่ยังดีที่พื้นล่างมีเบาะรอง ไม่งั้นมันคงกลายเป็นเศษเหล็กดีๆ นี้เอง

 

"ใจเย็นครับคุณโทโมะ พวกผมจะให้คนออกไปตามหาคุณฟางอีกรอบนะครับ"

 

"ฉันจะไปหาฟางด้วยตัวเอง"

 

"คุณโทโมะรออยู่ที่นี่ดีกว่านะครับ ช่วงนี้มีแต่คนคิดจะทำร้ายคุณโทโมะนะครับ"

 

"ฉันไม่สน! เมียฉันหายไปทั้งคน"

 

"คุณโทโมะครับ ลูกน้องเรารายงานมาว่าเจอตัวคุณฟางแล้วครับ"

 

"!!!!"

 

 

 

Coming Soon....

 

"พี่ป๊อป..."

 

ทันทีที่ฟางเห็นสภาพชายหนุ่มที่มาหาเธอ น้ำตาของหญิงสาวก็ไหลอาบแก้ม เธอวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้า ทำไมเขาต้องยอมคนแบบนั้นอีกแล้ว

 

"ไม่ร้องนะครับ"

 

"ทำไมพี่ป๊อปไม่สู้ ฟางรู้ว่าพี่เก่ง ฮึก...แต่ทำไมพี่ไม่เลือกที่จะสู้ ทำไมพี่เลือกที่จะเจ็บตัว"

 

 

...................................................................................................................

 

ตอนหน้าป๊อปจะเริ่มเล่าอดีตของฟางแล้วน้า  เม้นกันด้วยนะค่ะ มีคนอ่านแต่ไม่มีใครเม้นเลย คนเขียนก็ท้อนะ เริ่มไม่อยากแต่งต่อแล้ว ตอนนี้เราแต่งไปเกือบสิบตอนแล้ว แต่ถ้าเม้นไม่ขึ้น เราก็ไม่อยากอัพแล้วน้า เห็นใจกันด้วยนะค่ะ  สำหรับคนที่เม้นเราก็ขอบคุณน้า เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ