เหมือนจะรัก

....มุมหนึ่งของความคิด...ออกัส
     เอ๊ะ!! ....ผมอุทานเล็กน้อย...เมื่อสร้อย....ที่พี่ไวท์เคยให้ผม...มันหลุดลงมาพร้อมกับจี้รูปพระจันทร์....ที่ตอนนี้กลิ้งหายไปไหนไม่รู้...ผมจึงก้มลงหา...จนเจอแต่ด้วยความที่ไม่ทันระวัง  เสี้ยวหนึ่งของพระจันทร์มัน....ทิ่มลงบนฝ่ามือผมอย่างแรงจนเลือดไหล...เรื่องลางสังหรณ์กับ   เหตูการณ์แบบนี้ผมไม่เคยเชื่อ...และไม่เชื่อว่ามันจะมีอยู่จริง...แต่วันนี้ผมชักจะไม่แน่ใจ...เพราะมันทำให้ผมกลัว...และใจหายแปลก ๆ เมื่อนึกว่ามันเป็นลางไม่ดีรึเปล่า?....
....มุมหนึ่งของความคิด....กัปตัน...
     หากเป็นไปได้ผมอยากขอให้เหตุการณ์ตรงหน้าผมตอนนี้เป็นเพียงแค่...ภาพถ่ายที่ไม่มีจริงได้ไหม...ภาพที่พี่ไวท์ยอมเอาชีวิตตัวเองเสี่ยงเพื่อช่วย...สิิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่มีค่าและยิ่งใหญ่ในหัวใจเรา...ถึงแม่ว่าฮั่งเปาจะปลอดภัย...แต่พี่ไวท์ต้องเจ็บตัวแบบนี้...บางทีผมก็อดคิดไม่ได้ว่า...ผมเป็นตัวชวย.....ที่ทำให้พี่ไวท์เจอแต่เรื่องแย่ ๆ แบบที่พี่กัสเคยบอกรึเปล่า...รอยแตกระหว่างคิ้วกับรอยฟอกซ้ำตามลำตัวพี่ไวท์มัน...ทำให้ผมรู้สึกเกลียดตัวเอง....ที่ไม่สามารถช่วยอะไรคนที่ผมรักได้เลย...สักครั้ง
......มุมหนึ่งของความคิด..ไวท์....
     วินาทีที่ผมเห็นฮั่งเปา หมาตัวเล็ก ๆ ขนนุ่ม ตาโต ตัวนี้...ผมรู้สึกถูกชะตากับมัน...จนอยากเลี้ยงมันไว้...เพื่อเป็นพยานรักของผมกับกัปตัน..อย่างที่กัปตันเคยบอกไว้...ความรัก...ความผูกพันธ์...ความสุข...รอยยิ้ม..ของมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมไปแล้ว....หากวันหนึ่งผมไม่มี   ฮั่งเป่า...วันนั้น...ความรักของผมกับกัปตัน...คงตายพร้อมไปกับมัน...ผมจึงเลือกที่จะปกป้องความรักครั้งนี้ไว้...แม้บางครั้งมันจะต้องแลกตัวชีวิต...ผมก็ยอม..
.....มุมหนึ่งของความคิด...เงิน....
      หลังจากที่ผมกลับมาบ้าน เพื่อมาเคลียร์เรื่องบางอย่าง....เรื่องที่ผมให้รุ่นพี่ที่เป็นนักสืบ...ช่วยตามหาพี่ไวท์และกัปตัน...เพราะหากผมปล่อยให้กัสตามหาเอง...คงเสี่ยงเกินไปหากความลับครั้งนี้ของผมเปิดเผย...กัสคงเกลียด...คงไม่มีวันให้อภัยผมแน่นอน...และโชคดีที่ตอนนี้นักสืบของผม...รู้ตำแหน่งของพี่ไวท์แล้ว...เรากำลังเดินทางไป....หากทุกอย่างเป็นไปตามแผน....ความลับครั้งนี้ก็จะยังคงอยู่...แต่ถ้ามันล้มเหลว...ผมก็พร้อมจะรับผลการกระทำนี้ไว้เอง......เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น....ท่ามกลางความคิดที่ฟุ้งซ่านของผม 
"ฮัลโหล...พะ...พี่เงิน...ผมอยากเจอพี่...ตอนนี้ผมอยู่...." เสียงกัปตันเหมือนกับระฆังที่ดังกังวานในใจผม...แต่ประโยคถัดไปมันทำให้ผมพูดไม่ออก....
"พี่ช่วยพาผมกลับไปได้ไหม...ผมไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว...ผม..."
"กัป..ใจเย็น ๆ นะ...เดี๋ยวพี่ไปรับ...อยู่ที่ร้านไหน...โอเค....  เดี๋ยวเจอกัน..."
เกิดอะไรขั้นอีกกับความรักของทั้งคู่...ผมควรทำยังไง...ควรเริ่มต้นตรงไหนดี?...หากผมช่วยกัปตัน...แล้วพี่ไวท์ละ?...ทำไมทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด...
"พี่เงิน....ผมดีใจที่เจอพี่...ตอนนี้ผมสับสนไปหมด...ไม่รู้จะทำยังไง...ไม่รู้เลยว่าควรทำอะไร.."
"กัป...เล่าทุกอย่างให้พี่ฟังได้ไหม"
หลังจากผมฟังกัปตันพูดจบ...ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะทำยังไง...ควรจะช่วยใครดี...หรือความจริงแล้ว...เรื่องทั้งหมดมัน...แค่ภาพลวง...ที่เราทุกคนกำลังลุ่มหลงเท่านั้น...ความรักแบบของเรามันคงยากเกินไปจริง ๆ สำหรับการยอมรับ...แต่วินาทีของความคิดนั้นสิ่งหนึ่งที่ปรากฎร์ต่อหน้าผม...มันคงเป็นคำตอบที่ดีที่สุด... พี่ไวท์!!!!
"หาก...ความรู้สึกที่กัปตันพูดมาทั้งหมด...มันคือความจริง...พี่ขอโทษ..ขอโทษที่ทำให้กัปอึดอัด..ลำบากใจ...ไม่มีความสุขขนาดนี้...ขอบคุณเงินด้วยสำหรับทุกอย่าง...ไม่ต้องลำบากใจเลยนะ...พากัปกลับไปเถอะ...ความรักของพี่มันจบลงแล้ว...จบแล้วจริง ๆ..."
ผมไม่คิดเลยว่าความรักของผมจะทำร้ายคยที่ผมรักได้มากขนาดนี้...ผมควรจะต้องยอมรับความจริงสักที...ว่าความรักแบบนี้...มันไม่มีจริง...มันเป็นเพียงอารมณ์ชั่วขณะที่ทำให้เราเผลอตัว...แค่นั้น...แต่สำหรับผมมันยังคงเหมือนเดิม...ถึงแม้ว่าจะไม่มีกัปตันอยู่ข้าง ๆ แล้ว...แต่รักครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย...ของผม..จะมีเพียงพยานรักตัวนี้เท่านั้นที่จะอยู่กับความรักของผมตลอดไป....อยู่กับผมนะฮั่งเป่า...อย่าทิ้งกันไปไหน...สัญญานะ...
"ผมทำอะไรลงไป...พี่เงิน...ผมทำถูกไหม...ผม..."
พี่ไวท์เดินจากผมไปพร้อมพยานรักของผม...ที่ตอนนี้ผมคงไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกมันว่าความรักอีกแล้ว...ผมควรปล่อยให้มันเป็นแบบนี้สินะ...ในเมื่อผมเองที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้...ผมเองที่ต้องการให้พี่ไวท์ออกไปจากชีวิตผม.....
"สะใจมึงรึยังไอ้กัปตัน!!!!"
"พี่กัส/ไอ้กัส..." ผมตกใจมากที่เห็นกัส...ไม่รุ้เลยว่ามันตามมาถูกได้ยังไง...แต่ตอนนี้มันคงเห็นและเข้าใจเหตุการณ์ทุกอย่างแล้วสินะ...ความจริงถูกเปิดเผยแล้ว...ผมควรทำยังไง....ควรอธิบายหรือปล่อยไปดี?"
"ต่อไปนี้พวกมึง...ไม่ใช่เพื่อนกู...เราคงไม่จำเป็นที่ต้องรู้จักกันในเมื่อ...พวกมึงทำกับกูและพี่ไวท์ขนาดนี้...กูหวังว่าพวกมึงคงฟังและเข้าใจภาษาไทยถูก...เพราะหากพวกมึงยังมายุ่งกับพี่ไวท์อีก....กูไม่เอามึงไว้แน่...จำไว้....ส่วน...มึง...ไอ้เงิน...กูผิดหวังและเสียใจที่มึงปิดบังกู....แต่กูยิ่งเกลียดมึงที่รู้ว่าสุดท้ายแล้วมึงมันก็แค่โกหก...ความรัก..ของกู...หัวใจของกู...กูขอคืน..."
"กัส...ฟังนะ...ฟังให้ดี...เรื่องนี้ความจริงแล้วกูเองก็ไม่รู้เรื่องนะเว้ย กูยอมรับว่าผิดเรื่องที่พากัปมาเจอพี่ไวท์...แต่เรื่องที่กัปจะเลิกกับพี่ไวท์กูไม่รู้เรื่อง...กูพูดจริง ๆ นะ...มึงต้องเชื่อกู...กูขอโทษ..."
"ขอโทษ...คำพูดที่พวกมึงใช้เป็นข้ออ้างเมื่อทำผิดนี่กู...ซึ้งใจริง ๆ...แต่กูไม่ต้องการ...สิ่งที่กูต้องการคือ...มึงต้องออกไปจากชีวิตกู...สักที..."
....ผมต้องขอบใจในแผนการของเงินสินะ...ที่ครั้งก่อนเงินแอบเปิด GPRS ของพี่ไวท์...ผมจึงใช้วิธีการเดียวกันกับเงิน...เพื่อต้องการสืบรู้ว่าเงินกำลังทำอะไร...ทำให้ผมรู้ว่าความจริงแล้ว...ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นแผนการ...ทั้งนั้น...แผนการที่เงินหลอกผมให้ตายใจ...เชื่อใจ...และไว้ใจ...จนผมเผลอมอบหัวใจไว้....อย่างง่ายดาย...แต่วั...หัวใจของผมดวงเดิมนี้มันได้ตายพร้อมไปกลับความลับที่ถูดเปิดเผยแล้ว...มันจบแล้ว
จบตอนแล้วเป็นยังไงกันบ้างค่ะ...ความรรกของทั้งสองคู่จะจบลงยังไง...จะมีอะไรเกิดขึ้นอีก..อย่าลืมมาติดตามกันนะค่ะ^^