our love

          จุนอยองประคองคนเจ็บนอนลงกับเตียงช้าๆ มือแตะเบาๆที่แก้ม ใบหู ลำคอ เนินไหล่ ละเรื่อยไปตามเรียวแขนอีกข้างของโยซอบซึ่งเกาะลำแขนแกร่งอยู่ สอดนิ้วแนบกระชับเข้ากับนิ้วเรียวเล็กน่ารัก

          “เจ็บแผลไหมคนดี” จุนฮยองที่คร่อมร่างเล็กถามเสียงทุ้มแหบที่โยซอบแทบจะละลายลงทุกครั้งที่ได้ยิน ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆเพราะทุกครั้งที่เขาขยับตัว แผลที่ขาทั้งสองขาก็จะเจ็บขึ้นมาทันที ทั้งแสบทั้งคัน

          “แต่ไม่เป็นไร อืม...ทำต่อ...อา...เถอะ” โยซอบปรือตามองเพราะตอนนี้และเวลานี้เขาไม่สนอะไรแล้วนอกจากคนตรงหน้า ขืนมาหยุดกลางคันแบบนี้ใครจะรับผิดชอบเจ้าโยน้อยที่พองรับสัมผัสกันล่ะ

          “แน่ใจนะครับว่ามาเป็นไร” จุนฮยองที่รู้สึกไม่ต่างกันถามเสียงใส ก้มลงไปหอมแก้มเนียนทั้งสองข้างเรื่อยมาจนถึงมุมปากหวาน กัดเบาที่ปากล่างของอีกฝ่าย ไล้ลิ้นไปตามเรียวปากเพื่อเชิญชวนอีกฝ่ายเข้ามาเล่นในอุ้งปากของเขาบ้าง ซึ่งโยซอบก็ทำตามคำเชิญนั้นอย่างว่าง่าย พร้อมกับที่เสื้อโรงพยาบาลตัวบางหลวมโคร่งจะถูกถอดออก มือร้อนของเด็กแว่นลูบไล้ทุกซอกอย่างพอใจ

          “อา...อึก...ถามอะ...อืมมมมม...ไรตอนนี้” เสียงหวานพูดออกมาอย่างกระท่อนกระแท่น เรียวขาทั้งสองถูกแยกออกจากกันมีร่างแกร่งแทรกอยู่ตรงกลาง ก่อนที่จุนฮยองจะผละออกมาถอดเสื้อของดูจุนที่เขายืมมาใส่ออก เผยให้เห็นแผ่นอกกว้าง กล้ามเนื้อสมชาติของเจ้าตัว

          “เจ็บก็บอกนะครับ จะได้หยุด” จุนฮยองพูดพรางก้มลงจูบหน้าท้องแบนเรียบของคนไข้โดนน้ำร้อนลวกจนโยซอบขยับตัวไปมาอย่างเสียวซ่าน มือเล็กจิกผ้าปูที่นอนสีขาวแน่น ริมฝีปากอุ่นฝากรอยรักไว้ที่ซอกคอ ไล่ลงต่ำดูดดันยอดอกทั้งสองข้าง ใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้เขี่ยขยี้เม็ดทับทิม ทำเอายังโยขนลุกเกรียมทั่วตัว

          “อืมมมมม...” ร่างบางครวญครางอย่างกระสัน ร่างกายอ่อนราวกับโดนน้ำร้อนลวกไปทั้งตัว เรียวแขนยกขึ้นเกาะบนไหล่กว้างเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว

          จุนฮยองปลดกางเกงและทุกอย่างออกจากตัวของคนไข้อย่างรวดเร็ว ผิวเนื้อขาวผ่องก็ปรากฏต่อหน้าให้จุนฮยองก้มลงฟอดฟัด ไล่จูบ เล้าโลม โดนเฉพาะยอดอกที่ตั้งใจดูดปรนเปรอจนโยซอบหอบหายใจแรง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเสียวซ่าน

          “อ๊ะ...อา” ร่างเล็กกัดริมฝีปากครางกระเส่า ยิ่งเมื่อถูกเล้าโลมทั้งส่วนบนส่วนล่างยิ่งทำให้โยซอบบิดตัวเร่าอย่างเสียวสุด

          เด็กแว่นปรนเปรอคนน่ารักด้วยสัมผัสนุ่มละมุมอ่อนหวาน มือขวาคลึงเคล้าหน้าอก ปากดูดเลียอีกด้านอย่างจาบจ้วง ส่วนอีกมือไปลูบไล่หน้าท้องแล้วลากไล้เกลี่ยไปจนแตะสัมผัสกับแก่นเนื้อของอีกฝ่าย

          “เร็ว...เถอะ...อาๆๆ...อ๊ะ...เดียวพี่...อึก...มา” โยซอบที่แทบไม่มีเสื้อผ้าติดกายพูดอย่างติดขัด ร่างเล็กหลับตาพริ้มอย่างที่มือร้อนนุ่มกอบกุมส่วนอ่อนไหวเบาๆ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อตกใจเมื่อมือหนาจิเล็บที่ปลายยอดจนเสียงหวานครางกระเส่าอย่างห้ามไม่อยู่

          “อ๊ะ...คนดี” จุนฮยองที่ร้อนจนอยากเข้าไปในตัวคนตรงหน้าครางแหบ ปวดหนึบตรงแก่นกาย

          “ก็บอกเร็วๆไงเดียวพี่กับดูจุนก็มาหรอก” โยซอบที่ร้อนรุ่มจนไปถึงข้างในโวยวาย ร่างเล็กขยับร่างกายไปมาอย่างอึดอัดยิ่งเห็นสายตาที่มองเขาทุกอย่างก็สั่นขึ้นเป็นเท่าตัว ความต้องการของร่างกายของคนทั้งคู่แทบไม่มีท่าทีจะสิ้นสุดอย่างกับมันรู้หน้าที่ของตัวเอง เมื่ออีกฝ่ายต้องการแค่แตะสัมผัสเล็กน้อยก็เรียกร้องให้อีกคนตอบสนองได้เป็นอย่างดี

          ทั้งคู่ประสานสายตากันก่อนที่จุนฮยองจะแทรกกายเข้ามา

          “ไหว...ไหมครับ” ใบหน้าที่แสดงความเจ็บปวดนั้นทำให้จุนฮยองอดที่จะถามอย่างห่วงใยไม่ได้ โดยไม่รู้ตัวร่างเล็กขยับสะโพกถอยหนีแรงที่กดดุนแก่นกายเข้ามา คนตัวเล็กหายใจลึกๆพยักหน้าตอบตกลงเป็นเชิงบอกกับตัวเองและคนตรงหน้าว่าไม่เป็นไร ทำให้จุนฮยองช้อนพับทั้งสองข้างของคนรักและดึงเข้าหาตัว เพื่อให้รับแรงกดของเขาให้สุดทางรัก

          “อ๊ะ...อา...” ร่างบางครางแผ่วเบา มือทั้งสองข้างขย้ำลำแขนบึกบึน ทำให้คนตัวโตขี้เฉยชาก้มลงประกบปากจูบปลอบโยนให้อีกฝ่ายลืมเจ็บ มือหนาลูบเรียวขาจากล่างขึ้นบน ตวัดลิ้นชิมความหวานที่ไม่เคยจางหายจากปากอิ่มอย่างอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะขยับตัวช้าๆเมื่อสะโพกมนขยับเสียดสีอย่างรอคอย

          “ซอบ...อ๊ะ...ครับ...ซี๊ด” จุนฮยองที่แทบจะสติแตกเพราะความร้อนที่เขาพบเจอ ช่องทางรักก็ตอดรับดีเหลือเกินในยามที่ร่างสูงขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้า พร้อมกับริมฝีปากที่จูบคนรักอย่างทะนุถนอม มือหนาก็ปรนเปรอส่วนล่างมอบความเสียวซ่านและมีอารมณ์ร่วม ไม่นานเสียงของคนข้างใต้ก็เปลี่ยนเป็นครวญครางกระเส่าแทบไม่ขาดปาก สะโพกงามงอนแอ่นตามร่างหนาอย่างเสียดายเมื่อลำแท่งแข็งขึงขยับออกเกือบสุด ทว่าวินาทีต่อมาก็ต้องร้องออกมาอย่างกระเส่าเมื่อถูกเติมเต็มเข้ามาในร่างกาย

          “อา...” เสียงครางอย่างสุขสม จังหวะกระแทกเริ่มหนักขึ้น ร่างบางโยกส่ายไปมา สองมือจับหัวไหล่หนาแน่น จุนฮยองขยับเอวเข้าออกถี่ยิบ บางจังหวะก็เปลี่ยนเป็นกระแทกแบบเนิบๆทว่าหนักแน่น

          บทเพลงรักในจังหวะรักในบางจังหวะช่างเร่าร้อน รุนแรง เสียงเนื้อของทั้งสองกระทบกันประสานกับเสียงครวญครางของทั้งคู่ดังอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้ว่าคนตัวเล็กจะมีแผลที่ขาแต่ก็ไม่อาจหยุดความปรารถนาทั้งหมดที่ก่อตัวขึ้นจนห้ามไม่อยู่

          “อืม...อ๊ะ..” จุนฮยองเปลี่ยนท่าให้คนน่ารักที่นอนหลับตาพริ้มให้ขึ้นมาอยู่ข้างบนอย่างแผ่วเบา พยายามให้ร่างเล็กขยับตัวน้อยที่สุดเพื่อไม่ให้กระทบแผล ขาเรียวสวยทั้งสองขาวางราบไปกับเตียงนอนสองมือวางไว้บนไหล่กว้างของคนตัวโตที่ซุกไซ้ซอกคอไม่ยอมห่าง มือหนาก็ลูบเรือนร่างเขาอย่างอ่อนโยนและปลอบประโลม ส่วนอีกข้างก็กอบกุมแก่นเนื้อเพิ่มขยับขึ้นลง

          “ไม่มีแรง...อา...อืม...แล้ว” โยซอบที่เรี่ยวแรงหายไปเพราะโดนอีกฝ่ายช่วงชิงไปพูดเสียงสั่น ใบหน้าหวานวางไว้บนไหล่กว้างที่เปลือยเปล่าน่ามอง ก่อนที่เสียงทุ้มจะกระซิบขอ เว้าวอนจนปฏิเสธไม่ได้ ร่างกายขยับขึ้นลง มีมือหนากอบกุมก้นงามงอนจัดแจงอย่างที่ตัวเองต้องการ

          โยซอบครางเสียงแผ่วราวกับจะขาดใจยามที่จุดกระสันถูกเสียดสีจนขนลุกไปตามแขน มือเล็กยกมือขึ้นปิดปากอิ่มที่บวมเจ่อเพื่อกลั้นเสียงไม่ให้ดังจนเกินไป

          “อีก..อ๊ะ...นิ...ด...อืม...ซื้ด...ครับ” จุนฮยองจูบขมับคนตรงหน้า เรื่อยไปจนถึงปากหวาน กลืนกินอีกฝ่ายอย่างไม่รู้จักพอ ก่อนที่ร่างเล็กจะกระตุกเบาๆยามที่ถูกอย่างถึงจุดของมัน ตากลมโตมีน้ำตาไหลออกมาช้าๆเพราะความสุขสม ร่างกายยังคงสั่นคลอนไปตามแรงส่งของคนตัวโตไม่นานจุนฮยองก็กระตุกปล่อยทุกอย่างใส่ในตัวคนตรงหน้า

          โยซอบหอบหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ร่างกายแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไร ส่วนแข็งขึงของอีกฝ่ายยังอยู่ภายในจนอดที่จะเกร็งจนเผลอตอดรับอีกฝ่ายอย่างไม่ได้ตั้งใจ เสียงครางทุ้มราวกับสัตว์ป่าบาดเจ็บดังขึ้นที่ข้างหู

          “อย่าเกร็งสิครับ มันเสียว” จุนฮยองที่นั่งอยู่บนเตียงมีร่างเล็กนั่งคร่อมตัก มือเล็กนุ่มเกาะเกี่ยวไหล่เป็นที่ยึดเหนี่ยว อกเสียดสีอกยามที่ทั้งคู่หายใจ

          เด็กแว่นมองใบหน้าหวานที่เขาประคองอย่างทะนุถนอม ก่อนจะยกเอวบางขึ้นช้าๆประคองให้คนเจ็บคนลงบนเตียงที่ยับไม่น่าดู ร่างสูงลงไปยืนอยู่ข้างเตียงจัดแจงใส่กางเกงจนตัวเองเรียบร้อยต่างจากโยซอบที่แทบไม่เหลืออะไรปกปิดร่างกายที่ขาวผ่องน่ามอง

          ร่างเล็กนอนตะแคงหลับตาหอบหายใจ มือเล็กจับมือหนาไว้ไม่มีปล่อย ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆเมื่อสัมผัสจากมือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายที่มีแต่รอยจูบสีหวาน บางทีจางบางที่ก็แดงก่ำจนน่ากลัว

          “ลูบอยู่ได้” โยซอบที่ซุกหน้าลงกับหมอนเพราะทนสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองไม่ไหว ยิ่งมือหนาลูบต่ำลงเขาก็ยิ่งสั่นจนหยุดไม่ได้

          “อยากสำรวจว่าตรงไหนเสียหายไหม” เด็กดีแก่เรียนเปลี่ยนเป็นคนเจ้าเล่ห์ได้ในทันทีเมื่อเห็นอาการที่น่ารักน่าฟัดของคนตรงหน้า คนตัวโตก้มลงจูบตรงหัวไหล่ขาวนุ่มมือ ไล้ไปตามเรียวแขน ข้อศอก สีข้างจนถึงเอวคอดที่ขยับตามเขาทุกครั้งที่เขาปรารถนาบอกให้อีกฝ่ายทำ ก่อนจูบย้ำที่สะโพกงามงอนหลายครั้งจนเจ้าของเรือนร่างเร้าอารมณ์จะครางประท้วง ทุบที่ไหล่กว้าง

          “ไม่ต้องมาสำรวจเลย จูบอยู่ได้ดมอยู่ได้รู้ไหมว่ามันหนาว” โยซอบที่หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศโวยวาย มือเล็กที่ว่างจากการจับกุมหยิกที่หน้าท้องของจุนฮยอง

          “อ่ะ...ขอโทษครับ” แม้จะพูดขอโทษแต่ใบหน้าเจ้าเล่ห์นั้นมีมีการแสดงออกซึ่งอารมณ์นั้นเลย ดูท่าจะพอใจด้วยซ้ำที่เห็นเขานอนเปลือยเปล่าให้สำรวจ

          “คนเจ้าเล่ห์” โยซอบหน้าแดงแล้วหน้าแดงอีก เสียงหัวเราะของคนตัวโตดังขึ้นเบาๆก่อนที่ผ้าห่มผืนบางจะถูกนำมาใช้การอีกครั้ง จุนฮยองยิ้มให้คนบนเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ไม่นานก็ออกมาพร้อมชุดคนไข้ชุดใหม่และผ้าชุมน้ำร้อนเตรียมเช็ดตัวให้คนไข้อารมณ์ร้อน

          “เช็ดตัวก่อนนะครับ แล้วค่อยนอน” จุนฮยองยิ้มบ่อยจนโยซอบหมั่นไส้ มือหนาจัดการจัดแจงเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายแรงที่ผ่านศึกหนักแม้จะเป็นคนไข้โดนน้ำร้อนลวก คนตัวโตตั้งหน้าตั้งตาเช็ดอย่างตั้งใจยิ่งส่วนอ่อนไหวของร่างเล็กยิ่งตั้งใจเป็นพิเศษจนโยซอบต้องทุบให้เลิกเช็ด

          ใช่เวลาๆเกือบครึ่งชั่วโมงในการเข็ดตัว ตอนนี้โยซอบอยู่ในชุดคนไข้ชุดใหม่ที่ร่างสูงใส่ให้ ผ้าปูที่นอนถูกจัดให้เรียบตึงน่านอนเมื่อเดิม

          จุนฮยองเดินยิ้มออกจากห้องน้ำหลังจากเช็ดตัวให้เจ้าของหัวใจเสร็จ ร่างสูงเดินเอามือไปอังหน้าผากคนตัวเล็กเมื่อพบว่าอีกฝ่ายไม่มีไข้ก็ยิ่งสบายใจ เพราะเขากลัวว่าคนตัวเล็กจะจับไข้เอาได้แต่เห็นว่าสบายอย่างนี้เขาก็อุ่นใจ นี้ขนาดผ่านศึกรักมาหมาดๆร่างเล็กก็ยังดูสบายๆแม้จะดูเหนื่อยนิดหนึ่งก็ตามที

          “สบายตัวยังครับคนดี” จุนฮยองปัดผมที่ปกหน้าหวานออกให้

          “อืม” โยซอบที่นอนหงายมองภาพเคลื่อนไหวในกล่องสี่เหลี่ยมบางๆตอบ ตากลมโตที่เคยมองอย่างถากถางยามที่ทะเลาะส่งยิ้มผ่านทางสายตามาให้ก่อนจะกลับไปสนใจละครที่ดูอีกครั้ง มือเล็กเอื้อมไปกุมมือหนาที่วางไว้บนเตียงราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไปหากเขาไม่จับมันเอาไว้ คนตัวโตยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะนั่งดูโทรทัศน์ข้างๆเตียงเป็นเพื่อน

          โดยไม่รู้เลยว่าคนเป็นพี่สาวเหนื่อยแค่ไหนกับการไล่คนอย่างยูนดูจุนกลับบ้านหลังจากที่อีกฝ่ายเร่งมานอนเฝ้าไข้เจ้าหญิงถึงที่ แต่กลับโดนกาอินที่เดินมาเห็นของดีเข้าก่อนห้ามเอาไว้ ไล่อยู่นานกว่าดูจุนจะเดินตอตกกลับไป ขู่สะพัดจนอีกฝ่ายกลัวแล้วกลับไปเอง

          “ในโรงพยาบาลยังไม่เว้น คราวหน้าต้องเตือนหน่อยแล้ว” กาอินที่เดินคอแห้งหาน้ำกินพูดกับตัวเองในใจ มือเล็กมีถุงผ้าห่มผืนหนาผืนโปรดของน้องชายติดมือ หวังว่าในห้องคนสงบศึกเรียบร้อยแล้วก่อนที่จะเธอจะเดินกลับไปเป็นรอบที่สอง