เหมือนจะรัก

ความเงียบในตอนนี้เป็นบรรยากาศที่ผมไม่ชอบเอาชะเลย...มันอึดอัด...ทั้ง ๆ ที่มีเรื่องมากมายอยากพูดอยากคุย...แต่มันพูดไม่ออก...
"พี่ไวท์...กัปอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม...ได้ไหม"
"กลับมาเป็นแบบเดิม....แบบไหน...แบบที่พี่เป็นอยู่...หรือแบบที่กัปเป็นอยู่?"
"พี่...ผมกับอ้อมเราไม่มีอะไรกันเลยนะ...ผมคิดกับอ้อมแบบเพื่อน..แบบน้องสาว...และไม่มีวันที่ผมจะให้อ้อมมาแทนที่พี่หรอก" ใบหน้าที่นิ่งเฉยของพี่ไวท์ทำให้ผม...ทำตัวไม่ถูก...ยิ่งเจอคำถามที่ไม่อยากตอบ...มันก็ยิ่งสับสน
"กัป...เรื่องของเรามันจบไปตั้งนานแล้ว...ตอนนี้ทุกอย่างก็อยุ่ในที่ที่มันควรอยู่...กัปเองก็มีความสุขกับมันไม่ใช่เหรอ...อย่าให้เรื่องไร้สาระที่มันไม่มีค่าแบบนี้...ทำให้อ้อมต้องเสียใจเลยนะ..อ้อมเค้าไม่ผิด..."
ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยอะไร...
" กัป....มาเยี่ยมพี่ไวท์ไม่บอกอ้อมเลยนะค่ะ..." เสียงอ้อมถามผมเมื่อหยุดตรงหน้า...พร้อมกับมือที่เกี่ยวแขนผมเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ...
"พี่ไวท์เป็นยังไงบ้างค่ะ...นี่ถ้าอ้อมไม่โทรไปสั่งเค้กคงไม่รู้ว่าพี่ไวท์อยุ่โรงพยาบาล.."
"อ่อ...พี่ก็ไม่เป็นไรมากหรอก...ค่อยยังชั่วมากแล้วเดี๋ยวสักสองวันก็ออกแล้ว...ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะ"
"งั้นอ้อมขอให้หายเร็ว ๆ นะค่ะ...กัปวันนี้กัปบอกว่าจะพาอ้อมไปซื้อขเตีรยมจัดงานขอบคุณลูกค้าไงค่ะ...ลืมแล้วเหรอ?" 
"ผมลอบมองหน้าที่ไวท์ที่ตอนนี้เรียบเฉย...ไม่มีแววของความเสียใจ...ผิดหวังหรือหวงผมแม้แต่น้อย...แตถ้าหากปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ผมคงต้องเสียพี่ไวท์ไปอีก...ซึ่งผมจะไม่มีวันยอมให้มันซ้ำรอยเดิมแน่นอน...
"อ้าว!! พี่กัป..มาเยี่ยมพี่ไวท์ก็ไม่บอก...โอ๊ตรอตั้งนาน...." เสียงโอ๊ตเหมือนแสงสว่างที่ส่องทางให้ผมพบทางออกจริง ๆ 
"โอ๊ตว่างใช่ป่ะ...ไปเป็นเพื่อ้อมซื้อของจัดงานขอบคุณลูกค้าหน่อยสิ..." ผมกระชิบถามโอ๊ตเมื่อมีโอกาสอยู่กันสองคน...
"จะดีเหรอพี่...อ้อมเค้าจะยอมเหรอ...."
" เอาน่า...เดี๋ยวพี่จัดการเอง...ช่วยพี่หน่อยนะ"
"ก็ได้...แล้มผมต้องทำไงอ่ะ"
ผมบอกแผนของผมให้โอ๊ตฟัง ... ซึ่งโอ๊ตก็ดูจะะเห็นด้วย...เพราะผมดูออกว่าโอ๊ตสนใจอ้อมอยู่...
"อ้อม...คือกัปมีงานด่วนอะ...วันนี้ทั้งวันด้วย...ยังไงอ้อมไปกับโอ๊ตก่อนได้ไหม...แล้วเดี๋ยวช่วงเย็นกัปเคลียร์งานเสร์จแล้วจะตามไปเลย..นะครับ"
"อ้าว!!! มีงานด่วนเหรอค่ะ...งั้น...อ้อมไปคนเดียวก็ได้ค่ะ...รบกวนคุณโอ๊ตเปล่า ๆ"
"ไม่รบกวนเลยครับ...ผมว่างอยู่พอดี...ยินดีครับ"
หลังจากอ้อมออกไปแล้ว...
"เราต้องคุยกันนะพี่...ผมไม่อยากให้มันค้างคาอีกแล้ว..."
"พี่ไม่มีอะไรจะคุย...บอกแล้วไงว่า...กัปไม่ควรทำแบบนี้...ไม่ควร..."
คำพูดของผมถูกกดทับด้วยฝีปากของคนตรงหน้า...ผมพยายามพลักออกแต่...ไม่ได้ผล...มือกัปที่วางอยู่บนหน้าท้องทำให้ผมเกร็งจน...
"โอ๊ย!!..."
"พี่ไวท์!!...ปวดแผลเหรอ..กัปไม่ได้ตั้งใจ...ขอโทษนะ"
"กัป...ปล่อยพี่เถอะ...อย่าทำให้พี่ต้องลำบากใจเลยนะ...แค่นี้พี่ก็รู้สึกแย่...จนนึกสมเพศตัวเอง"
"พี่.....กัปจะเคลียทุกอย่าง...เรื่องอ้อมถ้าพี่ต้องการความชัดเจน...วันอาทิตย์ที่ร้านอ้อม...ผมจะคุยเรื่องนี้กับอ้อม...แต่พี่ต้องไปกับผมนะ..."
"ได้...แต่กัปต้องสัญญานะว่าถ้าอ้อมไม่โอเค...กัปต้องไม่ทำให้อ้อมเสียใจ..."
"ได้...ผมสัญญา"
จบตอนแล้ว....ยังไงมาลุ้นกันต่อนะค่ะ...