Little my love รักครั้งนี้มีแค่เธอ
เขียนโดย 
PPROUND
วันที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 16.28 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มีนาคม พ.ศ. 2558 16.35 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4) มาเฟีย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
คฤหาสน์จิระคุณ
บนเตียงของชายหนุ่ม ภายในห้องนอนของเขากลับไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป เมื่อร่างบางของหญิงสาวนอนอยู่บนเตียงของเขา ใบหน้าหวาน ชวนหลงไหล่ทำให้เผลอจูบริมฝีปากเธอเบาๆ แทนความคิดถึง
"อื้อ!"
"ตื่นเร็วจัง เมื่อกี้ฉันยังไม่หายคิดถึงเธอเลย"
ร่างบางลืมตาขึ้นมาก็ตกใจ เพราะหน้าของเขากับเธออยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ
"พี่ป๊อป!"
"ว่าไงครับที่รัก"
ฟางผลักชายหนุ่มออก ก่อนจะมองใบหน้าขาวอย่างหวาดกลัว
"พาฟางมาที่นี้ทำไม"
"เธอเป็นเมียฉัน ฉัรก็ต้องพาเธอมาอยู่กับฉันไม่ถูกหรือไง"
"ฟางจะกลับไปหาพี่โมะ"
"ถ้าเธอคิดจะหนี เธอเตรียมรับศพสามีสุดที่รักของเธอได้เลย"
"พี่จะทำอะไร"
"เธอต้องอยู่ที่นี้ ภายใต้การดูแลของฉัน"
"ไม่!!!"
"เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร"
ป๊อปปี้เดินเขาไปหาคนตรงหน้าเรื่อยๆ จนร่างบางหลังชนกับกำแพง ป๊อปปี้เอาแขนข้างหนึ่งวางลงบนกำแพง เหนือศีรษะของเธอ เหมือนกับการกักตัวเธอไว้
"ปล่อยฟางนะ"
"อยากรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"
"ปล่อย!"
"ถ้าเธอก้าวเท้าออกจากบ้านหลังนี้เมื่อไร สามีเธอจะไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้อีกจำเอาไว้"
"พี่เป็นใครกัน ทำไมต้องทำกับเราสองคนแบบนี้"
"ฉันเป็นมาเฟีย ฉันมีหน้าที่ฆ่าคน..."
"!!!!"
"โดยเฉพาะกับคนที่ขัดใจฉัน"
ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มกระซิบลงข้างหูฟาง ทำเอาหญิงสาวเกิดอาการกลัวคนตรงหน้าอย่างเห็นได้ชัด
"เผด็จการ!"
"เธอมันดื้อฟาง! ฉันรู้นิสัยเธอดี"
"พี่รู้ได้ไง เราไม่เคยสนิทกัน ฟางรู้จักพี่แค่ในฐานะศัตรูของสามีฟาง"
"สามี! เธอกล้าพูดเต็มปากว่ามันคือสามีเธองั้นหรอ"
"ทำไมค่ะ ก็เราสองคนแต่งงานกันแล้ว"
"หึ! เธอจำผู้ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆ สินะ"
"ทำไมฟางต้องจำ"
"ก็เพราะว่าฉันก็เป็นผัวเธอเหมือนกันไง!"
"กรี๊ด!!!"
ป๊อปปี้อุ้มฟางขึ้น ก่อนจะโยนร่างบางลงบนเตียง ร่างสูงคร่อมร่างบางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจูบที่ปากเรียวนั้น สองมือของชายหนุ่มเองก็เริ่มไม่อยู่ซุก เริ่มแกะชุดเดรสของเธอออก จนเห็นอกอิ่มที่ซ่อนอยู่ใต้บรา
"อย่านะ!!!"
"อย่าอะไรละจ๊ะที่รัก ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเราลองมารื้อฟื้นความทรงจำกันดูดีกว่านะจ๊ะที่รัก"
ป๊อปปี้พูดก่อนจะซุกลงบนอกของหญิงสาว สองมือบีบเค้นอย่างมันมือ ก่อนที่ปากจะเริ่มชิมอกอิ่มของเธอที่ละข้าง
"พี่ป๊อปหยุดนะ ปล่อยฟางเถอะ ฮึก..."
คนใต้ร่างร้องไห้ราวกับจะขาดใจ เธอรู้ว่าเธอกำลังจะสูญเสียสิ่งที่เธอรักมากที่สุด ความบริสุทธิ์ ที่เธอเฝ้าเก็บให้คนที่เธอรักมาตลอด แต่กลับต้องมาพังลงเพราะผู้ชายคนนี้!
"หวานเหมือนเดิมเลยนะฟาง"
ร่างสูงก้มลงไปถอดกางเกงในของหญิงสาวออก ก่อนจะโยนลงลนพื้นอย่างไม่ใยดี เขาถอดเสื้อ ตามมาด้วยเข็มขัดและกางเกงของตัวเองออก โยนมันทิ้งลงไปบนพื้น แล้วขึ้นมาคร่อมร่างบางที่ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำตา
"ปล่อยฟางไปเถอะนะพี่ป๊อป ฮึก.. ฟางไหว้นะ ปล่อยฟางไปเถอะ ฮือๆ"
"จะกลัวทำไมฟาง เธอกับฉันเราเคยแสดงบทรักกันมาตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แค่รื้อฟื้นความหลังมันก็คงไม่ตายหรอก!"
ชายหนุ่มตะหวาดคนตรงหน้า ก่อนจะสอดแกนกายเขาไปในช่องทางหวาน แล้วเริ่มขยับเบาๆ
"ฉันเกลียดคุณ อ๊ะ อืม"
"ปากพูดว่าเกลียดฉัน แต่ครางซะดังเชียวนะฟาง"
"ฉะ...ฉัน อ๊ะ อ๊าาาาา"
"ครางดังๆ สิครับคนดี"
ป๊อปปี้เร่งความเร็วขึ้น ความเสียวเข้าเล่นงานทั้งเขาและเธอ จนฟางเองก็ต้องแอ่นตัวขึ้นเพื่อรับสัมผัสจากร่างสูง
"ฉัน ฉัน อื้อ!"
"รอด้วยสิ อืม..."
"กรี๊ดดดดดดดดดด"
"อ๊าาาาาาาาาา"
สายธารสีขาวถูกฉีดเข้าตัวฟาง ทั้งคู่ต่างหอบจากบทรักเมื่อครู่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะถอดแกนกายออก ร่างบางลุกขึ้นตบหน้าชายหนุ่มทันที
"เลว!!"
"เออ! ฉันมันเลว แล้วคนเลวอย่างฉันก็จะเลวกับเธอให้ถึงที่สุดฟาง"
"อย่านะ!!! ฉันเกลียดคุณ เกลียดที่สุด!!"
"ดี!! ยิ่งเธอเกลียดฉันมากเท่าไร ฉันก็จะยิ่งทรมานเธอฟาง!"
ป๊อปปี้จับหญิงสาวกดลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มบทรักแสนจะร้อนแรงทั้งคืน
วันต่อมา...
แสงแดดยามเช้าส่องกระทบตาของร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าหวานมีแต่คราบน้ำตา เนื้อตัวมีแต่รอยแดงเป็นจ้ำ ความเจ็บเล่นงานเธอไปทั้งร่างกาย ข้างกายเธอมีชายหนุ่มนอนหลับตาพริ้มเหมือนเด็ก ใบหน้าขาวปราศจากรอยสิว ขอบตาดำคลำจากการอดนอน สองมือของชายหนุ่มโอบเอวเธอไว้อย่างหวงแหน หญิงสาวมองเลยขึ้นไปบนโต๊ะข้างหัวเตียง ตุ๊กตาหมีพูตัวหนึ่งว่าอยู่ไม่ไกลจากตัวเธอนัก เธอเอื้อมมือไปหยิบมันมา ก่อนจะบีบที่จมูกของมันอย่างหมั้นเขี้ยว ผู้ชายอะไรกันมีตุ๊กตาน่ารักน่ากอดขนาดนี้ เธอคิด...
"ทำร้ายร่างกายตุ๊กตาฉันหรือไง"
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมา ก่อนจะพบว่าหญิงสาวกำลังบีบจมูกหมีน้อยของเขา
"ป่าว มันก็น่ารักดี"
"เสียดายที่เจ้าของคนเก่าของมัน ทิ้งมันอย่างไร้ค่า"
"เจ้าของคนเก่า??"
พูดจบความเจ็บปวดก็เข้าเล่นงานหญิงสาวทันที
"โอ๊ย!!!"
"ฟางเป็นอะไร!"
"ปวดหัว โอ๊ยยยยย"
"ฟาง!!"
ชายหนุ่มจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะจัดแจงตัวเอง ก่อนจะอุ้มหญิงสาวออกไป
"พีม!! ไอ้พีม!!"
"ครับนาย!"
"ไปเตรียมรถ ฉันจะพาเมียฉันไปโรงบาล"
"ครับๆ"
โรงพยาบาล
ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงบนเตียงรถเข็น บุรุษพยาบาลรีบเข็นร่างของหญิงสาวไปที่ห้องฉุกเฉิน โดยมีชายหนุ่มวิ่งตามไปคิดๆ ด้วยความเป็นห่วง
"ญาติรอข้างนอกนะค่ะ"
"โธ่เว้ย!"
ร่างสูงชกกำแพงอย่างเจ็บใจ เธอเป็นแบบนี้เพราะเขา เพราะเขาคนเดียว!
"ใจเย็นๆ นะครับนาย คุณฟางต้องไม่เป็นอะไร"
"ฉันทำคนที่ฉันรักต้องเจ็บอีกจนได้"
ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้น แต่เค้ากลับกดตัดสายทิ้งอย่างรำคาญ แต่ไม่ทันไรเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
"อะไรกันนักหนาว่ะ!"
"อาจจะมีธุระด่วนก็ได้นะครับนาย"
ชายหนุ่มมองหน้าลูกน้องคนสนิท ก่อนจะกดรับสาย
"ฮัลโหล!"
"มึงเอาเมียกุไปไว้ไหนไอ้ป๊อป!!!"
Coming Soon...
"นี้พี่จะไม่มีวัน ทำให้ฟางจำพี่ได้เลยใช่มั้ย พี่คงเลวมากสินะ เลวจนฟางไม่อยากจะมีพี่ไว้ในความทรงจำของฟาง"
.........................................................................................................
อัพให้แล้วน้า เราแต่ง nc ไม่เก่ง ถ้าไม่หนุกจะขอโทษด้วยน้า
อย่าลืมเม้นๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
