เหมือนจะรัก

เมื่อคืนผมเอาเค้กไปส่งที่ร้านก่อนเวลา.... เนื่องจากไม่อยากให้เงินเฝ้าพี่ไวท์คนเดียว ....จึงโทรไปเลื่อนกับเจ้าของร้านว่าขอส่งเค้กก่อนกำหนดไ้ด้รึเปล่า..ซึ่งทางร้านก็ยินดี...แต่เมื่อผมไปถึงร้านพบว่าทางร้านมีปัญหาเรื่องท่อน้ำ...ผมจึงอาสาช่วยช่อมให้...จนเวลาล่วงเลยไปนานพอสมควร...ทางร้านจึงให้ผมค้างที่นั้น...พอรุ่งเช้าก็ขอตัวกลับร้าน...แต่ดันลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง...ผมจึงโทรไปบอกว่าผมจะกลับเข้าไปเอาในช่วงบ่าย...แต่ทางร้านบอกว่าส่งพนักงานมาคืนให้แล้ว ซึ่งตอนนี้กำลังเดินทางมา...ผมจึงได้แต่นั่งรอ...จนกระทั่ง

"นี่ค่ะโทรศัพย์ที่พี่กัสลืมไว้...อ่อ...เมื้อเช้ามีคนโทรมาด้วยนะค่ะ...แต่อยู่ก็วางสายไปชะงั้น"

"ครับ...ยังไงขอบใจน้องมาก...งั้นเข้ามาดื่มอะไรในร้านสักหน้อยไหม?.." แต่ด้วยความที่น้องเค้าเดินทางมาไกล...ผมจึงต้องทำหน้าที่รับแขก...อย่างน้อยเค้าก็เป็นลูกค้า...

"ไม่เป็นไรค่ะ...โอกาสหน้าดีกว่า...พอดีต้องไปทำธุระนะค่ะ"

"อ่อ..ครับ"

หลังจากส่งเค้าขึ้นรถเสร็จผมก็ขึ้นไปอานนำ้แต่งตัวเพื่อไปโรงพยาบาลทันที...แต่

"อ้าว...เงิน!!!" ผมแปลกใจที่เงินมาที่ร้านแต่ที่ผมสงสัย...คือใบหน้าที่แสดงออกถึงความเสียใจ...ผิดหวัง..ของเงิน...

"ไง..ตกใจมากสินะ..ไหนมึงบอกกูว่าเช้านี้มึงจะไปส่งเค้ก...แล้วที่กูเห็นเมื่อกี้มันคือไรว่ะ..." เงินพูดออกมาด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างเดือดพอสมควร...หากให้ผมเดา..เงินคงเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้าที่แน่นอน..

"มึงพูดไร...กูไม่เข้าใจ...ก็กูบอกมึงแล้วไงว่าวันนี้กูมีส่งเค้กตอนเช้า...แต่เมื่อคืนกูโทรไ..." ผมพยายามพูดอธิบายถึงเหตุผลแต่เงินเหมือนจะ...ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะฟัง...

"หึ..หึ..เมื่อคืน...มึงคงอดใจไม่ไหวถึงขนาดต้องส่งเค้กกันถึงบนเตียงสินะ..ไงได้กันไปกี่ยก....ห๊ะ!!" ผมยอมรับว่าผมหวงมัน..และอารมณ์เสียมากที่เมื่อเช้าคนที่รับสายเป็นผู้หญิง...    หากกัสมันบอกผมสักคำว่า...มันเบื่อผม...อยากกลับไปคบผุ้หญิง...ผมก็จะไม่ว่าสักคำ...เพราะถ้ามันคือความสุขของกัส...ผมยอมได้เสมอ...แต่เหตุการณ์เมื้อกี่ที่กัสกับผู้หญิงคนนั้นพุดคุยหยอกล้อกันแบบนั้นลับหลังผม...ผมรับมันไม่ได้จริง ๆ

"เงิน..มึงฟังกูนะเรื่องเมื่อคืนมันมีเหตุฉุดเฉินนิดหน่อย..กูก็เลยค้างที่นั้น...แล้วกูดันลืมโทรศัพท์ไว้..น้องเค้าก็เลยเอามาคืน...อย่างที่มึงเห็นไง..." 

"กูถามมึงหน่อยกัส...จะมีสักครั้งไหมที่มึง...ทำอะไรชัดเจนให้กูมั่นใจว่ามึงรักกู...ต้องการกู...   กู.....เหนื่อยที่ต้องคอยวิ่งตามหลังมึง...คอยเอาใจมึง...ถึงกูจะเหนื่อยยังไง...กูก็ทนเพราะกูรักมึง...แต่วันนี้มึงตอบแทนความรักขของกูด้วยเหตุผลหลอกเด็กแบบนี้...กูว่าเราห่างกันสักพักดีกว่า...."

เงินพูดพร้อมกับเดินกลับไปที่รถที่กัปตันรออยู่...วินาทีที่เงินบอกว่าห่างกันสักพัก...ทำเอาผมอึ้งมาก...หากความสัมพันธ์ที่ผ่านมามันไม่มีค่าพอที่รั้งเงินไว้...ผมก็ควรจะปล่อยมันไป...อย่างน้อยเงินก็จะได้ไม่ต้องเหนื่อย...ต้องทนกับคนไม่เอาถ่านอบ่างผม...

"เงิน...มึงโอเคป่ะว่ะ..." ผมเอ่ยถามคนข้าง ๆ ที่ตอนนี้นิ่งเงียบไปจนผมอึดอัด...

"กัป...มึงส่งกูที่คอนโดแล้วกลับไปเฝ้าพี่ไวท์เถอะ...กูอยากอยู่คนเดียว"

"อ่อ...งั้นมึงก็อย่าคิดมากนะ...ไว้ให้อารมณ์เย็นกว่านี้ค่อยคุยกันอีกก็ยังไม่สาย"

ผมบอกเงินพร้อมกับบีบไหล่มันเพื่อให้กำลังใจ...ผมรุ้ดีว่าการผิดหวัง...เสียใจ...จากความรักมันเป็นยังไง...แต่คงต้องปล่อยให้เวลาเป็นคำตอบสุดท้ายของความรู้สึก...

"โอ๊ต...พี่ไวท์เป็นไงบ้าง..." 

"เมื่อเข้าตื่นขึ้นมา...นิดนึงอะ่พี่...แล้วก็หลับต่อ...สงสัยยาจะออกฤทธิ์..."

" งั้น...โอ๊ตไปพักเถอะ...เดี๋ยวพี่เฝ้าพี่ไวท์ให้เอง"

"พี่กัป...แล้วพี่กัสกับพี่เงินล่ะ.."

" พี่กัสมีธุระที่ร้าน...เดี๋ยวก็เข้ามา...ส่วนพี่เงินพี่ให้ไปพักที่คอนโดก่อน.."

"โอ๊ตว่าจะไป...ซ์้อของมาไว้สักหน่อย..พี่กัปเอาอะไรไหม.."

"เอาอะไรก็ได้...แล้วแต่โอ๊ตเลย...อ่อ..โอ๊ตเอารถพี่ไปก็ได้นะ...จะได้ไม่ลำบาก"

"ขอบคุณครับ.."

หลังจากโอ๊ตกลับไปสักพัก...ผมก็นั่งเฝ้าพี่ไวท์...พร้อมกับเอื้อมมือไปประสานเพื่อบอกว่าผมอยู่ข้าง ๆ พี่ไวท์ตรงนี้...จนกระทั่งเผลอหลับไป...และรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่มือ...อาการตอบสนองของพี่ไวท์..

"พี่ไวท์!!! ..." 

"กัปตัน...โอ๊ย!!!.. "ผมรู้สึกปวดแผลเมื่อพยายามพยุงตัว...

"พี่ปวดแผลหรอ...ให้ผมเรียกหมอไหม..."

"ไม่ต้องหรอก...มันแค่ดึง ๆ นิดหน่อย...พี่อยากเข้าห้องน่ำ..."

"มางั้นกัปพยุงไปเอง..." ผมพูดพร้อมกับช่วยพยุงพี่ไวท์ไปที่ห้องน้ำ..

"ค่อยเดินนะพี่...ไหวไหม...เสร็จแล้วเรียกผมนะ...อย่าล็อกประตูล่ะ..."

"แล้วพี่กัส...กับพี่เงินล่ะ..."

"อ่อ...คือ..."

"ว่าไง?...มีอะไรรึเปล่า?..."

"คือ....เมื่อวานพี่กัสกับเงินทะเลาะกันนิดหน่อย..."

"ทะเลาะ?...เรื่องอะไร.."

หลังจากนั้นผมเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้พี่ไวท์ฟัง...

"พี่ว่า...เดี๋ยววันนี้พี่เข้าร้านดีกว่า...ปล่อยให้กัสทำงานคนเดียว... เหนื่อยแย่"

"เฮ้ย!!..ไม่ได้นะพี่...หมอบอกให้พี่พัก..."

"แต่พี่เป็นห่วงร้าน...ปิดมาหลายวันแล้ว..."

"งั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง...พี่อยู่เฉย ๆ "

ผมไม่อยากให้พี่ไวท์ต้องกลับไปทำงานทั้ง ๆ ที่ยังไม่หายดี ผมจึง คิดแผนอะไรบางอย่าง...บางทีแผนผมมันอาจทำให้เงินกับพี่กัส มีโอกาสปรับความเข้าใจกัน.....