Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

 

 

 

 

 

 

         "เอ่อ...ป้าคะ บ้านหลังนี้ยังมีคนอยู่มั้ยคะ"ฟางเดินสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่มาที่หน้าบ้านก็

พบกับป้าที่กวาดถนนคนเก่าที่เคยแก้วเคยฝากจดหมายถึงฟางไว้กับเขา

 

         "อ้าว! แม่หนูเองนั่นเอง เอ่อ...บ้านนี้เค้าไม่มีใครอยู่แล้ว ว่าแต่หนูไม่กลับมาอยู่หรอจ๊ะ"ป้า

ยังคงถามแบบร่าเริงโดยไม่ได้มองฟางที่เศร้าลง

 

         "ไม่หรอกค่ะ มันไม่ใช้บ้านของฟาง ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอไปเก็บของส่วนตัวก่อนนะ"

"เอ้อ..."ป้านึกบางอย่างออก 

 

         "มีผู้ชายที่เคยอยู่บ้านนี้กับพวกหนูน่ะ เค้าฝากจดหมายกับของไว้ให้ หนูรอป้าแปปนึงนะ 

เดี๋ยวป้าไปเอามาให้"ป้าพูดพลางวิ่งช้าๆไป "ฝากหรอ..."คำๆนี้ทำให้ฟางนึกถึงป๊อปปี้จึงพยายาม

ยืนรอเกือบ 10 นาที

 

 

         "มาแล้วๆ รอนานมั้ย อ่ะ!"ป้ายื่นกล่องบางอย่างพร้อมกับจดหมายให้ฟาง "ไม่นานค่ะ 

ขอบคุณป้ามากนะคะ"ฟางพูดพลางไหว้อย่างสวยงาม

 

         "เดี๋ยวๆ หนุ่มคนนั้นเค้าฝากป้าพูดอะไรกับหนูด้วยนะ"ป้ายิ้มให้อย่างเป็นมิตรทำให้ฟาง

สนใจมาก "ถ้าจำไม่ผิดเค้าน่าจะพูดว่า...เอ่อ...ชั้นรู้อยู่แล้วว่ายังไงเธอก็ต้องกลับมา"ป้าพูดก่อน

จะเดินไปช้าๆทำให้ฟางที่นิ่งอึ้งจึงรีบเดินเข้าบ้านไปทันที 

 

 

 

 

          "โห! นี่ไม่คิดจะขนอะไรออกเลยหรอเนี่ย ฝุ่นเขรอะเชียว"ฟางเดินใช้มือลูบเฟอร์นิเจอร์

ต่างๆที่เต็มไปด้วยฝุ่นอันช่วยให้คิดถึงความทรงจำเก่าๆในสถานที่แห่งนี้

 

          "นายไปนานร่วม 3 เดือน จะจำที่นี่ได้มั้ยนะป๊อปปี้..."ฟางเริ่มน้ำตาเอ่อ ก่อนจะบรรจงฝี

เท้ารีบเดินขึ้นชั้นบนที่ห้องเก่าของเธอทันทีพลางปาดน้ำตาทิ้งไป

 

 

 

 

                  ครื้ดดดดด

             ฟางเปิดลิ้นชักเก็บของของเธอออกมาช้าๆก่อนจะหยิบเอากล่องสำคัญที่ลืมไว้มาลูบที่

ฝากล่องเบาๆพร้อมระลึกถึงตอนที่ป๊อปปี้เข้าไปเอากล่องใบนี้ให้เธอโดยไม่เกรงกลัวไฟ

 

 

        "ขอบคุณนะ..."ฟางน้ำตาไหลอีกครั้งก่อนจะค่อยเปิดฝาออกแล้ววงไว้ข้างตัวพร้อมกับหยิบ

ของชิ้นแรกเป็นรูปของเธอและจองเบที่มีรอยไหม้นิดหน่อยตรงปลายๆ ก่อนจะวางไว้แล้วหยิบปืน

ขึ้นมาแทนที่

        

 

        "เอาคินไปเลยปืนนายน่ะ"ฟางยื่นปืนคืนชายหนุ่ม "เก็บเอาไว้เป็นความทรงจำเถอะ ว่าเธอ

เคยบรรลุความกลัวได้"ชายหนุ่มยื่นปืนคืนฟางแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม 

 

        "ดูสิ เธอยิงไปหลายรายเลยล่ะ"ชายหนุ่มชี้ให้ฟางดู "ไม่เอาชั้นกลัว"ฟางเบือนหน้าหนี

 

         

        "ฮ่าๆๆ"ฟางหัวเราะออกมาทั้งน้ำเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เก่าๆก่อนจะเหลือบไปมองกล่องและ

จดหมายที่มีคนฝากไว้ให้เธอ

 

 

 

        "To fang

         ชั้นรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องกลับมาที่นี่ ชั้นรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องไม่ลืมมัน ที่ๆเธอกับชั้นเคยมีความ

ทรงจำด้วยครั้งแรก และที่สำคัญ...ชั้นรู้อยู่แล้วล่ะว่าเธอแกล้งทำเป็นขอเลิกกับชั้นเพื่อที่จะให้ชั้น

ไปทำตามความฝัน แล้วล้มเลิกความคิดที่จะจับปลาสองมือเพราะเธอเองก็คิดว่าชั้นไม่มีวันจับปลา

สองมือได้อย่างที่ว่า แต่เธอคิดผิดแล้วล่ะ

 

         ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ แทนด้วยหัวใจแล้วคำสัญญาของชั้น ชั้นจะกลับมาหาเธออีกครั้งฟาง...

 

                                                                                               From poppy"

 

          ฟางบรรจงอ่านเนื้อความในจดหมายซึ่งทำให้เธอร้องไห้หนักด้วยความซึ้งใจก่อนจะรีบ

คว้ากล่องสี่เหลี่ยมสีชมพูออกมาเปิดก็พบว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูแบบที่เธอชอบพร้อมปักคำว่า

"promise" เธอจึงรีบกอดมันไว้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            "แหมๆ รักมันมากสินะน้ำหอมขวดเนี้ย เห็นเอามานั่งข้างๆทุกวันเลยน้าา"เฟย์ล้อพลาง

มองไปที่แก้วที่ถือน้ำหอมที่โทโมะให้หมุนไปๆมาๆ

 

            "รักมันก็รักนะ...แต่เจ้าของที่แท้จริงของมันก็ไม่เคยเห็นชันอยู๋ในสายตาอยู่แล้วนิ่ มีไปก็

ก็ไร้ประโยชน์"แก้วกระแทกขวดน้ำหอมลงบนโต๊ะอย่างรุนแรงพลางเผลอปากบอกรักโทโมะไป

 

            "อ่ะ...เอ่อ..."เฟย์อึ้งพลางชี้ไปข้างหลังแก้วซึ่งมีชายร่างกำยำยืนอยู่หน้าประตูร้านของ

ฟางและจองเบ "แก้ว..."โทโมะกระโจนเข้ากอดแก้วด้วยความคิดถึง

 

            "โทโมะไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะ โทโมะแค่ไม่กล้าจะเอ่ยปากว่าชอบแก้วเท่านั้นเอง"

โทโมะยังไม่เลิกกอดทำให้แก้วที่ฉุนผลักจนล้ม 

 

            "นายเลยพูดคำๆนั้นออกมาให้คนที่ชอบนายได้ยินงั้นหรอห๊า!"แก้วพยายามเดินหนีแต่

ถูกโทโมะรั้งไว้ก่อน 

 

            "ไม่ ไม่เลยแก้ว โทโมะคิดว่าจะบอกแก้วทีหลังไง"โทโมะคว้ามือแก้วไว้ "ถ้าแก้วจะให้

โอกาสโทโมะอีกสักครั้งนึง"โทโมะพูดพลางคุกเข่า

 

            "โอกาส...คนอย่างนายยังอยากมีโอกาสอีกงั้นหรอ"คำพูดนั้นทำให้อารมณ์ของแก้วเย็น

ลง "อยากสิ ใครๆก็ต้องการโอกาสทั้งนั้นแหละ จริงมั้ย"โทโมะดึงมือแก้วมากุมก่อนจะคว้าแหวนวง

หนึ่งออกมา

 

            "ขอโอกาสให้คนอย่างผมอีกสักครั้งนึงนะครับ"โทโมะค่อยสวมแหวนให้แก้วโดยที่แก้ว

ก็เต็มใจ "โทโมะ...นี่นายจะขอชั้นแต่งงานอย่างนั้นหรอ"แก้วยิ้มพลางมองโทโมะที่ค่อยๆลุกขึ้นยืน

 

            "แก้วคิดไปถึงไหนกัน โทโมะขอแค่โอกาสนะ"โทโมะยังมีลูกเล่น "คนบ้า!"แก้วตีที่หน้า

อกของชายหนุ่มก่อนที่ชยหนุ่มจะบรรจงจูบลงบนฝ่ามือของแก้วทำให้แก้วขนลุกซู่

 

            "ขอบคุณนะคะ คนดีของแก้ว"แก้วกอดโทโมะพลางกระซิบเบาๆที่ข้างหู "ไม่เป้นไร 

เพื่อคนที่ผมรัก แม้ชีวิตก้ให้ได้"โทโมะใช้สองมือจับหน้าแก้วมาจูบโดยที่แก้วก็เต็มใจยอม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Happy ไปอีกคู่ แต่ป๊อปปี้จะกลับมามั้ยนะ

 

 

 อย่าลืม! เม้น+โหวตค่าาาา