เหมือนจะรัก

ณ.โรงพยาบาล...

"พี่กัส...โอ๊ยทำผิดอีก..พี่ไวท์ต้องเจ็บตัวเพราะโอ็ตอีกแล้ว.." เสียงร้องไห้รำครวญของเด็กกระโปโลนั้น...ทำให้บรรยากาศเครียดกว่าเดิม..แต่ดูจากสีหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยน้ำตานั้นแล้ว...ทำให้ผมรู้ว่าเหตุการณ์นี้ส่งผลกระทบต่อจิตใจเด็กนั้นมากแค่ไหน

"อย่าโทษตัวเองสิ...ไม่มีใครอยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้หรอก...อีกอย่างพี่ไวท์ก็ถึงมือหมอแล้ว...คงไม่เป็นไรแล้ว...พี่ต้องขอบใจด้วยซ้ำที่โอ๊ตช่วย.."

"นั้นสิ..โอ็ตอย่าคิดมากเลยนะ...กลับร้านไปพักผ่อนก่อนแล้วเดี๋ยวตอนเช้าพี่ไปรับนะ..."

"งััน...เดี๋ยวกัปไปส่งเอง...พอดีจะเวะไปซื้อของด้วย...พี่กัส...พี่เงินจะเอาไรไหม?"

"ขอน้ำและก็ขนมละกัน.." เสียงพี่เงินตะโกนบอกผม...พร้อมกับดันหลังเด็กนั้น...ให้เดินตามผม...ดูท่าทางมันคงกลัวผมสินะ...

"ตะ..แต่..โอ๊ตกลับเองก็ได้ครั..." พี่เงินดันหลังผมให้เดินตามพี่กัป...ผมรู้สึกประหม่าที่ต้องเผชิญหน้ากับพี่กัปเพราะผมยังหลัวเหตุการณในวันนั้น....

"พี่ต้องขอโทษสำหรับวันนั้นและขอบใจมากที่วันนี้เข้ามาช่วยพี่ไวท์" เสียงคนข้าง ผมเอ่ยออกมาทำลายความเงียบหลังจากมุ่งหน้าไปร้าน...

"ผมเองก็ต้องขอโทษพี่่ด้วยที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้่..."หลังจากเห็นว่าพี่กัปนิ่งเงียบรอฟังผมพูด...ผมจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่กัปฟัง...ทั้งเรื่องที่ผมปลอมตัว...เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพี่ไวท์และเรื่องที่ร้าน...

"ที่แท้พี่เข้าใจผิดไปเองจริง ๆ เหรอเนี่ย..." เสียงไลน์พี่กัปดัง ผมจึงเอื้อมมือไปเพื่อจะหยิบให้เนื่ิองจากโทรศัพท์พี่กัปวางอยู่ด้านหลังเบาะ...แต่พัลันสายตาก็เผลอไปอ่านข้อความที่เด้งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง..

" พี่กัป...ไลน์เข้าครับ..." ผมยื่นโทรศัพท์พี่กัปให้พร้อมกับกระชับกระเป๋าเป้ไว้แน่เตียมพร้อมที่จะลงข้างหน้าเพราะอีกนิดเดียวก็จะถึงร้านแล้ว...

"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมารับเราเองนะ...พรุ่งนี้พี่มาธุระแถวนี้พอดี..."

"ถ้าไม่รบกวน..ก็ขอบคุณนะครับ..." รอยยิ้มบาง ๆ นั้นเป็นคำตอบได้ดีว่า ความสัมพันธ์ของผมกับพี่กัป ดีขึ้นมาก...

.....กัปเดี๋ยววันอาทิตย์หน้า...อ้อมจะจัดงานขอบคุณลูกค้าที่ร้านยังไงกัปอย่าลืมเวาะมานะ.... เสียงไลน์ที่อ้อมส่งมาให้...พร้อมกับคำบอกรักที่ผมมักได้รับมันเสมอ...ผมคงต้องเคลียร์เรื่องของผมกับอ้อมสักที...อย่างน้อยมิตรภาพระหว่างเพื่อนของเรายังคงอยู่...ถ้าหากว่าอ้อมยินดีรับมัน...

"ตอนนี้อาการคนไข้ยังทรงตัว...หมอยังให้คำตอบอะไรไม่ได้...คงต้องรอดุพรุ่งนี้อีกทีนะครับ.."

"แต่มันไม่มีอะไรร้ายแรงใช่ไหมครับหมอ"

"คนไข้ป่วยมาก่อนหน้านี้...ทำให้ร่างกายมันทรุดลงไปอีก...ตอนนี้คงต้องรอให้ร่างกายตอบสนองก่อนแล้วหมอถึงจะให้คำตอบได้...หมอขอตัวก่อนนะครับ.."

เสียงหมออธิบายอาการโดยรวมของผมกับกัสฟัง...ผมเองก็ได้แต่หวังว่ามันคงไม่มีอะไรร้ายแรงอีก

"เดี๋ยวพรุ่งนี้กูต้องไปส่งเค้กที่ช่วงเช้า ยังไงมึง...มาเฟ้าพี่ไวท์ให้หน่อยละกันนะ" 

"ได้สิ..ไม่ต้องห่วงกูจะดูแลพี่ไวท์ให้เอง...แต่กูว่าวันนี้มึงกลับไปพักผ่อนเถอะ..."

"แล้วมึงล่ะ..."

"กูอาสาเฝ้าเองวันนี้...ถ้าให้มึงเฝ้าเดี๋ยวมึงจะไม่ไหวเอา...ยิ่งพรุ่งนี้มึงต้องเดินทางอีก..." กัสเดินมาสวมกอดผม...ผมจึงส่งจูบไปตอบแทน เบา ๆ หนึ่งครั้ง เพื่อยืนยันคำตอบว่าผมเต็มใจ..

"กูขอบคุณมึงมาก...ขอบคุณที่มึงอยุ่ข้าง ๆ กู...ขอบคุณที่รักกู..และคอยเป็นกำลังใจให้กูตลอด..."

"กูเต็มใจ...และยินดีทำเพื่อมึง...เพราะกูรักมึงนะ..กัส"

หลังจากกัสกลับไปที่ร้าน  ตอนนี้ผมเข้ามาเยี่ยมพี่ไวท์...ร่างบางของคนตรงหน้าทำให้ผมนึกชื่นชมในความกล้าความเด็ดเดี่ยวของพี่ไวท์...ที่ยอมเอาชีวิตตัวเองแลกกับเด็กคนหนึ่ง...โดยไม่ได้ห่วงตัวเองเลย...ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ไวท์มักทำเพื่อคนอื่นเสมอ...ความสุข...รอยยิ้ม...และความจริงใจนั้นผมสัมผัสมันมาได้เกือบ 10 ปี แล้ว...หากปฎิหาร์มีจริง...ผมอยากจะขอให้ดลบันดาลช่วยพี่ไวท์ให้กลับคืนมามีชีวิตอีกครั้ง... ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก...เนื่องจากมือที่ไวท์ที่ผมจับอยู่มีการตอบสนอง...ผมจึงกดกริ่งเรียกหมอ...

" คนไข้ร่างกายฟื้นตัวเร็วมากคงเป็นเพราะ...กำลังใจที่ดี..."

" งั้นขอย้ายพี่ไวท์ไปห้องพิเศษเลยได้ไหมครับ..."

"ได้ครับ..."

....รุ่งเช้า...

"พี่เงินพี่ไวท์เป็นไงบ้าง..." 

" ร่างกายตอบสนองแล้ว...ตอนนี้ย้ายมาอยู่ห้องพิเศษเมื่อคืน...แต่หมอยังอยากให้พักสักระยะหนึ่ง"

"งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปเยี่ยมนะ...พี่จะได้กลับไปพัก"

"อืม..แล้วโอ๊ตล่ะ...

"ตอนนี้โอ๊ตอยู่กับผมแล้วกำลังจะไปโรงพยาบาล"

"เอ่อ...รีบมาล่ะ" โอ๊ตกับกัปตันคงปรับความเข้าใจกันได้แล้ว...ที่นี้ก้เหลือได้กัส...ไอ็แพนวินของผมที่มันยังไม่เคลียร์...โทรหามันสักหน่อยดีกว่า...

"ฮัลโหลค่ะ...พอดีพี่กัสลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องหนูนะค่ะ..ไม่ทราบว่า.."เสียงผู้หญิง?...กัสอยู่กับผู้หญิงงั้นเหรอ...หลอกให้ผมอยู่เฝ้าแล้วตัวเอง...คงมีความสุขมากสินะ..

"เงินกู...ซื้อขาวมาฝาก..." ผมเอ่ยถามคนตรงหน้าที่ตอนนี้เหมือนจะใจลอย...ไม่ได้ยินที่ผมถาม...

"พี่เงิน..." โอ๊ตจึงเดินเข้าไปเขย่าแขน...จนมันรู้สึกตัว...แววตาที่เศร้า...ใบหน้าที่เคร่งครัดนั้น...ทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้จึง...

"..มึงเป็นไรไหม...เหนื่อยเหรอ?..."

"ไอ้กัป...มึงพากูไปที่ร้านพี่ไวท์หน่อย..."

"ไปหาพี่กัสเหรอ?"

"เอ่อ...กูจะไปดูหน้าคนที่มันบอกว่ารักกูหนักหนา...สุดท้าย...แม่งเลว!!!" นาน ๆ ครั้งที่เงินจะโมโหแบบนี้..เห็นทีเรื่องจะไม่ใช่เล็ก ๆ ล่ะ ผมจึงบอกให้โอ๊ตอยู่เฝ้าพี่ไวท์ก่อน...แล้วขับรถพุง่ไปที่ร้านพี่ๆไวท์ทันที..

จบตอนแล้วค่ะ...กำลังลุ้นอยู่ไหมเอ่ย... อย่าลืมติดตามกันต่อไปนะค่ะ...