เหมือนจะรัก

"กัส...พี่ขอนะ...ไม่ว่ากัสจะโกรธกัปตันเรื่องอะไร...ยกโทษให้น้องได้ไหม...ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเราต่างมีส่วนผิดด้วยกันทั้งนั้น และตอนนี้ทุกอย่างก็ปกติแล้ว..อย่า...ทำให้พี่ต้องไม่สบายใจเลยนะ" ผมลอบมองหน้ากัสเพื่อรอคอยคำตอบและก็ต้องตกใจกับข้อแลกเปลี่ยน....

"ได้...ถ้าพี่ต้องการให้ผมให้อภัยมัน...ผมทำได้...เพียงแต่...พี่ต้องย้ายไปอยู่เชียงใหม่...ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั้น...หากพี่รับข้อแลกเปลี่ยนนี้ได้...ผมถึงจะยอมให้อภัยมัน...

สิ่งที่ผมคิดไว้ว่ากัสต้องใช้วิธีนี้ในการแก้ปัญญา...ผมเดาใจกัสไม่ผิดจริง ๆ เพียงแต่....กัปตันจะเข้าใจเหตุผลของผมไหม...จะยอมรับข้อแลกเปลี่ยนนั้นรึเปล่า...นี่คือสิ่งที่ผมกลัว...ก่อนที่ผมจะตอบ...กัปตันเดินเข้ามาจับมือผมอย่างแรง ทำให้ผมต้องข่มตารับความเจ็บที่ตอนนี้มันเริ่มปวดมากขึ้นเนื่องจากแรงกดที่กัปตันบีบ...

"พี่จะย้ายไปเชียงใหม่เหรอ...ทำไม!!!...ความรักของผมที่มีให้พี่มันไม่พอหรือพี่ไม่เคยต้องการมัน  พี่บอกผมได้ไหม..... ว่าผมต้องทำยังไง.... พี่ถึงจะยอมรับความรักของผมสักที...ผมรอคอยการกลับมาของพี่ด้วยความหวัง .....หวังว่าพี่จะกลับมารักผม.. หวังว่าเราจะกลับมาอยู่ด้วยกัน...เหมือนเดิม...แต่ผมผิดหวัง...ผมผิดหวังจริง ๆ "เสียงกัปตันโผล่งออกมาด้วยความเสียใจ.

..ผมอยากบอกเหลือเกินว่าทุกอย่างที่ทำ...ทำเพื่อใคร...และทำไปเพื่ออะไร...แต่หากกัปตันคิดอย่างนี้.... มันอาจจะเป็นผลดี...ที่จะทำให้กัปตัน...ตัดใจจากผมได้...ซึ่งหากเป็นเช่นนั้น...ผมคงต้องยอม....

"ใช่...ความรักของกัปมันไม่มีค่าพอที่จะรั้งพี่ไว้...กัปควรจะกลับไปสักที...กลับไปในที่ที่ควรอยู่...และไม่ควรจะกลับมาที่นี่อีก!!!!" การตัดสินใจครั้งนี้ มันต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดขนาดนี้......หากสักวันหนึ่งความรักกลับกลายเป็นความเกลียด..มันคงทำให้กัปตันลืมผมได้ไม่ยาก..กัปต้องกลับไป...หมั้น...และแต่งงาน...มีครอบครัวที่อบอุ่น...ทุกอย่างที่สมบูรณ์แบบกำลังจะเปลี่ยนชีวิตกัปให้ดีขึ้น... ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นส่วยหนึ่งในนั้นก็ตาม...

"ถ้าพี่บอกผมสักนิด...ว่าพี่ไม่รักผม...ผมคงไม่เจ็บขนาดนี้....." ผมรู้ว่ากัปตันเจ็บปวดแค่ไหน...รู้ว่าความผิดหวังและเสียใจการคนรักมันทรมานแค่ไหน..ซึ่งผมเองก็กำลังเผิญหน้ากับมันเช่นกัน....ผมได้แต่ยืนมองกัปตันเดินจากไป...ด้วยความรู้สึกที่ยินดี...หากการกระทำของผมในวันนี้ทำให้กัปตันไม่ต้องทุกข์ทรมานกับมัน....ฮั่งเปา....ก้าวกระโดดขึ้นมาบนตักผม...พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้...พยานรักของผม...ตอนนี้เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ผมสามารถก้าวผ่านทุกอย่างได้...ผมกระชับกอดมันไว้...เพื่อบอกให้มันรู้ว่าผมรักมันมากแค่ไหน...รักเหตุผลของการมีมันอยู่แบบนี้แค่ไหน....

"พี่ไวท์...ผมพูดจริงๆนะ...ผมอยากให้พี่กลับไปเริ่มต้นใหม่ที่นั้น...อย่างน้อย... มันคงจะช่วยให้พี่ไม่ต้องเจ็บปวดแบบนี้..." สีหน้าความเจ็บปวดของพี่ไวท์...ผมอดไม่ได้ที่จะกอดปลอบโยน ร่างที่สั่นเทาไปด้วยแรงสะอื้นทำให้ผมรู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้มันคงทำให้เจ็บปวดแค่ไหน...ผมยอมให้ความเจ็บปวดในครั้งนี้ ...เป็นแรงพลัดดันให้พี่ไวท์ที่ก้าวไปสู่ชีวิตที่ดีขึ้น...อย่างน้อยการไม่่มีกัปตันอยู่ข้าง ๆ ทำให้ผมเบาใจ...ทำให้ผมวางใจได้ว่า..พี่ไวท์จะไม่ต้องเสียใจเพราะมันอีกต่อไป...

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ  จนกระทั่ง...

"พี่ไวท์ผมขอโทษทีนะ...ไปนานหน่อย...ซื้อของมาเยอะเลย...ของที่พี่ไวท์ชอบทั้งนั้นเลยนะ" 

"กำลังหิวอยู่พอดี...มึงซื้อไรมาเยอะแยะว่ะ...อย่างกะกินกัน 10 คน"
"ก็ซื้อมาเผื่อไอ้กัป...มันไง...มันหิว...อ้าวแล้วกัปไปไหน?..."

"มันมีธุระที่บ้านก็เลยกลับไปก่่อน..เออ..เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงไปซื้อตั๋วบินไปเชียงใหม่กับกูด้วย"

"ไปเชียงใหม่...ไปทำไมว่ะ..ไปเยื่ยมป้าวรรณเหรอ?" พี่ไวท์กับกัสจะไปเชียงใหม่เหรอ...ไปทำไม...ในเมื่อเราทั้งสามคนก็เพิ่งจะกลับจากเชียงใหม่เมื่อตอนปีใหม่ที่ผ่านมา...ที่นั้นอากาศเย็น พี่ไวท์ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่...หรือว่า...

"ไอ้กัส...กูลืมซื้อน้ำว่ะ..มึงลงไปซื้อหน่อยดิ..."

"อ้าว...ไม่ทันแก่..ขี้ลืมชะแล้วนะมึง"

"เอ่อ..เร็ว ๆ ดิว่ะ พี่ไวท์หิวน้ำละเนี่ย...." ผมพูดพลางกระซิบตาบอกเป็นสัญลักษณ์ขอความร่วมมือ ซึ่งพี่ไวท์ก้็เข้าใจด้วยดี"

"อืม... พี่อยากกินน้ำชาเขียวปั่นอ่ะ..."

"ได้ ๆๆๆ มึ่งละเอาไรว่ะ"

"ของกู...มึงไม่รู้...ก็ไม่ต้องซื้อมา..."

"กูจำไม่ได้หรอกว่ามึงชอบกินไร จำได้แต่ว่าแพนด้ากินไผ่ 5555"

"มึงจะไปด้วยดีหรือจะไปด้วยบาทากู..ไอกัส"

"ไป ๆๆๆ ด้วยบาทากูดิว่ะ...มึงจะช่วยกูเดินรึไง"

"เออ่...ถามมากพูดมากอยู่นะมึง...เนี่ยกิน ๆ เข้าไป ปากจะได้ไม่ว่าง"

ผมชอบเวลาที่หยอกล้อกับไอืเงินมันครับ  สนุกดี... ช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นเยอะ...ยิ่งช่วงนี้มันชอบเหวี่ยง ๆ ผม...เดี๋ยวรอให้เรื่องพี่ไวท์เสร็จเมื่อไหร่...ผมจัดการมันแน่...

หลังจากที่กัสออกไป...พี่ไวท์หันมามองหน้าผม พร้อมเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ผมฟัง... ผมเข้าใจการกระทำของกัสมันดี...เพียงแต่ผมไม่เห็นด้วยที่จะให้กัปตันเข้าใจผิดแบบนั้น...ความเข้าผิดมันจะทำให้ความรักที่บริสุทธิ์...เลือนลางไปกับกาลเวลา... แต่หากเราสามารกแก้ไขความเข้าใจผิดนั้นได้...สิ่งที่ได้กลับมาจะคุ้มค่ากว่าการปล่อยให้มันผ่านเลยไปแน่นอน...ผมต้องทำอะไรสักอย่่าง ...........ผมสัญญาว่าความรักของพี่ไวท์กับกัปตันจะต้องกลับมาเหมือนเดิมแน่นอน.......

จบตอนที่  11  แล้ว  เงินจะทำอะไร และทำสำเร็จหรือไม่ รอลุ้นไปพร้อม ๆ กันนะค่ะ^^