เหมือนจะรัก

"ไวท์...พี่ไม่เห็นด้วยนะที่ไวท์...จะออกจากวงการบันเทิง..ไม่ใช่พี่ห่วงอะไรหรอก พี่แค่ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มาทำร้ายอนาคตของไวท์...ไม่ใช่สิ ของทุกคนต่างหาก...ไวท์คิดดูนะ..กัปตัน...กำลังจะไปได้ดีก็จริง.... แต่อย่างที่เห็นๆ กันอยู่.... กัปมันอยู่ได้เพราะมีไวท์คอยอยู่เคียงข้างมัน...ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ...เชื่อพี่" พี่ธิตพูดพลางลอบมองผมด้วยความรู้สึกที่บ่งบอกว่าอยากให้ผมใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คิด แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้จริง ...สถานะการณ์ในตอนนี้...มันบีบบังคับให้ผมต้องทำแบบนี้...

" แต่...บางทีการที่ผมทำแบบนี้มันคือการจบปัญหาทุกอย่างนะพี่ธิต...ผมจะไม่ยอมให้กัปต้องเสี่ยงกับอันตรายเหล่านั้น...พี่เข้าใจผมนะ...ผมสัญญา...ถ้าเรื่องทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ความฝัน...ผมจะกลับมา..." เสียงไวท์บอกเหตุผล...ของการกระทำทั้งหมด... ผมรู้จักไวท์ดี ว่าทุกความสุขของกัปตัน...ไวท์ยอมได้เสมอ...ยอมได้แม้กระทั้งชีวิต...ผมเชื่ออย่างนั้น...ไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรต่อ เสียงเปิดประตูพร้อมมีดที่กัปถืออยู่ทำให้ผมถึงกับตกตะลึง...

"เอาสิ....ถ้าพี่จะทิ้งผมไป...โดยไม่แคร์ว่าผมจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีพี่ ....ผมยอมตายชะดีกว่ามันคงจะเป็นทางออกที่ดีกว่าของพี่เยอะ...ถ้าผมตาย..." ผมทนไม่ได้จริง ๆ ถ้าพี่ไวท์จะทิิ้งผมไปแบบนั้น...ความตายดูจะเป็นเหตุผลที่ผมเลือกเพราะหากไม่มีพี่ไวท์แล้วชีวิตผม...คงไม่มีความหมาย...

"กัป...ถ้าความรักของพี่มันไร้ค่าจนกัปมองไม่เห็นขนาดนั้น...กัปแทนที่ความรักของพี่ด้วยความตาย...ซึ่งหมายถึงการจากกันชั่วนิรันดร์...กัปอยากให้พี่ตาย...พร้อมกับกัปเลยไหม...พี่ยินดี..."

ยอมรับว่าผมตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า...ความตายเป็นสิ่งหนึ่งที่กัปกลัวมากที่สุด...กลัวการสูญเสีย...กลิ่นเลือดและความเจ็บปวดเหล่านั้น กัปกลัวมันสุดหัวใจ ผมรู้ดี...เพียงแต่ตอนนี้ความตายคงเป็นทางเลือกเพียงสิ่งเดียวกับกัป เลือก...แต่เสียใจ.....ผมจะไม่ยอมให้กัปทำแบบนั้นอย่างแน่นอน...ผมพูดพร้อมเดินเข้าไปหากัปด้วยสายตาที่มุ่งมั่น...จริงจัง...และท้าทาย...มือสองมือที่ผมจับมีดที่กัปตันถือ...รู้สึกได้ถึงความสั่น...กลัว...และสับสน...

"พี่...พี่ไวท์...อย่าเข้ามานะ...มะ...ไม่งั้นผมจะ...จะ..." ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ มือของพี่ไวท์เข้ามาคลุมมือผมเพื่อหมายจะเอามีดออก...แต่ผมคิดผิด...พี่ไวท์กระชับมือผมเพื่อให้รอยมีดนั้นทิ่มแทงลงไปบนแขนด้านขาวของพี่ไวท์เอง....รอยกรีดของมีดที่ยาวและลึกพอสมควร  ทำให้พี่เลือดไหลไม่หยุด....ผมมองหน้าที่เหยเกด้วยความเจ็บปวดของพี่ไวท์ทำให้ผมรีบปล่อยมืดลงด้วยความเร็ว 

"พี่ดีใจที่กัป...คิดได้...ความรักของพี่มีค่าพอที่จะทำให้กัปมองเห็น...พะ..พี่ดีใจริง ๆ " เสียงพี่ไวท์มันแผ่วเบาจนผมใจหาย...ลมหายใจที่รวยรินทำให้ผมกลัว....กลัวว่าพี่ไวท์จะทิ้งผมไป...ผมก้มลงกอดพี่ไวท์ไว้.... พร้อมกับฉีกเสื้อของตัวเองเพื่อมาห้ามเลือดที่ตอนนี้เลอะเสื้อเต็มไปหมด..

"พี่ไวท์!!!!!" ผมกับเงินประสานเสียงพร้อมกัน เนื่องจากตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น... หลังจากพี่ไวท์ขึ้นมาคุยธุระ...ผมกับเงินรอคอยอยู่ด้านนอก เพื่อรอคอยการกลับมาของพี่ไวท์แต่เสียงกัปตันที่ดังลอดออกไปทำให้ผมและเงินตัดสินใจเข้าวิ่งเข้ามาด้านบน...ภาพกัปตันที่กอดพี่ไวท์ไว้ ทำให้ผมอึ้ง...