รวมNC ของ BLACK_Pbc
6.8
เขียนโดย BLACK_Pbc
วันที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.53 น.
8 chapter
2 วิจารณ์
38.26K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2558 17.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1) Intro
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความIntro
เปลือกตาสวยลืมตาตื่นขึ้นมา เพดานสีขาวคือสิ่งที่เห็นสิ่งแรกหลังตื่นขึ้นมา ร่างบางเล็กขยับตัวเล็กน้อยเพื่อคลายความเมื่อยล้าจากท่านอนเดิมๆ
“โอ๊ะ” ร่างบางเบ้หน้าเมื่อความเจ็บปวดทางช่องทางหลังแล่นเข้ามา ก่อนจะพลิกตัวไปอีกข้างควานหาอีกคนที่ร่วมรักกันมาเมื่อคืน
หายไปไหน???
ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งช้าๆเพราะความเจ็บที่ช่องทางหลัง พิงหัวเตียงด้วยความเพลียจากบทรักเมื่อ ตอนกลางคืน รอยยิ้มน้อยๆผุดมาที่ใบหน้าเล็กน่ารัก เมื่อคืนนี้ร่างบางรู้สึกมีความสุขจริงๆ เพราะเขาทำอย่างอ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆ
“ตื่นแล้วหรอ” ร่างสูงของอีกคนเดินเข้ามาในห้อง เหลือบตามองร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยแววตาเย็นชาไร้ความรู้สึก
เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
สายตาแบบนี้..เย็นชาจังนะ ปาร์คชานยอล
“อือ” ร่างเล็กตอบเสียงเบา ก่อนจะพยายามลุกจากเตียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำ แต่ความเจ็บระทมไปทั่วทั่งร่างกลับทำให้ต้องนั่งลงไปที่เดิม ชานยอลเห็นว่าอีกคนไม่ไหวจึงเดินเข้าไปช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ วางอีกคนไว้ที่อ่างอาบน้ำอย่างเบามือ
“รีบอาบซะเดี๋ยวฉันจะไปส่งไปมหาลัย” ว่าจบก็หมุนตัวออกไปเช่นเคย คนที่นั่งอยู่ในอ่างถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะลงมืออาบน้ำ
“ครับ..โอเค..ครับแล้วเจอกัน”
ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำได้ยินบทสนทนาของอีกคนก็น่าสลดทันที น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก
..อีกแล้ว
“เสร็จแล้วใช่ไหมแบคฮยอน” ชานยอลที่วางโทรศัพท์หันมาถามคนตัวเล็กที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่ ร่างเล็กขาวผ่องมีรอยแดงซึ่งเขาเป็นคนทำเองเมื่อคืนนี้
“อื้อ ไปกันเถอะ” พยักหน้าพร้อมยิ้มให้กับอีกคนที่ไม่แม้จะยิ้มตอบ แถมยังเดินออกไปด้วยท่าทางเฉยชาไร้ความรู้สึก
..ชินซะแล้ว
แบคฮยอนชินกับท่าทางของอีกคน พร้อมกับส่ายหน้ากับความคิดเล็กของตนเองแล้วเดินตามอีกคนออกไป
“คืนนี้ฉันไม่กลับนะ” หลังจากเงียบมานานชานยอลก็เอ่ยปากบอก คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองคนข้างตัวเล็กน้อย
“นายจะไปไหนหรอ” ถามอีกคนด้วยความเป็นห่วง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาเย็นชาและคำพูดที่กัดกินหัวใจ
“ไม่ใช่เรื่องของนาย ขึ้นรถได้แล้ว” ชานยอลตอบ หางเสียงหยันคล้ายรำคาญเต็มทน คนตัวเล็กพยักหน้าด้วยความน้อยใจ ก่อนจะเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง
..ทุกอย่างเหมือนเดิม จริงๆ
แม้แต่แววตาของเขาที่มองมายังแบคฮยอนก็ไม่เคยเปลี่ยน ทั้งเย้ยหยัน สมเพช ดูถูกและสารพัด แต่ คนตัวเล็กกลับทนได้ เพราะคำว่ารัก คำเดียวที่ยังอยู่ไม่ไปไหนตั้งแต่ครั้งแรกจนถึงตอนนี้
เปลือกตาสวยลืมตาตื่นขึ้นมา เพดานสีขาวคือสิ่งที่เห็นสิ่งแรกหลังตื่นขึ้นมา ร่างบางเล็กขยับตัวเล็กน้อยเพื่อคลายความเมื่อยล้าจากท่านอนเดิมๆ
“โอ๊ะ” ร่างบางเบ้หน้าเมื่อความเจ็บปวดทางช่องทางหลังแล่นเข้ามา ก่อนจะพลิกตัวไปอีกข้างควานหาอีกคนที่ร่วมรักกันมาเมื่อคืน
หายไปไหน???
ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งช้าๆเพราะความเจ็บที่ช่องทางหลัง พิงหัวเตียงด้วยความเพลียจากบทรักเมื่อ ตอนกลางคืน รอยยิ้มน้อยๆผุดมาที่ใบหน้าเล็กน่ารัก เมื่อคืนนี้ร่างบางรู้สึกมีความสุขจริงๆ เพราะเขาทำอย่างอ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆ
“ตื่นแล้วหรอ” ร่างสูงของอีกคนเดินเข้ามาในห้อง เหลือบตามองร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยแววตาเย็นชาไร้ความรู้สึก
เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
สายตาแบบนี้..เย็นชาจังนะ ปาร์คชานยอล
“อือ” ร่างเล็กตอบเสียงเบา ก่อนจะพยายามลุกจากเตียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำ แต่ความเจ็บระทมไปทั่วทั่งร่างกลับทำให้ต้องนั่งลงไปที่เดิม ชานยอลเห็นว่าอีกคนไม่ไหวจึงเดินเข้าไปช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ วางอีกคนไว้ที่อ่างอาบน้ำอย่างเบามือ
“รีบอาบซะเดี๋ยวฉันจะไปส่งไปมหาลัย” ว่าจบก็หมุนตัวออกไปเช่นเคย คนที่นั่งอยู่ในอ่างถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะลงมืออาบน้ำ
“ครับ..โอเค..ครับแล้วเจอกัน”
ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำได้ยินบทสนทนาของอีกคนก็น่าสลดทันที น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก
..อีกแล้ว
“เสร็จแล้วใช่ไหมแบคฮยอน” ชานยอลที่วางโทรศัพท์หันมาถามคนตัวเล็กที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่ ร่างเล็กขาวผ่องมีรอยแดงซึ่งเขาเป็นคนทำเองเมื่อคืนนี้
“อื้อ ไปกันเถอะ” พยักหน้าพร้อมยิ้มให้กับอีกคนที่ไม่แม้จะยิ้มตอบ แถมยังเดินออกไปด้วยท่าทางเฉยชาไร้ความรู้สึก
..ชินซะแล้ว
แบคฮยอนชินกับท่าทางของอีกคน พร้อมกับส่ายหน้ากับความคิดเล็กของตนเองแล้วเดินตามอีกคนออกไป
“คืนนี้ฉันไม่กลับนะ” หลังจากเงียบมานานชานยอลก็เอ่ยปากบอก คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองคนข้างตัวเล็กน้อย
“นายจะไปไหนหรอ” ถามอีกคนด้วยความเป็นห่วง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาเย็นชาและคำพูดที่กัดกินหัวใจ
“ไม่ใช่เรื่องของนาย ขึ้นรถได้แล้ว” ชานยอลตอบ หางเสียงหยันคล้ายรำคาญเต็มทน คนตัวเล็กพยักหน้าด้วยความน้อยใจ ก่อนจะเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง
..ทุกอย่างเหมือนเดิม จริงๆ
แม้แต่แววตาของเขาที่มองมายังแบคฮยอนก็ไม่เคยเปลี่ยน ทั้งเย้ยหยัน สมเพช ดูถูกและสารพัด แต่ คนตัวเล็กกลับทนได้ เพราะคำว่ารัก คำเดียวที่ยังอยู่ไม่ไปไหนตั้งแต่ครั้งแรกจนถึงตอนนี้
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ