รักที่ไม่เคยได้รับ

“ แกกลับไปเลยนะโทโมะ ผมต้องขอโทษคุณอิงอรกับหนูฟางด้วยนะครับ อย่าถือส่าตาโทโมะเลย ”





“ ฟางขอเสียมารยาทกลับก่อนนะคะคุณลุงคุณป้า คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวฟางกลับเอง คุณแม่อยู่คุยธุระก่อนเถอะค่ะ ” พูดเสร็จธนันต์ธรญ์ก็รีบวิ่งออกมาจากชั้นดาดฟ้าแล้วลงลิฟท์มาชั้นล่าง ก่อนที่เธอจะมานั่งซบโต๊ะร้องไห้ที่มุมอับคน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครดูถูกศักดิ์ศรีของเธอขนาดนี้ เขาทำตัวแย่มากตั้งแต่เดินเข้ามาไม่มองหน้าเธอ เธอยังพอที่จะรับไปแต่เรื่องที่เขาว่าหลังจากนั้นเธอรับไม่ได้ๆจริง ส่วนคุณอิงอรก็ไม่ได้มีทีท่าโกรธอะไรคงจะพอใจที่เธอถูกผู้ชายคนนั้นดูถูก





“ อ่านี่ เช็ดซะ ” มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมเอาผ้าเช็ดวางไว้ข้างเธอแต่เธอก็ไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด




“ นี่เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ ” เขายังคงพูดต่อเมื่อไม่มีท่าทีว่าธนันต์ธรญ์จะเงยหน้าขึ้น




“ ขอบคุณนะคะ แต่คุณไม่ต้องมาสนใจฉันหรอกค่ะ ” ธนันต์ธรญ์เงยหน้าขึ้นแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาก่อนจะหันไปหาคนที่หวังดีกับเธอ




“ คุณวิศวะ ” เธออึ้งนิดหน่อยเมื่อรู้ว่าเขาคือคนเดียวกับผู้ชายที่ทำให้เธอเสียความรู้สึก เธอมองเขาด้วยสายตาตัดพอ




“ ฉันขอตัวนะคะ ”




“ เดี๋ยวก่อนสิคุณ ” เขามองใบหน้าสวยที่มีแต่คาบน้ำตาลึกๆในใจเขาก็รู้สึกผิดนะแต่ไม่เข้าใจพ่อแม่ที่ชอบหาคู่ให้




“ ปล่อยฉันเถอะค่ะ เมื่อกี่คุณยังดูถูกศักดิ์ศรีของฉันอยู่เลย ” ธนันต์ธรญ์แกะมือวิศวะออกจากแขนเธอก่อนจะเดินไปโบกแท็กซี่หน้าโรงแรม




“ มานี่ เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง ” เขาจับแขนเล็กแล้วลากเธอมาจนถึงรถสปอร์ตสีขาวที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก




“ ฉันไม่ไป คุณมันไม่น่าไว้ใจ ”




“ แล้วคุณจะกลับยังไง คุณแม่คุณก็กลับไปแล้วแปลกนะทำไมแม่ถึงไม่ห่วงลูกสาวเลย ผมจะบอกอะไรให้นะแถวนี้ชอบมีแท็กซี่ปลอมมารับลูกค้าแล้วพาไปข่มขื่น ถ้าอยากกลับเองก็เชิญ ”




“ งั้นฉันให้คุณไปส่งก็ได้ คุณจะไม่ทำอะไรฉันใช่ไหม ” เธอขึ้นรถมาแล้วถามเขา




“ โดดผมข่มขื่นยังดีกว่าโดดแท็กซี่หน้าตาน่ากลัวๆ ” เขาหัดมาพูดกับเธอเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา




“ จอด!! ฉันไม่ไปแล้ว ”




“ ผมพูดเล่น ผมไม่พิศวาสคุณหรอก ” เขาพูกพรางขับรถไปด้วย




“ คุณยังไม่ทานอะไรเลยนิ เดี๋ยวผมจะพาไปทานเอาร้านไหนดี คุณชอบอาหารแบบไหน ”




“ ฉันไปทานที่บ้านก็ได้ค่ะ ” ที่จริงเธอก็หิวนะเพราะยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงแต่เพราะเธอกลัวเขาจะพาไปทำมิดีมิร้ายมากกว่า




“ ถ้าคุณไม่เลือกผมจะจอดรถเดี๋ยวนี้เลย ”




“ โอเคๆ คุณขับไปเรื่อยๆนะคะ ร้านอยู่แถวบ้านฉัน ”






เขาขับรถมาตามทางที่เธอบอกเป็นระยะๆ บ้านเธอนี่ก็ใช่ว่ามันจะใกล้ ดีนะที่เขาคิดจะมาส่งไม่งั้นเธออาจจะไม่ถึงบ้านเพราะช่วงนี้มีแต่ข่าวไม่ดีๆในทีวีทุกวัน เขาคันหรูจอดเทียบข้างถนนตามที่เธอบอก เธอเดินลงไปร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ริมถนน





“ ว้าวยาย วันนี้ลูกค้าเยอะจังเลยค่ะ ” เธอเดินเข้าไปคุยกับยายแกๆที่กำลังทำก๋วยเตี๋ยวอยู่ด้วยท่าทางสนิทสนม





“ อ้าวหนูฟาง ช่วยยายเสริฟหน่อยเร็ววันนี้ตาป่วยยายเลยต้องทำคนเดี๋ยว ”





“ รับทราบค่ะ ” สาวร่างบางวิ่งเสริฟก๋วยเตี๋ยวเป็นสิบๆชามทั้งๆที่เธอใส่ชุดกระโปรงยาว ชายหนุ่มหน้าหวานเดินเข้ามาในร้านแล้วมองผู้หญิงที่มากับเขาด้วยความตกใจ





"คุณจะกลับไปเลยก็ได้นะคะ ส่งฉันแค่นี้ก็พอ" เขามองหน้าสาวหน้าหวานก่อนจะมองไปที่ชามก๋วยเตี๋ยวใหญ่ๆที่เธอถืออยู่




“ มาๆ ผมช่วย ”




“ คุณไปเอาชามใหม่มาเสริฟเร็ว ลูกค้ารอนานแล้ว ” กลายเป็นว่าวิศวะที่เป็นคนเสริฟก๋วยเตี๋ยวในร้านส่วนธนันต์ธรญ์เธอเห็นว่าถ้วยหมดแล้วจึงไปนั่งล้างจาน




“ คุณๆ คุณวิศวะ มาเอาถ้วยไปให้ยายเร็ว ลูกค้ามาอีกแล้ว ” เธอตะโกนเรียกเขาเสียงดัง
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงลูกค้าก็ไม่มีที่ท่าว่าจะหมดทั้งสองคนก็ทำหน้าที่ตัวเองอย่างดีคนหนึ่งเสริฟอีกคนล้างจาน เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนลูกค้าเริ่มหมด




“ หนูฟางพอแล้วลูก ยายละเกรงใจหนูจริงๆเลยมาช่วยยายบ่อยๆ ” ยายใจเจ้าของร้านเดินมาบอกหญิงสาว




“ ไม่เป็นไรค่ะใกล้จะเสร็จแล้ว ยายจะเกรงใจทำไมต้องเด็กๆยายให้ฟางกินก๋วยเตี๋ยวฟรีทุกวัน ” เมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์ตอนเด็กทำให้น้ำตาคลอทุกที แต่ก่อนตอนที่พ่อเลี้ยงเธอเสียใหม่ๆ บางวันก็ไม่ให้กินข้าว บางวันก็ไล่เธอออกมาจากบ้านตอนดึกๆ ทำให้เธอมาเจอยายใจกับตาทองที่ขายก๋วยเตี๋ยวที่ปากซอยตั้งแต่เธอเด็ก เธอก็มาอาศัยกินข้าวมาช่วยสองตายายเสริฟตั้งแต่เด็กจนโต บางวันก็นอนร้านก๋วยเตี๋ยว และยายก็เป็นอีกคนที่รู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกบ้านนั้น




“ ตาเป็นยังไงบ้างจ๊ะยาย ป่วยหนักหรือเปล่าแล้วไปหาหมอยัง ” เธอถามหาตาทองที่ชอบซื้อตุ๊กตาให้เธอบ่อยๆ




“ ตาแกปวดขามาก ไปหาหมอแล้วเขาให้ยามาเยอะเลย ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกลูก ”




“ จะไม่ให้ฟางเป็นห่วงได้ไง เวลาฟางป่วยตาทองก็เป็นคนพาฟางไปหาหมอ ” เธอร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่อยู่ก่อนจะสวมกอดยายใจ วิศวะยืนฟังเรื่องที่เธอคุยกับยายใจยิ่งทำให้เขาแปลกใจว่าทำไมคุณอิงอรถึงไม่ห่วงลูกตัวเอง




“ แล้วนี่หิวกันไหม นั่งโต๊ะเลยเดี๋ยวยายทำให้กินนะ ”




“ นั่งโต๊ะเลยค่ะ คุณวิศวะ 55555555 ” เธอหันไปเรียกเขาก่อนที่จะหัวเราะออกมา ดูจากสภาพเขาตอนนี้กลับตอนมามันช่างต่างกันอย่างฟ้ากับเหว เหงื่อไหลเต็มใบหน้าหล่อ ชุดสูทที่เคยใส่ก็ถอนทิ้งไหนไม่รู้




“ หัวเราะอะไรของคุณ ดูเสื้อผ้ากับทรงผมตัวเองก่อน 555555 ” เขามองเธอแล้วยิ้มและหัวเราะเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขายิ้มมันช่างต่างจากตอนอยู่โรงแรมเหลือเกิน




“ คุณยิ้มเป็นด้วยหรอ ”




“ อ้าว ผมก็คนนะ ”




“ หนูฟาง นี่แฟนหนูหรอยายเพิ่งเคยเห็น หล่อๆ ขยันด้วย ยายชอบๆ ” ยายใจหันไปยิ้มให้ชายหนุ่ม พร้อมยกก๋วยเตี๋ยวมาให้




“ ไม่ใช่จ๊ะยาย ไม่ใช่ๆ ”




“ ขอบคุณนะครับที่ชม ก๋วยเตี๋ยวอร่อยมากๆครับ ” เขาพูดอย่างไม่รู้สึกอะไรพร้อมกินก๋วยเตี๋ยวอย่างอร่อยโดยไม่แค่เธอ




“ นี่แน๋ ” เธอแอบขโมยลูกชิ้นเขากินแล้วทำเป็นไม่รู้เรื่อง




“ นี่คุณ ลูกชิ้นผม ”




“ ไหนหลักฐาน ไม่มีๆ โทษที่คุณไม่ยอมปฎิเสธยายเมื่อกี่ เสียใจด้วยนะลูกชิ้นฉันหมดแล้ว ขโมยไม่ได้ 55555 ” เธอหัวเราะชอบใจจนเขายิ้มตาม




“ คุณนี่แปลหนะธนันต์ธรญ์ ”




“ แปลก…..แปลกยังไงค่ะ ดีหรือไม่ดีอ่ะ ” เธอทำหน้าคุ้นคิดเหมือนเด็กๆ




“ ไม่รู้สิดีมั้ง…..ผมไม่เคยเห็นที่ไหน ” เขาอมยิ้มก่อนจะกินต่อ




“ ยิ้มอีกแล้ว ทีอยู่โรงแรมทำอย่างกับฉันเป็นเศษขยะ ” เธอว่าเขาแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้




“ ผมขอโทษ ”






ทั้งสองคนช่วยยายใจเก็บร้านเก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่เขาจะขับรถไปส่งเธอที่บ้าน ตลอดทางกลับมาเธอก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขานอกจากชี้ทางกลับบ้าน




“ นี่คุณจะไม่คุยกับผมเลยหรอ ผมขอโทษ ” เขาเอ่ยถามเธอเมื่อถึงหน้าบ้าน




“ ฉันไม่โกรธคุณหรอกค่ะ เพราะเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วครั้งนีครั้งสุดท้าย ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ” เธอกล่าวขอบคุณก่อนจะปลดล็อกประตูรถ




“ เดี๋ยวก่อน ” เขาคว้าแขนเธอไว้ก่อนที่จะลงจากรถ




“ มีอะไรหรอค่ะ ”




“ ผมขอ…. ผมขอ.. ” เขาอยากจะขอเบอร์เธอไว้ติดต่อแต่มันพูดไม่ออก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยจะขอให้ก่อน




“ ก็ฉันบอกแล้วไม่ไม่โกรธแล้วไม่ต้องขอโทษแล้วค่ะ ฉันไม่รู้จะโกรธคุณทำไหมในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยนิ แล้วก็คงไม่เจอกันอีก บายๆ ค่ะ ” เมื่อพูดจบเธอก็รีบเดินลงรถ ก่อนจะหันมายิ้มให้แล้วเข้าบ้านทันที




“ โถ้โวยไอ้โมะ เขาเดินเข้าบ้านไปแล้ว ” วิศวะได้แต่ด่าตัวเองก่อนจะขับรถออกไปอย่างน้อยเขาก็รู้ที่อยู่ของเธอ














“ กลับมาแล้วหรอ ” คุณอิงอรเดินมาดัดรอเธอหน้าทางเข้าบ้าน




“ คุณอรจะด่าฟางก็ได้นะคะ ที่เสียมารยาทบนโต๊ะอาหาร ก็ฟางไม่ชอบการกระทำของเขานิค่ะ ”




“ แล้วใครมาส่ง ถ้ามาแท็กซี่น่าจะถึงก่อนฉัน ”




“ คุณวิศวะมาส่งค่ะ ”




“ แป๊ะๆๆ ” อยู่ๆคุณอิงก็ตบมือเสียงดังทำให้เธองุนงง




“ เธอนี่มันสุดยอดจริงๆ ขนาดคนเย็นชา เอาแต่ใจ ไม่สนใจคนอื่นอย่างคุณวิศวะ เธอยังเอาอยู่ นับว่าเป็นการเสียมารยาทที่คุ้มจริงๆ รู้ไหมตาโทโมะแทบจะวิ่งตามเธอเลยแหละ อ่อยเก่งจริงๆ ”




“ ฟางไม่ได้อ่อยเขานะคะ คุณอรก็เห็นว่าเขาดูถูกเรา ”




“ ดูถูกเราที่ไหน เขาไม่ได้ดูถูกฉัน เขาดูถูกแกต่างหาก ”




“ แล้วที่หายไปกลับเขาเกือบ 3 ชั่วโมง หวังว่าคงไม่ใช่แบบที่ฉันคิดนะ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีจะได้ไม่ต้องเลือกให้ยาก รีบคิดละว่าจะเลือกใครชักช้าแกได้แต่งงานกับตาแก่แน่ๆ ” คุณอรพูดก่อนจะเดินเข้าบ้านทิ้งความเครียดและนักใจไว้ให้เธอคิดคนเดียว ตอนแรกเธอคิดว่าวิศวะจะแค่เย็นชาไม่ได้มีพิษสงอะไรแต่ที่ไหนได้เขามันยิ่งกว่าภาณุอีก หรือว่าเธอจะเลือกภาณุผู้ชายเจ้าชู้ที่เอาใจเก่ง