เหมือนจะรัก

ณ. โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเมื่องพัทยา

"พี่ไวท์...พี่ได้ยินผมไหม...ลืมตาสิ...สัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งกัน...สัญญานะ.." ร่างที่ไม่ไหวติของพี่ไวท์...ทำให้ผมกลัว...กลัวว่าหากพี่ไวท์ไม่กลับมา...ผมจะใช้ชวิตที่เหลือยังไง...ผมไม่กล้าแม้แต่จะคิด..

เสียงเรียกที่ผมคุ้นเคย...เสียงสะอื้นที่เหมือนจะขาดใจ...ผมพยามลืมตาแล้ว แต่มันไม่สำเร็จ ความพ่ายแพ้ต่อความเจ็บปวด...ผมฝืนมันไม่ไหวจริง ๆ

"กัป...ใจเย็น ๆ นะ ยังไงพี่ไวท์ก็ถืงมือหมอแล้ว...ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก...พี่ไวท์แค่หลับไป..เดี๋ยวตื่นมาก็ยิ้มได้ล่ะ....เชื่อพี่นะ" ผมพูดพลางโอบกอดกัปตัน...ที่ตอนนี้...สะอื้นร้องให้ด้วยความเสียใจ คำพูดปลอบของผมหายกลับไปในอากาศ  ทุกคนในตอนนี้อยุ่ในอาการของความกังวล กลัว และยังทำใจไม่ได้กับสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะออกัส...

"กัส..เดี่ยวกูกับกัปตัน....จะกลับไปเอาของที่คอนโดแล้วแวะรับ ฮั่งเปามาเลย...นะ" ผมนึกออกว่า ก่้อนมาประชุม พี่ไวท์แวะเอาฮั่งเปาอาบน้ำที่ร้าน...ฮั่งเปา..เป็นชื่อที่พี่ไวท์ตั้งให้...หมาตัวสีน้ำตาล ขนปุย ตาใสๆ นั้นทำให้ผมยิ้มออกมาได้...

"อืม...แล้ว..มึงก็กลับไปกับเงินเลยนะไอ้กัป...กูไม่อยากให้มึงยุ่งกะพี่ไวท์อีก..." น้ำเสียงที่ออกัสเปร่งออกมาผมรู้ดีว่ามันพยายามที่จะงับอารมณ์แค่ไหน...ความโกรธ...ความเสียใจ...ความอึดอัด มันแสดงออกมาชัดเจนจนผมกลัว ว่าออกกัสจะทำอะไรกัปตัน  ผมจึง...

" กัส...มึงอย่าเพิ่งชวนกัปตันทะเลาะเลยนะ มึงก็เห็นว่ามันเสียใจแค่ไหน...คนเรามันก็พลาดกันได้...ไม่ใช่เหรอ.." ผมไม่ชอบเลยเวลาที่กัสอารมณ์ร้อนแบบนี้  คำพูดและการกระทำของกัสเป็นสิ่งหนึ้งที่ผมเอาไม่อยู่จริง ๆ ...

"เงิน...มึงเข้าข้างมัน...ใช่คนเราผิดพลาดกันได้..แต่มึงจะรอให้ความผิดพลาดของมันทำให้พี่ไวท์  หายไปจากโลกนี้ก่อนรึไง..ห๊ะ!!!!!" สายตาตัดเพ้อ...อาร์ณน้อยใจของกัส  ตอนนี้มันรุนแรงจนผมไม่หล้าแม้แต่จะสบตา...

"พะ..พี่กัส..กัปขอโทษ...กัปไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เลยนะ... ถ้าเลือกได้ กัปจะยอมเป็นคนเจ็บ...จะไม่ยอมให้..." 

"กี่ครั้งแล้วที่มึงพูดว่าสัญญา...กี่ครั้งแล้วที่คำขอโทษของมึง..ทำให้ทุกอย่างเลวร้าย...เก็บคำขอโทษของมึงไว้แก้ตัวกับว่าที่คู่หมั่นจะดีกว่า..." คำพูดทุกคำของพี่กัส มันตอกย้ำให้ผมรู้สึกผิด..และสมเพศตัวเอง... เสียงเปิดดประตูห้องฉุดเฉิน...ทำให้ผมและพี่เงิน พี่กัส กรูกันเข้าไป

"หมอ..พี่ผมเป็นไงบ้าง.."  

"คนเจ็บปลอดภัย....แต่คงต้องให้คนเจ็บพักฟื้นร่างกายสักระยะหนึ่ง นะครับ"

หลังจากนั้นพี่ไวท์ก็ถูกย้ายเข้าห้องพักฟื้นพิเศษ...ถึงพี่ไวท์จะยังไม่ฟื้นแต่....หมอบอกว่าตอนนี้ร่างกายดีขึ้นเยอะแล้ว  เพียงแต่ยังอ่อนเพลียอยู่...ต้องรอดูอาการอีกสักพัก...ส่วนฮังเปาตอนนี้..ซนมาก ๆ มันมักจะซุกซนอยู่แถว ๆ พี่ไวท์...แล้วเผลอหลับอยู่อย่างนั้นเสมอ...ผมรู้ดีว่าพี่ไวท์ตั้งใจซื้อเจ้าฮั่งเปาตัวนี้ให้ผม เพราะผมเคยบอกไว้ว่าอยากจะเลี้ยงสุนัขไว้สักตัว เพื่อเป็นตัวแทนพยานรักของผมที่มีให้พี่ไวท์...มาถึงตอนนี้พยานรักของเรามาแล้ว...ผมรอพี่ตื่นขึ้นมายืนยันความรักอยุ่นะครับ...ไม่ว่าจะนานแค่ไหน...ผมก็จะรอ...แต่...

"กัปตัน... มึงกลับไปได้แล้ว...ไม่มีประโยชน์อะไรที่มึงต้องอยู่...อย่าคิดว่าการที่มึงทำดี ตอยดูแลเอาใจใส่พี่ไวท์แค่นี้  มันจะลบล้างความผิดของมึงได้...บอกตรง ๆ มันไม่ได้ผล"

"พี่กัส.....ผมขอร้องนะ...ขอให้ผมได้ตอบแทนความรักของพี่ไวท์บ้าง... อย่างน้อยเพื่อทดแทนความผิดของผม...นะครับ.." ผมตัดสินใจคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนพี่กัส เพื่อหวังว่าความรักของผมจะทำให้พี่กัสใจอ่อนได้บ้าง...

"กัส...ตอนนี้ทุกอย่างก็ดีขึ้นแล้ว...มึงอย่าทำเรื่องให้มันแย่ลงทำไมว่ะ..." ผมไม่เข้าใจริง ๆ ว่าทำไมกัสให้อภัย...กัปตันไม่ได้..ไม่ว่าผมพยายามถามเท่าไหร่ กัสก็ไม่ตอบ...ผมหงุดหงิดที่กัสเป็นแบบนี้...เมื่อไหร่ผมจะมีค่าพอที่จะรับรู้เรื่ิองบางเรื่องของกัสได้สักที...หรือผมไม่มีค่าพอ...

"โอ๊ย!!!!" เสียงคนป่วยทำให้ ทุกคนที่อยู่ในห้องพุ่งทะยานไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว...

"พะ...พี่ไวท์...พี่ฟื้นแล้ว...เป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม...ผมดีใจที่สุด..." ผมเผลอกอดพี่ไวท์จนลืมไปว่ามีสายตาที่ไม่พอใจของพี่กัสมองอยุ่...ผมจึง...ปล่อยมือ...

"พี่ไม่เป็นไรแล้ว...แค่ปวดแผลนิดหน่อย..." ความจริงผมรู้สึกตัวตั้งแต่ ฮั่งเปาขึ้นมาซุกในผ้าห่มแล้วเพียงแต่...ยังรู้สึกแสบตา ...จึงข่มตาลงเพื่อรอ...ให้ร่างกายพร้อม...แต่เสียงกัสกับกัปตันทะเละกัน...ทำให้หัวใจของผมต้องตื่นขึ้นมาเพื่อปกป้องคนที่ผมรัก...และคงถึงเวลาที่ผมต้องเคลียร์เรื่องที่มันค้างคาให้จบลงไปสักที...ผมไม่อยากให้เห็นเจ็ปปวดเพราะความรักอีกแล้ว...

จบตอนที่ 10 แล้ว เรื่องราว จะเป็นยังไงต่อไป อย่าลืมติดตามกันนะค่ะ ยังมีอุปสรรค์มากมายที่รอพิสูจน์ความรัก ... ฟางจะจัดการอย่างไรต่อไป...กัสจะให้อภัยกัปตันหรือไม่...รอลุ้นกันไปพร้อม ๆ กันนะค่ะ