เหมือนจะรัก

"คิม...จะถึงยัง...พี่รออยู่นะ" วันนี้ผมดีใจมากที่ได้เจอกัส...ได้เจอคนที่ผมคิดถึงมากที่สุด...ความห่างไกลของกัสทำให้ผมรู้ใจตัวเองว่า...คนที่หัวใจผมเลือกที่จะวางไว้คือใคร...

"รอแป๊บนะพี่เงิน...คิมจะถึงแล้วนะ...พี่รออยู่ที่เดิมใช่ไหม...." เสียงคนในสายที่ตอนนี้ผมสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้น...และดีใจที่อาจจะมากไปจนดูร้อนรน...ผมรู้ดีว่าอาการเหล่านั้นไม่ต่างจากคนที่นั่งข้าง ๆ ผมตอนนี้เลย...ไม่มีคำไหนนิยามอาการเหล่านี้ได้นอกจากค่ำว่า...ความคิดถึง...

เสียงโอ๊ตโทรศัพท์คุยกับคนเงิน...ทำให้หัวใจของผมเต้นผิดจังหวะ...ยิ่งตอนนี้ใกล้ถึงเวลาที่ผมจะได้เจอกับมันด้วยแล้ว...ผมตื่นเต้น...จนนึกไม่ออกว่าจะทำหน้ายังไงเวลาเจอหน้ามัน...ต้องทักทายด้วยคำพูดไหน...ทุกอย่างมันทำให้ผมประหม่าไปหมด..

"คิม...พี่กัสล่ะ..พี่กัสเป็นไงบ้าง...พี่กัสดูตื่นเต้นไหมที่จะเจอพี่..."

"ไม่รู้สิพี่เงิน...เห็นนั่งไม่ติดแถมมือไม่นี่สั่นเป็นเจ้าเข้าเลย"  สิ้นเสียงผมพี่กัสหันมาค้อนด้วยอารมณ์ของคนที่เหมือนจะโกรธ...แต่มันไม่ใช่ชะที่เดียว...แววตา..และท่าทางตอนนี้มันสื่ออกมาชัดเจนว่า..พี่กัสคิดถึงใครบางคนแค่ไหน...

ความจริงวันนี่้ผมกับพี่กัสไม่ได้มาส่งเค้กอย่างเดียวหรอกครับ...พี่กัสอยากเจอพี่กัปเพื่อปรึกษาเรื่องพี่ไวท์...ผมจึงนัดแนะให้มาเจอกันที่นี้...ร้านเคียงใจ...ซึ่งเป็นร้านที่ผมมักจะมาทุกครั้งที่มาเที่ยวที่นี่....แต่ดูท่าทางสถานการณ์ตอนนี้คงต้องพับเรื่องพี่ไวท์ไว้ก่อน เพราะอาการของคนตรงหน้าผมมัน...ทำให้ผมอยากช่วย...อยากให้หัวใจของพี่เงิน...กับพี่กัส...กลับมาอยู่ที่เดิมอีกครั้ง...

...ณ.ร้านเคียงใจ ...

"พี่เงิน...คิมถึงแล้ว...ไหนบอกจะรอที่เดิมไง?..." ผมโทรหาพี่เงินหลังจากเข้ามาในร้านแต่ไม่พบพี่เงินตามที่ตกลงกันไว้...

"ห๊ะ!!!.มาถึงแล้วเหรอ..งั้นขึ้นมาที่ห้อง 550 เลย พี่รออยู่" ผมคิดว่าการที่จะให้ผมยืนคุยกับกัสทั้ง ๆ ที่มีไอ้คิมอยู่ด้วย มันคงจะแปลก ๆ ผมจึงให้ขึ้นมาคุยบนห้องดีกว่า...อย่างน้อย...ยังพอมีมุมที่ให้ผมกับกัสได้คุยกันส่วนตัว...บ้าง

"อะ...อ้าว..แล้วไม่รอที่เดิมล่ะพี่เงิน..ดะ..เดี๋ยว..."

"มีอะไรรึเปล่า?...โอ๊ต..."

"ก็..พี่เงินนะสิ...บอกว่าปวดหัว...ไม่สบาย...อยากให้ขึ้นไปคุยที่ห้อง...พี่เงินบอกว่าลงมา       ไม่ไหวอะพี่กัส...เอาไงดี..." เอาว่ะ ใส่สี ....ยำบท...ไปก่อน...ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว  พี่เงินคงอยากอยู่กับพี่กัสสองคน...ผมก็คงต้องตามน้ำ...

"อ้าว...มันไม่สบายแล้วอย่างนี้จะคุยรู้เรื่องเหรอ" เงินไม่สบายงั้นเหรอ...จะเป็นไรมากไหมนะ..ยิ่งมันไม่ค่อยดูแลตัวเอง..เวลามันไม่สบายที่ไร...ผมต้องบังคับมันให้กินยาทุกที...แล้วผมจะคิดถึงมันทำไมเนี่ย...

"พี่กัส...ผมปวดท้องเข้าห้องน้ำอ่ะ...เดี๋ยวพี่ขึ้นไปก่อนเลยนะ...เสร็จแล้วเดี๋ยวผมตามไป"                   ....แผนที่ 1 การหายตัวไปเพื่อปล่อยให้เค้าสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง...

"เอางั้นเหรอ...รีบ ๆ ตามขึ้นไปล่ะ..เดี๋ยวคุยธุระเสร็จเราต้องกลับร้านอีกนะ" 

" ครับ...อ่อ....ลืมบอกไป...ห้องพี่เงินห้อง  550 นะพี่กัส..." ผมตะโกนไล่หลังบอกเมื่อนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกว่าห้องพี่เงินห้องไหน...พี่กัสเองก็เหมือนจะลืมถาม...จึงได้ยิ้มบาง ๆ ให้กับคำตอบ   เมื่อ...ถึงห้องน้ำผมส่งไลน์ไปบอกพี่เงิน...ถึงแผนการของผม ... ซึ่งพี่เงินตอบกลับมา บอกว่าขอบใจและจะให้รางวัลความดีครั้งนี้ภายหลัง ... ถึงพี่ไม่บอกผมก็ต้องทวงอยู่ดีครับ พี่เงิน....

....ก๊อก ก๊อก ... ผมเคาะประตูห้องรออยู่สักพักก็ยังไม่มีวี่แววของการเปิด... เงินจะเป็นไรรึเปล่า...หรือว่าป่วยจนลุกมาเปิดไม่ไหว...หรือเป็นลมในห้องน้ำ...หรือ...เสียงคนกำลังเปิดประตูทำให้ผมใจเต้นแรงอีกครั้ง...ผมจะได้พบหัวใจของผมแล้ว...

จบตอนแล้วเป็นไงบ้างค่ะ...เงินกับกัสจะเคลียร์ปัญหาหัวใจได้สำเร็จหรือไม่... ความรักของกัปกับไวท์จะเป็นอย่างไรต่อไป...มาลุ้นกันต่อนะค่ะ