our love

“ชอบหาเรื่องใส่ตัวเองมากใช่ไหม?” จุนฮยองจ้องเขม็งที่ใบหน้าหวาน ลูบมือผ่านริมฝีปากบวมช้ำมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ใบหน้าซีดเซียวดูหวาดกลัว ช่างเป็นการแสดงความรู้สึกที่แตกต่างออกไปจากเดิม ความถือดีแทบไม่หลงเหลือให้เห็นดูไม่เข้ากันเท่าไรอย่างยังโยซอบต้องเชิดหน้าถือดี ไม่ยอมใคร

...สะใจ

“ป...ปล่อยเถอะ” โยซอบยังคงกัดปากตัวเองให้เจ็บยิ่งกว่าเดิม แต่คนถูกขอร้องกลับทำหน้าเฉย โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากทั้งคู่แตะกันอีกครั้ง ไม่มีการล่วงล้ำใดๆ นอกจากการแตะกันเฉยๆ ก่อนจะเริ่มหยอกล้อ ดูดกัดปากอิ่มจนคนตัวเล็กต้องแย้มริมฝีปากออกจากกัน ซึ่งจุนฮยองไม่รอช้าที่จะเข้าไปสำรวจอุ้งปากหวานที่มีรสชาติของเลือด ตวัดลิ้นชิมน้ำผึ้งเดือนห้าอย่างย่ามใจ ส่วนคนที่ถูกจูบก็เริ่มดิ้นคลุกคลักอีกครั้ง

 มือเล็กของโยซอบที่ถูกให้จับว่างไว้บนไหล่เริ่มเกร็งจนเผลอข่วนตรงไหล่กว้างเป็นทางยาว

“ชอบนักหนากับการทำให้ร่างกายฉันเป็นแผลเนี่ย คราวหน้าฉันจะจับนายตัดนิ้วเสียให้เข็ด” จุนฮยองผละออกมามองดูไหล่ตัวเอง เลื่อนมือไปแตะแผลเบาๆ แสบไม่ใช่เล่น

“นายมันบ้าจุนฮยอง” มือที่ว่างโยซอบยกขึ้นเช็ดปากตัวเอง กลิ่นคาวเลือดกบปากจนน่ารำคาญ ส่วนอีกข้างๆ พยายามดึงเสื้อที่ขาดให้ปิดบริเวณหน้าอก แต่ก็ถูกอุ้มมือร้อนจับตรึงกับที่นอนอย่างเดิม ยิ้มแสยะที่โคตรจะเกลียดถูกส่งออกมาให้ได้เห็น

“เพราะใครกันล่ะ” คราวนี้จุนฮยองไม่รีบร้อนกินลูกกวางน้อยที่มองอย่างไงก็ไม่รอด ดูสิจะได้สักกี่น้ำ

“นายนั้นแหละ” ความกลัวที่เริ่มหดหายเพราะอารมณ์ของอีกฝ่ายดูท่าจะเย็นลงจากเดิม แต่ก็ไว้ใจไม่ได้เพราะในเมื่อตอนนี้มือหนากำลังสัมผัสผิวตรงช่วงเอวอย่างชอบใจ ขนลุกเกรียวจนต้องหดคอ

จุนฮยองไม่ตอบหรือเถียงอะไรให้อารมณ์ขึ้น แต่เห็นอีกฝ่ายสั่นเป็นเจ้าเข้าเขาก็พอใจ อย่างน้อยลูกเสือเจ้าพยศก็มีความรู้สึกกลัวเหมือนกับคนอื่นเขาบ้าง คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ต้องหน้ามืดเข้าไปหาเรื่องคนอื่นแบบไม่ดูตัวเอง

“ปล่อยได้หรือยัง” เพราะไม่เคยถูกใครแตะต้องและเห็นร่างกายมากกว่านี้ เลยทำให้โยซอบไม่ชินกับสายตาที่จับจ้องเหมือนจะกลืนลงท้องไปทั้งตัว มันดูไม่น่าไว้วางใจเลย

จุนฮยองทำเฉย หยักไหล่อย่างไม่แยแสกับคำถามที่เหมือนจะสั่งเสียมากกว่า ตอนนี้อารมณ์ของร่างสูงดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แต่ไม่ดีถึงขั้นปล่อยคนตรงหน้าไป แล้วไม่ร้ายถึงขึ้นฆ่าอีกฝ่ายให้ตายคาที่ อย่างน้อยก็ขอได้เล่นกับเหยื่อชั้นยอดให้พอใจเสียก่อน เห็นอีกฝ่ายสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วเขาอารมณ์ดี

“นายทำฉันเจ็บ แล้วเรื่องอะไรฉันจะต้องปล่อยนายไปด้วย” จุนฮยองดันจุนน้อยที่ยังไม่สงบกับบันท้ายอีกฝ่ายทำเอาโยซอบเริ่มหน้าซีด ขยับออกห่างอัตโนมัติแต่มีหรือมือหนาจะปล่อยให้ขยับออกห่าง

“แล้วนายล่ะ ไม่ทำฉันเจ็บหรือไง” โยซอบเถียงเสียงสั่น กัดฟันแน่นนึกโกรธตัวเองที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้

“แล้วใครเริ่มก่อน หากนายไม่ทำแล้วตัวนายเองจะเจ็บแบบนี้หรือไง” จุนฮยองก้มลงจูบที่หัวไหล่ขาวผ่อง ก่อนจะดึงเสื้อที่ขาดให้หลุดออกจากร่างเล็ก ทำเอาโยซอบผวาคว้าเสื้อตามไม่ทัน สุดท้ายเจ้าเสื้อนักเรียนน่าสงสารก็ลงไปนอนเดียวดายบนพื้นเพียงตัวเดียว แต่อีกไม่นานคงมีเสื้อผ้าบางส่วนจากตัวเขาลงไปนอนเป็นเพื่อน

“ก็นาย...” พอโยซอบจะเอาเรื่องเดิมที่เถียงกันไม่รู้จบมาพูด จุนฮยองเลยจัดการปิดปากอิ่มที่บวมเป่งเสียเลย ไม่สนแรงดิ้นที่เริ่มแผงฤทธิ์มากขึ้นกว่าเดิม สงสัยเจ้าตัวแสบหายเหนื่อยเสียแล้ว

จุนฮยองที่ไม่คิดจะปล่อยโยซอบกลับบ้านในคืนนี้เริ่มที่คิดแผนร้ายกาจในหัวตัวเอง ก่อนจะแสยะยิ้มที่สุดแสนจะเจ้าเล่ห์ออกมา มือหนาไม่รอช้าที่จะลูบไล้แผ่นอกเล็กขาวเนียน ไร้อาภรและราคีให้พ่อเจ้าจอมหื่นได้ชื่นชม อยากแต่งแต้มให้มันน่าดูยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะพยายามถอดเข็มขัดนักเรียนออกแต่มีหรืออีกคนจะยอม

“ไม่เอา” โยซอบดันตัวเองให้ออกห่างแต่สุดท้ายก็ถูกดึงให้ไปนอนใต้ร่างอย่างเดิม ร่างสูงก็ไม่ยินดียินร้ายกับเสียงร้องห้ามประท้วงที่ฟังดูกระเส่าเร้าอารมณ์ แน่นอนโยซอบไม่รู้ว่าตัวเองเปล่งเสียงแบบไหนออกไป

“นิ่งๆนะ หิหิหิ” ช่างเป็นประโยคปลอบที่ชวนให้ประสาทเสียจริงๆ เล่นพูดแบบนี้แต่มองอย่างกับจะเผาให้มอดไหม้คาที่นอน แต่ก็คงร้ายกาจไม่เท่ามือหนา ที่ตอนนี้สามารถปลดเข็มขัดออกจากกันได้สำเร็จ ท่าทางล่อแหลมชวนเสียตัวมากกว่าปล่อยวาง

“ป...อื้อ” โยซอบที่ถูกเฝ้าจูบไม่ห่างจากคนเอาแต่ใจพูดไม่ออก พอจะพูดอีกฝ่ายก็จะจูบจนลืมหายใจ แม้อีกฝ่ายจะพร่ำสอนเรื่องจูบมาตลอดแต่ก็ไม่ชินเสียที ความหวังว่าจะรอดมือคนเผด็จการริบหรี่ลงอย่างรวดเร็ว

จุนฮยองที่ตกอยู่วนเวียนเสน่หาไม่คิดจะฉุดตัวเอง ปล่อยให้ความรู้สึกเป็นตัวนำและร่างกายเป็นตัวตาม นาทีนี้เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น ห้ามไม่อยู่แล้ว

โยซอบที่รู้แล้วว่าตัวเองไม่รอดแน่นๆ แต่ก็ไม่อยากอยู่เฉยให้ถูกขมแหง ร่างเล็กเริ่มทุบแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม แต่เพราะแรงที่แตกต่างเลยไม่อาจทำให้พ่อเจ้าหื่นสะทกสะท้านต่อแรงทุบแต่อย่างใด มันช่างน่าน้อยใจเสียจริงๆ ไม่เหลือแล้วความภาคภูมิใจในเรื่องการใช้แรง

“เลิกดิ้นเถอะอย่างไงก็ไม่รอด” จุนฮยองผละออกจากซอกคอหอมกรุ่นแป้งเด็ก ส่งยิ้มร้ายเอาแต่ใจไปให้คนที่ตาปรือแทบไม่เหลือสติให้ต่อต้าน ร่างทั้งร่างแดงน่ามอง นิ่มนุ่มไปหมดไม่ว่าจะลูบจะจับตรงไหน อาการเงอะๆ งะๆ ของคนข้างใต้ก็น่ารักเสียจนอดใจไม่ไหว เขาอยากสัมผัสอีกฝ่ายมากกว่ามานั่งให้ยุนอาปลุกอารมณ์ ความรู้สึกตอนนี้แทบจะเทียบกันไม่ติด

“ไอ้...หื่น เอาแต่ได้” เสียงหวานหอบแฮ่ก มือไม้อ่อนจนถูกจุนฮยองจับวางตรงไหนได้หมด เพิ่งรู้ความน่ากลัวของผู้ชายด้วยกันก็วันนี้แหละ

“ฉันเปล่า แค่จะสอนให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร” จุนฮยองเลียริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะจัดการรั้งกางเกงพอดีตัวของอีกฝ่ายให้ไปกองบนห้องพร้อมตัวชั้นในตัวจิ๋ว ทำเอาโยซอบดึงผ้าห่มมาปิดร่างกายตัวเองเอาไว้แทบไม่ทัน

“ไอ้...บ้า” โยซอบที่ตัวแดงก่ำไปทั้งตัวเหมือนผลเชอร์รี่โวยวาย ร่างเล็กพลิกตัวนอนคว่ำกอดผ้าห่มผืนหนาแน่น แทบยากจะฝังร่างตัวเองลงบนที่นอน ทั้งเขินทั้งเจ็บใจอยากฆ่าคนถอดให้ตายสัก 100 ครั้ง เพราะไม่เคยเลยสักนิดที่จะเปลือยให้ใครดู แล้วคนตรงหน้าเป็นใคร พี่ก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่ใช่ เป็นศัตรูที่เพิ่งญาติดีกันไม่กี่อาทิตย์...เจ็บใจ เอาคืนไม่ได้

“ขาวไปทั้งตัวอย่างที่คิดเลย” จุนฮยองมองแผ่นหลังเนียนราวกับน้ำนม ไล้มือผ่านกระดูดสันหลังที่เห็นชัดจนถึงบันท้ายน่าฟัดที่โผล่ออกมาให้เห็นเพียงน้อยนิด แค่นี้ก็ร้อนไปทั้งใจแล้ว

“จะเอาจริงหรอ” หมดหดทางที่จะหนีเพราะไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้นติดกายขืนวิ่งออกไปทั้งแบบนี้ อาจเกิดเหตุร้ายยิ่งกว่าเดิม เลยทำให้โยซอบอดที่จะถามไม่ได้

“แบบนี้เขาเรียกว่าล้อเล่นหรือไง” จุนฮยองจูบหัวไหล่ไล่มาที่กลางหลัง จูบไปทั่วไม่ลืมที่จะทิ้งหลักฐานเป็นสิ่งยืนยัน ทั้งๆที่ตัวเองไม่ชอบทำแบบนี้ให้ใคร

“น....นายกล้าทำ....น...น้องเขยอย่างฉันหร...อ” โยซอบที่เริ่มขดตัวเป็นกุ้งพูดเสียงสั่น มือจิกผ้าปูแน่น

“ไม่กล้า คงไม่แตะ” ร่างสูงเอื้อมมือไปแตะหลังมือของอีกฝ่าย สอดนิ้วเข้าไปประสานกุมไว้อย่างแน่นหนา ส่วนอีกข้างก็ล้วงเข้าไปในผ้าห่มบดขยี้หน้าอกเล็กอย่างตั้งใจ จนมันแข็งรับสัมผัส ปากก็ไม่เว้นว่างปลุกอารมณ์อีกฝ่ายไม่ให้หยุด

“อ...อืม...พอเถอะ” เจ้าของเสียงหวานพูดไม่เป็นภาษา วึ่งจุนฮยองหาได้สนใจไม่ เขาสนใจเนื้อหวานหอมส่งกลิ่นยั่วยวนตรงหน้ามากกว่า ไม่คาดคิดว่าเด็กปากเสียหน้าไม่ยิ้ม ชอบใช้กำลังจะสวยและน่ารักได้ขนาดนี้ ใครมาเห็นภาพไม่ให้สติกระเจิดก็คงไร้ความสามารถทางเพศ

“ช้าไปแล้ว...ทูนหัว ใครบอกให้ไปลากฉันออกจากอกสาวกัน เพราะฉะนั้นรับผิดชอบในการกระทำของตัวเองซะดีๆ” ริมฝีปากร้อนแทบจะกินติ่งหูนิ่มเข้าปาก ส่วนเจ้าของหูก็หดคอแล้วหดคออีก

...ไม่รู้ว่าเมื่อไรมันถึงได้ลงเอ่ยอีกรอกนี้ ทั้งๆ ที่ตอนแรกแทบฆ่ากันให้ตาย

“ไม่เอา” โยซอบโวยวายไม่เต็มเสียง ผ้าห่มเริ่มถูกปลดออกจากกันรวมถึงอารมณ์ที่เริ่มเคลิ้มไปกับอีกฝ่าย อาการแดกดิ้นเป็นปลาถูกน้ำลวกแทบไม่มีให้เห็น

“หิหิหิ...ยอมเถอะน่า” จุนฮยองพลิกร่างเล็กให้มาเผชิญหน้ากับตัวเอง พอได้เห็นปากอิ่มน่าจูบก็แทบทนไม่ได้ ต้องรีบเข้าไปชินความหวานที่เขาเกิดความรู้สึกหลงจนไม่อยากผละห่าง

ลิ้นหนาไล่ต้อนลิ้นเล็กที่ตอนแรกพยายามหนีแต่สุดท้ายก็ตอบสนองอย่างที่จุนฮยองเคยสอน นัวเนียกันไม่ห่าง แยกไม่ออกมาว่าลิ้นใครเป็นลิ้นใคร จากจูบที่อ่อนหวานอ้อยอิ่ง หลอกล้อแปรเป็นดูดดื่มเร่าร้อน ดุเดือดชนิดที่ไม่ยอมกัน แต่โยซอบก็ต้องยอมเพราะเขาหรือจะสู้คนร้อยรักเล่มเกรียวอย่างยงจุนฮยอง ผู้ผ่านศึกรักมามากจนนับไม่ไหว

“แลบลิ้นออกมาสิ” จุนฮยองสั่ง

“ทำไม” โยซอบที่อารมณ์กระเจิงกู่ไม่กลับถาม ร่างกายอ่อนปวกเปียกไม่เหลือคราบลูกเสือจอมร้ายให้ได้เห็น

...ไม่ใช่ว่าใจง่ายยอมเขาหมด แค่ถูกล่อจนขึ้นหลุมที่อีกฝ่ายขุดไว้ไม่ไหว

“แลบลิ้นออกมาเถอะนะ” จุนฮยองลูบโครงหน้าหวาน มองเล็กลิ้นที่ค่อยโผล่ออกมาจากกลีบปากสีสด ซึ่งจุนฮยองไม่รอช้าเข้ากัดลิ้นเล็ก

“โอ๊ย!!!” คราวนี้โยซอบประทานฝ่ามือที่ไหล่กว้างอย่างแรง เรียกเสียงหัวเราะจากคนถูกตีได้เป็นอย่างดี ได้แกล้งคนแล้วมันสบายใจ

โยซอบที่อยู่ก็ถูกกัดแทบอยากถีบอีกฝ่ายให้ลอยไปติดพนัง แต่มันติดที่ว่าร่างสีแทนของเจ้าของห้องอยู่ระหว่างขาของเขา นอนทับเขาทั้งตัว ขยับนิดขยับหน่อยก็ยังลำบาก

“กัดทำไม” โยซอบเสียงเขียวไม่สนว่าอยู่ในสภาพไหน

“หมั่นเขี้ยว” พูดด้วยหน้าตาทะเล้น ยิ้มว่าเหมือนเจอของถูกใจทำเอาโยซอบระดมตีไหล่กว้างไม่หยุด ใบหน้าหวานบู้บี้ไม่ชอบใจ ก่อนจะร้องอุทานเสียงดังเมื่อมือหนากระชากผ้าห่มที่ใช้ห่อร่างกายตัวเองออกอย่างเร็ว แม้จะเป็นผู้ชายเหมือนกัน มีอะไรเหมือนกันแต่โยซอบก็ไม่เชื่อหรอกว่าร่างกายตัวเองจะทำให้คนมองหมดอารมณ์เมื่อได้เห็น เพราะคนเป็นพี่และน้องพร่ำบอกเสมอว่า ร่างกายเขามันยั่วอารมณ์ให้เตลิดได้ไม่ยาก เพราะฉะนั้นอย่าริอาจถอดเสื้อผ้าให้ใครเห็น

...แล้วจะรอดไหมล่ะเนี่ย ทั้งเนื้อทั้งตัวแทบไม่เหลืออะไรให้ปกปิด

“น...นายชอบผู้หญิงไม่ใช่หรือไง” โยซอบดันหน้าอีกฝ่ายออก พร้อมถูกอีกฝ่ายงับมือน้อยๆ ของตัวเองจนต้องชักออก ก่อนจะถูกหอมฟอดใหญ่ไม่รู้มีอะไรดีอีกฝ่ายถึงได้ติดใจ หอมได้หอมเอา

“ฉันไม่เกี่ยงเพศขอให้น่ารักเป็นพอ” แม้ไม่เคยคิดจะมีอะไรกับผู้ชายและไม่คิดจะชอบผู้ชายขึ้นมาด้วย แต่พอมาได้เห็นฮยอนซึงและโยซอบความคิดมันก็เปลี่ยน แล้วคงไม่ใช่เรื่องยากอะไรหากจะต้อนให้อีกฝ่ายลงไปนอนบนเตียงกับเขา

“นายคิดเอาไว้ตั้งแต่ทีแรกแล้วใช่ไหม” เพราะนับตั้งแต่ถูกจับไซ้ซอกคอครั้งนั้น โยซอบก็เริ่มไม่ไว้วางใจอีกฝ่ายเท่าไร แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง

จุนฮยองแค่ยิ้มให้เป็นคำตอบเท่านั้น แต่แค่นั้นก็ยืนยันคำถามที่ถามออกไปได้ดี

โยซอบเริ่มดิ้นเป็นรอบที่สามแต่ก็ถูกยับยั้งไว้อย่างเดิม แขนทั้งสองข้างถูกตรึงไว้เหนือหัวแทบไร้ประโยชน์ ขาทั้งสองข้างถูกจับให้แยกออกจากกันโดยมีร่างแกร่งแทรกกายเข้ามา มือหนาก็วนเวียนอยู่ตรงหน้าอกไม่ห่าง เหมือนกับริมฝีปากที่เฝ้าวนเวียนจูบ หอม แก้มบริเวณใบหน้า คราวนี้ดูท่าอีกฝ่ายจะเอาจริง

“อะ...” เสียงครางเผลอหลุดออกมายามที่ลิ้นร้อนตวัดหยอกล้อที่หน้าอก ร่างเล็กแอ่นตัวขึ้นอย่างไม่รู้ตัว  เท้าทั้งสองจิกที่นอนแน่น เชิดหน้าอย่างปั่นป่วนเหงื่อผุดขึ้นมาตามอุณหภูมิของร่างกาย

จุนฮยองหลุดยิ้มออกมา พยายามปรนเปรอให้อีกฝ่ายพอใจ ยิ่งได้สัมผัสแตะต้องก็ยิ่งหลงใหล เนื้อนุ่มมันหอมหวานน่าฟัดเป็นที่สุด กัดนิดดูดหน่อยมันก็แดงเป็นรอยขึ้นมา เสียงที่เปล่งออกมาก็ฟังลื่นหูมากกว่าเสียงด่า แม้จะดูไม่ยินยอมแต่ก็เชื่อได้เลยว่ามันไม่ใช่เรื่องยากอะไร

“อ๊ะ...อ๊า”

ตอนนี้มือทั้งสองข้างถูกปล่อยเป็นอิสระ ข้อมือแดงช้ำอย่างไม่ต้องสงสัย ก่อนที่มือเล็กจะพยายามดันศีรษะของจุนฮยองให้ออกห่างจากหน้าอกตัวเอง แม้สติจะเหลือน้อยก็ขอขัดขืนให้สุดเหวี่ยงกันไปข้างจะได้ไม่เสียใจในภายหลังว่ายอมเขาไปเสียหมด

“อยู่นิ่งๆ ซิครับ” ประโยคและน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ทำเอาโยซอบอารมณ์ขึ้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่กัดปากตัวเองแน่นกลั้นความรู้สึกที่ปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม ความรู้สึกที่ไม่เคยขึ้นเกิดขึ้นกำลังทรมานเขาอย่างน่ากลัว ร้อนผ่าวตามสัมผัสของอีกฝ่าย

จุนฮยองที่หลงระเริงกับเรือนร่างเล็กอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนกำลังสั่น ร่างกายตื่นเต้นเมื่อกับหนุ่มน้อยแรกรักจนนึกโมโหตัวเอง มือไม้อ่อนและคาดหวัง

...คาดหวัง?

“อืม” จุนฮยองเลื่อนตัวขึ้นมาจูบร่างข้างใต้อย่างเร่าร้อน ดุดันลิ้นอย่างหิวโหยต้องการ ต่างจากจูบทุกจูบที่โยซอบพบเจอ ลิ้นหนาแทบจะโกยความหวานไม่ให้เหลือ ไล่ต้อนลิ้นเล็กที่พยายามตอบสนองจนโยซอบหายใจตามอีกคนไม่ทัน มือหนาร้อนลูบไล้หน้าอกไล่มาถึงเอวคอด หน้าหน้าแบนราบไม่มีพุงตามนิสัยการกินจนถึงต้นขาอ่อนอย่างย่ามใจ กุมสะโพกยกต้นขาอีกฝ่ายโอบเอวของเขาไว้

“พ...พอ...อ๊ะ....อื้อ”

โยซอบที่หอบหายใจเหนื่อยอ่อนแทบจะมุดหน้าหนีให้ถึงแก่นโลกให้รู้แล้วรู้รอด ยามที่มือหนาลูบผ่านจุดอ่อนไหวอย่างตั้งใจ ส่วนมือเล็กอีกข้างก็ถูกชักจูงให้สอดเข้าไปในกางเกงของอีกฝ่ายที่ยังสวมติดกาย

“ดี...อื้อ...อย่างนั้นแหละ” จุนฮยองจูบขมับคนที่หน้าแดงก่ำราวกับลูกเชอร์รี่แดงสุกน่ากิน บังคับให้อีกฝ่ายแตะต้องตัวเอง ก่อนจะรั้งเรือนร่างขาวผ่องหอมกลิ่นแป้งเด็กขึ้นนั่งคร่อม รั้งอีกฝ่ายให้แนบชิด จู่โจมซอกคอหอมดั่งงูฉกเหยื่อ

“เด...” โยซอบวางคางตัวเองบนไหล่อีกฝ่าย กัดปากตัวเองที่บวมแดงเพราะการบดเบียดและแรงกัดของตัวเอง ตาหวานปรือเหมือนคนติดยา ร่างกายอ่อนแรง หวาบหวานจนลุ่มหลง

จุนฮยองไม่สนอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เขาแทบจะทนรอต้องไปไม่ไหว มือหนาขยับมือตัวเองขึ้นลงช้าๆ...