our love

 
 
 
 
          โยซอบมองแววตาที่หวานฉ่ำเซ็กซี่อย่างหลงใหล แต่เขายังข้องใจไม่หายอย่างไงก็จะต้องถามให้ได้
 
          “พูดยังไม่จบเลย” โยซอบแก้มป่อง มือเล็กเล่นคอเสื้อของอีกฝ่าย ส่งสายตาหวานฉ่ำไม่แพ้คนตรงหน้าไปให้
 
          “จบแล้วไม่ใช่หรอ” จุนฮยองตะล่อมชิมความหวานที่กกหู กัดเบาๆก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปข้างในหูคนตัวเล็กจนคนถูกกระทำขนลุกไปทั้งตัว มือเล็กพยายามดันหน้าคนฉวยโอกาสออก
 
          “ยังไม่จบสักหน่อย ยังไม่ได้ถามเรื่องนั้นเลย” ความหื่นที่ไม่เข้าใครออกใครทำให้โยซอบรู้สึกกลัวคนตรงหน้าขึ้นมานิดหน่อย ร่างกายของตัวเองก็ดูเหมือนจะทรยศ รู้สึกดีกับสัมผัสของคนตรงหน้าทั้งๆที่บอกตัวเองว่าเดียวก่อน อย่าเพิ่งเผลอให้เด็กแว่นมันเอาเปรียบ
 
          “งั้นถามมาเลยครับ” จุนฮยองที่แรงเยอะกว่ายังคงกัดติ่งหูเล่นอย่างมีความสุข มีเสียงครางอย่างไม่พอใจของโยซอบดังเป็นซาวประกอบ
 
          “งั้นก็เลิกทำแบบนี้ซะทีสิ มันถามไม่ออก” โยซอบที่ร่างกายเริ่มร้อนมากขึ้น เพราะสัมผัสของอีกฝ่าย ยิ่งร่างสูงรู้ว่าแตะตรงไหนเขาจะร้อนก็ยิ่งแตะใหญ่ แบบนี่ไม่ให้มีอารมณ์ตามได้อย่างไงเล่า คนมันเคยๆกันอยู่
 
          “ไม่เห็นเกี่ยวเลยครับ ส่วนนี้กับส่วนนั้นมันอยู่คนละที่กัน” จุนฮยองจูบที่ต้นคอขาวกับปากอิ่ม ก่อนจะส่งยิ้มพิฆาตมาให้
 
          “ไอ้แว่น ไอ้หื่น” โยซอบที่ไม่ว่าจะทำอย่างไงก็เอาคนตัวโตออกมาจากตัวเองไม่ได้ ดูท่าจะต้องพูดในขณะที่อีกฝ่ายกระทำล่วงเกินกับร่างกายตัวเอง เสพสุขแบบไม่คิดจะห้ามใจ ไม่รู้สึกสงสารคนพูดอย่างเขาแม้แต่น้อย คิดบ้างไหมว่าอาจจะมีใครมาเห็น
 
          “ครับ” ร่างสูงขานรับเสียงหวาน ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินมื้อโปรดอย่างย่ามใจ แตะตรงนั้นจูบตรงนี้คนในอ้อมแขนก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งที่หวานดั่งน้ำผึ้งเดือนห้าแล้ว
 
          “นายรู้เรื่องที่ซอฮยอนแกล้งฉัน...อืม...อ๊ะ...หรือ...อา..เปล่า” โยซอบที่โดนอีกฝ่ายเล่นหนักข้อยิ่งขึ้นเผลอครางออกมาทั้งๆที่พูดยังไม่จบประโยคดี
 
          “รู้...ครับ” จุนฮยองไล่จูบคนที่บ่ายหน้าหนี แต่ถึงจะหนีอย่างไงก็โดนอีกฝ่ายปล้นจูบแบบลืมหายใจอยู่ดี กดริมฝีปากแนบชินจนโยซอบรู้สึกเจ็บ ปลายลิ้นร้อนกวาดไปทั่วปาก ไล่ไปตามกระพุ่งแก้มฟันสวยแม้กระทั้งเพดานปากร่างสูงยังพยายามหยอกล้อเอาใจ ออดอ้อนในที ไม่รักไม่หลงคงไม่มันรู้ไป
 
          “อืม...” โยซอบที่คำถามเริ่มหายไปจากสมองครางเสียงแผ่ว ตอบสนองจูบคนตรงหน้าแบบถึงพริกถึงขิง กัดปากกัดตอบ พลิกลิ้นหยอกเย้าอย่างตั้งใจทุกคำพูดที่อยากถามถูกดูดกลืนหมดทุกคำ
 
          “ไม่ถามต่อล่ะครับ” สายตาคมจ้องมองในระยะเผาขนอย่างเจ้าเล่ห์ จนโยซอบที่ดูเหมือนตัวเองโดนลูบคมก็จัดการทึ้งผมนุ่มดำสนิทของคนตรงหน้า จนใบหน้าของคนทั้งคู่ห่างกัน ใบหน้าหล่อมีแววตกใจและความเจ็บ
 
          “นายเป็นใครกันแน่...ยงจุนฮยอง” นี้คือสิ่งที่โยซอบต้องการรู้มากที่สุด เรื่องบางเรื่องภาพบางภาพมันตอกย้ำว่าคนตรงหน้าเขาไม่ได้ธรรมดา แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามทำตัวให้เหมือนคนปกติทั่วไป พยายามไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครและถึงเขาไม่พูดไม่ถามแต่ก็ใช่ว่าจะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายดู...พิเศษ
 
          “ทำไมถามอย่างนั้นล่ะครับ” จุนฮยองจ้องมองใบหน้าหวานด้วยความฉงน
 
          “มีหลายเรื่อง แต่ที่รู้ๆ คนอย่างซอฮยอนเลือกคบคน” มือเล็กที่ดึงผมจนแทบจะหลุดออกมาทั้งจุกเปลี่ยนมาเป็นลูบผมคนที่ตัวเองยอมรับทั้งใจว่า...รัก
 
          “ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากมายหรอครับ เป็นแค่เพียงคนธรรมดาเหมือนคนอื่นที่ครั้งหนึ่งไม่ธรรมดาเท่านั้นเอง” เสียงทุ้มเซ็กซี่ดังขึ้นพร้อมกับยิ้มหวานที่ทำให้มือไม้ของเจ้าตัวเล็กหมดแรง แทบจะร่วงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก แต่ต้องขืนใจเอาไว้ไม่อย่างนั้นไม่รู้เรื่อง
 
          “นายเคยเป็นฆาตกรหรือไง ที่ว่าไม่ธรรมดานะ” โยซอบเอียงหน้าเอียงคอจ้องมองคนหล่ออย่างสงสัย แต่ดูท่าความรู้สึกบางอย่างของจุนฮยองจะพุ่งขึ้นสูงจนไม่อยากพูดอะไร นอกจากทำอย่างเดียว
 
          “เอาไว้พูดกันคืนนี้ก็แล้วกัน” เพราะไม่ได้แตะต้องอีกฝ่ายมา 2 วัน ทำให้วันนี้จุนฮยองเด็กแว่นที่ทุกคนรู้แล้วว่าหล่อประกบปากอิ่มตรงหน้าอย่างรวดเร็วปานจรวดด้วยความโหยหา จนโยซอบที่แรงน้อยกว่าอีกฝ่ายอยู่แล้วถึงกับตกใจอ้าปากกว้างจนลิ้นร้อนเข้ามาตวัดก่อเกี่ยวอย่างชอบใจ
 
          มือเล็กออกแรงทุบที่แผ่นหลังกว้างเมื่อเริ่มหายใจไม่ออก ร่างเล็กหมดเรียวแรงที่จะดิ้นเลยต้องจำยอมให้อีกฝ่ายตักตวงความหวานอย่างสมยอม ขาทั้งสองข้างก็ออกแรงรัดเอวสอบของคนตัวโตแน่นตามอารมณ์ ไม่รับรู้เลยว่ามือหนาเอื้อมมาปลดเข็มขัดออกตั้งแต่เมื่อไรเพราะสิ่งที่รู้คือลิ้นร้อนที่กำลังขบเม้น เลียชิมรสชาติอยู่ที่ซอกคอ
 
          โยซอบเลื้อยมือไปตามไหล่กว้างอย่างเผลอไผล เอียงหน้าปรับองศาเพื่อให้อีกฝ่ายทำในสิ่งที่ต้องการได้อย่างสะดวก ก่อนจะส่งมือร้อนๆของตัวเองเข้าไปลูบไล้เนื้อแท้ของอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเปรียบ
 
          จุนฮยองเลือนหน้ามาจูบปลายคางของคนตัวเล็กอย่างเอาใจ มือหนาปัดป่ายไปทั่วผ่านเนื้อผ้าที่ยังคงอยู่ครบบนร่างกาย ร่างสูงเลยไม่ช้าที่จะดึงเสื้อออกจากกางเกงที่โดนปลดเข็มขัดก่อนจะเริ่มปลดกระดุมในขณะที่ริมฝีปากก็ยังควบคุมจังหวะความหวานที่ส่งผ่านทางเรียวลิ้น
 
          ...จูบเก่ง
 
          “อืม...อ๊ะ...” โยซอบมีการสะดุ้งเล็กน้อยยามที่ลิ้นร้อนจูบไล่ลงไปเรื่อยๆจนถึงแผ่นอกเล็ก อยู่นิ่งกลืนกินตุ่มไตเล็กอย่างตั้งใจ จนมันแข็งสู้ลิ้นและมือที่กำลังปรนเปรอ ฟันคมกัดเบาๆจนความเสียวซ่านแผ่ไปทั่วตัว มือเล็กจิกที่ไหล่กว้างไม่ต่างจากเท้าน้อยๆที่ออกแรงจิกกับที่นอนในห้องพยาบาล เพื่อลดความรัญจวนที่พุ่งขึ้นแบบไม่มีหยุด
 
          จุนฮยองยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะดันร่างเล็กลงไปนอนบนเตียงช้าๆ ใบหน้าหวานที่ปรารถนาอยากตื่นมาเห็นทุกเช้า กำลังแดงก่ำหน้ามอง ปากอิ่มบวมเจ่อ ทั้งดูเซ็กซี่และดูซุกซน มือเล็กยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงยามที่มือร้อนนุ่มของจุนฮยองเข้าไปสัมผัสสิ่งที่ตื่นตัวอย่างตั้งใจ เสื้อนักเรียนที่ยังไม่ได้ถอดอกจากตัวยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้คนตัวเล็กให้น่าฟัดเข้าไปใหญ่
 
          คนตัวโตที่พอใจกับการหลอกล้อกับโยซอบรั้งเอวบางที่ขยับออกห่าง ขาทั้งสองข้างของเจ้าหญิงยังคงอยู่บนต้นขาเขา ทำให้ตอนนี้จุนฮยองเห็นทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า ภาพคนน่ารักที่ทอดกายตาหวานฉ่ำพร้อมกับเสียงครางหวานๆทำให้เขาร้อนขึ้นตามสัญชาติญาณนักล่าพร้อมกับที่กางเกงตัวน้อยจะถูกถอดจนกองที่ขาซ้ายเพียงขาเดียว
 
          ...น่ารัก น่าฟัดไม่เคยเปลี่ยน
 
          “อ่ะ...อาๆๆๆๆ” แม้จะผ่านเรื่องนี้มาก่อนแต่โยซอบก็ทำตัวให้ชินกับมันไม่ได้ เขารู้สึกอายทุกครั้งที่ถูกมองราวกับจะถูกกินลงท้อง สายตาหวานฉ่ำและเซ็กซี่ที่อีกฝ่ายใช้มองสำรวจร่างกายเขา มันแทบจะเผาไหม้เขาให้กลายเป็นเถ้าถ่านกองอยู่ตรงหน้า
 
          “ซอบครับ” จุนฮยองที่ยังนั่งจ้องมองของสวยงามอย่างชอบใจครางเสียงกระเส่า เมื่อมือเล็กของเจ้าของร่างหวานยกขึ้นบดขยี้หน้าอกตัวเอง จ้องมองอย่างยั่วยวน พร้อมกับสียงครางหวานที่ดังบาดอารมณ์ ก่อนที่จุนฮยองจะยกเรียวขาขึ้นพาดบ่า จูบปลีกขานวลจ้องมองร่างเล็กอย่างท้าทาย ใช้ลิ้นร้อนและริมฝีปากจูบซับตั้งแต่ขอพับถึงขาอ่อนด้านใน มันใกล้จนหัวใจดวงน้อยที่เต็มไปด้วยไฟเสน่ห์เต้นอย่างแรง
 
          “อา...” โยซอบที่เสียวไปทั้งตัวครางลั่นแม้จะพยายามกลั้นแค่ไหนแต่โดนทำแบบนี้ก็ห้ามไม่อยู่
 
          มือเล็กพยายามดึงชายเสื้อปิดส่วนที่กำลังตื่นกลัวแต่กลับโดนมือหนาตรึงไว้กับที่นอน
 
          “อย่าปิดสิครับ สวยดีออก” โยซอบอายกับคำพูดของคนที่ตัวเองรัก ใบหน้าหวานหันไปมองฉากกั้น กัดปากแน่นจนมันเจ็บ แต่ก็สู้ความเสียวที่แล่นไปทั่งร่างกายยามที่มือร้อนเข้าสัมผัสสิ่งที่ร่างสูงบอกว่าสวยด้วยมือร้อน ขยับขึ้นลงช้าๆ ในขนาดที่ริมฝีปากก็ขบเม้น กัดกิน สร้างรอยที่ขาอ่อนด้านใน มืออีกข้างยังตรึงมือเล็กให้จนไปกับที่นอนสีขาว
 
          “อ๊ะ...อา...จุน...โอ้...ซี๊ด” โยซอบที่ถูกรังแกแบบสมยอมส่ายหน้าไปมากับหมอน เมื่อปากนุ่มร้อนแตะที่แก่นกายเบาๆอย่างตั้งใจ
 
          “ซอบครับ” จุนฮยองอยากเข้าไปครองครองคนที่สวย เซ็กซี่ตรงหน้าใจแทบขาด ภาพวาดระดับโลกจะสวยแต่ไหนก็สู้ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้
 
          เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีความสุขมีหรือคนที่เฝ้ารอให้ดอกฟ้าโน้มตัวลงมาเองจะทนทรมานเจ้าหญิงต่อไป มือหนาที่ยังไม่หายเจ็บขยับเร็วยิ่งขึ้น บีบแน่นจนโยซอบทั้งเจ็บทั้งเสียวแบบสุดๆ ขาทั้งสองถูกแย่งออกจนกว้างจนไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่จุนฮยองไม่เห็น
 
          “อืม...”
 
          นิ้วของคนตัวโตค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าช่องทางรักสีชมพูอย่างช้าๆ ในขณะที่โยซอบกำลังจะปลดปล่อย จากสองเป็นสาม ขยับเข้าออกเพื่อให้สอดคล้องกับจังหวะมืออีกข้าง คราวนี้โยซอบแทบจะหยุดหายใจเอาเสียดื้อๆ โดนทั้งหน้าทั้งหลัง ครางแทบไม่หยุด เสียงหวานกระเส่าได้ใจคนฟังอย่างมาก
 
          “อ๊ะ...อา...ๆๆๆๆๆ”
 
          โยซอบที่ขยับร่างกายไปตามนิ้วที่เข้าออกร่างกายตัวเอง จนทุกอย่างที่มองเห็นแทบจะเป็นสีขาวโพลนไปหมด ร่างเล็กกระตุกเกร็งปล่อยน้ำสีขาวออกมาล้นมือของจุนฮยอง ก่อนที่เด็กแว่นจอมหื่นจะยกขึ้นเลียที่ละนิ้วอย่างชอบใจไม่ลืมที่จะให้ร่างเล็กชิมความสุขที่ปลดปล่อยออกมาของตัวเองด้วย
 
          “หวาน”
 
          โยซอบที่เหนื่อยล้าไม่มีแรงขัดขืนพ่อจอมหื่นเอาแต่ใจแม้แต่น้อย ร่างเล็กปล่อยให้คนตัวโตช่างเงียบหาเศษหาเลยจากร่างกายเขาด้วยความเต็มใจ ลิ้นเล็กก็ยังตอบสนองลิ้นหนาที่ดุดันแทรกเข้ามาในโผล่งปาก ชิมรสชาติของตัวเองที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้ ทำให้คนตัวเล็กนิ่วหน้าเพราะความไม่เคย
 
          “ขอนะครับคนดี” เสียงทุ้มแหบที่เต็มไปด้วยความต้องการดังขึ้น แก่นกายร้อนที่ขยายแทรกตัวเข้าไปช่องทางสีหวาน ผนังความหนานุ่มแทบทำให้จุนฮนองไม่อยากรีรอให้ทรมาน แต่พอได้เห็นใบหน้าที่แสดงถึงความเจ็บของเจ้าหญิงทำให้ความคิดนั้นแทบจะละลายหายไป
 
          ...หากตัวเองมีความสุข ในขณะที่อีกคนกำลังเจ็บมันจะมีความสำคัญอันใดกัน
 
          “เข้ามา...อา..ไม่..อืม..ไม่เป็น...อ๊ะ...ไร” เล็บยาวของร่างเล็กออกแรงจิกต้นแขนที่เต็มไปด้วยหมัดกล้าม จนมันเป็นรอยเล็บที่จุนฮยองไม่คิดจะสน
 
          เมื่ออีกฝ่ายพูดอย่างนี้แล้ว จุนฮยองเลยไม่รอช้าแทรกกายเข้าไปข้างในคราวเดียวมิดด้าม ทุกอย่างของเขาเข้าไปในตัวของโยซอบจนหมด เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บดังขึ้นในลำคอสวย ซึ่งคนตัวโตพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ความเจ็บหายไปจากคนที่รัก มือหนาลูบไปตามร่างกายขาวผ่อง จูบที่ต้นคอหอมเพื่อให้คนตรงหน้าลืมความเจ็บ
 
          “อา...อ๊ะ...ซอบ...ครับ” ยามที่โยซอบขยับอย่างลืมตัวแทบจะทำคนๆหนึ่งทรมานแทบจะขาดใจ ฟันคมกัดกันแน่นกั้นอารมณ์ดิบที่อยากครอบครองในขณะที่ร่างเล็กยังไม่พร้อม
 
          “อ๊ะ...ขยับ...อืม...” โยซอบที่เห็นความทรมาน อดกลั้นของคนที่รักเขาแม้จะเจ็บแต่โยซอบก็เต็มใจ ความรู้สึกบางอย่างก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนความเจ็บแทบจะมลายหายไปยามที่จุนฮยองกระแทกเข้าที่จุดกระสันภายใน
 
          “อา....”
 
          จุนฮยองจับบันท้ายของคนตัวเล็กเอาไว้ ในขณะที่ขาอีกข้างของโยซอบยังอยู่นิ่งบนบ่ากว้าง ร่างกายสั่นคลอนไปตามแรงส่งที่เริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ เสียงครางทุ้มที่บ่งบอกถึงความสุขดั่งประสานกับเสียงหวานและเสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงเตียงในห้องพยาบาลโยกกระทบกับผนังห้องจนโยซอบกลัวว่าใครจะเจอเข้า
 
          “ซี๊ด...ซอบครับ..อ๊ะ...โอ้” จุนฮยองที่แทบจะคลั่งกับความนุ่มภายในที่เขาสัมผัส ร่างสูงซอยเอวถี่ยิบแบบไม่พักหายใจ หนักหน่วงกว่าทุกครั้งที่โยซอบเคยเจอ
 
          “...อา...” เสียงเนื้อกระทบกันยังดังสร้างความเร้าใจให้กับคนที่กำลังอยู่ในเพลิงพิศวาส จังหวะร่างกายสอดคล้องได้อย่างลงตัว คนหนึ่งถาโถมอีกคนสวนเอวกลับอย่างรู้งาน
 
          มือหนาและมือเล็กแทบไม่ปล่อยจากกันประสานกันแน่นอยู่บนที่นอน
 
          “อา...
 
          “อ๊ะ...อ๊า...”
 
          คนทั้งคู่กระตุกแทบจะพร้อมกัน ร่างเล็กดึงคนตัวข้างบนลงมากอดแน่นยามที่ความร้อนไหลรินล้นออกมาตามเรียวขา เสียงหอบหายใจดังเร็วต่อเนื่องไม่มีหยุด ความร้อนยังคงทำให้โยซอบอึดอัด ร่างเล็กขยับออกห่างช้าๆแต่จุนฮนองไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น ร่างสูงจับใบหน้าหวานให้หันมารับจูบดูดด่ำอีกครั้ง ก่อนจะถอดตัวออกจากคนตัวเล็กช้าๆ เจ้าหญิงมีอาการสะดุ้งตกใจเล็กน้อย
 
          “น่ารัก” เสียงทุ้มที่ยังแหบเซ็กซี่ดังขึ้นที่ริมหู ส่งผลให้รอยแดงๆบนใบหน้า แดงขึ้นยิ่งกกว่าเดิม แต่คนตัวเล็กน่าฟัดก็ไม่ได้โต้ตอบกลับแต่อย่างใด เพราะเหนื่อยจนสายใจแทบขาดออกจากกัน เพราะเด็กแว่นของเขาเล่นสูดเอาเรี่ยวแรงและอากาศหายใจไป ไม่ยอมให้หยุดพัก เสร็จปุ๊บก็จัดต่อปั๊บ
 
          ...เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ
 
          ยิ้มหวานจากคนยิ้มยากถูกส่งออกมา ผ้าเช็ดหน้าผืนนิ่มถูกจับมาเช็ดตัวโยซอบที่สงบนิ่งเพราะถูกปราบพยศจนหมดแรง
 
          ความอ่อนโยนที่โยซอบได้สัมผัสทำให้รอยยิ้มระบายไปทั่วใบหน้า จ้องมองคนตัวโตที่ตั้งใจทำความสะอาดร่างกายเขาด้วยผ้าผืนเล็กผืนเดียว ก่อนที่คนตัวโตฉลาดขั้นเทพจะลงจากเตียงออกไปเพื่อเอาบางสิ่งที่โยซอบเลิกสนใจ มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อสัมผัสถึงความเย็นที่เรียวขา ก่อนจะไล่ขึ้นมาเรื่อย
 
          “พอแล้ว” โยซอบพลิกตัวนอนคว่ำด้วยความเขิน มือเล็กสอดเข้าไปใต้หมอน หลับตาแน่น
 
          เด็กแว่นไม่ได้ตอบอะไรร่างสูงเพียงแค่เลิกเสื้อนักเรียนที่หลุดลุ่ยขึ้นเห็นให้เห็นก้มงามงอนที่ยังมีคราบขาวๆติดอยู่ ผ้าขนหนูชุ่มน้ำเย็นบรรจงเช็ดอย่างดี ก่อนจะจับคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นนั่งจัดแจงใส่เสื้อผ้าที่หยับให้ดูเรียบร้อยอย่างเดิม ตากลมโตแทบไม่มองไม่เห็น ความเหนื่อยทำให้โยซอบอยากนอนหลับถึงเย็น
 
          “รักนะครับ...คนดีของแว่น” จุนฮยองจูบที่หน้าผากมนที่โยซอบด้วยความรักทั้งใจของเขา