เหมือนจะรัก

.....เช้าวันใหม่.....

เช้านี้ผมรุ้สึกเจ็บระบมไปหมด...หลังจากที่เมื่อคืนสยบความลับของพี่ไวท์ด้วยการทำเรื่องที่น่าอับอายที่สุด...แต่ผมมีความสุขที่สุด...ถึงแม้ว่าเรื่องเมื่อคืนจะไม่ใช่เรื่องที่ผมปกปิดกัส...แต่ลึก ๆ แล้วมันก็เป็นความต้องการส่วนตัวของผมด้วย...ผมพยายามไม่ส่งเสียงรบกวนคนข้าง ๆ แต่ความเจ็บทำให้...

"โอ๊ย!!!!" ผมทรุดลงทันทีเมื่อปลายเท้าสัมผัสกับพื้นทำให้คนบนเตียงสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ...

"เงิน!!!....."

"กู...เจ็บว่ะ..." ผมพูดออกมากพร้อมกับมองไปยังคนตรงหน้า...ที่ตอนนี้มีร่องรอยของความกังวลอยู่  ผมจึงเอื้อมมือไปจับ...เพื่อปลอบโยน ว่าไม่เป็นไร

"เงิน..กัส....ขอโทษนะ..."

"เฮ้ย!! ขอโทษทำไม... กูแค่เจ็บเดี๋ยวก็หาย...มึงอย่าคิดมากเลย...แต่เมื่อคืนกูมีความสุขมากนะ...และดีใจที่มึงยอมเปิดใจกับกู...กูดีใจด้วยซ้ำที่มึง...ไม่รังเกียจ..." จากนั้นกัส พยุงผมขึ้นพร้อมกับ เอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัว และจัดการใส่เสื้อให้ใหม่...ความจริงผมอายนะครับไม่เคยให้ใครใส่เสื้อให้..พยายามปัดออกแล้วแต่มันไม่ยอม...บอกว่าจะทำให้...ผมเผลอมองคนตรงหน้าพร้อมกับอดยิ้มไม่ได้...เพราะกัสไม่เคยแสดงออกว่าเป็นห่วงผมแบบนี้...

"ขอบคุณนะ...ขอบคุณที่รักกัน..." ผมกับเงินโผล่เข้ากิดกันด้วยความรัก...ความสุขในการมีเงินอยู่ข้าง ๆ มันทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตมีค่าและมีความหมายมากจริง ๆ...

" พี่ไวท์...ตื่นได้แล้ว...จะเที่ยงแล้วเนี่ย..." หลังจากเมื่อคืน...ความรักที่ผมตอบแทนให้พี่ไวท์ไป...มันทำให้ผมมีความสุขและผมอยากให้มันเป็นแบบนี้....ต่อไป...ไม่สำคัญแล้วว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นขอแค่พี่ไวท์อยู่ข้าง ๆ ผมแบบนี้....แต่แปลกใจที่วันนี้พี่ไวท์ยังไม่ตื่น...ทั้ง ๆ ที่ทุกวัน เวลานี้ อาหารเช้าพร้อมแล้ว...

 อาการปวดของผมมันยังคงอยู่  ร่องรอยความเจ็บตรงส่วนนั้นทำให้ผม ต้องนิ่วหน้าทุกครั้งที่ขยับตัว...มันระบมไปหมด...ผมพยายามลุกแต่...มันฝืนไม่ไหว...

"พี่ไวท์!...พี่ตัวร้อนนิ...ไม่สบายรึเปล่า..."

"ไม่เป็นไรหรอก...แค่ปวดหัวนิดหน่อย" ผมพยายามลุกขึ้น แต่ทุกครั้งที่ตรงส่วนนั้นมันมีการเคลื่อนไหว ...อาการเจ็บมันรุนแรงขึ้น จนผม..ทรุดลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง...

"กัป..ว่าพี่ไม่ต้องลุกหรอกเดี๊๋ยวมาเช็ดตัวก่อน แล้วกัปจะลงไป..ซื้อของข้างล่างดีกว่านะ...พี่จะได้พักไง...กัปพูดไปทั้ง ๆ ที่กำลังเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อให้ผม...ผมอยากพูดออกไปว่า...ขอบคุณ...แต่ร่างกายผมตอนนี้มันไม่ไหว...จึงได้แต่ล้มตัวนอน

"เดี๋ยวผมมานะพี่..." ผมกระชิบบอกคนบนเตียงที่นอนนี้กำลังป่วย...พร้อมกับออกไปซื้อของข้างล่าง...

.....3  วันต่อมา........

"ได้สิ...เดี๋ยวเสร็จเรื่องแล้วผม....จะติดต่อคุณกลับไปอีกที" เสียงเงินคุยโทรศัพท์...ทั้ง ๆ ที่อาการป่วยยีงไม่หายดี ...แต่เมื่อมีสายเข้า..... เงินมักจะตื่นตัวเสมอ...มันคงเป็นสายสำคัญสินะ......มันสำคัญมากกว่าผมที่อยู่ตรงนี้รึเปล่า...

"กัส...เดี๋ยวพรุ่งนี้กู...ต้องกลับบ้านไปทำธุระก่อน..มึงกลับพร้อมกูเลยไหม?..."

"ไม่ดีกว่า...กูอยากตามหาพี่ไวท์ต่อ...ยังไงมึงเอารถไปก็ได้นะ...เสร็จแล้วมึงค่อยมารับกู"

"อืม..เอางั้นก็ได้...กัส...มึงอยู่คนเดียวได้นะ..."

"ได้...เพราะถ้ากูรั้งมึงไว้....มึงก็ต้องไปอยู่ดี...ใช่ไหม?"

"กัส...มึงเชื่อใจกูนะ...กูสัญญาว่าหลังจากกูกลับมา...เรื่องทุกเรื่องที่มึงสงสัย...กูจะตอบมึงเอง..."

"อืม....กู...จะรอ..." 

หลังจากพี่ไวท์ป่วย....ผมพยายามลองทำทุกอย่างด้วยตัวเอง.... ทั้งล้างจาน ....ทำกับข้าว (ไข่เจียว)  กวาดบ้าน....  ถูบ้าน..และอีกหลาย ๆ อย่างที่ทำได้...รู้และเข้าใจเลยว่ามันเหนื่อยแค่ไหน....ขนาดผมทำวันเดียว...ยังเหนื่อยขนาดนี้...แล้วพี่ไวท์ทำทุกวัน...คงเหนื่อยน่าดู.....

"กัป...วันนี้เราไปซื้อของที่ตลาดข้าง ๆ นี้ดีกว่าไหม...จะได้ซื้อเสื้อตัวใหม่ให้ฮั่งเปาสักที...มีตัวเดียว...ใส่ตัวเดียว...มันคงเบื่อเนอะ"

" ได้สิ...ไปกันเลยดีกว่า..."

ระหว่างที่ผมกำลังจ่ายเงินค่ารถ...ฮั่งเป่ากระโดดลงจากตักพี่ไวท์ด้วยอาการตกใจอะไรบางอย่างทำให้มันวิ่งไปกลางถนนทั้ง ๆ ที่มีรถสวนไปมามากมาย...พี่ไวท์ตะโกนเรียกสุดเสียงพร้อมกับวิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อคว้่าฮั่งเป้าไว้เมื่อเห็นว่า...ฮั่งเปากำลังถูกรถชน...

"ฮั่งเปา!!!!......ปึก......โอ๊ย!!!!"

"พี่ไวท์!!!!!!"

 จบตอนแล้ว....เหตุการณ์...กำลังเข้มข้น  อั่งเป่ากับพี่ไวท์จะเป็นอะไรมากไหม รอติดตามชมกันนะค่ะ