You are mine

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ”ขณะที่โทโมะกำลังทำความสะอาดบ้านตัวเองอยู่ แก้วพุ่งตัวเข้ามาทักทันที
 
 
 
 
 
“เหวอๆ”โทโมะต้องร้องเมื่อตัวเองที่กำลังอยู่บนเก้าอี้เช็ดทำความสะอาดจะหงายหลังล้ม
 
 
 
 
 
“ตายแล้ว โทโมะระวัง”แก้วตกใจรีบโยนข้าวของที่ถือมาด้วยลงแล้ววิ่งไปกอดชายหนุ่มไม่ให้ล้ม
 
 
 
 
 
 
ตึกๆ
 
 
 
 
 
 
โทโมะที่ตกใจแล้วใจเต้นเมื่อถูกแก้วกอดไม่ให้ตัวเองหล่น เพราะถ้าล้มอีกคราวนี้เขาคงได้ใส่เฝือก
ยาวแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรแล้วครับคุณแก้ว ขอบคุณครับ”โทโมะพูดก่อนที่แก้วจะผละออกจากอ้อมกอดแล้ว
ประคองชายหนุ่มลงมา
 
 
 
 
 
 
“แก้วนี่แย่จังเลยนะคะ มาหาแต่ละทีนี่มีแต่ทำให้โทโมะเจ็บตัว”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมรู้คุณแก้วไม่ได้ตั้งใจ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับ เวลาคุณแก้วมาหาผมทุกครั้ง
ผมก็อิ่มท้องจนพุงกางทุกครั้ง ถือว่าหายกันแล้วกันเนาะ”โทโมะเห็นแก้วหน้าซึมลงไปก็รีบพูดแล้ว
ติดตลกเพื่อให้แก้วไม่เศร้า
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะอ่ะ จริงสิ วันนี้แก้วลองหัดทำอาหารเองด้วยนะคะ มาทานกันๆ”แก้วยิ้มออกมาก่อนจะรีบไป
หยิบถุงที่ตัวเองโยนทิ้งเมื่อกี้นี้มาให้โทโมะ
 
 
 
 
 
 
“ว้าย ตายแล้ว เละหมดเลย”แก้วมองแกงกะหรี่หมูทอดที่ตัวเองทำให้โทโมะหกเลอะเทอะก็ร้อง
 
 
 
 
 
“มันไม่ได้หล่นพื้น ไม่ป็นไรครับ ผมกินได้”โทโมะเห็นแก้วเศร้าก็รีบพูดพร้อมกับเอาช้อนมาตัก
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ มันเละแล้วไม่เอาค่ะ”แก้วรีบพูด
 
 
 
 
 
“ก็อร่อยดีออกนะครับ”โทโมะพูดแล้วยิ้มออกมาทำให้แก้วหน้าแดงจัด
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวแก้วล้างจานเองก็ได้นะคะ โทโมะไปทำงานอย่างอื่นก็ได้ แต่อย่าลืมนะคะ ห้ามทำงานหนัก
เกินไป เดี๋ยวแผลที่ใส่เฝือกอนู่จะกระเทือน”แก้วรีบพูดก่อนจะเอากล่องข้าวที่ห่อาให้โทโมะมาล้าง
ทำความสะอาดแล้วมองไปรอบๆที่โทโมะยังเหลือจานทิ้งไว้เพราะอาจจะล้างไม่ถนัดก็จัดการล้าง
ทำความสะอาดให้ชายหนุ่มจนเสร็จ
 
 
 
 
 
 
 
“หายไปไหนของเค้านะ”แก้วเมื่อจัดการทำความสะอาดบริเวณครัวแล้วก็มองหาโทโมะแล้วชะงัก
เมื่อหันไปที่สวนพบว่าโทโมะกำลังรดน้ำต้นไม้และเดินไปเปิดสปริงเกอร์รดน้ำ
 
 
 
 
 
“โทโมะไม่ต้องค่ะเดี๋ยวแก้วทำเอง”แก้วรีบวิ่งเข้าไปช่วย
 
 
 
 
 
 
 
“คุณแก้ว ระวังฮะ/ว้าย”โทโมะรีบห้ามเพราะตัวเองเปิดปริงเกอร์ไปแล้ว แต่ไม่ทันปริงเกอร์เด้งออก
มาจากพื้นกระเด็นใส่ตัวแก้วจนเปียกทำให้แก้วตกใจรีบวิ่งไปชนกับโทโมะที่วิ่งมาพอดี
 
 
 
 
จุ๊บ
 
 
 
 
 
แก้วที่ชนกับโทโมะแล้วล้มทับชายหนุ่มแล้วปากทั้งคู่ประกบกันทันที
 
 
 
 
 
“ขะขอโทษครับ เดี๋ยวผมเอาผ้าเช็ดตัวมาให้นะครับ”โทโมะหน้าแดงแล้วผละออกจากแก้วก่อนจะ
วิ่งเข้าไปในบ้านทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ล้มแบบนี้อีกบ่อยๆก็ดีนะ”แก้วอมยิ้มด้วยความเขินพลางเอามือแตะที่ปากตัวเองอย่างมีความสุข
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยัยมีนบ้า ดีนะวันนี้ลาที่ฝึกงานมาแล้วไม่อย่างงั้นต้องโดนว่าแน่ๆ”เฟย์บ่นพลางอุ้มกระถางต้นไม้ที่
เพื่อนสาวฝากเอามาไว้ที่ร้านของเธอที่กำลังหุ้นเตรียมเปิดกับเพื่อนและกำลังเตรียมตัวเปิดอยู่
 
 
 
 
 
“คุณระวัง”เสียงของใครคนหนึ่งตะโกนบอกเธอ
 
 
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
แต่ช้าไปแล้วเมื่อเฟย์หันไปตามเสียงทำให้เธอถูกไม้ขนาดยาวฟาดจนล้ม กระถางต้นไม้แตก
กระจาย
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วต้นไม้ยัยมีน”เฟยืรีบลุกขึ้นมาแล้วดูกระถางต้นไม้ใบโปรดของเพื่อน
 
 
 
 
 
 
 
“คุณ ผมขอโทษนะครับเป็นอะไรมากมั้ยครับ เย้ย เธอ”เขื่อนรีบวิ่งไปหาเฟย์แล้วต้องตกเมื่อเห็นว่า
เป็นแฟย์
 
 
 
 
 
 
“คุณเขื่อน นี่คุณเป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย ทำไมไม่ดูแลลูกน้องดีๆ นี่กระถางต้นไม้ของเพื่อนชั้น
แตกหมดแล้วแบบนี้จะว่ายังไง”เฟย์เมื่อเห็นเป็นเขื่อนก็โวยวายใส่ไปเป็นชุด โดยไม่รู้ตัวเลยว่า
เลือดกำเดาเธอกำลังไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“ละ เลือดออก”เขื่อนเหวอแล้วชี้ไปที่จมูกเฟย์ เฟย์ชะงักรีบเอามือปาดเลือดที่ไหลออกมาโดยลืม
ไปว่ามือตัวเองเปื้อดินที่กระถางเมื่อกี้ทำให้หน้าของเฟย์มีแต่คราบสีดำของดิน ติดที่จมูกและแก้ม
และมีเลือดติดบ้างตามจมูก
 
 
 
 
 
 
“555เธอนี่นะ ทำอะไรของเธอ หน้าเลอะเป็นลูกแมวหมดแล้ว”เขื่อนขำและหัวเราะออกมา
 
 
 
 
 
“เป็นลูกแมวแล้วไง ใครจะไปสวยเป๊ะอย่างคุณล่ะคะ สนุกมากสินะที่หัวเราะเมื่อเห็นผู้หญิงไม่สวยๆ
แบบนี้”เฟย์หน้าแดงจัดด้วยความอายก็โวยวายแล้วหันหลังเก็บเศษกระถางเพื่อจะเอาไปทิ้งแล้วไม่
สนใจว่าเลือดจะหยดยังไงก็ตาม
 
 
 
 
 
“เธอนี่นะ เลอะหมดแล้วมานี่”เขื่อนเห็นเฟย์งอนตัวเองก็รีบอุ้มเฟย์ขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
 
“ว้าย จะทำอะไรนะ ปล่อยชั้นนะ ช่วยด้วยค่า เกย์จะลักพาตัวค่า”เฟย์ตกใจดิ้นโวยวายเมื่อถูกอุ้ม
 
 
 
 
 
 
“ลักพาตัวบ้าอะไรล่ะ มานี่เลย เดี๋ยวชั้นจะพาไปล้างเนื้อล้างตัว นายศร จัดการหากระถางสีเดิม
แบบเดิมมาใส่ต้นไม้แล้วตามมาให้ชั้นที่ออฟฟิศใหญ่นะ”เขื่อนดุเฟย์ก่อนจะสั่งลูกน้องให้จัดการกับ
ต้นไม้ของเฟย์แล้วอุ้มเฟย์มาไว้ที่ออฟฟิศใหญ่ เพราะย่านการค้าตรงนี้เขาร่วมหุ้นกับเพื่อนเปิดมัน
มาไม่แปลกที่เขาจะเส้นใหญ่ในที่นี่
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยชั้นเถอะ นี่เสื้อคุณน่เลอะหมดแล้ว”เฟย์ตกใจเมื่อเห็นเสื้อสูทสีพาสเทลของเขื่อนเลอะทั้ง
คราบดินและเลือดตอนที่เธอดิ้นเมื่อกี้นี้
 
 
 
 
 
“เลอะก็ซักสิ คิดไรมาก”เขื่อนวางเฟย์ลงที่โซฟาแล้วถอดเสื้อสูทตัวนอกก่อนจะหาผ้าชุบน้ำมาเช็ด
หน้าเพื่อเอาคราบดินและเลือดกำเดาของเฟย์ออก
 
 
 
 
 
 
“มองอะไรยะชะนี”เขื่อนเห็นเฟย์จ้องตัวเองก็แกล้งถามแล้วจีบปากจีบคอ
 
 
 
 
 
“ขอบคุณค่ะที่ช่วยเฟย์”เฟย์รีบพูดก่อนจะไหว้ขอบคุณเขื่อน จนเขื่อนเหวอเมื่อรอบนี้เฟย์มาแปลก
ไม่ทะเลาะกับเขา
 
 
 
 
 
 
“ก็งี้ล่ะ ช่วยเพื่อนสาวด้วยกัน มานี่ๆ เดี๋ยวหาน้ำแข็งประคบแล้วนั่งตรงนี้นะ”เขื่อนพูดเล่นก่อนจะพา
เฟย์มานั่งที่โซฟาแล้วเงยหน้าขึ้นก่อนตัวเองจะรีบหาน้ำแข็งมาประคบเฟย์แล้วเดินออกไปจัดการ
เรื่องกระถางต้นไม้ให้เฟย์
 
 
 
 
 
 
 
“ยัยเฟย์ทำไมใต้องเนด้วยล่ะ นั่นเกย์นะ”เฟย์เอามือจับที่หัวใจแล้วพูดเมื่อนึกถึงตอนที่เขื่อนอุ้มเธอ
เข้ามาในออฟฟิศ แล้วยื่นหน้ามาใกล้ตอนที่เอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเธอเมื่อกี้นี้ ก็หน้าแดงและใจเต้น
รัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องเกร็งนะคนในบ้านผมเค้าน่ารักเฟรนลี่ทุกคน”ป๊อปปี้เปิดประตูรถให้ฟางลงเมื่อขับรถพากัน
มาถึงบ้านของเขา
 
 
 
 
 
 
“มาแล้วๆ”แม่ของป๊อปปี้เปิดประตูแล้วตรงไปจูงมือฟางเข้ามาในบ้านแล้วแนะนำให้ทุกคนรู้จัก
 
 
 
 
 
“สวัสดีค่ะ”ฟางไหว้พ่อ แม่ของป๊อปปี้อย่างอ่อนน้อมจนผู้ใหญ่ทั้ง2อดเอ็นดูไม่ได้
 
 
 
 
 
 
“นี่น่ะหรอ ผู้หญิงที่ทำให้ยัยจินนี่ต้องเสียเซลฟ์”จงเบเดินเข้ามาหาฟางแล้วยิ้มให้ฟางอย่างอ่อน
โยน
 
 
 
 
 
 
 
“พี่จงเบก็ พูดแบบนี้พ่างเค้าก็ตกใจแย่สิคะ และอีกอย่างพี่จินนี่ก็ไม่ได้ป็นอะไรกับพี่ป๊อปของเราสัก
หน่อย”เสียงใสๆของสาวน้อยร่างบางเดินลงมาจากบันไดแล้วยิ้มให้ฟางอย่างเป็นมิตร
 
 
 
 
 
 
“โบว์”ป๊อปปี้ยิ้มให้กับน้องสาวก่อนจะโผเข้ากอดน้องสาวด้วยความคิดถึง จนฟางอดยิ้มออกมาไม่
ได้
 
 
 
 
 
 
“นี่น่ะหรอคะคุณแม่ พี่ฟาง น่ารักจังเลย มิน่าล่ะพี่ป๊อปยังได้หลง”โบว์พูดแล้วมองป๊อปปี้กับฟางที่
ยืนข้างกัน
 
 
 
 
 
 
 
“เอาล่จ้ะๆ เดี๋ยวค่อยพูดกันอีกทีเยาะเด็กๆไปทานข้าวกันเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด”แม่ป๊อปปี้
พูดก่อนจะเดินพาทุกคนมาที่ห้องอาหารแล้วพูดคุยกันอย่างสนุกสนานโดยที่โบว์นั้นซักถามฟาง
และชวนฟางคุยจนเธอรู้สึกไม่เกร็งแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
“น้องของผมน่ารักล่ะสิ”ป๊อปปี้กระซิบข้างหูแล้วใช้มือหนาลูบไล้ที่ขาอ่อนจนฟางขนลุกซู่
 
 
 
 
 
“อย่ารุ่มร่ามสิคะ ผู้ใหญ่ก็อยู่เยอะแยะ”ฟางพูดแล้วแอบตีมือป๊อปปี้เบาๆแล้วปัดลง
 
 
 
 
 
“จริงสิหนูฟาง เป็นนักข่าวเขียนคอลัมน์ใหนิตยสารKzแบบนี้งานต้องรัดตัวมากแน่ๆ แล้วแบบนี้จะมี
เวลาพักผ่อนมั้ยเนี่ย ยิ่งตัวเล็กๆแบบนี้ต้องพักผ่อนดูแลตัวเองให้มากๆนะจ้ะ”แม่ป๊อปปี้พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“มีสิคะ เดี๋ยวสุดสัปดาห์นี้ฟางคงจะแวะกลับขึ้นไปที่เชียงใหม่ค่ะ ไปเยี่ยมยายศรีแล้วก็เลยไปดูบ้าน
ของพ่อแม่ที่โน่นด้วย”ฟางพูดแล้วยิ้มให้แม่ป๊อปปี้ โดยไม่รู้เลยว่าป๊อปปี้ที่ได้ยินฟางพูดนั้นหน้าตึง
ไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
“โห พี่ฟางนี่ก่งจังเลยนะคะ ตัวเล็กนิดเดียวแค่นี้แต่กระฉับกระเฉงไปมา เก่งจัง”โบว์ชมฟาง
 
 
 
 
 
“เอ แล้วหายไปแบบนี้ระวังนะฟาง ป๊อปปี้จะถูกสาวๆฉกตัวไป”จงเบพูดแล้วนึกถึงจินนี่และพิม
 
 
 
 
 
“ไม่มีทางหรอกพี่จงเบ จริงสิ ทานอาหารกันเสร็จแล้วใช่มั้ย ฟางยังไม่ได้ชมบ้านเลย งั้นเดี๋ยวผม
ขอตัวพาฟางไปชมรอบๆบ้านของเราก่อนนะครับ”ป๊อปปี้พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วดึงแขนฟางออกไปตาม
แรงของเขาทันที
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ คุณป๊อป ช้าๆก่อนก็ได้ค่ะ ฟางอยู่บนรองเท้าคู่นี้แล้วเดินเร็วไม่ได้”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้ดึง
ออกมาตามชายหนุ่มแล้วจะเซล้มไปหลายครั้งเพราะรองเท้าส้นสูงที่ป๊อปปี้หามาให้
 
 
 
 
 
 
“เดินไม่ได้ก็ไม่ต้องเดิน”ป๊อปปี้พูดแล้วอุ้มฟางพาดบ่าตัวเองทันที
 
 
 
 
 
“อ๊าย คุณป๊อป”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้อุ้มพาดบ่าแล้วถูกตีก้นไปทีนึง
 
 
 
 
 
“นี่คุณป๊อป คุณทำไมต้องโมโหฟางขนาดนี้ด้วยคะเนี่ย”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้วางเธอลงที่เรือนกระจก
ข้างๆบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ให้ผมโมโหได้ยังไงฟาง นี่ถ้าแม่ผมไม่ถามเรื่องวันหยุดของคุณคุณก็จะไม่พูดเรื่องเชียงใหม่
เลยใช่มั้ย นี่ทำไมคุณจะไปเชียงใหม่ช่วงสุดสัปดาห์นี้ทำไมไม่บอกผมห้ะ”ป๊อปปี้โมโหฟางแล้ว
เผลอตะคอกใส่ฟางจนสะดุ้ง
 
 
 
 
 
 
“ชั้นก็จะบอกคุณล่ะค่ะแต่ไม่มีโอกาสได้บอก คุณป๊อปคะ นี่คุณเป็นอะไรของคุณ ทำไมอารมณ์คุณ
ขึ้นๆลงๆแบบนี้ชั้นตามใจคุณไม่ถูกแล้วนะคะ ที่ชั้นไป เพราะชั้นเหนื่อยแล้วต้องมีเรื่องต้องกลับไป
จริงๆ”ฟางพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
“แต่คุณกำลังทดลองเป็นทาสผมนะ แม้จะเป็นแค่การทดลอง แต่ทาสจะไปไหนต้องได้รับอนุญาต
ก่อน”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
“แค่ะกลับบ้านที่เป็นสมบัติของพ่อแม่ตัวเองแค่นี้เท่านั้นน่หรอคะ”ฟางพูดแล้วหันหลังหนีป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ฟางอย่าหันหลังแบบนี้กับผม ผมไม่ชอบนะ”ป๊อปปี้ว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
 
 
 
 
 
“ไม่ชอบแล้วไงคะ คุณก็ฟาดชั้นอีกใช่มั้ยคะ งั้นฟาดชั้นเลยสิ”ฟางที่เมื่อกี้เผลอดื่มไวน์ก็เริ่ม
โวยวาย
 
 
 
 
 
“อื้ออ”ป๊อปปี้รู้ทันทีว่าฟางเมาถึงได้เริ่มพยศแบบนี้ก็ดึงฟางไปบดจูบทันที
 
 
 
 
 
“อย่านะ”ป๊อปปี้รีบร้องเมื่อฟางกับเขาจูบกันแล้วฟางเผลอเอามือมาลูบไล้ที่หน้าอกตัวเอง
 
 
 
 
 
“แค่ชั้นอยากสัมผัสคุณมันลำบากขนาดนี้เลยหรอคะ”ฟางพูดออกมาแล้วหันหลังหนีป๊อปปี้อีกครั้ง
 
 
 
 
 
“ไม่หรอก แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม ผมไม่อยากให้ใครสัมผัสผมตอนนี้ เพราะรอยแผลพวกนั้นมัน
ทำให้ผมคิดถึงฝันร้ายที่ผมเคยเจอมา ฟาง ผมรู้นะว่าคุณกำลังน้อยใจ แต่คุณเข้าใจผมนะที่รัก ผม
ยังไม่พร้อมจริงๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางจากด้านหลัง
 
 
 
 
“ค่ะชั้นเข้าใจ”ฟางนิ่งสักพักก่อนจะพูดขึ้น แล้วตัวเองก็ถูกป๊อปปี้หอมแก้มทีนึงเมื่อได้ยินคำตอบ
 
 
 
 
 
“แล้วนี่คุณจะไปเมื่อไหร่กลับวันไหน ให้ปลื้มไปรับไปส่งมั้ย เดี๋ยวผมจองตั๋วเครื่องบินให้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“เรื่องตั๋วไม่ต้องห่วงค่ะชั้นจัดการแล้ว ชั้นไปเดี๋ยวชั้นก็กลับค่ะ”ฟางพูดแล้วยิ้มบางๆ
 
 
 
 
 
“สัญญากับผมนะ ว่าคุณจะกลับมา อย่าทิ้งผมไปนานนะ”ป๊อปปี้เลื่อนมือมากุมมือฟางไว้ทั้ง2ข้าง
แล้วพูดอ้อน จนฟางหน้าแดงจัดกับผู้ชายคนนี้ที่บางทีก็เหมือนสิงโตจ้าวป่า บางทีก็กลายเป็นลูก
แมวเชื่องอ้อนเธอแบบนี้
 
 
 
 
 
เอ๊ะๆ แล้วนี่ฟางไปเชียงใหม่แบบนี้จะเป็นยังไงมั้ยน้อ
 
 
แล้วคู่อื่นล่ะจะเป็นยังไง ต้องติดตามๆๆ