เหมือนจะรัก

"พี่ไวท์...วันนี้กัสกับไอ้โอ๊ตจะออกไปส่งเค้กในเมืองนะพี่..คงกลับมาตอนบ่าย ๆ "
"อืม...เดินทางดี ๆ ล่ะ"
"ครับ..." โอ๊ตตอบรับ พร้อมกับรอยยิ้มที่น่ารักและสดใสที่สุด...ผมดีใจที่เห็นโอ๊ตมีความสุข...
    ช่วงหลังมานี้ความสัมพันธ์ของโอ๊ตกับกัส ดีขึ้นมาก...ทำให้บรรยากาศการทำงานในร้าน ไม่อึดอัดและเงียบเหมือนเมื่อก่อน...แถมทั้งคู่ยังดูสนิมสนมกัน..พูดคุย...หยอกล้อกัน...อย่าสนุกสนาน....แววตา..และความสุขของกัสที่มีให้โอ๊ต...ผมดูออกว่ากัสเองก็รักและเอ็นดูโอ๊ตไม่น้อยไปกว่าผม...
"ขอโทษนะค่ะ..ร้านเปิดทุกวันไหมค่ะ" เสียงลูกค้าท่านหนึ่งเอ่ยถามขณะที่ผมกำลังจัดจานขนม..โดยที่ผมยังไม่ได้หันไปมอง..
"เปิดทุกวันครับ...แต่ถ้าทางร้านมีธุระ...ก็อาจจะปิด...ซึ่งทางร้านจะแจ้งล่วงหน้า 1 อาทิตย์ครับ"
"ฟะ..ฟาง..!!!"ผมอุทานด้วยความตกในเมื่อเห็นคนรักของกัป...ที่ตอนนี้มาพร้อมกับเด็กชายตัวน้อย ๆ หน้าตาน่ารัก...แต่ทำไมไม่เหมือนกัปเลยนะ...
"พี่ไวท์!!!...ฟางดีใจจังที่เจอพี่...ฟางอยากขอโทษ...ขอโทษที่ครั้งก่อนฟางทำร้ายพี่...ทำไม่ดีกับพี่สารพัด.." ความสำนึกผิดของฟางตอนนี้มันสื่ออกมาทางดวงตาที่อ่อล่นไปด้วยน้ำตา..และเสียงที่สั่นๆ...นั้นทำให้ผมรู้ว่า...ฟางคงรู้สึกผิดจริง ๆ
"เรื่องมันผ่านไปแล้ว...อย่าพูดถึงมันเลยนะ" ผมพุดพลางเอื้อมมือไปคลุมเพื่อปลอบใจ...ตอนนี้ผมไม่หลงเหลือความโกรธความเกลียดแล้ว...ยังคงมีแต่ความคิดถึง...ที่ผมไม่เคยลบมันออกไปได้สักที...
"ม๊าครับ...ปอนด์อยากกินขนมเค้กรสส้ม...อยากกินน้ำปั่นชาเขียวแบบนั้น..." เสียงเด็กน้อยดังขึ้นท่ามกลางความอึดอัดที่ผม...มีอยู่ตอนนี้ด้วยรอยยิ้มที่ไร้เคียงสา...ระบายบนใบหน้า
" ปอนด์....สวัสดี ....อาไวท์....รึยังลูก" สิ้นเสียงฟางเด็กน้อย พนมมือไหว้ผมด่้วยความรีบ เพราะอยากกินเค้กที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า...ผมจึงเอาเค้กและนำให้ตามที่เด้กน้อยต้องการ...
" ตอนนี้....พี่ไวท์สบายดีไหมค่ะ?..อ่อ..แล้วพี่ไวท์อยุ่ร้านคนเดียวเหรอค่ะ?...."
"พี่สบายดี...ร้านก็อยู่กันสามคน...แต่ตอนนี้เค้าออกไปธุระข้างนอก...แล้วฟางมาทำอะไรที่นี่ล่ะ"
" บ้านฟาง....อยู่ชอยถัดไปเองค่ะพี่ไวท์...ฟางเพิ่งย้ายเจ้าตัวเล็กมาอยู่ที่นี่.....เพราะพ่อเค้าย้ายทำงานที่นี่..."
"ป๊า..." เสียงเจ้าตัวเล็กตะโกนเรียกพ่อด้วยความดีใจพร้อมกับวิ่งเข้าหาและกระโดดกอด...
"พี่ทิตย์..มาก็ไม่บอกฟางนะค่ะ...ฟางจะได้ไปรับ..."
"ไม่ต้องหรอก...พอดีพี่อยากกินขนมชะหน่อย.."
เสียงพูดคุยสนทนา...ของทั้งสามคน...ช่างเป็นภาพที่ดูอบอุ่นและสร้างรอยยิ้มให้กับลูกค้าท่านอื่นที่อยู่ภายในร้าน...ยิ่งเจ้าตัวเล็กที่ส่งเสียงทักทายคนอื่นไปทั่ว...ทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะเอ็นดูในความน่ารัก...และนั้นทำให้ผมนึกถึงใครอีกคน....ทำไมกัปถึงไม่ได้อยู่กับฟาง...ทำไมฟางถึงมีครอบครัวใหม่... แล้วทำไมผมถึงต้องคิดถึงเค้าด้วยนะ.......ทั้งๆที่มันผ่านไปนานแล้ว...ฟางเดินเข้าหาผมพร้อมกับพุดว่า...
"พี่ไวท์...เรื่องของฟางกับกัป.....มันเกิดขึ้นเพราะผู้ใหญ่...เรื่องที่ฟางบอกว่าจะหมั้นและแต่งงาน...มันเป็นแค่ข้ออ้างที่ฟางใช้บังหน้า...เพราะในตอนนั้นธุรกิจของที่บ้านฟางกำลังประสบปัญหา...ฟางจึงเลือกที่จะจับกัปไว้...เพื่อให้กัปช่วยพยุง...เป็นหน้าเป็นตาให้กับฟาง...ช่วยกอบกูธุรกิจที่ล้มละลาย...จนฟางสามารถทำให้ธุรกิจกลับมามีซื่้อเสียงและอยู่ในวงการได้อีกครั้ง....ตลอดเวลาที่กัปอยู่กับฟาง...ฟางรู้ดีว่ากัปไม่มีความสุข...กัปไม่เคยรักฟาง...ไม่เคยสนใจฟาง...ในหัวใจของกัปมีแต่พี่...พี่คนเดียวที่ได้หัวใจกัปไป...ฟางก็เลยตัดสินใจหย่า...และมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่จนมาพบกับพีทิตย์...และสร้างครอบครัวเล็ก ๆ นี้ขึ้นมาด้วยกัน..."ผมฟังความในใจของฟางที่มันเหมือนกับฟางอัดอั้นมานา...ต้องการะบายออกมา...ซึ่งผมก็ยินดีรับฟัง...อย่างน้อยมันทำให้ผมรับรู้การเคลื่อนไหวของคนที่ผมรัก...
"ฟางเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมาก...และพี่เชื่อว่าครอบครัวของฟางจะต้องสมบรูณ์แบบ  มีความสุขแบบนี้ไปอีกนานเลยล่ะ...ดีใจด้วยที่ฟางเลือกทางเดินที่ถูกต้อง...ไว้ว่าง ๆมากินที่ร้านพี่บ่อย ๆ นะ..ยินดีต้อนรับเสมอ..."ไม่มีประโชยน์อะไรที่ผมจะจดจำเรื่องร้าย ๆ แบบนั้นอีกแล้วในเมื่อ ตอนนี้ความจริงทุกอย่างได้เปิดเผย....ถึงแม้ว่ามันจะสายไปแล้วก็ตาม...
"ขอบคุณนะค่ะพี่ไวท์...ขอบคุณที่ไม่รังเกรียจฟาง...และให้อภัยฟาง...." ฟางพูดพร้อมสวมกอดผมด้วยความดีใจ...ผมจะกระชับอ้อมกอดเพื่อตอบรับคำขอบคุณนั้น...จนกระทั่ง...
"ม๊า...ปอนด์ง่วงนอนแล้ววว..."เสียงตะโกนที่ดัง บ่งบอกว่าเจ้าตัวเล็กกำลังงอแงแล้ว...ฟางปล่อยผม...พร้อมกับบอกว่าถ้ามีโอกาสจะมาหาทีร้านบ่อย ๆ.....
เรื่องทุกอย่างที่มันผ่านไปแล้วถึงแม้จะเราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้..แต่อย่างน้อยมันก็สอนให้เราเข้มแข็งและเรียนรู้รสชาติของชีวิต...ได้ดีเสมอ....