ปั้นรักปั้นหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ อร่อยจัง วันหลังพาชั้นมากินอีกนะป๊อปปี้”ฟางพูดแล้วยิ้มเมื่อออกมาจากร้านไอติมหลังจาก

เรียนการแสดงเสร็จ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ล่ะ ครั้งนี้ครั้งเดียวเดี๋ยวเธออ้วนแล้วจะกลิ้งแทนเดินขึ้นเวทีร้องเพลง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“นี่อีตาบ้า ชั้นไม่ได้อ้วนมากนะ ที่อวบๆน่ะเพราะไม่สูงต่างหากล่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“แหม เถียงข้างๆคูๆนะยัยแสบ”ป๊อปปี้ส่ายหน้าแล้วเดินก่อนที่ป๊อปปี้จะหยุดอยู่ที่โปสเตอร์แผ่นหนึ่ง

 

 

 

 

 

“นี่นายเดินนำชั้นลิ่วๆแบบนี้ได้ไงเนี่ย”ฟางเดินตามป๊อปปี้มาหยุดตรงที่ชายหนุ่มยืนดูโปสเตอร์

ศิลปินหญิงคนหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

“ฟ้า ว้าว นักร้องคนนี้โกอินเตอร์ไปที่ฮ่องกงด้วยนิสวยเนาะ”ฟางเห็นป๊อปปี้ยืนนิ่งก็ชวนคุย

 

 

 

 

 

“อย่าพูดถึงชื่อนี้อีกชั้นไม่อยากได้ยิน”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆแล้วเดินหนีไป

 

 

 

 

 

 

“อ้าว นายมาหงุดหงิดใส่ชั้นอะไรอีกล่ะเนี่ย ทำอย่างกับนายเคยเป็นฟ้าซะอย่างงั้นล่ะ”ฟางเดินตาม

มาติดๆแล้วพูดขึ้น ป๊อปปี้ชะงัก หยุดเดินแล้วหันขวับมามองหน้าฟางด้วยแววตาโกรธจัด

 

 

 

 

 

 

“บอกว่าอย่าพูดถึงเธออีก วันนี้เธอกลับเองแล้วกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินหนีฟางไปดื้อๆ

 

 

 

 

 

 

“อะไรเนี่ย อีตาบ้ากลับมานะ”ฟางตกใจรีบเรียกป๊อปปี้แต่ชายหนุ่มขับรถออกไปต่อหน้าต่ตาฟาง

ฟางจึงทำอะไรไม่ได้จึงขึ้นแท็กซี่มาลงที่โรงพยาบาลที่แม่ของเธอนอนรักษาตัวอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง แล้วนี่คุณป๊อปไม่ได้ด้วยหรอ”โฟร์ที่เฝ้าดูอาการแม่อยู่ก็ถามเมื่อเห็นฟางเข้ามาแค่คนเดียว

 

 

 

 

 

 

“ไม่อ่ะพี่โฟร์อย่าไปพูดถึงอีตาหมาบ้านั่นเลย”ฟางหน้าหงิกไม่สบอารมณ์ตอบโฟร์

 

 

 

 

 

 

“นี่ทะเลาะอะไรกันมาอีกละเนี่ย”โฟร์ที่เห็นท่าทางฟางก็รีบดึงออกมาคุยที่ระเบียงห้องเพราะในห้อง

มีทั้งแม่และฟิญที่มานอนเฝ้ากำลังหลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเองก็ไม่รู้เหมือนกันพี่โฟร์จู่ๆหมอนั่นก็หงุดหงิดโมโหแล้วทิ้งฟางให้กลับคนเดียวเนี่ย”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“เราไปพูดอะไรจี้ใจดำคุณป๊ปเค้ารึเปล่า เค้าเป็นผู้จัดการไม่น่าจะทิ้งเราแบบนี้นะ”โฟร์พูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้อ่ะ แต่เค้าไม่น่าจะมาทิ้งฟางแบบนี้ ไม่รู้ล่ะฟางโกรธเค้าแล้ว ฟางกลับก่อนนะพี่โฟร์”ฟางพูด

แล้วขอตัวกลับบ้านของเขื่อนเพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้วขืนกลับบ้านค่ำมีหวังป๊อปปี้ทั้งดุทั้งลงโทษ

เธอแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีรถนายชั้นกลับแท็กซี่ก็ได้ ตาบ้า”ฟางเดินบ่นอุบพลางเดินออกมาด้านนอกเพื่อหารถแท็กซี่ที่

จะกลับ แต่ยืนรอเท่าไหร่รถก็ไม่มาสักทีเธอจึงเลือกที่จะเดินออกมาตามหารถด้านนอกโรงพยาบาล

ดีกว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปบ้านxxxที่ซอยxxค่ะ”ฟางพูดเมื่อมีแท็กซี่คันหนึ่งจอดรับเธอ ก่อนที่เธอจะขึ้นรถอย่างไม่คิด

อะไร พลางกดมือถือเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆจนเธอรู้สึกว่าทางข้างๆเริ่มเปลี่ยวขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“พี่คะ นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านหนูนี่”ฟางรีบถามเมื่อพบว่าทางข้างๆมีแต่ต้นไม้เต็ไปหมด

 

 

 

 

 

 

“พี่ไม่ได้พาหนูกลับบ้านนี่จ้ะ แต่พี่จะพาหนูไปขึ้นสวรรค์ต่างหากล่ะ”คนขับรถแท็กซี่คนนั้นหันมา

ยิ้มและพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”ฟางตกใจอย่างไม่คิดชีวิตก่นะรีบเปิดประตูรถแล้วกระโดดลงจากรถแท็กซี่คันนั้นอย่างไม่

คิดหน้าคิดหลัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปี้นนนน ตอนที่ฟางกระโดดลงจากแท็กซี่นั้นได้มีรถคันหนึ่งขับสวนมาอีกเลนถนน

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”ฟางตกใจในใจตอนนั้นคิดว่าเธอต้องตายแน่ๆก่อนจะเอามือป้องแล้วหลับตา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เป็นอะไรน่ะฟาง นี่พี่แบงค์เอง”แบงค์ที่เบรกรถได้ทันรีบลงจากรถแล้วมาเรียกฟาง

 

 

 

 

 

 

“พี่แบงค์ ฮือๆ”ฟางลืมตาเมื่อเห็นแบงค์ก็โผเข้ากอดแบงค์และร้องไห้ทันที

 

 

 

 

 

 

“นี่ไอ้เพื่อนป๊อป ป่านนี้แล้วทำไมฟางยังไม่กลับมา นี่นายไม่โทรตามหน่ยหรอ”เขื่อนที่เห็นว่าดึก

มากแล้วฟางยังไม่กลับบ้านอีกก็เดินมาหาป๊อปปี้ที่นั่งดื่มเบียร์เงียบๆไม่พูดไม่จากตั้งแต่กลับมา

 

 

 

 

 

 

“คงไปนอนกับพี่สาวรึไม่ก็นอนกับแม่ที่โรงพยาบาลล่ะมั้ง”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

“นี่ ไอ้เพื่อนป๊อปครับ แกเป็นผู้จัดการเค้าแกก็ควรจะดูแล ใส่ใจเค้าดิวะ นี่ทะเลาะอะไรกันมาอี

กล่ะเนี่ย”เขื่อนที่เห็นป๊อปปี้ไม่สนใจฟางก็บ่นใส่เพื่อนชายก่อนสายตาจะมองลงไปที่โต๊ะที่ป๊อปปี้

วางเบียร์ไว้ มีรูปของฟ้าและป๊อปปี้ถ่ายคู่กันอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แกยังไม่ลืมฟ้าอีกหรอวะ เรื่องมันผ่านไปนานแล้วนะ”เขื่อนพูดแล้วมองไปที่เพื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยด

 

 

 

 

 

ก่อนที่เขื่อนและป๊อปปี้จะพูดกันต่อ รถของแบงค์ก็ขับมาจอดที่หน้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณพี่แบงค์มากนะคะที่มาส่งฟาง”ฟางที่ถูกแบงค์ประคองลงรถมาก็ขอบคุณแบงค์

 

 

 

 

 

“นี่ไง ก็กลับมาได้นี่ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ชั้นไปนะ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆก่อนจะเดินหนีไป

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวดิไอ้ป๊อป เห้ย ฟางไปโดนอะไรมาเนี่ย เกิดอะไรขึ้น”เขื่อนร้องเรียกป๊อปปี้ที่เดินหนีขึ้นไปชั้น

บนแล้วก่อนจะหันมาตกใจเมื่อเห็นสภาพฟางที่หัวเข่าและข้อศอกถลอก ตามเนื้อตัวช้ำไปหมด

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะเขื่อน เค้าไม่อยากสนใจก็ปล่อยเค้าไป”ฟางเห็นท่าทางป๊อปปี้ที่เมินเธอไม่มีสาเหตุก็พูด

ตัดบท

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเกือบโดนแท็กซี่ล่อลวงไปทำมิดีมิร้ายแล้วกระโดดลงจากรถมาทัน โชคดีที่ผมขับรถไปถ่าย

ละครแถวนั้นกำลังกลับเลยช่วยไว้ได้ทันครับ ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะ พี่ไปแล้วนะ

ฟาง”แบงค์เล่าเรื่องราวให้เขื่อนฟังก่อนจะขอตัวกลับไป ฟางจึงเดินกะเผลกเข้าบ้านโดยมีเขื่อน

ช่วยประคองฟางมานั่งตรงที่ที่ป๊อปปี้นั่งดื่มเหล้า

 

 

 

 

 

 

“นี่แฟนป๊อปปี้หรอเขื่อน เอ๊ะ นี่มันนักร้องคนนั้น”ฟางสุดุดมองที่รูปคู่ของฟางกับป๊อปปี้ลืมเก็บไป

ด้วย ทั้งคู่ถ่ายรูปคู่กัน จากรูปแล้ว คงผ่านมานานเพราะป๊อปปี้ยังแต่งตัวคล้ายกับเป็นศิลปิน อยู่เลย

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ทั้งรักทั้งหวงฟ้ามากเลยล่ะรายนั้นแต่ตอนนี้เลิกกันละ”เขื่อนพูดแล้วมองรูปที่ฟางถือ

 

 

 

 

“งั้นบอกมาได้มั้ยเขื่อนว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมทั้งคู่ถึงเลิกกันล่ะ”ฟางถามด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

“เมื่อก่อนตอนป๊อปมันเป็นนักร้องมันคบกับฟ้าที่เป็นนักร้องในค่ายเดียวกัน ตอนนั้นทั้งคู่ต้องคบกัน

หลบๆซ่อนๆเพราะป๊อปมันกำลังดัง ฟ้าเองก็ด้วยแต่แล้วฟ้าก็ทิ้งพวกเราไป ทิ้งค่าย แล้วไปเซ็น

สัญญากับค่ายตรงข้ามแล้วบินไปดังที่ฮ่องกง ตอนนั้นไอ้ป๊อปมันเจ็บช้ำมากถึงขั้นทิ้งทุกอย่างแล้ว

บินไปเลียแผลใจตัวเองที่ฝรั่งเศสตั้ง2ปีถึงจะกลับมาช่วยพ่อมันทำงานเบื้องหลังแล้วไม่กลับไปร้อง

เพลงอีกเลย มันบอก มันอิ่มตัวแล้วเพราะอยู่เป็นนักร้องไปก็ก็เท่านั้น ดังมีชื่อเสียงมีแฟนคลับ

มากมายก็เท่านั้น แต่ไม่สิทธิ์จะมีแฟนจริงๆได้ไม่มีความสุขไม่มีอิสระความเป็นส่วนตัว”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“มิน่าล่ะ เวลาพูดถึงฟ้าวันนี้ป๊อปปี้ถึงไม่อยากฟัง นี่ป๊อปปี้คงจะรักฟ้ามากสินะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“รักสิ ไม่งั้นไม่เคยคิดจะขอแต่งงานหรอก”เขื่อนพูดก่อนจะรีบเอามือปิดปากทันที

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ งั้นชั้นขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”ฟางพูดแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนก่อนจะ

เดินเข้าห้องตัวเองแล้วต้องผ่านห้องป๊อปปี้ แวบหนึ่งหางอยากจะเดินเมินไป แต่แล้วเรื่องของฟ้า

มันทำให้เธออดที่จะเข้าไปหาป๊อปปี้ไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“โห นี่ขนาดหนีไปรักษาแผลใจแล้วนะเนี่ย ยังไม่ลืมอีก”ฟางมองไปรอบๆห้องที่มีแต่รูปฟ้าและ

ป๊อปปี้ บ้างก็รูปฟ้าเดี่ยวปะปนกันแปะอยู่ทั่วห้องก่อนที่ฟางจะเดินไปจับที่กีต้าร์ของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรน่ะ”ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตกที่เห็นฟางจับกีต้าร์ตัวโปรด

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

 

ทันใดนั้นเองฟางที่ตกใจที่ป๊อปปี้เรียกก็รีบปล่อยกีต้าร์ทำให้กีต้าร์หล่นไปชนกับของที่ป๊อปปี้วาง

เป็นสัดส่วนไว้แล้วพลอยชนเข้ากับกรอบรูปใบโตของฟ้าและป๊อปปี้แตกกระจายลงพื้นต่อหน้า

ต่อตาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ชั้นขอโทษเดี๋ยวชั้นเก็บให้นะ”ฟางตกใจแล้วรีบก้มลงเก็บเศษกรอบรูป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องจับ ออกไปจากห้องชั้นเดี๋ยวนี้ ออกไป๊!!!!”ป๊อปปี้มองเห็นรูปคู่ของเขาและฟ้าแตกกระจาย

ต่อหน้าต่อตาก็ตะคอกไล่ฟางออกไปจากห้องตัวเอง ฟางเห็นป๊อปปี้โมโหแล้วไล่ตัวเองก็ตกใจรีบ

ออกจากห้องไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟ้า”ป๊อปปี้ก้มลงเก็บเศษกรอบรูปด้วยตัวเองก็ซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

 

คนมันฝังใจลืมแฟนเก่าไม่ลงก็งี้อ่ะ

 

 

เน็ตหอไม่ค่อยดี กว่าจะได้มาอัพก็เว้นช่วงนาน อย่าพึ่งหายไปไหนนะ ๆๆ