Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

 
 
 
 
 
 
         "เอ่อ...ป้าคะ บ้านหลังนี้ยังมีคนอยู่มั้ยคะ"ฟางเดินสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่มาที่หน้าบ้านก็
พบกับป้าที่กวาดถนนคนเก่าที่เคยแก้วเคยฝากจดหมายถึงฟางไว้กับเขา
 
         "อ้าว! แม่หนูเองนั่นเอง เอ่อ...บ้านนี้เค้าไม่มีใครอยู่แล้ว ว่าแต่หนูไม่กลับมาอยู่หรอจ๊ะ"ป้า
ยังคงถามแบบร่าเริงโดยไม่ได้มองฟางที่เศร้าลง
 
         "ไม่หรอกค่ะ มันไม่ใช้บ้านของฟาง ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอไปเก็บของส่วนตัวก่อนนะ"
"เอ้อ..."ป้านึกบางอย่างออก 
 
         "มีผู้ชายที่เคยอยู่บ้านนี้กับพวกหนูน่ะ เค้าฝากจดหมายกับของไว้ให้ หนูรอป้าแปปนึงนะ 
เดี๋ยวป้าไปเอามาให้"ป้าพูดพลางวิ่งช้าๆไป "ฝากหรอ..."คำๆนี้ทำให้ฟางนึกถึงป๊อปปี้จึงพยายาม
ยืนรอเกือบ 10 นาที
 
 
         "มาแล้วๆ รอนานมั้ย อ่ะ!"ป้ายื่นกล่องบางอย่างพร้อมกับจดหมายให้ฟาง "ไม่นานค่ะ 
ขอบคุณป้ามากนะคะ"ฟางพูดพลางไหว้อย่างสวยงาม
 
         "เดี๋ยวๆ หนุ่มคนนั้นเค้าฝากป้าพูดอะไรกับหนูด้วยนะ"ป้ายิ้มให้อย่างเป็นมิตรทำให้ฟาง
สนใจมาก "ถ้าจำไม่ผิดเค้าน่าจะพูดว่า...เอ่อ...ชั้นรู้อยู่แล้วว่ายังไงเธอก็ต้องกลับมา"ป้าพูดก่อน
จะเดินไปช้าๆทำให้ฟางที่นิ่งอึ้งจึงรีบเดินเข้าบ้านไปทันที 
 
 
 
 
          "โห! นี่ไม่คิดจะขนอะไรออกเลยหรอเนี่ย ฝุ่นเขรอะเชียว"ฟางเดินใช้มือลูบเฟอร์นิเจอร์
ต่างๆที่เต็มไปด้วยฝุ่นอันช่วยให้คิดถึงความทรงจำเก่าๆในสถานที่แห่งนี้
 
          "นายไปนานร่วม 3 เดือน จะจำที่นี่ได้มั้ยนะป๊อปปี้..."ฟางเริ่มน้ำตาเอ่อ ก่อนจะบรรจงฝี
เท้ารีบเดินขึ้นชั้นบนที่ห้องเก่าของเธอทันทีพลางปาดน้ำตาทิ้งไป
 
 
 
 
                  ครื้ดดดดด
             ฟางเปิดลิ้นชักเก็บของของเธอออกมาช้าๆก่อนจะหยิบเอากล่องสำคัญที่ลืมไว้มาลูบที่
ฝากล่องเบาๆพร้อมระลึกถึงตอนที่ป๊อปปี้เข้าไปเอากล่องใบนี้ให้เธอโดยไม่เกรงกลัวไฟ
 
 
        "ขอบคุณนะ..."ฟางน้ำตาไหลอีกครั้งก่อนจะค่อยเปิดฝาออกแล้ววงไว้ข้างตัวพร้อมกับหยิบ
ของชิ้นแรกเป็นรูปของเธอและจองเบที่มีรอยไหม้นิดหน่อยตรงปลายๆ ก่อนจะวางไว้แล้วหยิบปืน
ขึ้นมาแทนที่
        
 
        "เอาคินไปเลยปืนนายน่ะ"ฟางยื่นปืนคืนชายหนุ่ม "เก็บเอาไว้เป็นความทรงจำเถอะ ว่าเธอ
เคยบรรลุความกลัวได้"ชายหนุ่มยื่นปืนคืนฟางแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม 
 
        "ดูสิ เธอยิงไปหลายรายเลยล่ะ"ชายหนุ่มชี้ให้ฟางดู "ไม่เอาชั้นกลัว"ฟางเบือนหน้าหนี
 
         
        "ฮ่าๆๆ"ฟางหัวเราะออกมาทั้งน้ำเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เก่าๆก่อนจะเหลือบไปมองกล่องและ
จดหมายที่มีคนฝากไว้ให้เธอ
 
 
 
        "To fang
         ชั้นรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องกลับมาที่นี่ ชั้นรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องไม่ลืมมัน ที่ๆเธอกับชั้นเคยมีความ
ทรงจำด้วยครั้งแรก และที่สำคัญ...ชั้นรู้อยู่แล้วล่ะว่าเธอแกล้งทำเป็นขอเลิกกับชั้นเพื่อที่จะให้ชั้น
ไปทำตามความฝัน แล้วล้มเลิกความคิดที่จะจับปลาสองมือเพราะเธอเองก็คิดว่าชั้นไม่มีวันจับปลา
สองมือได้อย่างที่ว่า แต่เธอคิดผิดแล้วล่ะ
 
         ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ แทนด้วยหัวใจแล้วคำสัญญาของชั้น ชั้นจะกลับมาหาเธออีกครั้งฟาง...
 
                                                                                               From poppy"
 
          ฟางบรรจงอ่านเนื้อความในจดหมายซึ่งทำให้เธอร้องไห้หนักด้วยความซึ้งใจก่อนจะรีบ
คว้ากล่องสี่เหลี่ยมสีชมพูออกมาเปิดก็พบว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูแบบที่เธอชอบพร้อมปักคำว่า
"promise" เธอจึงรีบกอดมันไว้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
            "แหมๆ รักมันมากสินะน้ำหอมขวดเนี้ย เห็นเอามานั่งข้างๆทุกวันเลยน้าา"เฟย์ล้อพลาง
มองไปที่แก้วที่ถือน้ำหอมที่โทโมะให้หมุนไปๆมาๆ
 
            "รักมันก็รักนะ...แต่เจ้าของที่แท้จริงของมันก็ไม่เคยเห็นชันอยู๋ในสายตาอยู่แล้วนิ่ มีไปก็
ก็ไร้ประโยชน์"แก้วกระแทกขวดน้ำหอมลงบนโต๊ะอย่างรุนแรงพลางเผลอปากบอกรักโทโมะไป
 
            "อ่ะ...เอ่อ..."เฟย์อึ้งพลางชี้ไปข้างหลังแก้วซึ่งมีชายร่างกำยำยืนอยู่หน้าประตูร้านของ
ฟางและจองเบ "แก้ว..."โทโมะกระโจนเข้ากอดแก้วด้วยความคิดถึง
 
            "โทโมะไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะ โทโมะแค่ไม่กล้าจะเอ่ยปากว่าชอบแก้วเท่านั้นเอง"
โทโมะยังไม่เลิกกอดทำให้แก้วที่ฉุนผลักจนล้ม 
 
            "นายเลยพูดคำๆนั้นออกมาให้คนที่ชอบนายได้ยินงั้นหรอห๊า!"แก้วพยายามเดินหนีแต่
ถูกโทโมะรั้งไว้ก่อน 
 
            "ไม่ ไม่เลยแก้ว โทโมะคิดว่าจะบอกแก้วทีหลังไง"โทโมะคว้ามือแก้วไว้ "ถ้าแก้วจะให้
โอกาสโทโมะอีกสักครั้งนึง"โทโมะพูดพลางคุกเข่า
 
            "โอกาส...คนอย่างนายยังอยากมีโอกาสอีกงั้นหรอ"คำพูดนั้นทำให้อารมณ์ของแก้วเย็น
ลง "อยากสิ ใครๆก็ต้องการโอกาสทั้งนั้นแหละ จริงมั้ย"โทโมะดึงมือแก้วมากุมก่อนจะคว้าแหวนวง
หนึ่งออกมา
 
            "ขอโอกาสให้คนอย่างผมอีกสักครั้งนึงนะครับ"โทโมะค่อยสวมแหวนให้แก้วโดยที่แก้ว
ก็เต็มใจ "โทโมะ...นี่นายจะขอชั้นแต่งงานอย่างนั้นหรอ"แก้วยิ้มพลางมองโทโมะที่ค่อยๆลุกขึ้นยืน
 
            "แก้วคิดไปถึงไหนกัน โทโมะขอแค่โอกาสนะ"โทโมะยังมีลูกเล่น "คนบ้า!"แก้วตีที่หน้า
อกของชายหนุ่มก่อนที่ชยหนุ่มจะบรรจงจูบลงบนฝ่ามือของแก้วทำให้แก้วขนลุกซู่
 
            "ขอบคุณนะคะ คนดีของแก้ว"แก้วกอดโทโมะพลางกระซิบเบาๆที่ข้างหู "ไม่เป้นไร 
เพื่อคนที่ผมรัก แม้ชีวิตก้ให้ได้"โทโมะใช้สองมือจับหน้าแก้วมาจูบโดยที่แก้วก็เต็มใจยอม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Happy ไปอีกคู่ แต่ป๊อปปี้จะกลับมามั้ยนะ
 
 
 อย่าลืม! เม้น+โหวตค่าาาา