เหมือนจะรัก

1  ปี ผ่านไป

"พี่ไวท์...เดี๋ยวกัสออกไปซื้อของมาเพิ่มหน่อยนะ...พี่อย่าเพิ่งเปิดร้านล่ะ.."

"ได้...กัส..อย่าลืมซื้ออาหารมาให้ฮั่งเปาด้วยนะ.."

"อืม...ไม่ลืมหรอก"

ตอนนี้ผมกับกัสเปิดร้าน... My Cake .....  ด้วยกัน...หลังจากเหตุการณ์วันนั้น...ผมก็ตัดสินใจหันหลังให้กับเรื่องราวทุกอย่างและพยามยามลืม...ด้วยการเลือกเรียนอย่างจริงจังทางด้านการทำขนมเค้ก...และเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ผมทึ่งในตัวกัส... คือ... กัสยอมเรียนเป็นเพื่อนผม...โดยที่ผมไม่ได้ร้องขอแต่อย่างใด..ซึ่งผมรุ้ดีว่าเพราะอะไร....การเรียนของเราผ่านไปได้ด้วยดีจนผมคิดว่า...นี่คือชีวิตใหม่ที่ผมจะอยู่กับมันจนชั่วนิรันดร์...แต่ละก้าวของผม...ฮั่งเปาเป็นกำลังใจสำคัญ...ผมรักมันที่สุด...พยานรักของผม...

"ขอโทษนะครับ...อ่อ..ร้านเปิดยัง..คือผม...อยากขอเข้าห้องน้ำหน่อย.." เสียงเด็กผู้ชายตะโกนข้ามเข้ามาในร้านเนื่องจากผมยังไม่ได้เปิดประตู..แต่แง้มหน้าต่างไว้เพื่อระบายอากาศ...

" อ่่อ...ร้านยังไม่เปิด...แต่ถ้าจะมาเข้าห้องน้ำรอสักครู่นะครับ..เดี๋ยวผมเปิดประตูให้" ท่าทางร้อนรนและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเครียดนั้น...ทำให้ผมไม่อาจปล่อยผ่านไปได้...อย่างน้อยแค่ช่วยให้ที่พักพิง...มันคงช่วยได้บ้าง...

"ขอบคุณมากครับ...ขอบคุณ..." 

" เข้ามาสิครับ...ห้องน้ำอยู่ทางด้านใน..." 

สายตาที่มองมาอย่างกับต้องการคำตอบของคนตรงหน้าทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า..

"มีอะไรรึเปล่า...ต้องการอะไรไหม?"

"พี่...ขอหลบอยู่ที่นี่สักพักนะ...ผมมีปัญหากับที่บ้านนิดหน่อย...และตอนนี้ไม่มีที่ไปจริง ๆ " 

"เอ่อ...คือ...ร้านนี้มีเจ้าของร้านสองคน..คือพี่กับเพื่อนพี่...ยังไงพี่คงต้องถามเพื่อนพี่ก่อนว่าเค้าโอเคไหม...เอ่อ...น้อง.."

"ผม..โอ๊ด..ครับ"

"พี่ชื่อไวท์นะ..."

"พี่...ผมช่วยงานพี่ได้นะ...พี่ไม่ต้องจ่ายค่าแรงก็ได้...ขอแค่ที่นอนและข้าว 3 มื้อ ผมก็อยู่ได้แล้ว..."

ความจริงมันจะไม่เป็นปัญหาเลย...หากผมไม่รับปากกัสว่า...จะไม่รับคนงานเพิ่ม... คือกัสไม่อยากมีปัญหากับคนอื่นก็เลยตัดปัญหาด้วยการ...บริการจัดการร้านอยู่สองคน .... ซึ่งมันเหนื่อยมาก...แต่ก็ดีตรงที่ไม่มีปัญหาอื่น เข้ามา...จนกระทั่งตอนนี้...

"พี่ไวท์...นั่นใคร?..." เสียงกัสถามผมด้วยความสงสัยที่ตอนนี้...ผมให้โอ๊ดช่วยล้างภาชนะอยู่ด้านหลังร้าน...

"อ่อ...โอ๊ดนะ...รุ่นน้องพี่เอง...พี่เห็นว่ามันกำลังหางานพิเศษทำก็เลย...อยากช่วยมันหน่อย...กัส...โอเคไหม?"

"ก็...โอเค...ในเมื่อพี่ไว้ใจขนาดนี้ผมก็ไม่มีปัญหา...แต่ถ้าน้องมันสร้างปัญหาผม...ไม่เกรงใจพี่นะ.." 

"อืม...โอเค...ขอบคุณนะ.."

"พี่ไวท์...ผมล้างแก้วเสร็จแล้ว..."

"โอ๊ด..นี่พี่กัส..เพื่อนพี่..และตกลงพี่เค้าอนุญาตให้โอ๊ตทำงานที่นี่แล้วนะ..."

"ห๊ะ!!!..จริงเหรอครับ...ขอบคุณมาก ๆ ...ขอบคุณนะครับพี่...ผมสัญญาว่าจะช่วยงานพี่ทุกอย่าง...สัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหา..."

"ไม่ต้องสัญญษหรอก...แค่ทำให้พี่เห็นว่าโอ๊ตรักษาคำพูดนี้...แค่นั้นพอ"

" พี่ไวท์...ผมขอบคุณพี่มากเลยนะที่ช่วยพูดกับพี่กัส...พี่กัสน่ากลัว...ดุ...แต่ใจดีเนอะ"

"หึ...หึ...ไม่ต้องกลัวหรอกกัสมันก็งี้แหละปากร้าย...ใจดี..แต่โอ๊ตต้องนอนโชฟาไปก่อนนะ ไว้มีเงินค่อยซื้อเตียงให้ละกัน...นอนได้ไหม?"

"โห..เรื่องแค่เนี่ย...สบายมากพี่..."

หลังจากวันนั้น...โอ๊ตก็ช่วยงานทุกอย่างที่ร้านได้ดี...และไม่มีปัญหา...แต่กัส...มักจะเฉย ๆ ไม่ค่อยพูด...กับโอ๊ต ตอนแรกผมนึกว่ากัสคงไม่ชินที่มีคนอื่นอยู่ด้วย...แต่นี่มันก็หลายเดือนแล้ว...กัสก็ยังเหมือนเดิม...ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...จนกระทั่ง...