เหมือนจะรัก

...วันอาทิตย์...

"อ้าว!กัปมาคนแรกเลยนะเนี่ย...อ้อมดีใจจัง...อ่อ...แล้วนี่...พี่ไวท์..." ใบหน้าที่ค่อย ๆ ซีดลงไปของออ้อมทำให้ผมรู้สึกผิด....ผมจะจึงกระชับมือพี่ไวท์เพื่อขอกำลังใจ...

"อ้อม...กัปขอโทษนะ...กัปไม่ได้คิดแบบนั้นกับอ้อม...อ้อมดีเกินไป...และกัปก็..."

"ดีเกินไป!!...หรือกัปไม่เคยรักอ้อมเลย...ไม่รักแล้วมาให้ความหวังอ้อมทำไม...ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอ้อมรักกัป...แต่กัปก็ยังทำแบบนี้...ไหนบอกว่าจะสร้างอนาคตด้วยกัน.....กัปเคยบอกว่าอ้อมคือคนสำคัญ....." อ้อมสะอื้นร้องไห้จนตัวโยง...ผมหันไปมองหน้าพี่ไวท์ พบว่าพี่ไวท์เองก็เสียใจ...และพยายามดึงมือที่ผมจับออกแต่ผมรั้งมันไว้...จนกระทั่ง..

"ได้ในเมื่อกัปไม่รักอ้อม...อ้อมก็จะทำให้กัปรู้ว่า...ความเสียใจเมื่อเสียของรักไป...มันเป็นยังไง" อ้อมร้องบอกผมด้วยอารณ์โกรธ...ใบหน้าที่เหี้ยมโหดของออ้อมฉายชัดถึงความแค้น...ที่มีต่อผมจนผมกลัวว่า...

"หึ...หึ...." ความรักจอมปลอมที่กัปมีให้ฉันมันช่างน่าสมเพศสิ้นดี...ความรู้สึกรัก  ห่วงหา ที่เคยเกิดขึ้น...มันมากพอที่จะแปลเป็นความเกลียดชัง...ในเมื่อรักแล้วไม่ได้รักตอบ....ก็คงต้องทำลายรักให้มันแหลก...คงจะสะใจดี..ฉันตัดสินใจกระชากแขนพี่ไวท์พร้อมกับลากเข้ามาใกล้ ๆ กับสระน้ำ...

"อ่้อม!!.. อย่าทำแบบนี้เลยนะ...กัปขอร้อง...พี่ไวท์ไม่รู้เรื่องด้วยเลย...อย่าทำร้ายเค้าเลยนะ..."  ภาพที่อ้อมกระชากพี่ไวท์ไปใกล้ ๆ สระน้ำนั้นทำให้ผมพอจะเดาออกว่าอ้อมคิดจะทำอะไร...

" กัปมาขอร้องอ้อนวอน อ้อมตอนนี้มันก็สายไปแล้ว... เพราะความรักที่อ้อมมีให้กัปมันมากพอที่จะทำให้อ้อมเกลียด...และตัวต้นเหตุมันก็คือคนคนนี้!!!" อ้อมพูดพร้อมกับบอกลูกน้องให้ต่อยลงไปที่ท้องของพี่ไวท์อย่างแรงหลายครั้ง....จนพี่ไวท์ทรุดลง ....เนื่องจากแผลยังไม่หายดี...

"โอ๊ย!!!.." 

"พี่ไวท์!!!  อ้อม...ให้กัปทำอะไรก็ได้กัปยอม ยอมทุกอย่าง..."  

"ยอมทุกอย่าง?..ได้ค่ะ...แต่ต้องหลังจากที่ไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั้นตาย!!!" อ้อมสั่งให้ลูกน้องจับพี่ไวท์ถ่วงน้ำ ด้วยการกดลงใต้สระ...

"ไม่นะ..พี่ไวท์!!!" ภาพที่พี่ไวท์พยายามขัดขืน....จนกระทั่งจมหายไปต่อหน้าต่อตาผม...ทำให้ผมแทบจะขาดใจ...

"ไงค่ะ....รู้รึยังว่า...การสูญเสียของรักมันเป็นยังไง...แต่กัปคงจะโชคร้ายหน่อยตรงที่ต้องจากกันตลอดกาล 555555" เสียงตะโกนที่บ้าคลั่งของอ้อม บ่งบอกว่าอ้อมเสียสติไปแล้ว...

"หยุดนะนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ...มอบตัวชะ..." เสียงเจ้าหน้าที่ตำรวจร้องตะโกน...ทำให้ผมได้สติ  รีบวิ่งและกระโดดลงไปในสระเพื่อ...งมหาตัวพี่ไวท์...

"พี่ไวท์!! ...พี่ต้องไม่เป็นอะไรนะ..." ผมตบใบหน้าพี่ไวท์เบา ๆ เพื่อกระตุ้นแต่...ใบหน้าที่ซีดเชียวร่างที่แน่นิ่งเหมือนไร้ชีวิตแบบนั้น......ทำให้ผมไม่กล้าคิดคำตอบ...

ณ..โรงพยาบาล

"คนไข้หมดสติก่อนจะถึงและสำลักน้ำไปมาก....ทำให้สมองขาดออกซิเจน...และแผลเดิมที่ปริกออกคงต้องเย็บใหม่แต่ตอนนี้....คงต้องรอดูอาการสักระยะก่อน..."

"ขอบคุณครับ"

" กัป...กูว่ามึงไปพักเถอะ...ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...หาอะไรลงท้องหน่อยแล้วค่อยมา...โอเค" เสียงเงินเอ่ยบอกผม...

"แต่..."

"ไปเถอะ...ไม่ต่องห่วงถ้ามีอะไรกูโทรบอกมึงเลย"

ท่าทางจริงจังของเงินทำให้ผมต้องยอม...คงมีแต่...พี่กัสเท่านั้นที่...เอาแต่เงียบ...ไม่พูด....   ไม่คุย...ไม่มองผมเลย...ผมรู้ดีว่าเพราะอะไร...

กัป...กูมีเรื่องจะคุยกับมึง...เจอกันด้านล่างหน้าเคาร์เตอร์.. ข้อความที่พี่กัสส่งมาทางไลน์ ...ผมกลัวเหลือเกินว่าพี่กัสจะขัดขวางผมเหมือนครั้งก่อน...

" พี่กัส..มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ"

"กู...ขอโทษมึงสำหรับทุกอย่าง...ขอโทษที่ขัดขวางความรักของมึง...แต่มึงต้องเข้าใจกูนะ...พี่ไวท์เป็นคนที่กูรัก...กูก็อยากจะให้เค้าเจอคนดี ๆ ...ถ้ามึงสามารถทำให้พี่ไวท์มีความสุขได้...กูยอม..."

"ขอบคุณมากครับพี่กัส...ขอบคุณ"

"เออ..มึงปล่อยกูได้แล้ว...ไม่ต้องกอด.."

ผมคิดทบทวนเรื่องทุกอย่างมาตั้งแต่ต้น...ความรักของกัปมีอุปวรรคมากมาย...แต่ทุกครั้ง กัปและพี่ไวท์ก็ต้องกลับมาพบกันอีก...ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน    เวลามักจะเหวี่ยงคนที่เป็นเจ้าของหัวใจมาพบกันเสมอ...ผมเข้าใจเพราะความรักของผมกับเงินก็ไม่ได้แตกต่างกันเลย...     ยิ่งห่างกันเราก็ยิ่งรู้ใจตัวเองมากขึ้น...ผมคงต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมัน...

จบตอนแล้วค่ะ...ใกล้จะจบเต็มที่แล้ว...ขอบคูรที่ติดตามอ่านกันนะค่ะ อาจจะไม่สนุกมากมายแต่ก็จะพยายามให้ดีขึ้นในเรื่อง ต่อ ๆ ไปนะค่ะ หากใครอยากพูดคุยก็ส่งเมล์ มาคุยกันได้นะค่ะ aobchada@gmail.com แล้วพบกันในตอนจบนะค่ะ ^^