ปั้นรักปั้นหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 แอ้ด
 
 
 
 
 
แก้วที่แอบเข้ามาในห้องแล้วมองกล่องที่เอามาจากเขื่อน โทโมะส่งอะไรมาให้เธอ
 
 
 
 
“อะไรกันเนี่ย”เมื่อแก้วเปิดกล่องนั้นแล้วอึ้งเมื่อพบว่ามันคือสร้อยเส้นหนึ่ง เหมือนเป็นล็อกเก็ต และ
จดหมายฉบับหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
“สวัสดีแก้ว ไม่รู้ว่าจดหมายฉบับนี้ที่โทโมะเขียนให้แก้ว แก้วจะอ่านมันรึเปล่า หรือจะฉีกทิ้งไป
แก้วสบายดีมั้ย ไม่สิ ไม่น่าถามเลย เพราะพี่ฟลุ้คของแก้วคงดูแลแก้วดีแน่ๆ ที่โทโมะเขียนมาในวัน
นี้เพราะโทโมะจะมาบอกแก้ว ขอโทษแก้วในวันนั้นที่โทโมะเมาแล้วเผลอทำร้ายแก้ว โทโมะไม่ได้
ตั้งใจ อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นโทโมะรักแก้วมากจนไม่อยากให้แก้วไปเป็นของใคร แต่ในเมื่อแก้ว
ยืนยันว่าแก้วไม่เคยรักโทโมะเลย แก้วเลือกพี่ฟลุ้ค มันก็คือสิทธิ์ของแก้วที่แก้วเลือกแบบนั้น โท
โมะก็ขอให้แก้วกับความรักครั้งนี้ของแก้วมีแต่ความสุข ยืนยาวตลอดไปนะ เพราะโทโมะอยู่ที่นี่ก็
คงจะเริ่มใหม่กับใครสักคน ส่วนสร้อยเส้นนั้น โทโมะตั้งใจจะเอาให้แก้วนานแล้วล่ะ จะใส่หรือไม่ใส่
ก็ได้นะแต่ไม่ต้องเอามาคืนหรอก เพราะโทโมะเลือกที่จะให้แก้วแล้ว ดูแลตัวเองดีๆนะ
 
 
 
โทโมะ”
 
 
 
 
 
แก้วอ่านจดหมายของโทโมะจบน้ำตาเธอก็ไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ดีแล้วล่ะ ที่โทโมะจะเริ่มต้นใหม่ที่โน่น ดีแล้ว”แก้วพูดแล้วหยิบสร้อยมาดูก่อนจะแกะล็อกเก็ตอ
อก
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ โทโมะ ขอโทษนะ”แก้วแทบปล่อยโฮ เมื่อเปิดสร้อยออกมารูปของเธอกับโทโมะคู่กัน แก้ว
เอาสร้อยเส้นนั้นมาแนบแก้มแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เพียงลำพัง ต่อไปนี้คงไม่มีโทโมะอยู่กับเธอ
อีกต่อไปแล้วจริงๆสินะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะ อืม”เฟย์ลืมตาตื่นมาพบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงนอนห้องเธอ และเสื้อผ้ายังสวมใส่ครบไม่ถูก
ถอดออก ก็โล่งอก แล้วมองไปรอบๆตัวเองพบว่าอยู่คนเดียว นี่เธอฝันถึงเขื่อนงั้นหรอ
 
 
 
 
 
 
“ฟื้นแล้วหรอ ดี จะได้มากินข้าว”เขื่อนเดินออกมาจากครัวแล้วไปที่ห้องนอนเห็นเฟย์ฟื้นก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
“ออกไปจากห้องชั้นเดี๋ยวนี้”เฟย์อึ้ง นี่เธอไม่ได้ฝันไปจริงๆ ก่อนจะเอ่ยปากไล่ชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
“นี่ ชั้นอุตส่าห์อุ้มเธอมานอนกับเตียงเองนะ นี่ตอบแทนกันด้วยการไล่กันอย่างหมูหมาอย่างงี้
หรอ”เขื่นว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ได้ขอให้นายมาช่วยชั้น ชั้นไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณพวกนาย ออกไป๊”เฟย์ยังคงไล่เขื่อน
เหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ ชั้นทนไม่ได้หรอกนะ ที่จะเห็นคนเป็นลมแล้วไม่ช่วยเหลือน่ะ และคนๆนั้นก็คือเธอ เฟย์ เธอ
กำลังป่วย บอกชั้นมาสิ ว่าเธอเป็นอะไร ไปหาหมอมั้ย”เขื่อนพูด ทำให้เฟย์อึ้งไม่คิดว่าครั้งนี้ชาย
หนุ่มจะถามเธอด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาหลอกให้ชั้นตายใจเลยนะ นี่จะแก้แค้นชั้นไปถึงไหน คราวนี้จะอะไรอีกหลอกทำดีกับชั้น
แล้วค่อยร้ายสินะ ชั้นต้องตายไปก่อนใช่มั้ยนาย มีน และก็แม่นายถึงจะพอใจ อื้อ”เฟย์ว่าเขื่อนก่อน
จะพูดชายหนุ่มบดจูบทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เธออยากตะทรยศชั้นก่อนทำไมล่ะ ทั้งดีมันกำลังจะดีๆแล้วแท้ๆ”เขื่อนถอนจูบออกมาแล้วพูด
ก่อนจะหลบสายตาเฟย์ เฟย์มองชายหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
“นายต้องการอะไรกันแน่เขื่อน ทำไมไม่ปล่อยชั้นไปสักที”เฟย์พูด
 
 
 
 
 
 
“ชั้นจะทำอะไรมันก็เรื่องของชั้นล่ะน่า เธอน่ะ ไม่สบายก็ต้องกินยา เอาล่ะชั้นทำข้าวต้มไว้ให้เธอ
เธอกินมันหน่อยแล้วกันจะได้กินยา วันนี้ชั้นไม่หาเรื่องเธอแล้วก็ได้ สงบศึกชั่วคราวจนกว่าเธอจะ
หาย เอ้า จะมองหน้าทำไมล่ะ ชั้นไม่ได้หลอกเธอสักหน่อยไปกินข้าวไม่งั้นชั้นปล้ำเธอจริงๆ
นะ”เขื่อนรีบพูดทำให้เฟย์รีบวิ่งไปกินข้าวทันที โดยที่เขื่อนนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะพูดอะไรก็รีบพูดมา ชั้นไม่มีเวลาว่างหรอกนะ”ฟางพูดเมื่อเดินนำป๊อปปี้มานั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนริม
น้ำ
 
 
 
 
 
 
 
“คืองี้ ป๊อปลองเอาที่อยู่ของบ้านฟางตอนเด็กๆแถวชานเมืองไปตามลองตามหาเองดู แล้วลองถาม
คนแถวๆนั้น เลยรู้ว่า พอแม่ฟางทะเลาะกับพ่อฟางเรื่องมีผู้หญิงมาติดพัน ทำให้แม่ฟางเสียใจ พาพี่
โฟร์และฟางหนีเข้ามาในกรุงเทพโดยที่ตอนนั้นกำลังท้องน้องฟิญได้ไม่กี่สัปดาห์”ป๊อปปี้พูดแล้ว
เอารูปถ่ายที่ตัวเองไปถ่ายมาให้ฟางดู
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อเลิกกับแม่เพราะอย่างี้ ทำไมผู้ชายถึงเหมือนกันทั้งโลกนะ”ฟางซึมลงไปทำให้ป๊อปปี้ชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
“บางทีเรื่องบางเรื่องอาจจะมีการเข้าใจผิดก็ได้ อย่าพึ่งด่วนตัดสินใจสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วสบตาฟาง
 
 
 
 
 
 
“จะพูดเรื่องพ่อต่อไม่ใช่หรอ ก็พูดสิ”ฟางเงียบแล้วหลบสายตาก่อนจะรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปเลยสงสัยว่าบางทีพ่อฟางอาจจะอยู่ที่เดิมนั่นล่ะ เลยว่าจะชวนฟางไปหาพ่อฟางที่
ชานเมือง”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้นะ ฟางพี่ไม่ให้ฟางไปหาผู้ชายคนนั้น”โฟร์ที่แอบฟังก็โพล่งออกมาแล้วเดินออกมาจากที่
ซ่อน
 
 
 
 
 
 
“นี่เจ้ นั่นพ่อเจ้เลยนะ”ธามไทที่แอบอยู่ด้วยก็รีบพูด
 
 
 
 
“แล้วนายมายุ่งอะไรยะ”โฟร์ว่า
 
 
 
 
 
“แต่พี่โฟร์ ฟางแค่อยากเจอพ่อเค้า อยากให้พ่อเค้ามาหาพวกเราบ้าง”ฟางหันไปพูดกับพี่สาว
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ เค้าทิ้งเราไป ทิ้งแม่ที่ท้องอยู่แบบนั้นแล้วไม่ส่งข่าวกลับมาหาเราเลย นี่น่ะหรอคนที่เราจะ
ต้องหันกลับไปสนใจ เค้าอยากจะไปอยู่กับนังนั่นก็ปล่อยเค้าไป ฟางพี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องไป
ยุ่งไปตามหาเค้า เรามีกัน แค่แม่เฟี้ยต พี่ ฟางแล้วก็ฟิญก็พอแล้ว ไม่ต้องไปตามหาหรอก”โฟร์พูด
ออกมาแล้วกำมือแน่นด้วยความเจ็บปวด
 
 
 
 
 
 
 
“พี่โฟร์ พี่โฟร์น่ะเป็นคนเดียวในบรรดาพี่น้องที่จำหน้าพ่อได้ แล้วตอนนั้นฟางเองก็ยังเด็กอยู่ จำ
หน้าพ่อไม่ได้ฟางแค่อยากจะเห็นหน้าพ่อแค่นั้นเองพี่โฟร์ ถ้าเค้าไม่อยากมาหาเรารึไม่ต้องการเรา
เราอยู่แค่นั้นก็ได้”ฟางพูดแล้วซึมลงไป
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ฟางอยากจะให้แม่อาการกำเริบอีกรึไง ไม่รู้ล่ะ ฟางไปทางโน้นไม่ต้องคุยกับป๊อปแล้ว”โฟร์ดุ
 
 
 
 
 
 
“พี่โฟร์ผมรู้นะว่าตอนนี้พี่โกรธผมมากแค่ไหน แต่ผมไม่เคยหลอกฟางเลย ความรู้สึกที่ผมมีให้ฟาง
ตอนที่คบกันมันคือความรักและความจริง ผมไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น แต่ผมสาบานได้เลยว่า
ตลอดเวลาที่คบฟางผมมีแค่ฟางคนเดียวผมไม่เคยนอกใจฟาง ส่วนเรื่องของพ่อ ผมอยากให้ฟาง
เจอพ่ออีกครั้ง ในอดีตเค้าอาจจะเคยผิดพลาดแต่ผมเชื่อว่าคนเป็นพ่อทุกคนไม่มีใครเค้าทิ้งลูกตัว
เองไปหรอกครับ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นไปพูดกับโฟร์เพื่อขอร้องให้โฟร์ใจอ่อน ฟางที่ได้ยินที่ป๊อปปี้พูด
ทั้งหมดก็อึ้ง ใจเต้นรัว เค้าไม่เคยนอกใจเธองั้นหรอ แต่ภาพที่เห็นมันคืออะไรล่ะ หรือเค้ากำลัง
โกหกเธออีก
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้มันก็พูดมาได้ว่าไม่เคยนอกฟาง แล้วไอ้ที่ไปนอนกับแฟนเก่าแล้วทั้งๆที่คบกับฟางอยู่มันคือ
อะไร หรืออยากเผื่อเลือก ไม่ต้องมาทำพูดดีหรอกนะ ทำผิดไปแล้วก็อย่าหวังจะได้การให้อภัย
ผู้ชายมันก็เลว จอมหลอกลวงเหมือนกันทั้งโบกนั่นล่ะ”โฟร์พูดออกมาอย่างอัดอั้นแล้ววิ่งหนีไปจาก
มุมนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้ ไปไหนน่ะ”ธามไทตกใจรีบวิ่งตามไป
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาตามหัวเราะเยาะชั้นเลยนะเด็กบ้า ชั้นอยากอยู่คนเดียว”โฟร์เห็นธามไทเดินมาก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
“ได้ อยากจะอยู่คนเดียวก็ได้นะผมก็ไม่ได้ห้าม แต่ผมคิดว่าเจ้น่ะเสียใจมาเยอะและอยู่คนเดียวมา
มากพอแล้ว ตอนนี้เจ้ควรมีใครสักคนอยู่ข้างๆแล้วระบายเรื่องราวให้ฟังนะ”ธามไทมองโฟร์ที่ร้องไห้
ก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“เด็กอย่างเธอจะไปเข้าใจอะไร ชั้นน่ะเจ็บมาเยอะแล้วนะ”โฟร์พูดแล้วพลางปาดน้ำตา
 
 
 
“ก็รู้ว่าเจ็บมาเยอะ แต่คนเรามันก็ไม่ได้เกิดมาเพื่อเจ็บปวดตลอดชีวิตหรอนะเจ้”ธามไทพูดแล้วนั่ง
ลงข้างๆโฟร์
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดอย่างกับกูรูเรื่องความรักหน่อยเลป่ะนาย”โฟร์มองธามไทแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“นี่เจ้ ถึงผมจะเด็กนะ แต่เรื่องความรักมันไม่เข้าใครออกใครหรอก มันไม่มีข้อจำกัดสักหน่อยว่าเด็ก
อย่างปมจะไม่เข้าใจความรัก และผู้ใหญ่อย่างเจ้จะต้องถูกทำให้เสียใจเสมอหรอก”ธามไทพูด
 
 
 
 
 
 
“ชั้นเจอแต่ผู้ชายหลอกลวงมาเยอะนะ ทั้งพ่อที่ทิ้งแม่ไป คู่หมั้นที่เลิกกันเพราะแค่บ้านล้มละลาย
ไหนจะน้องสาวชั้นที่ถูกแฟนตัวเองทรยศไปนอนกับแฟนเก่าอีก อย่าทำเป็นพูดดีเลย”โฟร์พูด
 
 
 
 
 
 
“อย่าจมกับความเจ็บพวกนี้สิ พวกเค้าอาจจะเป็นคนไม่ดีแล้วผ่านเข้ามาในชีวิตเข้เท่านั้น เจ้อย่าไป
เก็บมันมาใส่ใจสิ คนเรามันต้องก้าวเดินไปข้างหน้านะ เรื่องพ่อเจ้น่ะ ผมอยากให้เจ้ลองเปิดใจอีก
สักครั้ง ลองไปเจอพ่อเค้าอีกครั้ง เพราะนั่นคือพ่อแท้ๆที่ให้กำเนิดเรามานะ ถ้าสุดท้ายยังไงเค้ายัง
เลือกที่จะทิ้งไปก็เรื่องของเค้า ลองดู”ธามไทพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป นั่นมันไม่ใช่ทางออกไปทางโน้นครับ”เสียงของมิณทร์พูดขึ้นทำให้โฟร์หันไปมองแล้ว
ตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้กำลังจับมือฟางแล้ววิ่งหาทางออกที่นี่อยู่
 
 
 
 
 
“นี่นายจะพาน้องชั้นไปไหนน่ะป๊อปปี้หยุดเดี๋ยวนี้นะ”โฟร์รีบตะโกนว่า
 
 
 
 
 
“พี่โฟร์ ฟางขอไปกับป๊อปปี้เพื่อตามหาพ่อก่อนนะ ฟางสัญญาฟางดูแลตัวเองได้”ฟางรีบพูด
 
 
 
 
 
 
“พี่ไม่ให้ไป ป๊อปปี้นายปล่อยมือน้องสาวชั้นนะ”โฟร์โวยวายไม่ยอมแล้วรีบวิ่งตามไป
 
 
 
 
 
 
“มิณทร์ช่วยพี่หน่อย จับพี่โฟร์ที”ป๊อปปี้วิ่งพาฟางจะไปถึงรถก็รีบบอกมิณทร์
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ ฟาง โอ๊ย ปล่อยชั้นน”โฟร์ร้องเมื่อถูกธามไทและมิณทร์รุมล๊อกตัวไม่ให้ไปตามป๊อปปี้และ
ฟางทัน
 
 
 
 
 
 
เอาละไง โกรธกันอยู่ เลิกกันแล้วแต่ต้องไปตามหาพ่อตัวเองด้วยกันนี่ะเป็นไงน้อออออ