Little my love รักครั้งนี้มีแค่เธอ

 

 

เมื่อโทโมะรู้ข่าวว่าเมียเขาอยู่ที่โรงพยาบาล เขาก็รีบออกมาตามทันที ร่างสูงกึ่งเดิน กึ่งวิ่งไปที่ห้องพักฟื้นของฟางทันที

 

"ห้ามเข้าครับ"

 

พอมาถึงหน้าห้อง ก็มีลูกน้องป๊อปปี้ยื่นเฝ้าอยู่กันไม่ให้คนนอกเข้าไปข้างใน

 

"ฉันจะไปหาเมีย ปล่อย!!"

 

"เข้าไม่ได้ครับ นายท่านสั่งไว้ว่าห้ามคนนอกเข้า"

 

"ไปเรียกเจ้านายมึงออกมา กุต้องการคุยกับคนที่มันลักพาตัวเมียกุมา"

 

"หุบปากหน่อยก็ดีนะ นี้มันโรงพยาบาลไม่ใช่ร้านขายของ"

 

ป๊อปปี้เดินออกมายื่นหน้าโทโมะ

 

"มึงเอาฟางมาทำไม"

 

"ฟางเป็นของกุ"

 

"ไอ้หมาลอบกัด"

 

"กุไม่สนหรอกนะว่าจะด่ากุว่าอะไร แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่มึงแต่งงานด้วย เขาเป็นของกุ"

 

"ไม่มีทาง ยังไงกุก็จะเอาเมียกุกลับบ้าน"

 

"ทำได้ก็ลองดู"

 

โทโมะเดินเข้าไปหาป๊อปปี้อย่างหาเรื่อง แต่ยังไม่ทันถึงตัวชายหนุ่ม ลูกน้องของป๊อปปี้ก็เอาปืนมาจ่อที่หัวโทโมะรอบด้าน

 

"ขี้ขาด! แน่จริงก็มาสู้กันสิว่ะ"

 

"มึงกลับไปได้และ ถึงเวลากุจะคืนเมียมึงให้มึงเอง"

 

ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องพักฟื้นของหญิงสาว ทิ้งให้โทโมะอาละวาดอยู่หน้าห้องอย่างเจ็บใจ ที่สู้ป๊อปปี้ไม่ได้

 

"กุไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอก!"

 

 

ในห้องพักฟื้น

 

"ขอโทษนะที่พี่ต้องทำแบบนี้ ถึงเวลาพี่จะปล่อยฟางไปเอง พี่สัญญา.."

 

หลายวันต่อมาหญิงสาวอาการดีขึ้นจนกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้แล้ว ป๊อปปี้พาฟางมาที่ห้อง

ห้องหนึ่ง..

 

"นี้เป็นห้องของเธอ วันนี้พักผ่อนซะ"

 

หญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง ภาพความทรงจำเกี่ยวกับห้องนี้เริ่ทแทรกเข้ามา

 

"คุณค่ะ..."

 

"......"

 

"ฉันเคยอยู่ในห้องนี้ใช่มั้ย"

 

"เธอจะอยากรู้ไปทำไม"

 

"บอกฉันมาเถอะค่ะ"

 

"เธอเคยอยู่ในห้องนี้ ในบ้านหลังนี้..."

 

ชายหนุ่มพูดเสียงเศร้า เมื่อนึกถึงอดีตของเขากับเธอ

 

"แล้วทำไมฉันถึงไปจากคุณ"

 

"ชั่งมันเถอะฟาง เธอคงไม่อยากจะรู้ซะเท่าไร"

 

"แล้วถ้าฉันอยากรู้ละ"

 

ฟางเดินไปจูงมือชายหนุ่มไปนั่งที่เตียง ก่อนจะกุมมือของชายหนุ่มไว้

 

"ขอร้องนะค่ะ เล่าให้ฉันฟังที"

 

"ถ้าเธออยากรู้จริงๆ ฉันก็จะเล่าให้เธอฟัง"

 

สามปีที่แล้ว ป๊อปปี้ ชายหนุ่มที่เพอร์เฟคไปทุกด้าน ไม่ว่าเขาจะไปไหนสาวๆ ก็ต่างหลงในความเท่ของเขา เช่นเดียวกับโทโมะเพื่อนรักของป๊อปปี้ ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน และมันคงจะเป็นอย่างนั้นตลอดไปถ้าไม่มีเธอคนนี้...

 

ฟาง สาวสวย ดีกรีดาวประจำมหาวิทยาลัย เธอเรียบร้อย อ่อนหวาน สุภาพแถมยังเรียนเก่ง บ่อยครั้งที่จะมีหนุ่มๆ มาจีบเธอ หนึ่งในนั้นคือป๊อปปี้ และโทโมะ แต่ฟางกลับเลือกป๊อปปี้...

 

ทั้งสองคบกันเหมือนคู่รักคนอื่นๆ แต่สิ่งที่มันเปลี่ยนไปจากเดิมคือความเป็นเพื่อนของป๊อปปี้และโทโมะ โทโมะตีตัวออกห่างจากป๊อปปี้ บ่อยครั้งที่ทั้งสองมีเลือกชกต่อยกัน และป๊อปปี้ก็เป็นฝ่ายยอมเสมอ ไม่ใช่เขาสู้ไม่ได้  ไม่ใช่เขาอยากยอมแพ้ แต่เขาไม่อยากทำร้ายคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อน...

 

"พี่ป๊อป..."

 

ทันทีที่ฟางเห็นสภาพชายหนุ่มที่มาหาเธอ น้ำตาของหญิงสาวก็ไหลอาบแก้ม เธอวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้า ทำไมเขาต้องยอมคนแบบนั้นอีกแล้ว

 

"ไม่ร้องนะครับ"

 

"ทำไมพี่ป๊อปไม่สู้ ฟางรู้ว่าพี่เก่ง ฮึก...แต่ทำไมพี่ไม่เลือกที่จะสู้ ทำไมพี่เลือกที่จะเจ็บตัว"

 

"คำว่าเพื่อนไงฟาง พี่มีมันเป็นเพื่อน พี่ไม่อยากทำให้มันต้องเจ็บตัว"

 

"แล้วถ้าพี่โมะคิดจะฆ่าพี่ พี่จะทำยังไง ฟางไม่ยอมหรอกนะ"

 

"ฟางครับ ฟางรู้ว่าพี่ทำทุกอย่างเพื่อฟางก็พอ"

 

 

 

"คุณป๊อปจะทำจริงๆ หรอครับ คุณฟางเธอคงจะ..."

 

"ฉันเลือกแล้ว ฉันยอมเจ็บดีกว่าทนเห็นคนที่ฉันรักเจ็บ"

 

 

วันนี้... วันที่ชายหนุ่มทำให้คนที่เขารักเสียใจมากที่สุดในชีวิต วันที่เขาเจ็บเจียนตาย

 

"พี่ป๊อป!!"

 

หญิงสาวแทบจะช็อกเมื่อเห็นภาพตรงหน้า คนที่เขารักกำลังจูบกับผู้หญิงคนอื่น!

 

"เธอมาก็ดีแล้วฟาง ฉันมีอะไรจะให้เธอ"

 

ซองสีน้ำตาลถูกยื่นให้คนตรงหน้า ฟางรับมันมา ก่อนจะเปิดดู น้ำตานับไม่ถ้วนหยดลงบนกระดาษแผ่นนั้น ใบหย่าของเขากับเธอ!

 

"ไปซะ! ฉันเบื่อเธอแล้วฟาง"

 

"ฟางเกลียดพี่ที่สุด!!!"

 

 

Coming Soon...

 

"มึงจำไว้เลยนะ ในเมื่อมึงทำแบบนี้ กุนี้และจะเป็นคนเอาฟางมาเป็นของกุ จำเอาไว้!!"

 

..................................................................................................................

 

มาอัพแล้วนะ ถ้าเม้นไม่ขึ้นอีกเราก็คงต้องขอปิดนิยายเรื่องนี้นะค่ะ คนอ่านเกือบร้อย แต่มีแค่เม้นเดียว คือเราเห็นแล้วมันก็เฟล ไม่อยากจะอัพต่อแล้ว ขอบคุณที่เม้น ที่ติดตามนะค่ะ