Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 22.41 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 16.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
29) ความรักของเราสองคน (Tomo&Kaew)1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"อ้าว! มากันแล้วหรอ"จองเบพูดติดสำเนียงหนุ่มเกาหลี "แล้วนี่...."จองเบชี้ไปที่เขื่อนด้วย
ความสงสัย "แฟนยัยเฟย์เค้าน่ะ...เค้าจะกลับด้วย"ฟางบอกพลางเดินขึ้นรถไปทำให้ทั้งสองยิ้มเขิน
"แล้วนี่เขื่อนจะไปอยู่ที่ไหนน่ะ"เฟย์ถาม "เขื่อนมีเพื่อนอยู่ที่ไทยบ้างน่ะ มันก็ชวนไปอยู่ด้วย
เดี๋ยวเขื่อนไปอยู่กับมันแล้วกัน"เขื่อนตอบพลางจับมือเฟย์ไม่ปล่อย
"อื้ม...ไว้ว่างๆเรานัดเจอกันแล้วกันเนอะ"เฟย์ยิ้มแล้วมองที่เมือของตัวเองที่ถูกชายหนุ่มกำ
ไว้แน่น "แล้วพวกคุณจะไปทำอะไรกันบ้างหรอ ได้แพลนไว้มั้ย..."เขื่อนถาม
"ฟางว่า...ฟางจะร่วมทำร้านขนมกับพี่จองเบน่ะ มันเป็นความฝันอย่างหนึ่งเลยล่ะ"ฟางยิ้ม
พลางมองหน้าจองเบ "แล้วคุณแก้วล่ะ..เอ่อ.....อ้าว!หลับแล้วหรอ"เขื่อนถามแก้วแต่เห็นว่าแก้ว
หลับไปแล้ว
"แก้วหลับหรอ..."ฟางหันมาดูอย่างสงสัยก่อนจะบรรจงถามเขื่อนถึงบางเรื่อง "เขื่อน...."
ฟางพูดเพียงแผ่วเบา "อะไรหรอ.."เขื่อนชะโงกหน้าออกมาฝั่งที่ฟางนั่ง
"แล้ว...โทโมะล่ะ ไม่ไปด้วยกันหรอ"ฟางพูดถึงสิ่งที่เห็นว่าผิดปกติ "อ๋อ!....ก็...อย่างว่า
นั่นมันคือความฝันไอป๊อปคนเดียว"เขื่อนเปรย
"หมายความว่าไงนะเขื่อน"เฟย์ถามกลับ "ก็ไอโทโมะมันไปอยู๋กับเพื่อนที่เคยเรียนที่ญี่ปุ่น
กับมันน่ะ มันไม่กลับไปหรอก แต่!! อย่าไปบอกคุณแก้วนะ ไอโทโมะมันสั่งไว้น่ะ"เขื่อนบอกอย่าง
ไม่เต็มใจ
"เย็นแล้ว...คุณเขื่อนนอนนี่ก็ได้นะครับ"จองเบบอกเขื่อนที่หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าพะรุงพะรัง
"เอ่อ...ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่อยากรบกวน"เขื่อนว่าพลางทำท่าจะเดินออกจากห้อง
"อื้มมม ไม่ดื้อสิ นอนก็นอน หารถออกไปตอนนี้คงจะยากด้วย นอนนี่เถอะนะ นะๆ"เฟย์
เดินไปควงแขนพลางอ้อน
"เอ่อ..จะดีหรอ แล้วเขื่อนจะนอนไหนล่ะ ห้องมันก็เต็มแล้วนี่"เขื่อนถามพลางวางของลง
"นั่นไง..."เฟย์ชี้ไปที่โซฟารับแขก "หืม..."เขื่อนมองหน้าแต่ก็ต้องยอมอยู่ดี
"ฟางว่าเอาแบบนี้ก็ดีนะคะพี่จองเบ ร้านเล็กๆดูอบอุ่นดี แถมที่ตรงนี้ฟางว่าน่าจะมี
นักศึกษาแล้วก็พนักงานบริษัทผ่านเยอะเหมือนกัน เวลาเย็นหรือพักเที่ยงลูกค้าน่าจะเยอะด้วย"
ฟางแนะ
"อืม...ก้ดีเหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปจ่ายค่าเช่าที่ล่วงหน้า 3 เดือนเลย ส่วนฟางกับน้อง
ก็ไปเลือกอุปกรณ์ โต๊ะ เก้าอี้ พรุ่งนี้แล้วกันนะ"จองเบว่าก่อนจะปิดเอกสารที่ดูกับฟางมานานจนดึก
"ดึกแล้ว..พี่ว่าไปนอนเถอะ คนอื่นๆเค้าก้นอนกันหมดแล้ว เกรงใจไม่อยากเปิดไฟนานๆ
เดี๋ยวเขื่อนเค้านอนไม่หลับ"จองเบจับไหล่ฟางเบาๆ
"พี่จองเบไปนอนก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวฟางกะว่าจะเข้าห้องน้ำก่อน ฝากปิดไฟด้วยนะคะ"
ฟางว่าก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
"ท่าทางจะหนาวน่าดู แล้วทำไมไม่ขอผ้าห่มไว้นะ"เฟย์ที่แอบเอาผ้าห่มมาให้เขื่อนก็
ค่อยๆห่มผ้าให้เพื่อไม่ให้เขื่อนรู้สึกตัว
"แหม! ห่วงเค้าก็ไม่บอก"เขื่อนลืมตาขึ้นมาแล้วดึงเฟย์มาไว้ในอ้อมกอด "นี่ไอบ้า!"
เฟย์ตีแขนเขื่อนก่อนจะลุกขึ้นนั่งดีๆ "นายยังไม่นอนอีกหรอ"เฟย์ดุ
"ก็เขื่อนรู้ไงว่ายังไงเฟย์ก็ต้องออกมาหาเขื่อนอยู่ดี"เขื่อนยิ้มท่าทีมีเลศนัย "จะเอามั้ย
ผ้าห่มเนี่ย! ถ้าไม่เอาจะปล่อยให้หนาวตายไปเย"เขื่อนทำหน้าดุพลางโยนผ้าห่มใส่เขื่อน
"เอาสิ! เอาๆ"เขื่อนยิ้ม "ชั้นไปนอนแล้วดีกว่า ชิ่"เฟย์พูดแต่ถูกเขื่อนรั้งมือไว้จึงหันหน้า
มามองเขื่อนด้วยความสงสัย "ไม่มีกู๊ดไนท์คิสหน่อยหรอ"เขื่อนยิ้มพร้อมกระชากเฟย์มาทำให้เฟย์
เสียหลักปากประกบกับปากของเขื่อนทันที
แอ๊ดดดดดด
ฟางเปิดประตูออกจากห้องน้ำมาพอดีจึงทำให้เฟย์และเขื่อนลุกหนีจากกัน
"สองคนยังไม่นอนกันอีกรึไงเนี่ย ดึกมากแล้วนะ"ฟางเดินออกมาพูด "ใกล้แล้วแหละพี่"
เฟย์ทำหน้าบูด "แล้วเฟย์ออกมาทำอะไรเนี่ย ไหนว่านอนแล้วไง"ฟางถาม
"เอ่อ....อ๋อๆ นี่ไง เฟย์เอาผ้าห่มมาให้เขื่อนน่ะ"เฟย์นั่งลงหยิบผ้าห่มข้างๆเขื่อนทำให้
เขื่อนจับมือเฟย์ไว้เมื่อเผลอ จนเฟย์ต้องรีบตีมือทำให้ฟางสังเกตุได้ถึงความรักของทั้งคู่
"รีบๆไปนอนล่ะ"ฟางพูดก่อนทำท่าเย็นชาเข้าห้องไปก่อนจะปิดประตูแล้วทรุดลงนั่ง
เอาหลังพิงประตูพลางนึกถึงพฤติกรรมที่เฟย์และเขื่อนแสดงให้กันในฐานะคนรัก
"ป๊อปปี้....ชั้นขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ ตะ..แต่ มันไม่มีทางอื่นแล้ว มันไม่มีแล้ว"ฟาง
ปล่อยโฮพลางนึกถึงเรื่องราวที่เค้าและป๊อปปี้มีให้กัน
3 เดือนต่อมา
"เฟย์วันนี้พี่ฟางไม่อยู่นะ จะออกไปข้างนอกกลับมืดเลย ฝากบอกพี่จองเบด้วยนะ"
ฟางตะโกนบอกเฟย์ที่เพิ่งตื่นนอนก่อนจะรีบออกจากคอนโดไปด้วยความคิดถึงบางสิ่ง
คอนโดแห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุงเทพ
"เห้อ!"โทโมะถอนหายใจพลางนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ "เป็นไรอีกวะ อย่าบอกนะว่านึกถึง
เรื่องที่แกเล่าให้ชั้นฟัง"เคนตะเพื่อนของโทโมะถาม
"แน่สิ ชั้นยังไ่ได้บอกรักเค้าเลยนี่หว่า แล้วดันไปพูดแบบนั้นอีกเค้าคงไม่ยกโทษให้ชั้น
แน่ๆ"โทโมะนั่งลงบนโซฟาช้าๆ
"บอกต่อหน้า อะไร..."เคนตะสงสัยในเรื่องที่เค้ายังเล่าไม่หมด "ก็ชั้นดันไปปาก
พล่อยๆเรื่องนั้นต่อหน้าเค้านิ่ เค้าเลยหนีไปทั้งที่ตั้งใจมาดูอาการชั้นน่ะ"โทโมะได้แต่นิ่ง
"ไอโง่เอ๊ย! แกไปพูดอย่างนั้นได้ไงวะ"เคนตะว่า "ชั้นไม่รู้นี่นาว่าเค้ายืนอยู่...ชั้นอาย"
โทโมะปัดพลางนึกถึงสายตาของแก้ว
"นี่มันก็สามเดือนแล้วนะที่ไม่ได้เจอหน้าเค้า..."โทโมะซึมลงทันที "เดี๋ยวๆ ที่แกบอก
ว่าเค้าได้ยินแล้วรีบหนีไปทั้งที่จะมาดูแลแกนี่มันแปลกๆแล้วนะ"เคนตะเริ่มสงสัยจึงเดินมานั่งข้างๆ
"ถ้าคนไม่รักกัน ต่อให้พูดแบบนี้ยังไงๆมันก็ไม่มีทางงอนนิ่ แค่แกบอกว่าเค้าไม่ใช่
สเป็ค แล้วเค้าหนีไป นี่มันงอนด้านเรื่องความรักแน่ๆล่ะชั้นฟันธงได้เลย"เคนตะบอก
"เออ..แกคิดได้ไงวะเพื่อน ชั้นลืมไปเลยว่ะ"โทโมะสนใจในความคำพูดของเคนตะ
"อย่าถามว่าทำไมชั้นคิดได้ ถามว่าทำไมแกคิดไม่ได้ดีกว่า"เคนตะบอก "ขอบใจเพื่อน"โทโมะตบ
ไหล่เคนตะสองทีก่อนจะคว้าเสื้อหนังตัวโปรดออกจากห้องไปทันที
.......................................................
โทโมะจะง้อแก้วได้มั้ยน้ออ แล้วป๊อปปี้จะทำตามคำท้าของหัวหน้าได้รึป่าว ติดตาม
อย่าลืม! เม้น+โหวตด้วยนะค้าา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
