Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 22.41 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 16.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
31) ยังอยู่ที่เดิม (Poppy&Fang) 1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"อะไรกันสองคนนี้!! จะเอายังไงแน่ยะ"ฟางว่าเมื่อกลับมาแก้วก็เล่าเหตุการณ์ดังกล่าวให้ฟัง
"มันก็ธรรมดาแหละครับ"โทโมะพูดก่อนจะโอบรอบไหล่แก้ว "บ้า!"แก้วที่เขินอายก็ตีโทโมะทันที
"แล้วป๊อปไม่กลับมาบ้างหรอครับ รับรางวัลก็แค่วันเดียวนิ่"โทโมะถามโดยที่ไม่รู้เรื่อง
"โทโมะ!!"แก้วดุแล้วหยิกที่แขนโทโมะ
"ยังไม่กลับมาหรอกค่ะ แล้วฟางก็ไม่ได้ต้องการให้กลับมาด้วย"ฟางว่าพลางทำหน้าเศร้าลง
"เอ่อ...ถ้าโทโมะพูดอะไรไม่เข้าหูก็ขอโทษด้วยนะฟาง"โทโมะทำหน้าเบ้เมื่อถูกแก้วหยิก
"ไม่เป็นไร ถามได้...อย่างน้อยฟางกับเค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนิ่ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฟางขอ
ตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ทานขนมให้อร่อยล่ะ"ฟางยิ้มภายใต้ความขมขื่นโดยที่ทุกคนก็สังเกตุเห็น
"ฮือออ ฟาง...เธอต้องไม่ร้องไห้นะ เธอต้องเข้มแข็งไว้สิ"ฟางทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ในห้อง
น้ำพลางเก็บเสียงไว้ให้เงียบที่สุด
"ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ แทนหัวใจและคำสัญญาของชั้น ชั้นจะกลับมาหาเธออีกครั้งฟาง..."
"ไม่ฟาง! เธอต้องไม่คิดสิ เธอต้องทำได้"ฟางปลอบตัวเองแล้วนึกถึงเนื้อความในจดหมาย
ที่ป๊อปปี้ทิ้งไว้ให้เธอพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าผืนที่เธอกับลังกอดไว้
"เข้มแข็งฟาง! ต่อไปนี้จะไม่มีผู้ชายชื่อนี้ คนนั้น ในความทรงจำและชีวิต...ของเธออีก"
ฟางลุกขึ้นแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาตัวเองออก "อ๊ะ!"ฟางตกใจเมื่อเขื่อนเปิดประตูห้องน้ำที่
เธอลืมล็อคออกมา
"คุณทำไม่ได้หรอกฟาง!!!"เขื่อนพูดพลางกระชากฟางไปขึ้นรถของเขาทางหลังร้านเพื่อไม่ให้
ผิดสังเกตุแต่ก็ไม่พ้นจองเบที่วุ่นทำขนมสูตรใหม่อยู่ก็เห็น
"เขื่อน...จะพาฟางไปไหนน่ะ เดี๋ยวสิ"จองเบตะโกนตามหลังแต่ถูกเขื่อนผลักจนล้มด้วย
ความฉุน "พี่จองเบ ช่วยฟางด้วย!! ปล่อยชั้นนะ!"ฟางร้องเรียกจองเบที่ล้มจนของระเนระนาด
ก่อนจะถูกเขื่อนกระชากไปขึ้นรถทันที
"ทุกคน!!! ช่วยฟางด้วย เขื่อนโกรธอะไรฟางไม่รู้พาฟางขึ้นรถไปไหนแล้ว เร็วเข้า!!!"
จองเบรีบวิ่งมาบอกทำให้ทุกคนรีบขึ้นรถเพื่อตามเขื่อนไป "เป็นบ้าอะไรของเค้านะ!!!"เฟย์ว่าก่อน
จะรีบวิ่งขึ้นรถไปด้วย
"เขื่อน ปล่อยฟางนะ ปล่อย!!! โอ๊ย!"ฟางสะบัดมือแต่ก้สู้แรงเขื่อนไม่ได้จึงถูกเขื่อนสะบัด
จนล้มลง ทำให้ฟางมองไปรอบๆก็เห็นเพียงโรงยิมร้างซึ่งจากสภาพแล้วฟางคาดว่าคงไม่ได้ถูกใช้
มาแสนนาน ทุกๆจุดจึงเต็มไปด้วยฝุ่น
"เขื่อน!! นายจะทำอะไรพี่ฟางน่ะ หยุดทำอะไรบ้าๆเดี๋ยวนี้นะ"เฟย์และคนอื่นๆวิ่งตามมา
ทันที "เฟย์!! ขอเขื่อนเคลียร์กับพี่สาวของเธอก่อนนะ เขื่อนสัญญาจะไม่ทำอะไรรุนแรงเด็ดขาด"
เขื่อนพูดแล้วปิดประตูล็อคทันที
"เดี๋ยวสิ! คุณจะปิดทำไม โอ๊ย!"ฟางจะวิ่งมาปิดประตูแต่ถูกเขื่อนผลักจล้มลงอีก "คุณเป็น
บ้าอะไรเนี่ย พาชั้นมาที่นี่ทำไม หลบไปนะ!!"ฟางพยายามดันเขื่อนออก
"คุณน่ะสิบ้า!! คุณเป็นคนยังไงกันแน่นะคุณฟาง คุณกล้าปฏิเสธใจตัวเองได้ยังไง!!"เขื่อน
ว่า "นี่! ชั้นไปปฏิเสธใจตัวเองยังไง ห๊า!"ฟางว่าแต่เขื่อนไม่ตอบ
"คุณช่วยเอาเวลามาอบรมชั้น...ไปดูแลน้องสาวของชั้นที่คุณรักดีกว่านะเขื่อน"ฟางตะโกน
ใส่ "ดูแลแฟนน่ะ ผมให้มาตลอดแล้ว แต่ตอนนี้ผมคงต้องสละเวลาเล็กๆน้อยๆ มาดูแลหัวใจเพื่อน
ผมก่อนแล้วมั้ง"เขื่อนพูด
"อะไร หัวใจอะไรของคุณ คุณมันบ้ามากเลยรู้มั้ย!!"ฟางสบตาอันแข็งกร้าวของเขื่อนที่ไม่
เคยเป็นมาก่อนเลยตั้งแต่รู้จักกันมา "แล้วที่ผมบ้าเพราะใครล่ะ เพราะคุณไม่ใช่หรอที่มาทำร้ายจิต
ใจเพื่อนผมน่ะ"เขื่อนตะคอกอย่างรุนแรง
"ชั้นไปทำอะไร ตอนไหน"ฟางพูดเบาลงพลางน้ำตาไหลด้วยความกลัวแต่ก็ไร้ความสงสาร
จากเขื่อน
"ทำไรหรอ...คิดดีๆสิครับ"เขื่อนเดินวนรอบฟางแล้วพูดออกมาแต่ก็ไร้คำตอบจากฟาง
"นึกไม่ออกหรอ ต้องให้ผมเล่างั้นสินะ"เขื่อนกระซิบข้างหูฟางจากด้านหลังทำให้ฟางรีบทำใจดีสู้
เสือ หันไปสบตาเขื่อนทันที
"คุณไม่รู้หรอ...วันที่คุณบอกเลิกไอป๊อป ผมที่เศร้าอยู่ก็ต้องเศร้าไปใหญ่เพราะอะไรน่ะ
หรอ...เพราะคุณไง!! ผมต้องทนเห็นสภาพเพื่อนที่เศร้าจนไม่ยอมพูดจา ไม่ยอมนอน เอาแต่นั่ง
เหม่อลอย แสดงออกถึงความรู้สึกเพียงแค่...น้ำตาไง"เขื่อหยุดพูดไปชั่วขณะทำให้ฟางใจอ่อนลง
เธอไม่มีคำว่าเข้มแข็งในสมองแล้วตอนนี้
"แล้วคุณไม่รู้หรอ...วันก่อนที่จะต้องไปญี่ปุ่น มันต้องชวนผมระหกระเหินไปหาซื้อผ้าบ้าๆ
นั่น โดยที่ผมไม่เต็มใจสักนิด"เขื่อนพูดพลางใช้สายตาชี้ไปทางผ้าเช็ดหน้าที่เหน็บอยู่ในกระเป๋า
กระโปรงของฟาง
"มันตามหาทุกที่ จนมาเจอมัน ผืนนี้ ที่ไอป๊อปเองคิดว่าคุณคงจะชอบมัน แล้วยังไงต่อล่ะ
ความพยายามมันไม่มีที่สิ้นสุด ยังคงต้องไปนั่งรอให้เค้าสลักไอตัวอักษรนั่นลงบนผ้าเช็ดหน้าผืนนี้
อีก ไหนจะต้องกลับมาเขียนจดหมายถึงคุณ แล้วยังต้องไปตามหาป้าคนที่เคยเจอกันในวันที่คุณ
และมันงอนกันอยู่ เพื่อใครล่ะฟาง..."เขื่อนบอกก่อนจะเริ่มพูดเรื่องต่อไป
"และคุณเชื่อมั้ย...ทุกๆวัน คุณกับมันมีความสุขเรื่องอะไรกันบ้าง มันก็มานั่งเล่าให้ผมฟัง
ทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นวันที่คุณตกลงรับรักมัน วันที่คุณไปเที่ยวกับมันที่สถานที่แห่งความทรงจำอะไร
นั่น วันนั้นมันบอกผมว่ามันมีความสุขที่สุดเพราะเป็นวันที่คุณบอกรักมันไงฟาง"เขื่อนไม่หยุดแม้
ฟางจะร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆก็ตาม
"แล้วคุณยังไม่รู้อีกใช่มั้ย...วันที่จะต้องกลับญี่ปุ่นน่ะ ขนาดผมเองี่รอคุณเฟย์โดยไม่สนใจ
อะไรเลย ก็ยังรู้สึกได้...ว่าไอป๊อปเองก็รอคนที่มันรัก...นั่นก้คือ...คุณ"เขื่อนพูดทำให้ฟางผลักจน
ล้มแล้วปิดหูตัวเองไว้
"พอแล้ว! พอ! ชั้นไม่อยากฟัง พอ!!!!"ฟางตวาดราวกับหวาดกลัวอะไรสักอย่างทำให้คน
ข้างนอกที่แอบฟังตลอดต้องเริ่มห้าม
"เขื่อนพอเถอะ! พอ! เฟย์ขอล่ะ"เฟย์ร้องขึ้นเมื่อสถานการณ์เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"พอ! ชั้นไม่อยากฟังแล้ว! หยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุด!!!"ฟางเอามือปิดหูตัวเองไว้ทำให้เขื่อน
ต้องรีบคว้ามือฟางออกเพื่อไม่ให้ปิดหูแล้วต้องฟังสิ่งที่เค้าจะพูด
"ฟัง! คุณต้องฟัง ฟังในสิ่งที่คุณทำกับคนที่รักคุณที่สุด มันเจ็บปวดใช่มั้ยฟาง แต่เนี้ย! มัน
ก็ไม่ได้เศษเสี้ยวของไอป๊อปเลย"เขื่อนมองตาโต
"คุณรู้รึยังล่ะ!! ว่าไอป๊อปมันรักคุณแค่ไหน แล้วนี่น่ะหรอ นี่หรอ!! สิ่งที่คุณตอบแทนมัน
คุณตอบแทนมันด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่มีวันสิ้นสุด!!!"เขื่อนตะคอก
"พอแล้ว พอ..."ฟางสงบลงเล็กน้อยแต่ร้องไห้หนักกว่าเดิม "มันเจ็บใช่มั้ยล่ะฟาง คุณน่ะ
ควรจะต้องเจ็บกว่านี้ด้วยซ้ำ คุณมันคือผู้หญิงคนแรก ที่ทำให้ไอป๊อปเสียน้ำตาได้ คุณควรจะเจ็บ
มากกว่าเพื่อนผมได้ยินมั้ย!!"เขื่อนตะคอกทำให้ฟางสะบัดมือจนหลุด
"แล้วไงล่ะ...คุณคิดหรอ ว่าทุกวันนี้ชั้นไม่เจ็บ ไม่เสียน้ำตา คุณรู้มั้ยกว่าชั้นจะพูดคำนั้น
ออกไป ชั้นคิดมากี่เดือน ชั้นต้องไปปรึกษากับแม้กระทั่งวิญญาณของพี่โฟร์ เพราะอะไร เพราะชั้น
ไม่ได้อยากให้เพื่อนคุณมีความสุขกับความฝันที่แท้จริงสินะ"ฟางปล่อยโฮออกมาพลางระบาย
ความในใจ
"หรอ! คุณคิดว่าความสุขของเพื่อนผมมันคือความฝันงั้นหรอ แล้วคุณไม่คิดบ้างรึไงว่า
ความสุขของเพื่อนผมมันก็คือการได้อยู่ข้างๆคุณ ไม่ว่าจะทุกข์ จะสุข คุณคงคิดได้แต่เรื่องอย่างนั้น
สินะ ถึงได้ทำกับเพื่อนผมแบบนี้"เขื่อนว่าทำให้ฟางซึมลง
"แล้วคุณจะให้ชั้นทำยังไง จะให้ชั้นไปตามเค้ากลับมางั้นหรอ ป่านนี้เค้าคงมีความสุขกับ
คนใหม่ไปแล้วแหละ มันสายไปแล้วคุณได้ยินมั้ย มันสายไปแล้ว!!!"ฟางทรุดนั่งลงพลางตวาด
"คำว่าสายมันไม่มีสำหรับคนที่คิดว่าพรุ่งนี้ยังคงมีเสมอหรอกนะ คุณไม่ต้องถึงกับไปตาม
มันกลับมาหรอก เพียงแค่คุณคิดใหม่ คิดตามส่วนลึกๆของหัวใจ อย่าใช้สมอง แล้วจงรู้ไว้ว่าตราบ
ใดที่คำสัญญายังไม่เป็นจริง คุณห้ามคิดอีกว่าไม่มีคนๆนั้นในความทรงจำของคุณอีก เลิกคิดซะนะ
ว่าคุณจะไม่คิด ไม่รู้สึก เพราะถ้าคุณยังทำแบบนั้นอีก นั่นแหละมันเรียกว่าสายเกินไป"เขื่อนพูด
ก่อนจะรีบเดินออกไปปล่อยให้ฟางนั่งร้องไห้ภายใต้ความมืดมิด
"เขื่อน ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงกับพี่ฟางใช่มั้ย"เฟย์รีบมาจับมือเขื่อนพร้อมถามไถ่ "เขื่อน
เป็นคนรักษาสัญญานะ แต่ตอนนี้เฟย์ต้องไปรักษหัวใจพี่ของเฟย์ก่อน ไปโทโมะ"เขื่อนปล่อยมือ
เฟย์แล้วเดินไปตบไหล่โทโมะเพื่อเรียกให้กลับไปที่คอนโด
"พี่ฟาง ไม่เป้นอะไรใช่มั้ย"แก้วเดินไปสำรวจเนื้อตัวของฟางก่อนจะกอดปลอบพี่สาว
"แก้ว เฟย์..."ฟางจับไปหน้าของน้องสาวก่อนจะดึงตัวมากอด
"พี่ผิดอีกแล้ว...พี่ทำผิดอีกแล้ว ฮืออ"ฟางกอดน้องสาวพลางโทษตัวเอง "ไม่เป็นไรนะพี่
ฟาง พี่แค่ทำตามที่เขื่อนบอกก็พอ มันก้คงไม่มีผิดหรือสายไปหรอก"เฟย์ปลอบพลางมองเขื่อน
และโทโมะที่ก้าวเดินหายไปในความมืด
เขื่อนมาโม้เม้นนี้แล้วฟางจะคิดยังไงนะ
อย่าลืม! เม้น+โหวตค่าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
